Περί «διαμεσολάβησης» στους χώρους εργασίας*
H διαμεσολάβηση στους χώρους εργασίας» ήταν ο τίτλος ρεπορτάζ της «Καθημερινής της Κυριακής», 7/9/2014. Εγραφε: «Την
επόμενη Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου 2014, σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας
θα πραγματοποιηθεί το 4th EAP Forum, με θέμα "The Art of Workplace
Mediation: From Conflict to Engagement", με κεντρικό ομιλητή τον
πιστοποιημένο και διαπιστευμένο διαμεσολαβητή, εκπαιδευτή, ακαδημαϊκό
και συγγραφέα κ. Τόνι Μπάον...
... Θα λεγε κανείς ότι η «διαμεσολάβηση» είναι διαδικασία η οποία περικλείει ενέργειες ανάμεσα σε εργοδοσία και συνδικάτα, που προκύπτουν αντικειμενικά όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν με κινητοποιήσεις την ικανοποίηση αναγκών των οικογενειών τους, τη βελτίωση της θέσης τους, τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής τους δύναμης στο κεφάλαιο.
Η ικανοποίηση των αιτημάτων απαιτεί διάλογο. Που μερικές φορές προκύπτει με την πρώτη κίνηση του συνδικάτου και την προβολή των διεκδικήσεων στην εργοδοσία. Μόνο που από το ρεπορτάζ για τη «διαμεσολάβηση στους χώρους εργασίας», δεν προκύπτει αυτό ή τουλάχιστον δεν προκύπτει μόνο αυτό.
Να τι γράφει: «Ο ρόλος της διαμεσολάβησης ως μέσον πρόληψης και επίλυσης των συγκρούσεων στον εργασιακό χώρο με διακριτικό τρόπο, είναι διαπιστωμένος. Οι οργανισμοί που εφαρμόζουν τα "εργαλεία" στα οποία έχουν καταλήξει οι έρευνες και οι μελέτες των ειδικών, έχουν διασφαλίσει τη δέσμευση των εργαζομένων, ιδιαιτέρως όταν οι καιροί είναι δύσκολοι και οι αντιξοότητες και αντιθέσεις εμφανίζονται αγεφύρωτες».
Ουσιαστικά,
στόχος της διαμεσολάβησης είναι η παρέμβαση της εργοδοσίας στους
εργαζόμενους ενός επιχειρηματικού ομίλου, ώστε να ανεχτούν ή να
υποταχτούν, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι οργανωμένα δέσμευση στη δική της
στρατηγική, που σημαίνει ακόμη και αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων στο
όνομα διατήρησης της επιχείρησης.
Δηλαδή, στο όνομα διατήρησης και ενίσχυσης του
κεφαλαίου, των κερδών και της εντεινόμενης εκμετάλλευσης.
Επομένως, ξεπερνά κατά πολύ την αντιμετώπιση της σύγκρουσης εργαζομένων-επιχειρηματιών, της προσπάθειας επίτευξης συμβιβασμού στα πλαίσια της μεταξύ τους σύγκρουσης και επιδιώκει τον εκ των προτέρων εξαναγκασμό των εργαζομένων σε παραίτηση από κάθε διεκδίκηση.
Και το χρειάζονται όχι μόνο τώρα στην περίοδο της κρίσης, αλλά και στην περίοδο της ανάκαμψης, γιατί το κεφάλαιο, παρά την κερδοφορία του, δεν είναι διατεθειμένο να κάνει μεγάλες παροχές στην εργατική τάξη, γιατί αυτές υπονομεύουν την ανταγωνιστικότητα και δυσκολεύουν την αναπαραγωγή του.
Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι επιμένουν στην προώθηση καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, δηλαδή αντεργατικών αλλαγών. Η περίοδος των εκτεταμένων παροχών έχει περάσει ανεπιστρεπτί εδώ και πολλά χρόνια...
«Σφάξιμο» των
εργατών, των δικαιωμάτων τους, παρεμπόδιση διεκδίκησής τους, αλλά με
σεβασμό. Με μέθοδο όμως που να θεωρούν ότι είναι προς όφελός τους.
Αλλωστε, η κρίση και η κάλπικη θεωρία ότι η υπερκατανάλωση συνέβαλε στην
κρίση, δηλαδή η κάλυψη κάποιων αναγκών έφερε την κρίση, ενίσχυσε την
τάση μείωσης των απαιτήσεων.
Καλλιέργεια τέτοιας ψυχολογίας, τέτοιας συνείδησης.
Πράγματι, χρειάζονται σπουδές για τα στελέχη των επιχειρήσεων ή και σε στελέχη εκτός των επιχειρήσεων που αναλαμβάνουν αυτόν τον τομέα με ανάθεση (οι διαμεσολαβητές μπορεί να εκπαιδεύονται ως «εσωτερικοί» είτε ως «εξωτερικοί», λέει το ρεπορτάζ), γι' αυτό και τα πανεπιστήμια φροντίζουν γι' αυτό.
Άλλωστε, ο σκοπός της διαμεσολάβησης είναι να βοηθήσει τα εμπλεκόμενα μέρη να αναγνωρίσουν και να διασφαλίσουν ένα αποτέλεσμα που είναι αμοιβαία αποδεκτό. Γι' αυτό χρειάζεται να συμμετέχουν όλοι οι συμβαλλόμενοι - συνδικαλιστικοί φορείς, υπεύθυνοι Ανθρωπίνου Δυναμικού, μάνατζερ, εκπρόσωποι φορέων επαγγελματικής υγείας κ.ά., σύμφωνα με το ρεπορτάζ.
Στρατηγικής σημασίας υπόθεση για το κεφάλαιο είναι η «διαμεσολάβηση».
Στο χέρι της εργατικής τάξης είναι όμως η ολοκληρωτική χειραφέτηση, ιδεολογική, πολιτική, από τους αστούς. Και να βγάζει πείρα που να ανεβάζει την αντικαπιταλιστική της δράση, γενικεύοντας τόσο τα συμπεράσματα από τους αγώνες όσο και από την τακτική των επιχειρηματικών ομίλων.
Άλλωστε, αυτοί είναι ο ταξικός της αντίπαλος που πρέπει να ανατρέψουν από την εξουσία, κοινωνικοποιώντας την ιδιοκτησία του, για να βάλουν σε κίνηση την οικονομία προς όφελός τους.
Και γι' αυτό η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η λαϊκή συμμαχία, είναι όρος για τις ταξικές συγκρούσεις, όρος για την αντεπίθεση, την ανατροπή.
Που χρειάζεται, επίσης, πανίσχυρο ΚΚΕ.
Ολόκληρο το άρθρο στη στήλη "ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ" του Ριζοσπάστη.
Κοινωνική διαβούλευση ή αλλιώς
"στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα"
... Θα λεγε κανείς ότι η «διαμεσολάβηση» είναι διαδικασία η οποία περικλείει ενέργειες ανάμεσα σε εργοδοσία και συνδικάτα, που προκύπτουν αντικειμενικά όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν με κινητοποιήσεις την ικανοποίηση αναγκών των οικογενειών τους, τη βελτίωση της θέσης τους, τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής τους δύναμης στο κεφάλαιο.
Η ικανοποίηση των αιτημάτων απαιτεί διάλογο. Που μερικές φορές προκύπτει με την πρώτη κίνηση του συνδικάτου και την προβολή των διεκδικήσεων στην εργοδοσία. Μόνο που από το ρεπορτάζ για τη «διαμεσολάβηση στους χώρους εργασίας», δεν προκύπτει αυτό ή τουλάχιστον δεν προκύπτει μόνο αυτό.
Να τι γράφει: «Ο ρόλος της διαμεσολάβησης ως μέσον πρόληψης και επίλυσης των συγκρούσεων στον εργασιακό χώρο με διακριτικό τρόπο, είναι διαπιστωμένος. Οι οργανισμοί που εφαρμόζουν τα "εργαλεία" στα οποία έχουν καταλήξει οι έρευνες και οι μελέτες των ειδικών, έχουν διασφαλίσει τη δέσμευση των εργαζομένων, ιδιαιτέρως όταν οι καιροί είναι δύσκολοι και οι αντιξοότητες και αντιθέσεις εμφανίζονται αγεφύρωτες».
Η ουσία και το περιεχόμενο
Δηλαδή, στο όνομα διατήρησης και ενίσχυσης του
κεφαλαίου, των κερδών και της εντεινόμενης εκμετάλλευσης.
Επομένως, ξεπερνά κατά πολύ την αντιμετώπιση της σύγκρουσης εργαζομένων-επιχειρηματιών, της προσπάθειας επίτευξης συμβιβασμού στα πλαίσια της μεταξύ τους σύγκρουσης και επιδιώκει τον εκ των προτέρων εξαναγκασμό των εργαζομένων σε παραίτηση από κάθε διεκδίκηση.
Και το χρειάζονται όχι μόνο τώρα στην περίοδο της κρίσης, αλλά και στην περίοδο της ανάκαμψης, γιατί το κεφάλαιο, παρά την κερδοφορία του, δεν είναι διατεθειμένο να κάνει μεγάλες παροχές στην εργατική τάξη, γιατί αυτές υπονομεύουν την ανταγωνιστικότητα και δυσκολεύουν την αναπαραγωγή του.
Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι επιμένουν στην προώθηση καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, δηλαδή αντεργατικών αλλαγών. Η περίοδος των εκτεταμένων παροχών έχει περάσει ανεπιστρεπτί εδώ και πολλά χρόνια...
...Στρατηγικής σημασίας υπόθεση
Καλλιέργεια τέτοιας ψυχολογίας, τέτοιας συνείδησης.
Πράγματι, χρειάζονται σπουδές για τα στελέχη των επιχειρήσεων ή και σε στελέχη εκτός των επιχειρήσεων που αναλαμβάνουν αυτόν τον τομέα με ανάθεση (οι διαμεσολαβητές μπορεί να εκπαιδεύονται ως «εσωτερικοί» είτε ως «εξωτερικοί», λέει το ρεπορτάζ), γι' αυτό και τα πανεπιστήμια φροντίζουν γι' αυτό.
Άλλωστε, ο σκοπός της διαμεσολάβησης είναι να βοηθήσει τα εμπλεκόμενα μέρη να αναγνωρίσουν και να διασφαλίσουν ένα αποτέλεσμα που είναι αμοιβαία αποδεκτό. Γι' αυτό χρειάζεται να συμμετέχουν όλοι οι συμβαλλόμενοι - συνδικαλιστικοί φορείς, υπεύθυνοι Ανθρωπίνου Δυναμικού, μάνατζερ, εκπρόσωποι φορέων επαγγελματικής υγείας κ.ά., σύμφωνα με το ρεπορτάζ.
Στρατηγικής σημασίας υπόθεση για το κεφάλαιο είναι η «διαμεσολάβηση».
Στο χέρι της εργατικής τάξης είναι όμως η ολοκληρωτική χειραφέτηση, ιδεολογική, πολιτική, από τους αστούς. Και να βγάζει πείρα που να ανεβάζει την αντικαπιταλιστική της δράση, γενικεύοντας τόσο τα συμπεράσματα από τους αγώνες όσο και από την τακτική των επιχειρηματικών ομίλων.
Άλλωστε, αυτοί είναι ο ταξικός της αντίπαλος που πρέπει να ανατρέψουν από την εξουσία, κοινωνικοποιώντας την ιδιοκτησία του, για να βάλουν σε κίνηση την οικονομία προς όφελός τους.
Και γι' αυτό η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η λαϊκή συμμαχία, είναι όρος για τις ταξικές συγκρούσεις, όρος για την αντεπίθεση, την ανατροπή.
Που χρειάζεται, επίσης, πανίσχυρο ΚΚΕ.
Ολόκληρο το άρθρο στη στήλη "ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ" του Ριζοσπάστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου