Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Εποχή της αθωότητας δεν υπήρξε ποτέ στον καπιταλισμό

...γιατί θέλουν εργάτες «χάνους»* 

 
 
 
 

 
Το τελευταίο διάστημα προβάλλεται στην τηλεόραση η διαφήμιση μιας εταιρείας παρασκευής ούζου, με το εξής σενάριο: 

Στο αποστακτήριο της εταιρείας, εν ώρα εργασίας, έχουν συγκεντρωθεί οι εργαζόμενοι, προφανώς μετά από πρόσκληση της εργοδοσίας. 

Είναι όλοι προβληματισμένοι και ανήσυχοι.
 
Συζητάνε μεταξύ τους και δείχνουν να αναρωτιούνται για το λόγο που τους κάλεσε ο εργοδότης. 

Στο κάτω μέρος της οθόνης, γράφει: «Παρασκευή 1 μ.μ. Κανείς εργαζόμενος δε γνωρίζει τίποτα».

Το λόγο παίρνει το αφεντικό, όπως παρουσιάζεται στη διαφήμιση. 

Με αργόσυρτο λόγο λέει: «Σήμερα, σταματάμε ό,τι κάνουμε...».  

Η κάμερα κεντράρει στα ανήσυχα πρόσωπα των εργαζομένων και στο κάτω μέρος η οθόνη γράφει: «Ο νους πάει στο κακό». 

Ομως το αφεντικό συνεχίζει: «...και πάμε στη θάλασσα για καλαμαράκι!». 

Η κάμερα καταγράφει αντιδράσεις ανακούφισης και χαράς για τους εργαζομένους, που ξεσπάνε σε χειροκροτήματα.

Ακολουθούν σκηνές από τη μεταφορά τους με λεωφορείο σε ένα μαγαζί στην παραλία.  

Κάθονται όλοι μαζί σε ένα τραπέζι, πίνουν ούζο και τρώνε καλαμαράκια.  

Πάνω στο κέφι, ένας εργαζόμενος σηκώνει το ποτήρι και φωνάζει: «Να είσαι καλά αφεντικό!».  

Το αφεντικό ανταποκρίνεται στην πρόποση και σηκώνει το ποτήρι του, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι. 

 Η διαφήμιση κλείνει με τους εργαζομένους να χορεύουν. Λίγο πριν, ο εκφωνητής ενημέρωνε τους τηλεθεατές: «Μπορείτε να την κάνετε κι εσείς για kalamaraki day. Αρκεί να πείσετε το σωστό άνθρωπο». Στο τέλος, στην οθόνη διαβάζουμε: «Κάν' την από τη δουλειά...ομαδικά!»

Τι  λέει η διαφήμιση;...*

...Κάθε σχόλιο είναι περιττό

Ο «τύπος» που τους βολεύει 

Εποχή της αθωότητας δεν υπήρξε ποτέ στον καπιταλισμό. Πολύ περισσότερο σε συνθήκες κρίσης και άκρατου ανταγωνισμού, που το κεφάλαιο είναι αποφασισμένο να ξεμπερδεύει μια κι έξω με έννοιες όπως συνδικαλιστικά δικαιώματα, ταξικό κίνημα, συνδικάτο, διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών και άλλα παρόμοια, για να δημιουργήσει τον «τύπο» του εργαζομένου που απαντάει καλύτερα στις σύγχρονες ανάγκες για κερδοφορία: 

Τον πειθήνιο, το φοβισμένο, τον ανήσυχο για την παραγωγικότητα της δουλειάς του, τον αποστασιοποιημένο από τη συνδικαλιστική δράση, με την απαιτητικότητα και τις διεκδικήσεις του στο ναδίρ. 

Τον εργαζόμενο που θα σκέφτεται ότι η ανάπτυξη προς όφελος του εργοδότη του θα σώσει και τον ίδιο, όταν η ίδια του η πείρα τον διδάσκει για το ακριβώς αντίθετο...

*Ολόκληρο το άρθρο στη στήλη  "ΕΡΓΑΤΙΚΑ"  του  Ριζοσπάστη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου