Η αντιλαϊκή πολιτική δεν ανατρέπεται μέσα από εναλλαγή κυβερνήσεων που κινούνται στις ίδιες ράγες, της ΕΕ, της ανάκαμψης των μονοπωλιακών κερδών.

«Ατυχήματα» και «συναινέσεις»*

 

Με μια σειρά παρεμβάσεων και με τη βοήθεια διαφόρων επιτελείων του συστήματος, τα κόμματα της αστικής διαχείρισης κρατούν «ψηλά» το ζήτημα της περιβόητης «εκλογολογίας»: 

Η παρέμβαση Σαμαρά στη Χαλκιδική και η προσπάθεια της ΝΔ για τη λεγόμενη «αμφίπλευρη διεύρυνση», οι αντιδράσεις από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ για... τα πνευματικά δικαιώματα της «δημοκρατικής παράταξης» και οι αναφορές του στην ανάγκη «κυβέρνησης με προοδευτικό πρόσημο», οι δημοσκοπήσεις και τα non-paper του ΣΥΡΙΖΑ που προβλέπουν κοινοβουλευτική αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, το όλο και πιο ανοιχτό «φλερτ» ΔΗΜΑΡ - ΣΥΡΙΖΑ, με συζητήσεις ακόμα και για προεκλογική σύμπραξη, τα παζάρια των «ανεξάρτητων βουλευτών» για τη στάση καθενός από αυτούς στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας... 

Όλο αυτό το αποπροσανατολιστικό γαϊτανάκι 

για  τις  εκλογές,  την  προεδρολογία  κ.λπ.

Ο σκοπός τους είναι προφανής: Να εγκλωβίζεται ο λαός σε αυτές τις συζητήσεις, να προκαλείται «πόλωση» σε συνθήκες που όλο και περισσότερο γίνεται εμφανές το κοινό στρατηγικό πλαίσιο που μοιράζονται όλα τα κόμματα αστικής διαχείρισης και, πάνω από όλα, να αποπροσανατολίζονται οι εργαζόμενοι από τον κύριο και βασικό αντίπαλο. 

 

Δηλαδή, τους στόχους του κεφαλαίου και της ΕΕ, που προωθούνται ταχύτατα και προϋποθέτουν «συνεχές μάτωμα» του λαού. Στόχοι που, όπως παραδέχονται διάφοροι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, θα υλοποιήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση (είτε με κορμό τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ), με όποιο μείγμα διαχείρισης...

Ταυτόχρονα, η εγχώρια αστική τάξη δεν παραλείπει με παρεμβάσεις της να υπενθυμίζει στα κόμματά της ότι δεν πρέπει να «χάνουν» ούτε στιγμή αυτό που είναι το κύριο για τα συμφέροντά της. 

Σε αυτό το πλαίσιο, σειρά άρθρων σε όλα σχεδόν τα συγκροτήματα των αστικών ΜΜΕ «υπενθυμίζουν» μέχρι πού πρέπει να πηγαίνει η ιστορία: Διατυπώνουν εκκλήσεις «ενάντια στην οξύτητα», καλούν σε «συνεννόηση» και «συναινέσεις», διατυπώνουν ανησυχίες για το ενδεχόμενο ενός «ατυχήματος» που θα οδηγούσε σε εκλογές χωρίς να έχει δρομολογηθεί η επίλυση βασικών ζητημάτων που ιεραρχούν οι εγχώριοι επιχειρηματικοί όμιλοι, με βασικότερο την «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους.

Υπενθυμίζουν ότι οι «μεταρρυθμίσεις» 

θα πρέπει να προχωρήσουν πάση θυσία.

Η βάση γι' αυτές τις «συνεννοήσεις» και τις «συναινέσεις» είναι βέβαια υπαρκτή: Είναι η στρατηγική σύγκλιση όλων των κομμάτων της αστικής διαχείρισης στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, η ταύτισή τους στις βασικές στρατηγικές επιλογές της εγχώριας αστικής τάξης σε ό,τι αφορά τις διεθνείς της συμμαχίες για πιο ενεργή συμμετοχή στην ενδοϊμπεριαλιστική διαπάλη στην ευρύτερη περιοχή.

Έτσι, τα αστικά επιτελεία «υπενθυμίζουν» ότι μια σειρά από «επώδυνες αποφάσεις» - όπως ονομάζουν την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που θα επιφέρουν νέα πλήγματα στα εργατικά -λαϊκά στρώματα- είναι μπροστά, επομένως θα πρέπει να υπάρχει κατάλληλο έδαφος τόσο για την ψήφιση των σχετικών μέτρων, όσο και για την εφαρμογή τους.

Ότι καθώς οι εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα επιβάλλουν τη συγκρότηση κυβερνήσεων συνεργασίας, δε θα πρέπει η «οξύτητα» να «καίει χαρτιά» και δυνατότητες για μελλοντικά κυβερνητικά κομπρεμί μεταξύ των κομμάτων της αστικής διαχείρισης.

Ο λαός, ωστόσο, δεν έχει κανένα συμφέρον να εγκλωβιστεί ούτε στην «εκλογολογία», ούτε στην άσφαιρη αντιπαράθεση συγκυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ. 

Η αντιλαϊκή πολιτική δεν ανατρέπεται μέσα από εναλλαγή κυβερνήσεων που κινούνται στις ίδιες ράγες, της ΕΕ, της ανάκαμψης των μονοπωλιακών κερδών. Η λαϊκή απαίτηση να φύγουν αυτοί που έχουν φορτώσει το λαό με δεινά θα πρέπει να δώσει δυναμική στη μαζική - λαϊκή δράση, με δραστική αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. 

Να δοθεί απάντηση με οργάνωση της λαϊκής πάλης σήμερα, ενάντια στην καλλιεργούμενη μοιρολατρία και τη λογική της ανάθεσης, ενάντια στη στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου, που καταδικάζει το λαό να ζει με ψίχουλα! 

Καμία αναμονή, καμία αυταπάτη!

Από την στήλη  «Η Άποψή μας»  του Ριζοσπάστη.