Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

"Τα τσιράκια της αστικής τάξης"


 «Μια και η βάση του πολιτισμού είναι η εκμετάλλευση μιας τάξης από μια άλλη, όλη η εξέλιξη του κινείται μέσα σε μια αδιάκοπη αντίφαση. Κάθε πρόοδος της παραγωγής είναι ταυτόχρονα μια πισωδρόμηση στην κατάσταση της καταπιεζόμενης τάξης, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας...

...Όσο λοιπόν προχωράει ο πολιτισμός, τόσο περισσότερο είναι υποχρεωμένος να καλύπτει με το μανδύα της αγάπης τα κακά που δημιούργησε με αναγκαιότητα, να τα εξωραΐζει η να τα αρνείται, κοντολογίς να εισάγει μια συμβατική υποκρισία, που...να την αποκορυφώνει με τον ισχυρισμό ότι η εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης γίνεται από την εκμεταλλεύτρια τάξη μόνο και μόνο προς το συμφέρον της ίδιας της τάξης που δέχεται την εκμετάλλευση, κι αν αυτή η τάξη δεν το καταλαβαίνει αυτό, αλλά αντίθετα εξεγείρεται κιόλας, αυτό αποτελεί την πιο πρόστυχη αχαριστία απέναντι στους ευεργέτες, δηλ. τους εκμεταλλευτές». *

Τα τσιράκια της αστικής τάξης.  

 Όσο βαθαίνει και γενικεύεται η καπιταλιστική κρίση, τόσο ξεσκεπάζεται η υποκρισία τους, η υποταγή τους στον μπεζαχτά του καπιταλιστή. Προσπαθούν να ξεμπερδέψουν με φράσεις, ξεγλιστρούν αποσιωπώντας επίμονα τις  πραγματικές  αιτίες της κρίσης,  κατηγορώντας τα θύματα της καπιταλιστικής πλεονεξίας, συγχαίρουν χίλιες φορές εαυτούς και αλλήλους, και σαν άλλοι ιερείς δόγματος,  οδηγούν  το λαό συνειδητά στην αποβλάκωση,  απολαμβάνοντας  την αποτελεσματικότητα του φαρισαϊσμού τους, όταν αυτή διαπιστώνεται. 


«Η Αριστερά (...) δια της επιρροής της στα γράμματα και τις τέχνες διαμόρφωσε το ιδεολογικό πλαίσιο της χρεοκοπίας, δια της επιρροής της στους μαζικούς χώρους συνέπραξε στη χρεοκοπία (...) Έκλεισε λιμάνια, ακύρωσε έργα πνοής, απέτρεψε επενδύσεις, στήριξε συντεχνίες, έδωσε πολιτική κάλυψη σε κάθε είδους ανομία, διαδήλωσε για εξωτικά επιδόματα, ήταν μπροστά στον αγώνα να μην αλλάξει το ασφαλιστικό (...) Ακόμη και το κέντρο της Αθήνας που κλείνει καθ' εκάστη επιβαρύνει την οικονομική λειτουργία της χώρας...Από την άλλη, όταν χρεοκοπεί η χώρα και λόγω του ασφαλιστικού φταίει (μόνο) ο δικομματισμός.  Άντε και ο καπιταλισμός...» (Η πολιτική του «εμ έτσι, εμ αλλιώς»,  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,  Πέμπτη 29 Νοέμβρη 2012)

"Σταθερός στη θεματολογία του ο - και καθηγητής (!) στο Πάντειο - Μανδραβέλης, ως δημοσιολόγος στην «Καθημερινή» εφαρμόζει το «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση κι ακόμα καλύτερη αν γίνεται με όρους Γκέμπελς», έτσι που να εμφανίζει τους καπιταλιστές από κει που χρωστάνε, να ζητάνε και το βόδι. 
 Καθώς αργά αλλά σταθερά η ανάλυση του ΚΚΕ ότι το χρέος δεν είναι των εργατών αλλά των καπιταλιστών που πρέπει και να το πληρώσουν, κερδίζει έδαφος, ο κύριος καθηγητής επαναλαμβάνει τα γνωστά περί αγώνων που έφεραν την χρεοκοπία. Όραμα της τάξης του ένα απέραντο νεκροταφείο, όπου ζόμπι εργάτες θα βγαίνουν απ' τους τάφους για να πάνε στις μηχανές και θα επιστρέφουν στους τάφους τους. 
Το όραμα των αστών, εκτός των άλλων, είναι και αντιαισθητικό. Και ως τέτοιο αντιβαίνει στην κατάκτηση του ανθρώπου να πορεύεται για το καλό, το καλύτερο, το όμορφο.
Μικρή η ζημιά από την παρέμβαση τέτοιου τύπου καθηγητών. Το καραβάνι τραβάει μπροστά".**

*   Φρ. Ένγκελς: «Η Καταγωγή της Οικογένειας..» σελ. 214-220, εκδ. «Σ. Ε.», Αθήνα 2005.

** "Δια του Τύπου" ΕΔΩ

"Καινούριος επικοινωνιακός γύρος της συγκυβέρνησης, με τις γνωστές άρες, μάρες, κουκουνάρες"


ΚΚΕ  "Τα νέα χαράτσια και οι φορολογικές θηλιές δεν είναι προσωρινά" 

"Ο πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜ.ΑΡ. επιδιώκει να καλλιεργήσει κλίμα ευφορίας στο λαό ότι έρχεται ανάπτυξη που θα είναι ωφέλιμη για τον ίδιο. Αυτό δείχνει η χτεσινή του δήλωση ότι: «Εχουμε πρώτο σύμμαχο τη ρευστότητα για να πετύχουμε ανάπτυξη, ώστε να υπάρξει δικαιοσύνη, αξιοκρατία και ένας σύγχρονος ρυθμός προόδου του τόπου»".*

Καινούριος γύρος της κυβερνητικής προπαγάνδας,  με τις γνωστές  "Άρες, μάρες, κουκουνάρες".

"Ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα για τον ίδιο, από μια ανάπτυξη των μεγαλοεπιχειρηματιών πάνω στα συντρίμμια των εργασιακών και άλλων λαϊκών δικαιωμάτων, πολύ περισσότερο που ετοιμάζονται νέα μέτρα, όπως η εξοντωτική φορολογία, αλλά και νέες αντιλαϊκές περικοπές στην περίπτωση που οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν πιάνονται. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης και της ΕΕ δεν γίνεται να αλλάξουν. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πιστεύουν στα παραμύθια τους, ούτε να τους ανέχονται. Αρκετά πλήρωσε ο λαός για την καπιταλιστική κερδοφορία, την κρίση και το χρέος που δε δημιούργησε αυτός, αρκετά πλήρωσε για την προσαρμογή της χώρας στην ΕΕ." *

Σε σχόλιό του για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο της συγκυβέρνησης, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:  

«Τα νέα χαράτσια και οι νέες φορολογικές θηλιές που φέρνει η συγκυβέρνηση στους εργαζόμενους, τους φτωχούς επαγγελματοβιοτέχνες και αγρότες, για να δώσει νέες φοροαπαλλαγές στις μεγάλες επιχειρήσεις, δεν είναι προσωρινά.Η φοροεπιδρομή κατά των λαϊκών στρωμάτων είναι βασική πλευρά της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ.Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να απαντήσουν με οργανωμένη ανυπακοή και αντεπίθεση για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία».   902.gr 

* Από την πρώτη σελίδα του Ριζοσπάστη, Παρασκευή 30 Νοέμβρη 2012


"Οι «ξεΡιζωμένοι» εικαστικά"



 Έκθεση της Εύας Μελά με τίτλο «ξεΡιζωμένοι» στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθήνας «Μελίνα»,  Ηρακλειδών 66, Θησείο. Ώρες-Μέρες λειτουργίας: Τρίτη - Σάββατο 10 π.μ.- 8 μ.μ., Κυριακή 10 π.μ.- 2 μ.μ.

 
Το θέμα των έργων επισημαίνει τον ξεριζωμό των λαών από τη χώρα τους, τη βιοπάλη και τις συνθήκες της ζωής τους. Ξεριζωμό, που προκαλούν η ανεργία, η φτώχεια, η αποβιομηχάνιση, η καταστροφή της παραγωγικής βάσης του τόπου. Ξεριζωμό, που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε διάφορες χώρες και οι ανταγωνισμοί για όλο και μεγαλύτερα κέρδη των καπιταλιστών.


Τα έργα που παρουσιάζονται (έως 13/12) είναι σχέδια και ζωγραφική, που έγιναν στο εργαστήριο, με θέμα τον άνθρωπο της δουλειάς, τον άνεργο, το μετανάστη, τον πρόσφυγα. Επικεντρώνοντας στους εργαζόμενους στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος (χώρο με οξυμένα εργασιακά προβλήματα, εργατικά ατυχήματα, ανεργία που αγγίζει σήμερα το 95%, αγώνες και ταξικές συγκρούσεις)..

 

 ...και στους μετανάστες, είτε ως εργαζόμενους στην υπερεκμετάλλευση, είτε μέσα στις δυσκολίες μιας ζωής «υπό διωγμό», στην παράνομη διαμονή, στα κρατητήρια, στο δρόμο, στο κυνηγητό, στις επιχειρήσεις - «σκούπα» της αστυνομίας, στα κέντρα κράτησης.

Πρόκειται για μαυρόασπρα έργα σε χαρτί ή πανί, φτιαγμένα με κάρβουνο. Στην έκθεση, που πλαισιώνεται από σειρά πορτρέτων με χρώμα, συμμετέχει ο ζωγράφος Νίκος Χριστοφοράκης, με το έργο-εγκατάσταση «Μες τη βαλίτσα όλα τα υπάρχοντά μου...» *


 Eύα Μελά : Η έκθεση αυτή είναι μια δουλειά που...το θέμα είναι "Ο μετανάστης". Ο αλλοδαπός και ο ντόπιος μετανάστης.... δηλαδή, στην ουσία αντιμετωπίζει το ζήτημα του ξεριζωμού, απ' όπου και ο τίτλος "Ξεριζωμένοι", του ανθρώπου που ξεριζώνεται από τη ζωή του....Στο πίσω μέρος της έκθεσης υπάρχει μια εγκατάσταση του Νίκου Χριστοφοράκη, που αγκαλιάζει το θέμα του ξεριζωμού από μια άλλη μεριά.  Απ' τη μεριά που ξεχνάει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, και δείχνει μεγάλη ανοχή στα φαινόμενα της Χρυσής Αυγής, του χτυπήματος των μεταναστών, των επιχειρήσεων σκούπα, κλπ. 

Δείχνει μεγάλη ανοχή η Ελληνική κοινωνία. Έπρεπε να ξεσηκώνεται, να καταλαβαίνει ότι κι εμείς  μετανάστες είμαστε στον τόπο μας.... όταν τα βλέπουμε όλα αυτά, συνειδητοποιούμε την συγγένεια όλων αυτών των πραγμάτων, συνειδητοποιούμε ότι μία είναι η αντίθεση μέσα στην κοινωνία, αυτή ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και στο κεφάλαιο.  Ακριβώς κάτω απ΄ αυτή την οπτική θέλησα να ενώσω τα κομμάτια της δουλειάς μου και να τα παρουσιάσω σ' αυτή την έκθεση...  



Τέχνη, γενικά, μπορούμε να πούμε, ότι  είναι "η αναγωγή των ανθρώπινων συναισθημάτων σ’ ένα σύστημα αισθητικών μορφών". Ένα μέσο για τη μετάδοση των ατομικών συναισθημάτων, στο κοινωνικό σύνολο. Δηλαδή το μέσο με το οποίο ο καλλιτέχνης μεταδίδει, «κοινωνικοποιεί» τα συναισθήματά του, τη συγκινησιακή του φόρτιση.

Η τέχνη όμως έχει βαθύτερη σημασία. Και για να αντιληφθεί κανείς την βαθύτερη ουσία της τέχνης δεν αρκεί μόνο η γνώση, πρέπει και να το θέλει. Έχει να κάνει και με τη θέση που παίρνει  απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, η τέχνη αποτελεί τμήμα του εποικοδομήματος, είναι μορφή κοινωνικής συνείδησης και αντανακλά τις οικονομικές (παραγωγικές σχέσεις) και κοινωνικές  πραγματικότητες που συγκροτούν τη βάση. Και αφού η σχέση βάσης - εποικοδομήματος είναι διαλεκτική και αμφίδρομη, με τη σειρά της και η τέχνη,  μπορεί να επιδράσει στις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις, εκφράζοντας ιδέες και διαμορφώνοντας συνειδήσεις. 


Αυτό κάνει με το έργο της η Εύα Μελά. Δείχνει ότι το χρέος του καλλιτέχνη, σήμερα που ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται από μια πρωτόγνωρη κρίση, με δυσδιάκριτη για το λαό διέξοδο, αποτέλεσμα της κυρίαρχης αστικής προπαγάνδας, είναι να σταθεί με τα δικά του μέσα, στο πλευρό του λαού.
Όχι λοιπόν τέχνη  γενικά και αόριστα, μας λέει η Εύα Μελά,  αλλά  τέχνη ως μορφή κοινωνικής συνείδησης. Κατά συνέπεια λαϊκή,  στρατευμένη στο πλευρό του λαού, δηλαδή  τέχνη που να εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες και τους πόθους του λαού για μια καλύτερη ζωή. Γιατί η τέχνη και η λειτουργοί της δικαιώνουν  την αποστολή τους,  μόνο όταν  στέκονται  αρωγοί, όχι μόνο στην διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας του λαού μας, αλλά στον αγώνα της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων,  για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον καπιταλιστικό καταναγκασμό. Για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. 

* Στη κατηγορία πολιτισμός  902.gr
Από artekran

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

«Αφήστε τη θεωρία των δυο άκρων. Εσείς τρέφετε τη Χρυσή Αυγή»



Έχουν τρακάρει  στο ντουβάρι του αδιεξόδου τους. Το βλέπουν. Το νοιώθουν. Τους τέλειωσαν τα ψέματα,  τα ιδεολογήματα και οι πομφόλυγες περί επιχειρηματικότητας, ανταγωνιστικότητας, ανάκαμψης, ανάπτυξης  κλπ., και αναμασούν, υποτιμώντας την νοημοσύνη του λαού  τους γνωστούς και φθαρμένους, αηδιαστικούς και προκλητικούς, όσο και  επικίνδυνους αφορισμούς, όπως αυτόν της αντιδραστικής  θεωρίας των δύο άκρων,  που  επανέφερε στην ομιλία του ο βουλευτής της ΝΔ, Γ. Κωνσταντόπουλος, με αναφορές στη δημοκρατία της Βαϊμάρης.  Συγκεκριμένα δήλωσε, ότι όλοι όσοι στηρίζουν την πρόταση για σύσταση εξεταστικής επιτροπής, συμπλέουν και συναθροίζονται με τη Χρυσή Αυγή. «Ψηφίζοντας μαζί με τη Χρυσή Αυγή, σπέρνεται ανέμους, θα θερίσετε θύελλες», δήλωσε ο Γ. Κωνσταντόπουλος.  Αυτό θα πει "πνεύμα και ηθική".

Άμεσα αντέδρασε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα,  συμβουλεύοντας τον βουλευτή να μην εκβιάζει. «Είναι εκβιασμός όταν μιλάτε για σύμπλευση των κομμάτων που θα στηρίξουμε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και θα ψηφίσουμε το ίδιο με τη Χρυσή Αυγή. Αφήστε τη θεωρία των δυο άκρων. Εσείς τρέφετε τη Χρυσή Αυγή», τόνισε χαρακτηριστικά".

"Θα τραβήξουν κουπί οι δύστυχοι..."



 "ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΟΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ: «Η συμφωνία είναι καλή. Αλλά θα χρειαστεί πόνος, λιτότητα και αγώνας πολύς» (...) «σε όλη την Ελλάδα (...) είναι υπαρκτό το πρόβλημα του υποσιτισμού των μαθητών στα σχολεία εξαιτίας της οικονομικής κρίσης» (οι αναφορές στα ΝΕΑ)."

Η αστική τάξη δίνει εξετάσεις χιούμορ. Εστω και μαύρου. Οπως αναφέρουν τα ΝΕΑ, η συμφωνία για τη δόση είναι καλή. Αλλά, όπως συμπληρώνουν, θα χρειαστεί πόνος και λιτότητα. Προστατεύοντας τα προσωπικά δεδομένα αυτών που πρέπει να πονέσουν και να υποστούν τη λιτότητα, τα ΝΕΑ αποφεύγουν να αναφερθούν συγκεκριμένα στο ποιοι ακριβώς θα πονέσουν και θα πεινάσουν. Μια γρήγορη έρευνά μας στα νοτιοανατολικά αντερείσματα του Υμηττού, στο Λαγό της Βούλας, και στα δυτικά αντερείσματα της Πεντέλης, στην Πολιτεία, αποκάλυψε ότι ήδη στα φτωχόσπιτα της αστικής τάξης έχουν σηκώσει μαύρες πλερέζες.

Το αποτέλεσμα της έρευνας επικυρώθηκε από άρθρο στο ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ (συμπλήρωμα σε έρευνα του γερμανικού «Der Spiegel»), όπου εξηγείται πως στον καιρό της κρίσης οι πλούσιοι υποφέρουν από μια σειρά ψυχοσωματικές ασθένειες. Εκπληκτοι διαβάσαμε πως το φαινόμενο έχει ήδη προβλεφθεί από τον ...Μαρξ, που αναφέρεται σ' αυτό με τον όρο «το έντρομο μάτι του καπιταλιστή» (σ.σ. οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας, γιατί για μια ακόμα φορά πιαστήκαμε αδιάβαστοι).

Οι αναφορές στον υποσιτισμό των μαθητών πρέπει να αντιμετωπίζονται ως λαϊκιστική προπαγάνδα. Γιατί μπορεί μεν τα παιδιά να υποσιτίζονται, αλλά ήδη έχει κινητοποιηθεί η Εκκλησία παρέχοντάς τους πνευματική τροφή. Προς τι λοιπόν το κλάμα;

 

"ΜΙΑ ΦΕΤΑ ΨΩΜΙ ΑΡΚΕΙ: «Χρειάζεται άμεσα η δημιουργία ενός διευρυμένου κοινωνικού δικτύου που θα βοηθήσει τους ανέργους και αυτούς που βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους εξαθλίωσης (...) κατά τέτοιο τρόπο που να οδηγούν μεσομακροπρόθεσμα στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και στην ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής» (ο κεντροαριστερός καθηγητής Νίκος Μουζέλης στο ΕΘΝΟΣ)"

Ηδη, οι εκπρόσωποι του «σοσιαλισμού με δημοκρατία» ή, του «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» (διαλέγετε και παίρνετε τον όρο που σας ταιριάζει, έτσι κι αλλιώς στο ίδιο πράγμα αναφέρονται) έχουν έτοιμη τη λύση στο πρόβλημα: να δημιουργηθούν, λένε, δίκτυα βοήθειας για όσους βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους εξαθλίωσης. Αλλά όχι στα κουτουρού. Αυτά τα δίκτυα πρέπει να οδηγούν σε αύξηση της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή, να ταΐζουν με μια φέτα ψωμί τους πεινασμένους, έτσι ώστε να είναι ικανοί να πάνε το πρωί στο μεροκάματο και παράλληλα (αυτά τα δίκτυα) να εκτονώνουν την οργή, έτσι ώστε να μην κινδυνεύει η κοινωνική συνοχή, δηλαδή να μην αυξάνεται το ταξικό μίσος των εργατών για τους εκμεταλλευτές τους.

 

"«ΚΡΥΨΕ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ ΣΟΥ»: «Το 60% των Ελλήνων πολιτών δηλώνει πως -δεδομένων των συνθηκών- το 2013 δε θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις φορολογικές του υποχρεώσεις. Ισως το εύρημα αυτό να μην είναι τόσο υπερβολικό όσο φαίνεται, αν αναλογιστούμε τις ήδη καθυστερημένες οφειλές των νοικοκυριών στις τραπεζικές και άλλες υποχρεώσεις τους, τις δραστικές περικοπές ακόμη και σε είδη πρώτης ανάγκης, την περαιτέρω μείωση των ήδη μειωμένων εισοδημάτων, τα πρωτοφανή ποσοστά της αυξανόμενης ανεργίας, τις καθυστερημένες οφειλές δεδουλευμένων και την ισχυρή ανησυχία του 60% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα ότι τους επόμενους μήνες θα χάσουν τη δουλειά τους (...) Αναζητώντας την ιδανική κυβέρνηση ας συμφωνήσουμε στο έλασσον. Την πορεία που θα χαράξει προς την ελπίδα θα πρέπει και να μπορούμε να τη διαβούμε με αξιοπρέπεια»  
(στο ΕΘΝΟΣ)."

"ΘΑ ΤΡΑΒΗΞΟΥΝ ΚΟΥΠΙ ΟΙ ΔΥΣΤΥΧΟΙ... «Έχουμε, όμως, μπροστά μας πάλι ανηφορικό δρόμο (...) η κοινωνία θα φτάσει στα όρια των αντοχών της στις αρχές του 2013 (...) Ενας δρόμος υπάρχει, λοιπόν, πολύ "κουπί" από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, γιατί ο όρος '"τελευταία ευκαιρία" θα ξεφτίσει σε διαφορετική περίπτωση και εντός και εκτός» (από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)"

Για να πάει, όμως, μπροστά η χώρα, δηλαδή για να αυξήσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές, πρέπει οι εξαθλιωμένοι εργάτες να αντιμετωπίσουν με αξιοπρέπεια την κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν να εξεγείρονται κάθε τόσο γιατί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Οφείλουν να δουν τα ζόρια της κυβέρνησης που, σύμφωνα με την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, έχει να τραβήξει πολύ κουπί.


"ΑΝ ΠΡΟΚΑΝΟΥΝ: «Πόσο καιρό δίνεται στους Ελληνες για να κάνουν τη μεταρρύθμιση;» ρωτήθηκε (...) «Ενα χρόνο το πολύ» ήταν η απάντησή του. «Αν δεν την κάνει μέχρι τότε, το ελληνικό σύστημα Υγείας θα διαλυθεί. Η σημερινή κυβέρνηση φαίνεται όμως αποφασισμένη να την προχωρήσει - εφόσον βέβαια καταφέρει να μείνει στη θέση της σε αυτό το διάστημα»» (η απάντηση του Ντάνιελ Μπαρ υπουργού Υγείας της Γερμανίας / στο ΒΗΜΑ)."

Βέβαια, υπάρχει και ο παράγοντας χρόνος. Τον οποίο εντοπίζει ο Γερμανός υπουργός Υγείας, που τονίζει προς την ελληνική κυβέρνηση πως ό,τι έχει να κάνει πρέπει να το κάνει τάχιστα, γιατί δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα είναι στη θέση της και τον επόμενο χρόνο...


Διά ταύτα: Δεν πρόκειται για επίδειξη χιούμορ από την πλευρά της αστικής τάξης. Το χιούμορ είναι ίδιον των καταπιεσμένων. Η αστική τάξη καταφεύγει σε «αμερικανιές», ελπίζοντας να κερδίσει χρόνο για να θάψει πιο βαθιά την εργατική τάξη. 

Στο χέρι της εργατικής τάξης είναι να μη δώσει στιγμή ανάσας στους καπιταλιστές κι αυτό σημαίνει, πριν απ' όλα, να κάνει πέρα τους σημερινούς διαχειριστές, αλλά και τους επίδοξους αυριανούς διαχειριστές, που δηλώνουν πως παρότι «ιζνογκούντ» είναι ικανοί να γίνουνε χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.

* "Δια του Τύπου" ΕΔΩ

"...Και ο νοών νοείτω"


Εικόνα από την προετοιμασία των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, για την
 διασφάλιση των όρων της μελλοντικής καπιταλιστικής ανάκαμψης.


«...Οι παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτει δεν χρησιμεύουν πια για την προώθηση του αστικού πολιτισμού και των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Αντίθετα, έγιναν πάρα πολύ μεγάλες γι' αυτές τις σχέσεις, εμποδίζονται από αυτές. Και κάθε φορά που οι παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν το εμπόδιο αυτό, φέρνουν σε αναταραχή ολόκληρη την αστική κοινωνία, απειλούν την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας. Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν απ' αυτές. 
Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς, λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις...» *

Εδώ είμαστε. Η ιμπεριαλιστική ΕΕ  προετοιμάζει το έδαφος για την διασφάλιση των όρων, της μελλοντικής ανάκαμψής τους. Και για του λόγου το αληθές, διαβάστε με την απαραίτητη συγκέντρωση, το πάρα κάτω άρθρο, έχοντας κατά νου τα λόγια από το πάρα πάνω απόσπασμα... Και ο νοών νοείτω.

Αντιδραστική ΕΕ εντός και εκτός**

Δύο αντιδραστικές εκθέσεις, με περιεχόμενο που βάζει κυριολεκτικά φωτιά στα λαϊκά συμφέροντα, συζητήθηκαν τη βδομάδα που μας πέρασε στο Ευρωκοινοβούλιο και καταψηφίστηκαν από το ΚΚΕ. Η πρώτη αφορά στην «εφαρμογή της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας». Στόχο έχει να αντιστοιχίσει την ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ στο νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ. Γι' αυτό καλεί τα κοινοτικά όργανα να αξιοποιήσουν όλο το φάσμα των στρατιωτικών μέσων της Ευρωένωσης, ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική ακόμα και από το ΝΑΤΟ στο αιματοκύλισμα και την υποταγή των λαών. Να διεκδικήσει, δηλαδή, με μεγαλύτερες αξιώσεις μερίδιο από τη μοιρασιά της λείας στα ανά τον κόσμο ιμπεριαλιστικά μέτωπα, για λογαριασμό των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

Δείχνοντας πως με συντονισμένα βήματα η ΕΕ στρατιωτικοποιεί ακόμα περισσότερο την εξωτερική της πολιτική, η έκθεση ζητάει την αύξηση των στρατιωτικών αποστολών και επιχειρήσεων και τη χρηματοδότησή τους από το Ταμείο Σταθερότητας και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης, την επίσπευση της δημιουργίας μόνιμου γενικού επιτελείου στρατού της ΕΕ, άμεση αξιοποίηση των μονάδων του Ευρωστρατού, την αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Αμυνας και πιο αποφασιστικά βήματα στην κοινή χρήση οπλικών συστημάτων. Για το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, σύμφωνα με την έκθεση, τα Δυτικά Βαλκάνια, η Μέση Ανατολή, το Κέρας της Αφρικής και η περιοχή του Σαχέλ, στη Σομαλία, στο Νότιο Σουδάν και στο Μάλι, αποτελούν ζώνες άμεσης προτεραιότητας. Είναι περιοχές που βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για τις πηγές και τους δρόμους ενέργειας.

Συναφής με τα παραπάνω, με πιο έντονο όμως το στοιχείο της στοχοποίησης του εχθρού λαού στο εσωτερικό της κάθε χώρας - μέλους, είναι το περιεχόμενο και της άλλης έκθεσης, με τον τίτλο «Ρήτρα αμοιβαίας άμυνας και η ρήτρα αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ενωσης: Πολιτική και επιχειρησιακή διάσταση». Πρόκειται για ρήτρες που περιέχονται στην αντιλαϊκή Συνθήκη της Λισαβόνας. Κατά τα πρότυπα του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, προωθούν στρατιωτικές και πολιτικές επεμβάσεις της ΕΕ στα ίδια τα κράτη - μέλη της, με το πρόσχημα της «τρομοκρατίας», «φυσικών ή ανθρωπογενών καταστροφών», «επιθέσεων στον κυβερνοχώρο», ακόμη και για «πανδημίες» ή «ενεργειακές ελλείψεις». Η έκθεση ζητάει τη δημιουργία «μόνιμου επιχειρησιακού στρατηγείου της ΕΕ» και «μόνιμου συστήματος της ΕΕ για την αντιμετώπιση διαχείρισης κρίσεων».

Απροκάλυπτα αναγνωρίζει επίσης το «δικαίωμα» της ΕΕ να επεμβαίνει σε κράτη - μέλη της, χαρακτηρίζοντας δράσεις και κινητοποιήσεις του λαϊκού κινήματος απειλή για τους «δημοκρατικούς θεσμούς»! Τι δείχνουν τα παραπάνω. Οτι σε συνθήκες κρίσης, η ΕΕ γίνεται πιο αντιδραστική και επιθετική στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, για να θωρακίσει και να υπερασπιστεί πιο σθεναρά τα συμφέροντα των μονοπωλίων της. Για να το πετύχει, από τη μια αναβαθμίζει το ρόλο της στα κατοχικά μέτωπα και σε περιοχές με μεγάλη γεωστρατηγική σημασία. Από την άλλη, θωρακίζει την αστική εξουσία απέναντι στο λαϊκό κίνημα, ενισχύοντας τις στρατιωτικές δομές για καταστολή του. Η ΕΕ είναι αντιδραστική συμμαχία των μονοπωλίων. Οσο βαθαίνει η κρίση, τόσο αποκαλύπτεται το αποκρουστικό της πρόσωπο, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται για τους λαούς στα κράτη - μέλη και σε όλο τον κόσμο. 

Αλλά οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Εχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τη σιδερένια φτέρνα του κεφαλαίου, είναι ανίκητοι όταν αποφασίσουν να ανατρέψουν την εξουσία του, σε κάθε κράτος - μέλος.

(Μαρξ - Ένγκελς, ‘’ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του ΚΚ’’, σελ. 33). 
** "Η Άποψή μας" Ριζοσπάστης, Τετάρτη 28 Νοέμβρη 2012  ΕΔΩ
                                                          
                                       

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

«Η εργατική τάξη είναι επαναστατική ή δεν είναι τίποτα»



 Προϋποθέσεις σκλαβιάς και χειραφέτησης *

"«Κοινωνική ειρήνη και πολιτική σταθερότητα». Αυτές είναι, σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο άρθρο των χτεσινών «Νέων», οι δύο προϋποθέσεις που πρέπει να εκπληρωθούν, προκειμένου να αξιοποιηθεί «η ύστατη ευκαιρία» που δίνεται στη χώρα από την απόφαση του Γιούρογκρουπ, η οποία, κατά την εφημερίδα, «δίνει στους Ελληνες το δικαίωμα για ένα πρώτο χαμόγελο»(!). Το μήνυμα είναι κάτι παραπάνω από καθαρό. Η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει το χρόνο που κερδίζει με την εκταμίευση της δόσης, προκειμένου να δείξει πυγμή, να τσακίσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα και να επιβάλει σιωπή νεκροταφείου σε ολόκληρη τη χώρα. 

Αυτή είναι η κοινωνική ειρήνη που οραματίζονται: Να μην κουνιέται φύλλο πουθενά και τίποτα να μη διαταράσσει την απρόσκοπτη υπερεκμετάλλευση των σύγχρονων σκλάβων των μονοπωλίων, με τη χώρα να έχει μετατραπεί σε μια απέραντη ειδική οικονομική ζώνη (ΕΟΖ) φτηνής εργατικής δύναμης και «αειφόρου» κερδοφορίας. 

Η κυβέρνηση είναι έτοιμη από καιρό και έχει δείξει στην πράξη την ετοιμότητά της να επιβάλει διά πυρός και σιδήρου τα μέτρα, κλιμακώνοντας διαρκώς την καταστολή κατά των λαϊκών αγώνων. Ωστόσο, τέτοια κοινωνική ειρήνη δεν υπήρξε ούτε, πολύ περισσότερο, πρόκειται να υπάρξει, τώρα που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού βρίσκεται σε απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση. Ο βούρδουλας και η καταστολή το μόνο που δείχνουν είναι την αδυναμία της πλουτοκρατίας και του αστικού πολιτικού συστήματος για χειραγώγηση και υφαρπαγή της συναίνεσης των λαϊκών στρωμάτων. 

Δεν πρόκειται να αναχαιτίσουν τη συσσωρευμένη οργή του λαού ούτε μπορούν να υπερισχύσουν απέναντι στην απόλυτα δικαιολογημένη απαίτησή του να ζει ανθρώπινα, καλύπτοντας δηλαδή τις σύγχρονες ανάγκες του. Προϋπόθεση όμως γι' αυτό, να πάρει δηλαδή αυτά που του ανήκουν, είναι να οργανωθεί παντού, σε όλους τους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, και μέσα από τους αγώνες για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής να κατευθύνει τον αγώνα του κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος, στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων".

Γιατί η εργατική τάξη αν δεν είναι επαναστατική, δεν είναι τίποτα.
                                      
*"Προϋποθέσεις σκλαβιάς και χειραφέτησης", Ριζοσπάστης,  Τετάρτη 28 Νοέμβρη 2012

192 χρόνια από τη γέννηση του Φρίντριχ Ένγκελς: Φλογερός μαχητής, οδηγός του διεθνούς προλεταριάτου



 

Σαν σήμερα, στη Βάδη της Ρηνανίας της τότε Πρωσίας, στις 28 Νοέμβρη του 1820, γεννήθηκε ο Φρίντριχ Ένγκελς, ένας φλογερός μαχητής της επανάστασης στο πλευρό του Καρλ Μαρξ, αναμφισβήτητος αρχηγός και οδηγός του διεθνούς προλεταριάτου.


Σύντομη σκιαγράφηση της ζωής και του έργου του Φρ. Ένγκελς*

Ο πατέρας του ήταν εργοστασιάρχης υφαντουργίας. Το γεγονός αυτό οδήγησε την κόρη του Μαρξ, Ελεονόρα Μαρξ - Έβελινγκ, να παρατηρήσει πολύ εύστοχα ότι «ποτέ δε γεννήθηκε σε τέτοιου είδους οικογένεια γιος που να ξεστρατίσει τόσο»...
...Από την αρχή της πολιτικής του δράσης έως το τέλος της ζωής του, ο Ένγκελς υπήρξε ένας φλογερός μαχητής της επανάστασης, ο αναμφισβήτητος αρχηγός και οδηγός του διεθνούς προλεταριάτου, ο καλύτερος ερμηνευτής των ταξικών του συμφερόντων. Πολέμησε αδυσώπητα τον οπορτουνισμό μέσα στο πνεύμα των εργατών, ξεσκέπαζε με θάρρος και έκρινε με αυστηρότητα τα σφάλματά τους, προσανατόλιζε τη δράση τους προς τον επαναστατικό δρόμο. «Έπειτα από το θάνατο του Μαρξ, έγραψε ο Λένιν, ο Ένγκελς υπήρξε ο αδιαφιλονίκητος σύμβουλος και οδηγός των σοσιαλιστών της Ευρώπης» («Καρλ Μαρξ - Φρίντριχ Ένγκελς»).
 
Ο Λένιν υπογράμμιζε πως ο μαρξισμός δεν μπορεί να κατανοηθεί και εκτεθεί ολοκληρωτικά, χωρίς να υπολογίζονται, η συμβολή και όλα τα έργα του Φρ. Ένγκελς. Βεβαίως, ο Ένγκελς, αν και συνδημιουργός της επιστημονικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου, είχε διαφορετική άποψη. 

Έτσι, σε μια υποσημείωση στο έργο του «Ο Λ. Φόυερμπαχ...», με σεμνότητα και μετριοφροσύνη, γράφει: «Ας μου επιτραπεί μία προσωπική διασάφηση. Τελευταία, μίλησαν πολλές φορές για τη συμβολή μου σ' αυτήν τη θεωρία, κι έτσι δεν μπορώ να μην πω εδώ τα λίγα εκείνα λόγια που εξαντλούν το ζήτημα. Δεν μπορώ ούτε ο ίδιος να αρνηθώ ότι πριν, και στο διάστημα της σαραντάχρονης συνεργασίας μου με τον Μαρξ, έχω κι εγώ κάποιο ανεξάρτητο μερτικό στο θεμέλιωμα της θεωρίας και ιδιαίτερα στην επεξεργασία της. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος από τις κατευθυντήριες βασικές ιδέες, ιδιαίτερα στον οικονομικό και ιστορικό τομέα και ειδικά στην τελική τους αυστηρή διατύπωση, ανήκουν στον Μαρξ. Εκείνο που πρόσφερα εγώ, αν εξαιρέσουμε, βέβαια, μερικούς ειδικούς κλάδους, μπορούσε βέβαια να το 'χει κάνει ο Μαρξ χωρίς εμένα. Ό,τι έδωσε ο Μαρξ, δε θα το κατάφερνα εγώ μοναχός. Ο Μαρξ στεκόταν πιο ψηλά, έβλεπε πιο μακριά και το βλέμμα του αγκάλιαζε περισσότερα και ταχύτερα από όλους εμάς τους άλλους. Ο Μαρξ ήταν μεγαλοφυΐα, εμείς οι άλλοι, πολύ - πολύ, να 'μασταν ταλέντα. Χωρίς αυτόν, η θεωρία δε θα ήταν σήμερα καθόλου αυτή που είναι. Γι' αυτό δίκαια φέρνει το όνομά του».


* Όλο το αφιέρωμα, στο  902.gr  κατηγορία ιστορία/ιδεολογία

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

"Το άλλο σενάριο"

Το βάθεμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και η αδυναμία αντιμετώπισής της έτσι ώστε η οικονομία να περάσει στην ανάκαμψη ανησυχούν ολοένα και περισσότερο τα διάφορα αστικά επιτελεία. Έτσι προκύπτουν και τα πυρά που ανταλλάσσουν μεταξύ τους όσοι εκπροσωπούν διαφορετικά ...μείγματα πολιτικής για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Που όμως είναι άσφαιρα. Όχι επειδή δεν υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά επειδή οι παραλλαγές των μέτρων που προβάλλονται και από τους μεν και από τους δε έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Το ξεπέρασμα της κρίσης με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Και εκείνοι που προτείνουν την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, με μέτρα σοκ για μεγάλη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, αλλά και μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων, αλλά και όσοι τάσσονται υπέρ των μέτρων που θα διευκόλυναν την ανάπτυξη, με τη σταδιακή μείωση του "κόστους εργασίας" και τη χρηματοδότηση κάποιων επιχειρηματικών σχημάτων μήπως και τελικά σωθούν, το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι η εξασφάλιση των νέων κοινωνικοοικονομικών ισορροπιών, αυτών που θα επιτρέψουν την επιστροφή στις καπιταλιστικές επενδύσεις και την ανάκαμψη της οικονομίας. 
Αυτό σημαίνει ότι και με τις δύο εκδοχές θα πρέπει να επέλθει οπωσδήποτε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, σε τέτοιο βαθμό που οι εναπομείναντες επιχειρηματίες να μπορούν, εκμεταλλευόμενοι την εργατική δύναμη, να κερδίζουν μέσα από την παραγωγική διαδικασία. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και οι δυνάμεις που επί δεκαετίες έχουν αναλάβει το «μπούκωμα» των καπιταλιστών με νέα κέρδη και κεφάλαια, το αντιλαμβάνονται και εκείνοι που σχεδιάζουν να πρωταγωνιστήσουν για την από δω και πέρα κυριαρχία του κεφαλαίου.
Αποδεχόμενοι πλήρως τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του συστήματος και υποκλινόμενοι στο επιχειρηματικό κέρδος ως κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, οι διάφορες δυνάμεις διατείνονται ότι ο καθένας κατέχει τη σωστή συνταγή, ώστε να εξασφαλιστεί το ζητούμενο σήμερα: Η ακόμη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα των κεφαλαίων. Δηλαδή, η ικανότητα των κεφαλαιοκρατών να κερδίζουν περισσότερα από τους ανταγωνιστές τους, μια διαδικασία που είναι απόλυτα ταυτισμένη με το ξερίζωμα κάθε λαϊκού δικαιώματος και κατάκτησης των εργαζομένων. Αυτός είναι ο δρόμος που μας καλούν να πορευτούμε. Όλα αυτά δείχνουν αφενός τις τεράστιες δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης, αφετέρου ότι ο καπιταλισμός έχει παρασαπίσει, τίποτα δεν μπορεί να περιμένει ο λαός από την όποια διαχείρισή του. 
Διέξοδος για το λαό υπάρχει μόνο στον άλλο δρόμο ανάπτυξης, εκείνον που προτείνει το ΚΚΕ. 
Όπου κύριος μοχλός για την ανάπτυξη της κοινωνίας δεν είναι το κέρδος του όποιου επιχειρηματία, αλλά οι λαϊκές ανάγκες. Οι προσπάθειες για την κάλυψή τους θα είναι ο αποκλειστικός γνώμονας για τη στήριξη και ανάπτυξη κάθε κλάδου της παραγωγής και της οικονομίας συνολικά. Χρειάζονται ρούχα, άρα οι κλωστοϋφαντουργίες θα δουλεύουν στο φουλ. Υπάρχει ανάγκη για λαϊκές κατοικίες, σχολεία, νοσοκομεία, υποδομές, άρα όλοι οι κλάδοι που συνδέονται με τις κατασκευές θα λειτουργούν κανονικά. Απαιτούνται διάφορα μέσα παραγωγής, εργαλεία, ρομποτικά συστήματα για παραγωγικές γραμμές, χρειαζόμαστε διάφορα είδη νοικοκυριού και πλατιάς κατανάλωσης, όλα αυτά μπορούν να γίνουν και να γίνουν άμεσα.  
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι το λαϊκό συμφέρον είναι στην απέναντι όχθη.
Εκεί που ο λαός, λυτρωμένος από τα δεσμά της ΕΕ και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, με λαϊκή εξουσία και κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, θα δίνει τη μάχη για την οικοδόμηση της νέας ζωής.


 
Ριζοσπάστης,  Τρίτη 27 Νοέμβρη 2012, "Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ"