Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, δεν υπάρχει σύμπτωση συμφερόντων...


Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός;*


Μια ενδιαφέρουσα και στοχευμένη έρευνα της «ΚΑΠΑ RESEARCH» δημοσιοποίησε την προηγούμενη Κυριακή το «ΒΗΜΑ», σχετικά με το «πόσο άλλαξε η κρίση τη ζωή και τις αντιλήψεις των Ελλήνων», καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι περνάμε «από το σοκ και την αντίδραση στο ρεαλισμό», ενώ σημειώνει ότι «οι Ελληνες δείχνουν ρεαλισμό», «εμφανίζονται πιο αισιόδοξοι για το μέλλον», «έχουν εξοικειωθεί με την ιδέα της επιχειρηματικότητας», «ενισχύουν την εμπιστοσύνη τους στις Ενοπλες Δυνάμεις και την ΕΕ», «εγκαταλείπουν την υπερκαταναλωτική συμπεριφορά» κλπ...

Έχουν σημασία τόσο τα ερωτήματα που μπήκαν στην έρευνα, όσο και οι απαντήσεις που δόθηκαν με τη μέθοδο της πολλαπλής επιλογής (δυνατότητα να επιλέξει κανείς περισσότερες από μία από τις προκαθορισμένες - δοσμένες στο ερωτηματολόγιο απαντήσεις)...

...Είναι προφανές, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν στην εν λόγω έρευνα, καθώς και τη σκοπιμότητά της, πως ορισμένα στοιχεία της επιβεβαιώνουν τάσεις που κυριαρχούν μαζικά στη συνείδηση των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων, όπως άλλωστε έρχονται και από την καθημερινή πείρα στους χώρους δουλειάς, τις λαϊκές γειτονίες. 

Επιβεβαιώνουν ότι η εργατική - λαϊκή συνείδηση βρίσκεται σε αντίφαση με το μέγεθος της αντιλαϊκής επίθεσης, την όξυνση των εργατικών - λαϊκών προβλημάτων ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Διαπίστωση 1η: Να μάθουμε ποιος είναι ο εχθρός μας
 
Είναι, πρώτα απ' όλα, φανερό ότι η κρίση δε συνειδητοποιείται ως κρίση του καπιταλιστικού συστήματος αλλά ως πρόβλημα κακοδιαχείρισης ή/και διαφθοράς, με αποτέλεσμα η λαϊκή δυσαρέσκεια να εκδηλώνεται περιορισμένα...

Διαπίστωση 2η: Η λογική «των μειωμένων απαιτήσεων» είναι βαρέλι δίχως πάτο
 
Από τις απαντήσεις στο ερωτηματολόγιο της «ΚΑΠΑ RESEARCH» αναδεικνύεται, εξάλλου, ανάγλυφα η ετοιμότητα εργαζομένων να αποδεχτούν και άλλες, μεγαλύτερες και περισσότερες θυσίες...

Για την εργατική - λαϊκή χειραφέτηση
 
Τι φταίει γι' αυτήν την κατάσταση;

Ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, μέσα από τη λειτουργία του, συσκοτίζει τη σκέψη των εργαζομένων (π.χ., το κέρδος του κεφαλαιοκράτη θεωρείται ο δικός του «μισθός» για την «επιχειρηματικότητά» του και δεν κατανοείται ότι είναι δημιούργημα της απλήρωτης δουλειάς των εργατών), δεν πρέπει, όμως, να υποτιμήσουμε τη δράση μιας σειράς μηχανισμών εκφοβισμού, χειραγώγησης και ενσωμάτωσης, με τους οποίους βρίσκονται αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι καθημερινά, από το χώρο εργασίας μέχρι τα ΜΜΕ, τη γειτονιά, το οικογενειακό περιβάλλον κλπ.

Η αλλαγή αυτής της κατάστασης δεν είναι, λοιπόν, εύκολη υπόθεση, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη δράση των κομμουνιστών αλλά από το πώς εξελίσσονται και μια σειρά αντικειμενικοί παράγοντες και κυρίως η δυνατότητα του συστήματος, των κομμάτων του, των συνδικαλιστικών ηγεσιών τους, του κράτους του κεφαλαίου, να διαχειρίζονται προβλήματα, να ενσωματώνουν, να χειραγωγούν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. 

Υπάρχουν περίοδοι στην κοινωνικο - οικονομική εξέλιξη που η ικανότητα αυτή κλονίζεται και τότε είναι υπόθεση του εργατικού κινήματος, του λαού να σφραγίσει τις εξελίξεις.

Χειραφέτηση των λαϊκών μαζών δεν μπορεί να υπάρξει με αποδοχή της τάσης μείωσης των απαιτήσεων στο όνομα του ρεαλισμού, με καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και αυταπατών πως είναι δυνατόν και η κερδοφορία του κεφαλαίου και η λαϊκή ευημερία να εξασφαλιστούν ταυτόχρονα, με θέσεις που καλλιεργούν το συμβιβασμό με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με σενάρια αναπαλαίωσης της αστικής εξουσίας, που εμφανίζουν ως διέξοδο την κυβερνητική εναλλαγή στο έδαφος του συστήματος κλπ. 

Αυτή είναι η γραμμή εγκλωβισμού που προβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ 
αλλά  και  άλλες  οπορτουνιστικές  δυνάμεις  στο  κίνημα.


Το ΚΚΕ, όμως, συμβάλει σήμερα με τη γραμμή του στη διαμόρφωση προϋποθέσεων για τη μαζική χειραφέτηση εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Δουλεύοντας για την οργάνωση μαζικών εργατικών - λαϊκών αγώνων με άξονες, διεκδικήσεις και αιτήματα που, εκτός από αμυντικούς στόχους, θα προβάλουν και τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες που πρέπει να ικανοποιηθούν. 

Μοχθώντας για την ανάπτυξη της αλληλεγγύης, της στήριξης των τμημάτων των εργαζομένων που χτυπήθηκαν περισσότερο από την κρίση. Ενισχύοντας την κατεύθυνση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα, σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Παλεύοντας για την «ανεξαρτησία» της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από τα διάφορα συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου και τις διάφορες εκδοχές διαχείρισης της αστικής πολιτικής, κυβερνητικής εναλλαγής και συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Εμπνέοντας την προοπτική, τη δυνατότητα οι εργαζόμενοι να γίνουν αφέντες στο τόπο τους, να ζήσουν χωρίς καπιταλιστές, αρκεί να το πιστέψουν οι ίδιοι.

Αναδεικνύοντας τη ρεαλιστικότητα της σύγχρονης πάλης για την ανατροπή του κεφαλαίου και της εξουσίας του, ως απάντηση στα σύγχρονα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, τη ρεαλιστικότητα οι εργάτες να πάρουν την εξουσία, να οργανώσουν την παραγωγή με κριτήριο τις ανάγκες τους, τη ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού.

*Ολόκληρο το άρθρο στη στήλη  "ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ"  του Ριζοσπάστη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου