Διέξοδος από την κρίση -υπέρ των λαϊκών συμφερόντων- σημαίνει λαϊκή εξουσία και οικονομία.

 

Όξυνση της αντίθεσης*

 

Κλείνουν νοσοκομεία, απολύουν συμβασιούχους, εκβιάζουν για νέες μειώσεις μισθών, θέλουν εργάτες απόλυτα υποταγμένους να παλεύουν για τα κέρδη του αφεντικού. Σε όλα αυτά κοινός παρονομαστής η καπιταλιστική κρίση και η επιδίωξη του κεφαλαίου να την ξεπεράσει σε βάρος των εργατών.

Ευρύτερα λαϊκά στρώματα θίγονται από αυτήν την επίθεση. Ο δρόμος της αντίστασης οδηγεί σε κοινωνική συμμαχία. Οι βάσεις της έχουν ήδη τεθεί. Σ' αυτόν τον δρόμο, όμως, ορθώνονται εμπόδια από δυνάμεις που θέλουν να μείνει η οικοδομή της εκμετάλλευσης άθιχτη. Δυνάμεις που καλούν σε αναμονή για εκλογική αλλαγή, ζητάνε να περιοριστεί ο αγώνας σ' αυτό, στην αλλαγή διαχειριστή. Πρόκειται για ύπουλη τακτική που υπηρετεί στρατηγικά τους στόχους του κεφαλαίου.

Για την εργατική τάξη είναι κρίσιμο να κάνει 
πέρα τους εργατοπατέρες, παλιούς και σύγχρονους. 

Να κάνει τα πάντα για να αυξηθεί η συμμετοχή στα σωματεία, να αποκτούν αυτά προσανατολισμό απέναντι στα μονοπώλια και την πολιτική τους, να διευρυνθεί η κοινωνική συμμαχία που είναι απαραίτητη για να δοθούν οι μεγάλες μάχες που είναι μπροστά.

Οι εργοδότες λένε ωμά πως -ως το «ισχυρότερο μέρος»-  θα επιβάλουν τις θέσεις τους. Στο χέρι των εργατών είναι, να αναδειχθούν οι ίδιοι σε ισχυρότερο μέρος.
Έτσι, με όρους ταξικής ενότητας και κοινωνικής συμμαχίας πρέπει να αντιμετωπιστεί και η κυβέρνηση που έχει βάλει μπροστά τη φάμπρικα των απολύσεων και δε θα σταματήσει αν δεν εξαφανίσει κάθε εργατικό δικαίωμα.

  

Το σύστημα δεν είναι παντοδύναμο. 

Ομολογεί τα αδιέξοδά του όπως στην περίπτωση της ανεργίας, όπου την ίδια ώρα που προωθούν δοκιμασμένες λύσεις για κρύψιμο των ανέργων κάτω από το χαλί της απασχολησιμότητας, αναγνωρίζουν ότι δεν υπάρχει λύση στην ανεργία χωρίς να δημιουργούνται πραγματικές θέσεις εργασίας στην παραγωγή. 

Αυτό όμως προσκρούει στην πραγματικότητα της καπιταλιστικής κρίσης, όπου συσσωρευμένα κεφάλαια δεν γίνονται παραγωγικές επενδύσεις γιατί δεν εξασφαλίζουν τα ποσοστά κέρδους που θέλουν οι καπιταλιστές, αλλά και στην ίδια την οργάνωση της καπιταλιστικής παραγωγής, όπου η άνοδος της παραγωγικότητας με εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής στέλνει εργάτες στην ανεργία. Έτσι καταστρέφουν εργατική δύναμη, οδηγώντας σε «απόγνωση» και τους πολιτικούς διαχειριστές του συστήματος που ό,τι κι αν κάνουν δεν μπορούν να κρύψουν για πάντα το πρόβλημα κάτω απ' το χαλί.

Για την εργατική τάξη κάθε εξέλιξη στο μέτωπο της αγοράς εργασίας μαρτυρά πια όλο και πιο έντονα την ανάγκη να απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της εποχής, που δεν χωράνε πια στις σημερινές παραγωγικές σχέσεις. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φύγει από τη μέση η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, σημαίνει κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, σημαίνει λαϊκή εξουσία και οικονομία.
  
 * "Δια του Τύπου" Από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ του Σαββάτου 29 Ιουνίου 2013.