Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Ο οπορτουνισμός ήταν και είναι ο κυριότερος εχθρός του σοσιαλισμού μέσα στο εργατικό κίνημα

"..Γιαυτό αναγνώρισα ανοιχτά τον εαυτό μου μαθητή εκείνου του μεγάλου στοχαστή..
Με την μυστικιστική της μορφή η διαλεχτική έγινε γερμανική μόδα, γιατί φαινόταν σα να εξυμνεί αυτό που υπάρχει. Με τη λογική της μορφή είναι για τους αστούς και για τους δογματικούς ιδεολόγους τους σκάνδαλο και φρίκη, γιατί στη θετική αντίληψη αυτού που υπάρχει περικλείνει ταυτόχρονα και την αντίληψη της άρνησης του, του αναγκαίου αφανισμού του, γιατί αντιλαμβάνεται κάθε συντελεσμένη μορφή μέσα στη ροή της κίνησης, επομένως την αντιλαμβάνεται και από την παροδική της πλευρά, γιατί τίποτε δεν μπορεί να της επιβληθεί και γιατί στην ουσία της είναι κριτική και επαναστατική.

Στον πραχτικό αστό, η γεμάτη αντιφάσεις κίνηση της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας γίνεται αισθητή με τον πιο χτυπητό τρόπο στις εναλλαγές του περιοδικού κύκλου που διαγράφει η σύγχρονη βιομηχανία και που το αποκορύφωμά τους είναι η γενική κρίση. Η κρίση ξανάρχεται, αν και βρίσκεται ακόμα στα προστάδιά της και χάρη στην ολόπλευρη έκτασή της καθώς και χάρη στην έκταση της αποτελεσματικότητάς της θα μάθει διαλεχτική ακόμα και στους τυχεράκηδες της νέας αγίας, πρωσσο-γερμανικής αυτοκρατορίας"
(Κ. Μαρξ, επίλογος στη δεύτερη έκδοση του "Κεφαλαίου" Ι τόμος, σελ. 26 )



Οι απόπειρες πολλών "αριστερών αναλυτών" και όχι μόνο, να "εμβαθύνουν" στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, πασχίζοντας να μας πείσουν ότι γενικά τα πολιτικά κόμματα έχουν χρεοκοπήσει, ότι κατάντησαν άχρηστα και "αστικοποιήθηκαν" δηλ., αφομοιώθηκαν από το αστικό πολιτικό σύστημα, οι απόπειρες αυτές αποτελούν τέτοιες ηράκλειες στήλες ανοησίας, που μπροστά τους δεν μπορείς παρά να μείνεις άφωνος.
Στην ουσία, όλη αυτή η προσπάθεια στόχο έχει να κρύψει κάτω από του Ταμτάκου το χαλί που στρώνουν (κομματικοποιημένος συνδικαλισμός, συνδικαλιστές λαμόγια, διάχυσης της ευθύνης χρεοκοπίας της χώρας σ' όλη την κοινωνία, - μόνο αυτό αρκεί για την αυτογελιοποίησή τους - κατασυκοφάντηση ή υποτίμηση των διάφορων μορφών αγώνα, "εμπεριστατωμένη" άποψη ότι η κοινωνία είναι διαιρεμένη σε αριστερά και αριστερά, ποτέ σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, δηλ., σε μια κοινωνία όπου η κύρια αντίθεση που την διαιρεί - για τους "αριστερούς αναλυτές" - δεν είναι η μισθωτή εργασία, που γέννησε και καθορίζει τον καπιταλισμό, αλλά η αντανάκλαση της διαιρεμένης αριστεράς, που μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε ένας μη "φωνακλάς" πολιτικός να την ενώσει στη βάση της ρηξικέλευθης πρότασης για "μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία". Όπως αυτή που "υποσχέθηκε" η συνθήκη του Μάαστριχ, και που με τόση θέρμη ψήφισαν, κυρίως η μειοψηφία που αποσπάστηκε τελευταία από τον Συνασπισμό, με επικεφαλής τον μη "φωνακλά" πολιτικό), την σημασία και την ανάγκη ύπαρξης του κόμματος της εργατικής τάξης, αλλά κυρίως της άρνησης της κομματικής πειθαρχίας. Άρνηση, που για κείνους που καταλαβαίνουν, και πιο πολύ απ' όλους ο οργανωμένος οπορτουνισμός, ότι αυτό ισοδυναμεί με τον ολοκληρωτικό αφοπλισμό της εργατικής προς όφελος της αστικής τάξης.
Περικυκλώνουν την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους με την μικροαστική ιδεολογία, τους διαποτίζουν, τους διαφθείρουν μ' αυτή, προκαλούν συνεχώς μέσα στους εργαζόμενους διασπάσεις, υποτροπές των μικροαστικών ελαττωμάτων: έλλειψης χαρακτήρα, διασποράς, ατομικισμού, περάσματος από τον ενθουσιασμό στην κατάπτωση, και σε κάθε περιοδική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, συμπαραστεκόμενοι στο κλυδωνιζόμενο οικονομικό σύστημα,
καταγγέλλουν τη "διεφθαρμένη" εργατική τάξη και το κόμμα της, ως υπεύθυνους για τη χρεωκοπία της χώρας, τουλάχιστον όσο και οι αστοί πολιτικοί. Ποτέ όμως το καπιταλιστικό σύστημα. "Πληρώνουμε σήμερα ότι δεν κάναμε (η γενίκευση) τόσα χρόνια" λένε στους εργαζόμενους και τους καλούν σε άτακτη υποχώρηση από τους όρους και τις ανάγκες του ταξικού αγώνα.
Είναι ιστορία. Από το 1914 όταν ο οπορτουνισμός εξελίχθηκε σε σοσιαλ-σoβινισμό πέρασε οριστικά και αμετάκλητα με το μέρος της αστικής τάξης. Και η έμπειρη αστική τάξη τον εξέλιξε σ' αυτό που βασανίζει, αποδυναμώνει και φρενάρει την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, σήμερα. Και αν αυτή η σχέση "εφοπλιστή και πράκτορα του" στις "ειδυλλιακές" περιόδους της καπιταλιστικής "ανθοφορίας" μπορεί να "θολώνει", έρχεται πάντα η περίοδος της κρίσης, όπως αυτή που ζούμε και τους ξεβρακώνει. Την "εργατική αριστοκρατία" και τους πολιτικούς εκφραστές της, τους αστούς και μικροαστούς διανοούμενους υποστηρικτές τους.
Και σίγουρα θα είχε δίκιο εκείνος που θα έλεγε ότι, είναι η ίδια η κρίση ένας μεγάλος δάσκαλος και για την εργατική τάξη και για το κόμμα της.

24 σχόλια:

  1. Πολύ σωστά. Κρουσμα αυτά τα λέει ο Γκυ Ντεμπορ στο βιβλίο του "Η Κοινωνια του θεαματος" όπου αναλύει ακριβώς πως ο "σοσιαλσωβινισμος" (εννοεις εθνικοσοσιαλισμος?), πως ο (αλματωδης) κρατικος καπιταλισμος φόρεσε την προβια του επαναστατικου μαρξισμου και καταδυνάστευσε το μεγαλύτερο μέρος της ασιατικής ηπείρου και σημαντικο μερος της ευρωπαικης για περισσότερο από 70 χρονιά.
    Πολυ καλη κωμωδία επ αυτου ειναι και το εργο του Κοστουριτσα "Underground" οπου οι κλεισμενοι στο υπογειο αφελεις τρωνε το παραμυθι του εχθρου ενω τα κομματοσκυλα επανω το γλεντανε και κανουν μπιζνες.
    Πολυ σωστο κι αυτο "η ίδια η κρίση ένας μεγάλος δάσκαλος και για την εργατική τάξη και για το κόμμα ΤΗΣ"
    Μόνο κρούσμα που δεν μας λες πιο είναι το κόμμα ΤΗΣ.
    Εγώ πάλι ξέρω ένα (μπορεί και δυο τρία ακόμη) κόμμα με την εργατική τάξη ΤΟΥ. Μήπως εννοούμε το ίδιο?
    Χαιρετώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από μεθοδολογικής σκοπιάς και ο δογματισμός και ο αναθεωρητισμός όσον αφορά στην Μαρξιστική παρουσιάζουν εκπληκτικές ομοιότητες, δεδομένου ότι ο μεν δογματισμός συστηματοποιεί και χειρίζεται τις αποστεωμένες και αδιάσειστες αλήθειες ισάξιας εγκυρότητας, πληρότητας και επικαιρότητας στις οποίες ανάγει τον μαρξισμό με τη βοήθεια της λογικής της μη αντιφατικότητας, της τυπικής λογικής, ο δε αναθεωρητισμός αντικαθιστά τη μαρξιστική διαλεκτική μέθοδο με τον γραμμικό εξελικτισμό και την εκλεκτική συρραφή ανομοιογενών και ετερόκλητων θέσεων. Έτσι και οι δύο αυτές τάσεις παραμένουν προσκολλημένες μεταφυσικά στην προδιαλεκτική βαθμίδα της νόησης, στη διάνοια, υποκαθιστώντας με διάφορους τρόπους τη θεωρία με τον έρποντα εμπειρισμό.

    Στο ζήτημα της συσχέτισης στρατηγικής και τακτικής ο μεν δογματισμός απολυτοποιεί μονόπλευρα την πρώτη (κατά την ιησουίτικη αρχή: "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα") ο δε αναθεωρητισμός τη δεύτερη ("ο σκοπός είναι ένα τίποτε, το παν είναι το κίνημα", κατά τον Ε. Μπερνστάιν), γεγονός που οδηγεί αμφότερους σε δύο κατευθύνσεις του πολιτικού καιροσκοπισμού - τακτικισμού: στον αριστερό οππορτουνισμό (αριστερι-σμό, σεχταρισμό, βλέπε κόμματα όπως το ΚΚΕ και τα λοιπά σταλινικά υπολείματα καθώς και "τάσεις στην ευρήτερη αριστερά) και στον δεξιό οππορτουνισμό - ρεφορμισμό βλ.κόμματα όπως ο Συριζα και τα λοιπά ευρωπαίζοντα αλλά και ισχυρές τάσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η μεθοδολογική εγγύτητα των εν λόγω τάσεων -η οποία απορρέει σε τελευταία ανάλυση από τον μικροαστισμό που χαρακτηρίζει ορισμένα στρώματα του εργατικού κινήματος (προνομιούχα τμήματα της εργατικής τάξης, εργατική "αριστοκρατία" - γραφειοκρατία*), αλλά σε σημαντικό βαθμό και τα ηγετικά κλιμάκια των χωρών στις οποίες είχε δρομολογηθεί εναλλακτικού ως προς την κεφαλαιο-κρατία τύπου ανάπτυξη- διευκολύνει τη μαζική μετάβαση από τον δογματισμό στον αναθεωρη-τισμό, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, ήττας και υποχώρησης του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.
    Χαρακτηριστική από αυτή την άποψη είναι η δογματική αναγωγή του μαρξισμού σε οικονομικό ντετερμινισμό και σε θεωρία των παραγόντων, που μετεξελίχθηκε στη συνέχεια στον νεοκαντιανού τύπου "ηθικό σοσιαλισμό", είτε η σταλινική δογματική κωδικοποίηση του, που οδήγησε τελικά στον ιδεολογικό εκφυλισμό της "περεστρόικα" και σε υιοθέτηση αντιδραστικών ιδεολογημάτων.
    Με αυτήν τους την δράση και οι δύο τάσεις στέκονται εμπόδιο στην ουσιώδη και εξαιρετικά επείγουσα πλέον ανάγκη ανανέωσης και αναθεώρησης της Μαρξιστικής θεωρίας. Η Αναθεώρηση ως τάση επανεξέτασης, αμφισβήτησης και διασκευής συνοδεύει τη μετεξέλιξη κάθε ιδεολογικού, κοσμοθεωρητικού και θεωρητικού συστήματος από μέρος των επιγόνων των θεμελιωτών του και συνήθως έπεται της δογματικής προάσπισης του από άλλους (ή και τους ίδιους) επιγόνους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σήμερα απαιτείται μια δημιουργική ανάπτυξη -"άρση" του θεωρητικού και φιλοσοφικού κεκτημένου του μαρξισμού, ικανή να υπερβεί την άγονη αντιπαλότητα δογματισμού - αναθεωρητισμού, ως τεκμηρίωση - πρόγνωση των προοπτικών του ανασυγκροτούμενου επαναστατικού κινήματος και ως θετική επιστημονική ερμηνεία των υπαρκτών νέων κοινωνικών και επιστημονικών προβλημάτων, τα οποία ο μεν δογματισμός τα αγνοεί, ο δε αναθεωρητισμός συχνά τα εντοπίζει, αλλά αδυνατεί να τα ερμηνεύσει ορθά.
    Οι δογματικοί συνήθως μπερδεύουν την Αναθεώριση με τον (στο μαρξιστικό πλαίσιο) αναθεωριτισμό, ενώ πχ δεν μπερδεύουν την Αριστερά με τον Αριστερισμό

    βιβλιογραφία σχετικά μα το θέμα στα ελληνικά.
    "Η Κοινωνια του θεαματος" του Ντεμπόρ,
    Σ. Β. Βλαντιμιροφ - Β. Α. Βολκόφ, Ο λόγος κατά του δόγματος, Μόσχα, 1982.- Π. Κονδύλης, Η κριτική της μεταφυσικής στη νεότερη σκέψη, Αθήνα, 1984.Καντ Ι., Προλεγόμενα, Αθήνα - Γιάννινα, 1982.- Καντ Ι., Κριτική του καβαρού λόγου, μετ. Α. Γιανναρά, Αθήνα, Παπαζήσή.- Κ. Μαρξ, Φ. Ενγκελς, Για τονρεφορ-μισμό. Αθήνα, Σ.Ε.- Β. Ι. Λένιν, Μαρξισμός και αναβεω-ρητισμός, Άπαντα, Αθήνα, τ. 17. Β. Ι. Λένιν, Η ιστορική τύχη της διδασκαλίας του Κ. Μαρξ, Άπαντα, τ. 23.- Β. Ι. Λένιν, Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, Άπαντα, τ. 41.- Π. Νούτσος, Η σοσιαλιστική σκέψη στην Ελλάδα, από το 1875 ως το 1974, τομ. Α-Δ, Γνώση, Αθήνα. Κ.Παπαϊωάνου Τα θεμέλια του Μαρξισμού Αθήνα 1957 ,Κ.Παπαϊωάννου Η Γέννηση του ολοκληρωτισμού Αθήνα 1959 George Steiner Νοσταλγία του Απόλυτου Αγρα Αθηνα 2007.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μια παρατήρηση μόνο να κάνω και να υπενθυμίσω στον Κολπάτσωφ την σημερινή διόγκωση του τριτογενούς τομέα η οποία έχει καθοριστικές συνέπειες.
    Η πρώτη εμπίπτει στην Μαρξιστική θεωρία σύμφωνα την οποία , οι παραγωγικές δυνάμεις θεωρούνται «βάση» και όλα τα υπόλοιπα (Κράτος, Δίκαιο, κ.λπ.) «εποικοδόμημα».
    Στην τεχνική κοινωνία οι παραγωγικές δυνάμεις δεν είναι πλέον βάση. Έγιναν εποικοδόμημα. Δηλαδή, οι παραγωγικές δυνάμεις δεν μπορούν να αναπτυχθούν και να προοδεύσουν παρά μόνον εάν υπάρχει μια κοινωνική οργανωτική υποδομή, κατάλληλη τόσο για τις απαραίτητες έρευνες όσο και για την ομαλή υποδοχή αυτής της προόδου από την κοινωνία. Ο παραγωγικός μηχανισμός εξαρτάται τώρα από τις υπηρεσίες. Μέσα στον τεχνικό κόσμο, έχει πάψει να είναι ο καθοριστικός παράγοντας.
    Το παγκόσμιο προλεταριάτο το οποίο στριμώχνεται στην Ινδοκίνα στο Μπαγκλαντες και στην λατινική Αμερική και στην Κίνα, σε παραγκουπόλεις όλο και περισσότερο, οι παραγωγικές δυνάμεις που αναπτύσσονται εκεί δεν μπορούν να πάνε παραπέρα δίχως την βάση της τεχνικής γνώσης.
    Σίγουρα ο ίδιος ο Μαρξ θα συμφωνούσε και νομίζω ότι και πάλι θα έδινε ρέστα.
    Για σκέψου, Μαρξ εναντίων i-pod...δεν θα έμενε τίποτα όρθιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εξαιρετικό το επίπεδο των σχολίων. Θα πάρω μέρος στη συζήτηση. Επειδή τώρα δεν έχω χρόνο, μια διόρθωση για να μη ξεστρατίσει η συζήτηση.
    Λοιπόν Konteine, Πρόσεξε. Δεν θεωρούνται ως «βάση» οι παραγωγικές δυνάμεις αλλά οι παραγωγικές σχέσεις. "Βάση" και "εποικοδόμημα", είναι έννοιες που αποκαλύπτουν την αλληλουχία των οικονομικοκοινωνικών σχέσεων της κοινωνίας. Οι έννοιες "βάση" και "σχέσεις παραγωγής" είναι ισοδύναμες, αλλά δεν είναι ταυτόσημες. Ενώ η έννοια "Βάση" έχει σχέση με το "εποικοδόμημα", η έννοια "σχέσεις παραγωγής" συνδέεται άμεσα με την έννοια "παραγωγικές δυνάμεις" δηλ., αλληλεπιδρούν και αλληλοεξαρτώνται. Οι "σχέσεις παραγωγής" όμως προσδιορίζουν το σύνολο των υλικών οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους στη διαδικασία της παραγωγής του κοινωνικού προϊόντος, της ανταλλαγής και της διανομής των υλικών αγαθών. Δηλ., τον χαρακτήρα του κάθε ιστορικού οικονομικού συστήματος.
    Να δούμε και το "παιχνιδάκι". Ισπανία γαρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ναι έτσι είναι όπως το λες Τηλέμαχε.
    Οι παραγωγικές όμως σχέσεις αντιστοιχούν στον βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.
    Με αυτήν την έννοια συνδέονται και άμεσα αλλά και οι παραγωγικές σχέσεις περιέχονται στο βαθμό της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων ασφαλώς.
    Όταν οι παραγωγικές δυνάμεις αδυνατούν να αναπτυχθούν και επομένως και παραγωγικές σχέσεις να διαφοροποιηθούν δίχως τον καθοριστικό παράγοντα της τεχνικής ερευνητικής πχ. υπηρεσίας τότε ο Παραγωγικός Μηχανισμός παύει να μονοπωλεί την κοινωνική "βάση" του συστήματος.
    ΟΙ παραγωγικές σχέσεις οι υλικές σχέσεις αν θες στον 19ο αιώνα ήταν πράγματι η βάση για την ιδεολογική διάρθρωση της κοινωνίας και καθόριζαν την ανάπτυξη του Κράτους ή του Δικαίου κτλ.
    Η ιδιοκτησία η διανομή η ιδιοποίηση στις ημέρες μας επικαθορίζονται από την γνωστική διαδικασία, διαδικασία η οποία τον 19ο ήταν σαφές παράγωγο των σχέσεων παραγωγής, και πολύ περισσότερο από την τεχνολογία η οποία αλματωδώς αυτονομήθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
    Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το μοντέλο του i.phone θα κυκλοφορήσει με τις νέες "σούπερ" δυνατότητες του αναξάρτητα από το αν αποδώσει κέρδος ή όχι, ανεξάρτητα από το αν αυτές οι δυνατότητες προσφέρουν το παραμικρό στην κοινωνία ή όχι. Θα κυκλοφορήσει απλά γιατί δύναται να γίνει.

    Επικίνδυνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Konteiner γεια σου.
    Μιλάς από όσο καταλαβαίνω για μια αυτονόμηση (της τεχνικής)Η Τεχνική όμως, θα σου λεγε ένας Μαρξιστής υπηρετεί το κεφάλαιο και έχει τα γνωστά αποτελέσματα επειδή είναι ενταγμένη στον καπιταλισμό. Ο τεχνικός δεν είναι παρά ένας μισθωτός όπως όλοι οι άλλοι και η ιδεολογία της αποτελεσματικότητας δεν απορρέει από την Τεχνική, αλλά είναι αντανάκλαση της επιδίωξης κέρδους.
    Ο καταμερισμός της εργασίας και η εξειδίκευση δεν είναι προϊόντα της Τεχνικής, αλλά μέσα για περισσότερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.
    Η εξουσία του αποφασίζειν βρίσκεται στα χέρια του κεφαλαίου: Το κεφάλαιο αποφασίζει αν θα χρησιμοποιηθούν ή όχι οι τεχνικές· οι καπιταλιστικές τεχνικές είναι παραγωγικές αλλά και τεχνικές καθυπόταξης της εργατικής τάξης· το κεφάλαιο χρησιμοποιεί τις τεχνικές αποκλειστικά και μόνον όταν μπορούν να αποφέρουν υπεραξία. η Τεχνική δεν είναι μεν ουδέτερη, αλλά αποκλειστικά και μόνο με την έννοια ότι εξυπηρετεί τον καπιταλισμό. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει ένα και μοναδικό σκοπό: την παραγωγή υπεραξίας για το κεφάλαιο. Επομένως, εάν εξετάσουμε κατά πόσον οι διάφορες εφευρέσεις συνεισφέρουν σε αυτή τη διαδικασία, τότε θα μπορέσουμε να φέρουμε στο φως τα (κοινωνικά) αίτια, που καθορίζουν την ενσωμάτωση ή την απόρριψή τους. Διότι δεν χρησιμοποιούνται παρά μόνον όσες τεχνικές που αυξάνουν την απόσπαση υπεραξίας. Παρόμοια, ακόμα και τα πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί να μπει σε εφαρμογή η τεχνική ορθολογικότητα, καθορίζονται από το νόμο της αξίας.

    Konteiner όπως καταλαβαίνεις ήσουν μέσα στο μυαλό μου με κάποιο τρόπο.
    Για ξαναδές το κι από αυτήν την οπτική. Είναι πολύ ενδιαφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η αλήθεια είναι ότι με αφήνουν κάπως αμήχανο τα επιχειρήματα του "μαρξιστή". Διότι θέλουν να πουν ότι, χάρη στην τεχνική πρόοδο, ο εργάτης είναι σήμερα περισσότερο υποταγμένος από προηγουμένως. Είναι όμως αλήθεια, ότι η εργατική τάξη είναι περισσότερο υποταγμένη σήμερα από ό,τι πριν από εκατόν εβδομήντα χρόνια; Αν ίσχυε αυτό, τότε θα έπρεπε να έχει αυξηθεί σημαντικά το ποσοστό υπεραξίας. Ωστόσο οι πάντες, ακόμα και οι ίδιοι οι μαρξιστές, συμφωνούν ότι το ποσοστό υπεραξίας έχει μειωθεί ― όπως άλλωστε το προέβλεπε και ο ίδιος ο Μαρξ. Εάν επίσης, σύμφωνα με τα επιχειρήματα αυτά, η επιλογή και η απόρριψη κάποιων τεχνικών εφαρμογών γινόταν με κριτήριο το κατά πόσον καθυποτάσσουν την εργατική τάξη, τότε η τεχνική ανάπτυξη θα έπρεπε να αυξάνει την ισχύ και την ασφάλεια του καπιταλισμού. Όμως είναι αρκετά σαφές, ότι πάνω από μισό αιώνα τώρα ο κλασικός καπιταλισμός χάνει σε όλα τα μέτωπα και αποδυναμώνεται σταθερά. Τέλος, όταν λέει κανείς ότι η τεχνική πρόοδος μπορεί να εκτιμηθεί μόνο σε συνάρτηση με την έννοια της παραγωγικότητας της ανθρώπινης εργασίας, διότι μόνο η ανθρώπινη εργασία παράγει αξία, αυτό σημαίνει ότι προφανώς δεν βλέπει πως οι σύγχρονες τεχνολογίες τείνουν να εξαλείψουν την εργασία του εργάτη και να βάλουν τον άνθρωπο στο περιθώριο της παραγωγικής διαδικασίας.
    Είναι προφανώς κατανοητό, ότι οι σχετικές αναλύσεις του Μαρξ είναι σωστές για εκείνα τα γεγονότα της εποχής του ή της αμέσως επόμενης εποχής.
    Είναι όμως καταχρηστικό να ισχυρίζεται κανείς, πως δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτε από τότε.
    Σύμφωνα με τον "μαρξιστή" σου , Τεχνική δεν είναι παρά η βιομηχανική εφαρμογή της επιστήμης με στόχο την παραγωγή εμπορευμάτων (με τη στενή έννοια του όρου). Δηλώνει λοιπόν αφελώς, ότι παραμένουν αχρησιμοποίητες όσες τεχνικές δεν αποσκοπούν στην παραγωγή εμπορευμάτων!Η κριτική που κάνει αντιστοιχεί στην κατάσταση που βρισκόταν η εργασία τη δεκαετία του 1930. Με άλλα λόγια, η «απόδειξεις» πείθουν μόνο όσους υιοθετούν εκ των προτέρων την κυριολεξία της μαρξικής σκέψης και περιφρονούν απόλυτα τα σημερινά γεγονότα στο πεδίο της Τεχνικής. Αυτούς που παραμένουν εγκλωβισμένοι σε μια προβληματική, που αγνοεί ολοκληρωτικά τα πραγματικά γεγονότα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κάπου αλλάξαμε το θέμα.
    Μια κουβέντα να πω επανερχόμενος στο ζήτημα του οπορτουνισμού.
    Το ύποπτο εδώ είναι η κατηγοριοποίηση.
    Ποιος ορίζει ποιος είναι οπορτουνιστής και ποιος δογματικός. Η ιστορία?
    Νομίζω ότι έχουμε πάλι να κάνουμε με την υπόθεση του κριτηρίου σε σχέση με την ισχύ.
    Από όσο κατάλαβα όλοι εδώ γνωρίζετε πόσοι και πόσοι "οπορτουνιστές" χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της κομμουνιστικής Ρωσίας και πόσοι και πόσοι "δογματικοί", μετά την "απο-σταλινοποίηση"
    "αυτοκτόνησαν" κάπου στα "μπαγκαλόουζ της Σιβηρίας".
    Θυμάμαι ένα πολύ καλό έργο σχετικά με αυτό.
    Μου διαφεύγει ο τίτλος. Είναι του Κώστα Γαβρά και περιγράφει ακριβώς αυτήν την "σχετικότητα" των εννοιών και πως αλλάζουν αλλά και πως επιβάλονται κατα βούληση.
    Παίζει ο Υβ Μονταν και η Σιμον Σινιορέ.
    Αναφορά στις δικαστικές παρωδίες "του Σλάνσκυ" το '52 στην Τσεχοσλοβακία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εδώ είμαστε. Χαιρετώ την παρέα. Ωραία η συζήτηση που γίνεται. Ελπίζω στο τέλος να μπορούμε να πούμε ότι ήταν, όπως λένε οι “μορφωμένοι” αστοί πολιτικοί, και εποικοδομητική.
    Το θέμα, βεβαίως είναι, ο Οπορτουνισμός, κι αν θέλουμε να σεβαστούμε το blog που μας φιλοξενεί, σ’ αυτό πρέπει να επικεντρώσουμε τη συζήτηση. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι και η όποια παρέκκλιση, μάλλον προς όφελος της συζήτησης θα είναι. Άλλωστε ποιος μπορεί να αρνηθεί, ότι στους ζωντανούς ανθρώπους η ζωή είναι πάντα παρούσα με τους όρους της.
    Να σημειώσω ότι εκείνο που παρατηρώ είναι ότι η συζήτησή μας πάσχει, θα τολμούσα να πω, κατά το πώς αντιλαμβανόμαστε τις έννοιες (δεν ξεχωρίζω τον εαυτό μου) στη βάση των οποίων αναπτύσσουμε τις απόψεις μας ή από την άλλη η απόλυτη βεβαιότητα της ορθότητας των προσωπικών απόψεών, που διακρίνεται στα σχόλια των αγαπητών συνομιλητών Πλένειν και Κολπατσώφ. Αλλά «όλα τα θεωρητικά προβλήματα βρίσκουν τη λύση τους στην πράξη».
    Φίλε Πλένειν, Είναι ιστορικό γεγονός ότι ο σοσιαλσοβινισμός εμφανίστηκε στα χρόνια του Α’ παγκόσμιου πολέμου, προβάλλοντας την ιδέα της «υπεράσπισης της πατρίδος». Τότε τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Β’ Διεθνούς, εκτός από το κόμμα των μπολσεβίκων της Ρωσίας, πέρασαν ανοιχτά με το μέρος της αστικής τάξης . Στις παραμονές του Α’ παγκόσμιου πολέμου , ψήφισαν στα κοινοβούλια και των δύο ιμπεριαλιστικών συμμαχιών τις στρατιωτικές δαπάνες και πολλοί απ’ αυτούς έγιναν υπουργοί εκείνων των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων. Στο κείμενο του blog αναφέρεται «από το 1914», άρα δεν μπορεί να εννοεί τον εθνικοσοσιαλισμό, ο οποίος , παρ’ ότι έχει κοινές ρίζες και σκοπούς με τον σοσιαλσοβινισμό, εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή λίγα χρόνια αργότερα (1920).
    ...Επανέρχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φίλε Πλένειν,
    Στο πρώτο σου σχόλιο διακρίνει κανείς μια «οργισμένη επιθετικότητα», αδικαιολόγητη θάλεγα, μια και δεν δίνει αφορμή για κάτι τέτοιο το αναρτημένο κείμενο του crousma. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δεχτούμε ότι είναι άλλο πράγμα ο Οπορτουνισμός ως πολιτική κατεύθυνση (παρέκκλιση από τον Μαρξισμό-Λενινισμό, πέρασμα σε διάφορες μορφές της αστικής κοσμοθεωρίας, πολιτική συμβιβασμών στο εργατικό κίνημα, προσαρμογής και υποταγής των συμφερόντων του προλεταριάτου στα συμφέροντα της αστικής τάξης, άρνηση της ταξικής πάλης, της σοσιαλιστικής επανάστασης, της προλεταριακής δημοκρατίας), παράδειγμα το νέο κόμμα του Φ. Κουβέλη,- θα κάνω αργότερα, πιο συγκεκριμένη αναφορά σ ‘ αυτό-, και άλλο τα οπορτουνιστικά λάθη στα οποία έπεσαν, πέφτουν, και θα πέφτουν τα επαναστατικά κόμματα, διεξάγοντας την σκληρή και πολυμέτωπη ταξική πάλη (χωρίς αυτό να τα δικαιολογεί). Είναι καθαρό, ότι ο crousma ισχυρίζεται ότι η ολομέτωπη επίθεση της αστικής τάξης , ενάντια στην αριστερά, αλλά κυρίως ενάντια στο ΚΚΕ, στόχο έχει να κάμψει την αντίστασή του ΚΚΕ, που γίνεται φανερή στο λαό, με δυνατότητα και προοπτική, (και εξ αιτίας αυτού του λόγου δηλ., της οργανωμένης αντίστασης που προβάλει το ΚΚΕ), στις σημερινές συνθήκες, ραγδαίας ανάπτυξης της λαϊκής αντίστασης,σε δύναμη, διάρκεια, σε αριθμό και ένταση. Και ένας τρόπος είναι η προσπάθεια της αστικής τάξης να εμφανίσει ως μη αναγκαία την ύπαρξή του ΚΚΕ, κτυπώντας συγχρόνως, εκτός των άλλων (συκοφαντίες, απειλές, αγοραίο αντικομουνισμό, όλοι ίδιοι είμαστε κλπ.)και με τον οπορτουνισμό (περιγράφει πως), ότι σε τελευταία ανάλυση διασφαλίζει, την αυτονομία, την αυτοτέλεια και τις οργανωτικές του αρχές, προκειμένου να το μετατρέψει από ένα ισχυρό ανάχωμα απέναντι στις επιθέσεις των σφετεριστών του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, από φορέα οργάνωσης της ταξικής πάλης των εργαζομένων, σε ουρά της . Και εσύ απαντάς στην τοποθέτηση του crousma με νοητικά πηδήματα σε τραμπολίνο και ειρωνεία. Αυτός ο τρόπος αγαπητε Πλένειν, σήμερα, δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Το αντίθετο. Θα μπορούσα να σου πω ότι αυτός ο τρόπος είναι ένα τυπικό οπορτουνιστικό «λάθος».

    ...Επανέρχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μα ο όρος του "εθνικού σοσιαλισμού" έχει "επινοηθεί" και προταθεί ως "ένας ειδικά γερμανικός σοσιαλισμός" από τον Μπέρνσταϊν. Άρα δεν εμφανίστηκε καθόλου αργότερα.
    (Ισα ισα που ο "σοσιαλσωβινισμός" εμφανίζεται λίγο αργότερα το 14-15)
    Ο "οπορτουνισμός" άλλωστε εμφανίστηκε αρχικά ως όρος ο οποίος αφορούσε "μια πρωτότυπη τακτική των επαναστατικών κινημάτων στο εσωτερικό της καπιταλιστικής κοινωνίας"
    Η ιστορία "απέδωσε" το αρνητικό φορτίο αργότερα (μετά το 14) και αργότερα ακολούθησε "η σωστή χρήση της δημοκρατίας από τους σοσιαλιστές" ως πρόταση για την μεταβαση στον σοσιαλισμό.
    Κατά τα άλλα η ιστορία είναι όπως την λές Τηλέμαχε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δεν είχα δει το προηγούμενο σχόλιο σου.
    Δεν καταλαβαίνω την φράση σου "ενάντια στην αριστερά, αλλά κυρίως ενάντια στο ΚΚΕ, στόχο έχει να κάμψει την αντίστασή του ΚΚΕ, που γίνεται φανερή στο λαό, με δυνατότητα και προοπτική"
    Πως πηδας από το γενικό αριστερα στο ειδικό ΚΚΕ και μετά παραμένεις σε αυτό?
    Ποια είναι οι υπόλοιπη αριστερά?

    Δεν πιστεύω στα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς ειδικότερα δε στο ΚΚΕ αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ.
    Βασιζόμενος στην αντίληψη που έχω από την ιστορία της ηγεσίας αυτών των κομμάτων δεν πιστεύω ότι οργανώνουν το εργατικό κίνημα. Πιστεύω ότι το χειραγωγούν προς τα μικροσυμφέροντα της στιγμής.
    Πιστεύω ότι είναι το υπόδειγμα του οπορτουνισμού.
    Αλλά δεν νομίζω ότι είναι αυτό το θέμα μας (δηλαδή τι πιστεύω εγώ και τι πιστεύεις εσύ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Crousma καλώς σε βρίσκω!
    Εξαιρετική η ανάρτησή σου!
    Θα τα λέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. "H αλήθεια είναι ότι" (έτσι αρχίζει ο φίλος Konteiner το τελευταίο του σχόλιο) το σχόλιο του αγαπητού Konteiner, που "πιάνει" όχι μόνο ένα κύριο ζήτημα της σημερινής πραγματικότητας, αλλά κυρίως αυτό που έρχεται, ή καλύτερα, αυτό που βρίσκεται "επί θύρας", με "πιέζεi" να αναφερθώ σχετικά, αλλά το αφήνω προς το παρόν για να ολοκληρώσω την άποψή μου, σ’ αυτά που θίγει ο φίλος Πλένειν στο πρώτο του σχόλιο.
    Φίλε Πλένειν, γράφεις ότι ο Γκυ Ντεμπόρ αναλύει πως ο «κρατικός καπιταλισμός» φόρεσε την προβιά…κτλ», το λέει ο Γκυ Ντεμπόρ, και εσύ το υποστηρίζεις, απλά επειδή το λέει ο Γκυ Ντεμπόρ. Χαρακτηρίζει την Ρωσία του 1917,και πολύ σωστά ως καθυστερημένη οικονομικά χώρα, στη 103 θέση, του γραπτού του «Η Κοινωνία του Θεάματος» και στην 104 θέση, την τοποθετεί όχι μόνο στις αναπτυγμένες οικονομικά χώρες της εποχής, αλλά στην εποχή της ανώτερης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Στην εποχή του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Μεταφέρει την πραγματικότητα της δικής του εποχής, 50 χρόνια πίσω για να αποδείξει ότι η Οκτωβριανή επανάσταση καρναβάλισε τον καπιταλισμό με εργατική φορεσιά για να ξεγελάσει τον Ρώσικο λαό. Πρέπει να τ’ ομολογήσω. Δυσκολεύομαι να καταλάβω τον Γκυ Ντεμπόρ. Χρησιμοποιεί μια δική του φρασεολογία και πώς να το πω, κάνει διάφορα "λογοπαίγνια" που σε πετάνε διαρκώς στην επιφάνεια.Για παράδειγμα. Λέει: "Τη στιγμή που η κοινωνία ανακαλύπτει ότι εξαρτάται απ’ την οικονομία, η οικονομία, στην πραγματικότητα εξαρτάται απ’ αυτήν.." ή "τώρα η επαναστατική θεωρία είναι εχθρός κάθε επαναστατικής ιδεολογίας και το ξέρει» ή «Η επαναστατική γραφειοκρατία(!!), που διεύθυνε το προλεταριάτο καταλαμβάνοντας το κράτος (!!) χάρισε στην κοινωνία μια νέα ταξική κυριαρχία»(Θέση 103).
    Και τέλος δεν έχει.
    Με την πάρα πάνω επιφύλαξη - δεν βρήκα έστω μια κριτική αποτίμηση των γραπτών του Γκυ Ντεμπόρ για διασταύρωση-λέω,ότι ο εν λόγω συγγραφέας, είναι κλασσικό παράδειγμα μικροαστού διανοούμενου.
    "Τα γεγονότα όμως είναι πεισματάρικά πράγματα και θες δεν θες, είσαι υποχρεωμένος να τα υπολογίζεις" Το γεγονός είναι ότι η Σ.Ε. πλήρωσε τον σοβινισμό του κράτους τοκογλύφου της εποχής (Γαλλία) και τον ιμπεριαλισμό της Γερμανίας με ανυπολόγιστες καταστροφές και τη θυσία εκατομμυρίων ανθρώπων. Και όχι μόνο αυτό. Με την καθοδήγηση του ΚΚΣΕ και τον κόκκινο στρατό, απελευθέρωσε τους λαούς της Ευρώπης.

    Συνεχίζεται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μπρρρρρ...ανατριχιαστικό το τέλος του σχόλιου σου Τηλέμαχε.

    Θα τα ίσως πούμε στο μέλλον Πλένειν και Κολπατσώφ σε κάποια άλλη ίσως ανάρτηση.
    Χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αχ βρε Τηλέμαχε...τρύπωσες.
    Κοντεινερ, τα λέμε ναι.
    Έχει πάντως πολύ ενδιαφέρον η άποψη σου σχετικά και με την τεχνολογία και οι προέκτασή της περι παραγωγικών δυνάμεων.
    Φοβερές οι παρανοήσεις (εδώ περισσότερο από τους "δογματικούς")
    Μάλιστα μ'αρέσει που "βρήκες" Τηλέμαχε, και αποσπάσματα που "ξεμπροστιάζουν" τον "μικροαστό διανοούμενο" Γκυ Ντεμπόρ.
    Επίσης "κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού" μάλλον κάπου στο ριζοσπάστη θα το διάβασες και όχι στην "κοινωνία του θεάματος"* αλλά δε βαριέσαι στο Κ.Κ της γραφής ότι θεμε λέμε.


    *όπου αναφέρει την γραφειοκρατική τάξη ώς ιδιοκτήτρια του κρατικού καπιταλισμού.
    Η θέση 104 είναι αρκετά σημαντική εδώ που τα λέμε γιατί λέει πως στήθηκε και το κόλπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Στη θέση 104 ο Γκυ Ντεμπόρ γράφει: «Η γραφειοκρατία, απομένοντας μοναδικός ιδιοκτήτης ενός κ ρ α τ ι κ ο ύ
    κ α π ι τ α λ ι σ μ ο ύ εξασφάλισε πρώτα την εξουσία της στο εσωτερικό... Αλλά η γραφειοκρατική κοινωνία έπρεπε να συνεχίσει την ολοκλήρωσή της με την τρομοκρατία που άσκησε στην αγροτιά, για να πραγματοποιηθεί η πιο βίαιη πρωταρχική συσσώρευση της ιστορίας. Αυτή η εκβιομηχάνιση της σταλινικής εποχής, αποκαλύπτει την έσχατη αλήθεια της γ ρ α φ ε ι ο κ ρ α τ ί α ς: είναι η διαιώνιση της εξουσίας της οικονομίας, η διάσωση του συστατικού στοιχείου της εμπορευματικής κοινωνίας που συντηρεί την εργασία – εμπόρευμα. Είναι η απόδειξη της ανεξάρτητης οικονομίας που κυριαρχεί στην κοινωνία σε σημείο που αναπαράγει για λογαριασμό της την ταξική κυριαρχία που της είναι απαραίτητη: πράγμα που σημαίνει ότι η αστική τάξη δημιούργησε μια αυτόνομη δύναμη που, όσο διαρκεί η αυτονομία αυτή, μπορεί να καταλήξει να μη χρειάζεται μια αστική τάξη…». Έπεσε η Τροία . Τοποθετώντας την οικονομία πάνω και πιο συγκεκριμένα έξω από την κοινωνία (ανεξάρτητη οικονομία), «φυσικό» είναι να αντιλαμβάνεται , την αυτονόητη υποχρέωση και το δικαίωμα του προλεταριακού κράτους να υπερασπίσει των εαυτό του, από τις ατελείωτες και πολυμέτωπες επιθέσεις της ενωμένης αστικής τάξης , ως απόδειξη καταδυνάστευσης λαών της Ασιατικής και Ευρωπαϊκής ηπείρου. Αν είναι έτσι, αυτός είναι ο Οπορτουνισμός. Πολιτική, με κάθε τρόπο, υποταγής των συμφερόντων της εργατικής τάξης στα συμφέροντα της αστικής τάξης. Με κάθε τρόπο για τον αφοπλισμό της εργατικής τάξης και την υπονόμευση της ταξικής πάλης.
    Φίλε Πλένειν,
    Θα διαβάσω πιο προσεκτικά τα γραπτά του Γκυ Ντεμπόρ. Και συ όμως θα πρέπει να κάνεις τον κόπο, να ξαναδιαβάσεις τους θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού, μια και όλα πάλι είναι επί σκηνής. Γιατί οτιδήποτε αφορά την κοινωνική εξέλιξη και τις σχέσεις των ανθρώπων που προκύπτουν απ’ αυτή, εννοείται, εκτός φυσικών καταστροφών, δεν μπορεί να υπάρχουν εκτός της κοινωνίας των ανθρώπων.
    Φίλε Πλένειν, λες ότι δεν καταλαβαίνεις τη φράση «..αλλά κυρίως ενάντια στο ΚΚΕ..».
    Το ΚΚΕ όπως ξέρεις είναι το ιστορικό κόμμα της εργατικής τάξης και σήμερα το πιο μαζικό, οργανωμένο, πειθαρχημένο και με σαφή προσανατολισμό κόμμα, σε σχέση με τα άλλα κόμματα της αριστεράς. Μου κάνει εντύπωση που κάνεις σαν να μην έχεις ξανακούσει για τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό. Καλά μεχρι τώρα που νομίζεις ότι ζεις, φίλε Πλένειν;
    Φίλε Konteiner, λυπάμαι ειλικρινά. Αναφέρθηκα σε γεγονότα που όταν κάνουμε τέτοιου είδους σχόλια, όπως αυτά του φίλου Πλένειν, καλό είναι να τα έχουμε κατά νου. Δυστυχώς ή ευτυχώς το παρελθόν μας αρέσει δεν μας αρέσει, δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Θα γράψω σχετικά με το θέμα που θίγεις θεωρώντας σε οιονεί παρόντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ok. Τηλέμαχε θα διαβάσω...

    Δεν είπα ότι δεν έχω ξαναακούσει για τον κρατικο-μονοπωλιακό καπιταλισμό ως ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, είπα ότι δεν το έχω διαβάσει στον Ντεμπόρ.

    Ας μην πιάσουμε την ιστορία του ΚΚΕ καλύτερα βαριέμαι. Άσε που λερώνει κι όλας.

    Τώρα αν πιστεύεις ότι μια Σοβιετική Ένωση δίχως Σοβιέτ από το 1921, ήταν "προλεταριακό κράτος" και όχι κράτος απάτη (ως ΕΣΣΔ εννοώ) τότε δεν έχουμε και πάρα πολλά να πούμε.Και εννοείται ότι η ανάγνωση του Ντεμπόρ δεν θα σε ωφελήσει σε τίποτα.

    Μέχρι τώρα νόμιζα ότι ζώ στον ολοκληρωτισμό της μαζικής δημοκρατίας και υπό την εξουσία των κεφαλαιοκρατών του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στην κυριαρχία του καπιταλιστικόυ συστήματος το οποίο όπως περίπου είπε και ο κοντέινερ μεταβάλλεται σε τεχνικό καπιταλιστικό.

    Χαιρετώ Τηλέμαχε.

    Κοντέινερ τα ξαναλέμε και στο μέλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Φίλε Πορτιάτη, θα είναι ιδιαίτερη ικανοποίηση και χαρά μου η συζήτηση μαζί σου.
    Σου εύχομαι καλές διακοπές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Φίλε Konteiner,
    Λες «ναι έτσι είναι όπως τα λες» αλλά φαίνεται να σου διαφεύγει η ουσία του ζητήματος, ότι δηλ., οι παραγωγικές σχέσεις καθορίζουν τον χαρακτήρα του οικονομικού συστήματος. Στην προκειμένη περίπτωση του καπιταλιστικού συστήματος. «Ακόμα κι ένα παιδί καταλαβαίνει, πως αν ένας κοινωνικός σχηματισμός δεν αναπαράγει τους όρους της παραγωγής, επιτελώντας συγχρόνως την παραγωγική διαδικασία, δεν πρόκειται να επιζήσει ούτε ένα χρόνο» (Καρλ Μαρξ, Γράμμα στον Κούγκελμαν). Αυτό και μόνο, θα μπορούσε να είναι μια απάντηση σε όσα προβάλλεις, αλλά ας πούμε κάτι πάρα πάνω.
    Ο Πλένειν,πολύ σωστά λέει ότι «Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει ένα και μοναδικό σκοπό: την παραγωγή υπεραξίας για το κεφάλαιο», που σημαίνει ότι ο καπιταλισμός είναι ένα εκμεταλλευτικό οικονομικό σύστημα που χωρίζει την κοινωνία σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, δηλ., σε τάξεις. Αυτοί, λοιπόν, που «δεν παραμένουν εγκλωβισμένοι σε μια προβληματική (Μαρξιστική σκέψη), που αγνοεί ολοκληρωτικά τα πραγματικά γεγονότα» θα μπορούσαν να ισχυριστούν το αντίθετο; Ότι δηλ., η καπιταλιστική κοινωνία είναι μη ταξική; Μα ακριβώς ο ταξικός διαχωρισμός της κοινωνίας στον καπιταλισμό, η παραγωγή κέρδους για το κεφάλαιο, δείχνει ότι «το αληθινό όριο της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο,είναι το γεγονός ότι το κεφάλαιο και η αυτοαξιοποίησή του εμφανίζονται σαν αφετηρία και τέρμα, σαν κίνητρο και σκοπός της παραγωγής, ότι η παραγωγή είναι μόνο παραγωγή για το κεφάλαιο και όχι αντίστροφα..» (Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, ΙΙΙ τόμος, σελ.316)
    Το i phone, όπως και κάθε προϊόν που βρίσκεται στα σχέδια, θα κυκλοφορήσει μόνο όταν θα είναι βέβαιο ότι θα αποφέρει κέρδη στον καπιταλιστή. Μόνο γιαυτό. Η αστική κοινωνική επιστήμη, από την οποία είσαι επηρεασμένος, και αυτό φαίνεται από τον «συνεπή», προς την αστική κοινωνική επιστήμη, τρόπο που θέτεις το ζήτημα, εκφράζει όχι μόνο ένα οργανωμένο σχέδιο παραπλάνησης των εργαζομένων και απόσπασής τους από την ταξική πάλη, αλλά κυρίως την απομόνωση των παραγωγικών δυνάμεων από τις σχέσεις παραγωγής που καθορίζουν τη φύση ενός κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού. Μ΄ αυτό τον τρόπο οι παραγωγικές δυνάμεις υποτίθεται ότι καθορίζουν μονοσήμαντα τις εξελίξεις στην κοινωνία και από αυτή την άποψη, η αστική κοινωνική επιστήμη ερχόμενη αναπόφευκτα αντιμέτωπη με το ανυπέρβλητο όριο των ταξικών σχέσεων, το "ξεπερνά" χωρίς να το αναλύει, απλά "αφαιρώντας" το. Έτσι καταλήγει σε μια αντίληψη περί ουδετερότητας. Γεγονός φίλε Konteiner, που σε φτάνει σε σημείο να «βλέπεις» την τεχνολογία, σαν κάτι αυτοδημιούργητο, αυτοτελές και αυτόνομο υποκείμενο.
    Συνεχίζεται..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αυτός ο τρόπος προσέγγισης των προβλημάτων, που δημιουργεί η κοινωνική εξέλιξη, είναι στην κυριολεξία πραγματική «περιφρόνηση» της πραγματικότητας «στο πεδίο της τεχνικής» και όχι μόνο. Μυστικοποίησες το "I phone" με τις "super" δυνατότητες, μη μυστικοποιείς και την τεχνολογία, αυτονομώντας την.
    Ο τρόπος παραγωγής της υλικής ζωής καθορίζει την κοινωνική, πολιτική και πνευματική (εννοείται και την επιστημονική) εξέλιξη της ζωής γενικά. «Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το είναι τους, μα αντίθετα το κοινωνικό είναι τους καθορίζει την συνείδησή τους» («Διαλεχτά Έργα», τόμος Ι, σελ. 424). Δώσε ένα παράδειγμα αυτονόμησης της τεχνολογίας. Δηλ., να υπάρχει και να αναπτύσσεται η τεχνολογία, εκτός της κοινωνίας των ανθρώπων.Αν ήθελες να πεις η τεχνολογία «αναπτύχθηκε αλματωδώς», τότε είναι άλλο ζήτημα.
    Αυτό που λες στο πρώτο σου σχόλιο ότι «οι παραγωγικές δυνάμεις δεν μπορούν να αναπτυχθούν… από την κοινωνία» εμφανίζει με διαύγεια το ιστορικό αδιέξοδο του καπιταλισμού και το νομοτελειακό «πέρασμα» στην νέα εποχή του ανθρώπου, στον σοσιαλισμό. Και μ’ αυτό έχει να κάνει και το ότι « οι σύγχρονες τεχνολογίες τείνουν να ..βάλουν τον άνθρωπο στο περιθώριο της παραγωγικής διαδικασίας». Εδώ, τον λόγο τον έχει, η πάλη των τάξεων.
    «Η διδασκαλία μας δεν είναι δόγμα, παρά καθοδήγηση για δράση» έλεγαν οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού, και εννοούσαν ότι πρέπει κανείς όταν εξετάζει τέτοια ζητήματα, εννοείται και οι συλλογικότητες, να παίρνει υπ’ όψη του, την ζωντανή πραγματικότητα, την συγκεκριμένη οικονομική και πολιτική κατάσταση, τον πιο ακριβή, αντικειμενικά επαληθεύσιμο υπολογισμό του συσχετισμού των τάξεων και των συγκεκριμένων ιδιομορφιών της κάθε ιστορικής στιγμής. Δεν βοηθάμε τον εαυτό μας με το να θεωρούμε ξεπερασμένη την διαλεκτική, μετά το 1930. Μη προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε την αδυναμία κατανόησης των «σημερινών γεγονότων», όταν αυτό συμβαίνει, χρεώνοντας την «κυριολεξία της Μαρξιστικής σκέψης», δηλ., την επιστήμη του Ιστορικού Υλισμού. Ο οπορτουνισμός μαζί με τον μικροαστισμό έχουν χιλιάδες πονηριές. Όπως η ουδετερότητα, ή χειρότερα η «ελευθερία» της αστικής σκέψης, η αστική κοινωνική επιστήμη. Ας ελπίσουμε ότι η κρίση που βιώνουμε θα γίνει, όπως γράφει στο post του ο crousma, ένας μεγάλος δάσκαλος για όλους μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ο οπορτουνισμός μαζί με τον μικροαστισμό έχουν χιλιάδες πονηριές.Ναι!
    Ύπαγε οπίσω μου σατανά οπορτουνισμε και μικροαστισμέ.Ζήτω το κόμμα της εργατικής τάξης Ζήτω!
    Φίλε τηλέμαχε είσαι σκέτη απόλαυση.
    Εκθέτεις και τον μεγάλο με την μπούρδα που τσαμπουρνάει και εσύ με καμάρι αναμεταδίδεις.
    Πολύ ποιητικό πάντως, η αναπαραγωγή των όρων παραγωγής ολοκληρώνοντας (επιτελώντας) την παραγωγική διαδικασία. (Αυτά πρίν την εμφάνιση της μετοχικής εταιρείας βεβαία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή