Τα προβλήματα της Εκπαίδευσης δεν έπεσαν από τον ουρανό. Είναι οι συνέπειες μιας πολιτικής που βλέπει το δικαίωμα στη μόρφωση ως κόστος.

 Στον αντίποδα των λαϊκών αναγκών το σημερινό σχολείο*

Το πρώτο κουδούνι, που χτυπά στα σχολεία αύριο, Πέμπτη, θα βρει χιλιάδες μαθητές, από νήπια μέχρι παιδιά της Γ' Λυκείου, χωρίς εκπαιδευτικούς. 

Η κατά κοινή ομολογία δραματική κατάσταση των σχολείων τη φετινή χρονιά αποτελεί τη φυσική εξέλιξη μιας μακροχρόνιας υποχρηματοδότησης της Εκπαίδευσης, υποβάθμισης της σχολικής διαδικασίας, εφαρμογής πολιτικών που χτυπούν τις εργασιακές σχέσεις και στο σχολείο. Και φυσικά οι ελλείψεις των εκπαιδευτικών δεν είναι το μόνο στοιχείο που συνθέτει την εικόνα της φετινής σχολικής χρονιάς.

Σύμφωνα με τα νεότερα στοιχεία από το υπουργείο Παιδείας, 500 κενά εκπαιδευτικών δεν καλύπτονται. Οι δε τρόποι εξοικονόμησης εκπαιδευτικών εκ μέρους του υπουργείου κάθε άλλο παρά «κατόρθωμα» (όπως επιχειρεί να το εμφανίσει) συνιστούν. 

Για παράδειγμα, ο συνωστισμός παιδιών σε τάξεις 25 - 27 παιδιών, στο όνομα του να λειτουργήσει το σχολείο όπως όπως, ή οι αναθέσεις μαθημάτων σε εκπαιδευτικούς άλλων ειδικοτήτων (π.χ. στους θεολόγους της Ιστορίας, στους καθηγητές Πληροφορικής των Μαθηματικών κ.ο.κ.) δεν αποτελούν λύση αλλά κουκούλωμα των κενών και σαφή υποβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Από την πλευρά της ηγεσίας του υπουργείου δίνονται υποσχέσεις για μόνιμους διορισμούς 10.000 εκπαιδευτικών, καθώς η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Φέτος, όπως και τα τελευταία χρόνια, οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί σταδιακά υποκαθίστανται με αναπληρωτές, ελαστικά εργαζόμενους εκπαιδευτικούς. Οι οποίοι πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι από τη μία να υπηρετήσουν στην άλλη άκρη της χώρας και να επιβιώσουν με μισθούς πείνας και από την άλλη να μείνουν για μία χρονιά άνεργοι.

 

«Στον αέρα» βρίσκεται και η πρόσβαση στο σχολείο για χιλιάδες παιδιά. 

Τα μικρά κονδύλια που διατίθενται για τη μεταφορά έχουν αποτέλεσμα να μην έχει εξασφαλιστεί η μεταφορά για χιλιάδες μαθητές του Νομού Θεσσαλονίκης (12.500) αλλά και περιοχών της Ανατολικής Αττικής, σε μία χρονιά που ήδη η υπουργική απόφαση που καθορίζει το ποιος έχει δικαίωμα μεταφοράς έχει περιορίσει τους δικαιούχους μαθητές. 

Έτσι, η σχολική χρονιά ξεκινά με τα ίδια και περισσότερα αδιέξοδα που έχει προκαλέσει η αντιμετώπιση της μεταφοράς των μαθητών με επιχειρηματικούς όρους, αντί για λύση του ζητήματος προς όφελος των παιδιών μέσα από έναν δημόσιο φορέα, χωρίς να βάζει κανένας γονιός το χέρι στην τσέπη.

Ακόμα, οι υποδομές των σχολείων βρίσκονται στο έλεος της υποχρηματοδότησης. Η οικονομική φροντίδα των σχολείων μέσα από ένα διευρυμένο θεσμικό πλαίσιο περνά στους δήμους, οι οποίοι με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθούν στο κυνήγι χορηγών, στην εμπορική τους αξιοποίηση.

Το «νέο λύκειο», που βρίσκεται σε φάση οικοδόμησης, έχει δώσει τα πρώτα δείγματά του τον περασμένο Ιούνη. Όταν η εφαρμογή της «τράπεζας θεμάτων» και άλλων ταξικών μέτρων που φέρνει είχε ως αποτέλεσμα στρατιές μετεξεταστέων (στο 35% έφτασαν σε λαϊκές γειτονιές) και πολύ περισσότερων παιδιών που θα το ξανασκεφτούν μέχρι να αποφασίσουν μετά το γυμνάσιο να συνεχίσουν τη φοίτησή τους στο λύκειο. Γι' αυτούς άλλωστε έχει φτιαχτεί η πρόωρη κατάρτιση και μαθητεία.

Και βέβαια, με το λαό τσακισμένο είναι βέβαιο ότι και φέτος τα σχολεία θα μετρούν παιδιά υποσιτισμένα, που θα στερούνται και τα βασικά.

Το περιεχόμενο του σχολείου δέχεται ένα συνεχές χτύπημα μέσα από βιβλία και αναλυτικά προγράμματα που διαστρεβλώνουν την επιστημονική αλήθεια, που φορτώνουν τα παιδιά με τις ίδιες δεξιότητες που βρίσκει κανείς να παρατίθενται στα κείμενα των βιομηχάνων, των μεγάλων επιχειρήσεων ως όροι για την «ανταγωνιστικότητα». 

Η στελέχωση και οι υποδομές των σχολείων είναι στοιχεία απαραίτητα για να λειτουργήσει το σχολείο, ωστόσο δεν είναι τα μόνα που ισοπεδώνει η συγκεκριμένη πολιτική, η οποία έχει στο στόχαστρο το δικαίωμα στην πραγματική μόρφωση.

Ταυτόχρονα, αποφασιστικό χτύπημα αποτελεί η εφαρμογή της «αξιολόγησης», η οποία όλο το προηγούμενο διάστημα συνοδεύτηκε με μία αποπροσανατολιστική από το περιεχόμενο και τους σκοπούς της προπαγάνδα και εμφανίζεται ως όρος «αναβάθμισης» της Εκπαίδευσης.

Τα προβλήματα της Εκπαίδευσης δεν έπεσαν από τον ουρανό. 

Είναι οι συνέπειες μιας πολιτικής που βλέπει το δικαίωμα στη μόρφωση ως κόστος. 

Η πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - μεγάλου κεφαλαίου, που τσαλαπατά δικαιώματα, στην Εκπαίδευση επενδύει ώστε να παράγει μια εργατική δύναμη φτιαγμένη για ακόμα πιο άγρια εκμετάλλευση. 

Είναι στα χέρια του λαού η αντιστροφή αυτής της πορείας, το να μπει τέλος σε αυτή τη μίζερη κατάσταση που δεν αξίζει στα παιδιά της εργατικής τάξης, μέσα από τον αγώνα που θα συνδέει την επίλυση των άμεσων οξυμένων προβλημάτων των σχολείων με τη διεκδίκηση μιας Παιδείας προς όφελος των πραγματικών λαϊκών αναγκών.

*Από τη στήλη  "ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ" του  Ριζοσπάστη.