Ο ταξικός αντίπαλος είναι ισχυρός, όχι όμως ανίκητος.

Να έρθει ο λαός στο προσκήνιο* 

  

Οι άνθρωποι του μόχθου έχουν φτάσει στο αμήν με το σταυρό που κουβαλάνε. Η κυβέρνηση δέχεται τα πυρά τους ως ο άμεσα ορατός υπαίτιος για τα βάσανά τους. Θέλουν να φύγει ελπίζοντας σε μια επόμενη, καλύτερη... Το έργο αυτό παίζεται δεκαετίες τώρα και είναι πολλοί οι συντελεστές της επιτυχίας του. Με «πρώτο βιολί» την αστική τάξη της χώρας, κόμματα, μηχανισμοί και Μέσα Ενημέρωσης που εκπροσωπούν τα συμφέροντά της έδωσαν ρεσιτάλ ψεύδους για τη χειραγώγηση του λαού. Θέριεψαν στις λαϊκές συνειδήσεις οι αυταπάτες που καλλιέργησαν, οι κοινοβουλευτικές ψευδαισθήσεις, οι λογικές ανάθεσης και μειωμένων απαιτήσεων. 

 
Έκρυψαν από το λαό την αδιάρρηκτη σχέση πολιτικής - οικονομίας, τον έπεισαν για την αυτονομία της μιας από την άλλη, έτσι που να πιστεύει ότι η αλλαγή κυβέρνησης και η ανανέωση του αστικού Κοινοβουλίου, είναι ικανή συνθήκη για να καλυτερεύσει η ζωή του ή να μη γίνει χειρότερη. Να πιστεύει ότι από τους κυβερνώντες λείπει το τσαγανό και τους πήραν αμπάριζα οι επιτήδειοι. Για να γίνει πειστικότερη η παράσταση επιδόθηκαν σε ομηρικούς καυγάδες και κάλπικες αντιπαραθέσεις, συγκαλύπτοντας την κοινή στρατηγική τους στόχευση, όπως τη διαμόρφωναν κάθε φορά οι ανάγκες της αστικής τάξης. 

Αυτή την επικίνδυνη για το λαό προσέγγιση των πραγμάτων σιγοντάρουν σήμερα εκείνοι που προαλείφονται για τη θέση του διαχειριστή της αστικής εξουσίας, πιστεύοντας ότι διαθέτουν το κατάλληλο, να τη βγάλει από την κρίση, μείγμα. Το «να φύγουν αυτοί, να έρθουμε εμείς», έγινε σημαία του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν από την επομένη των εκλογών, ένα χρόνο πριν. Να αλλάξει η κυβέρνηση, όχι όμως τάξη στην εξουσία κι ας είναι μιλιούνια οι αλλαγές αυτές που δεν πρόσφεραν στους λαούς παρά πίκρα κι απογοήτευση.

Ούτε το ΚΚΕ θέλει να μακροημερεύσει η κυβέρνηση, όχι όμως γιατί εποφθαλμιά το «θρόνο» της. Ούτε κοροϊδεύοντας ότι αλλάζοντας θέσεις στα «πιόνια» της «σκακιέρας» της αστικής εξουσίας, θα έρθουν τα πάνω κάτω. 

Θέλει όμως το λαό πρωταγωνιστή 

Γι' αυτό το εγερτήριο κάλεσμά του αντηχεί κάθε μέρα στους τόπους δουλειάς, στις εργατογειτονιές, στα χωριά, σε χωράφια και μικρομάγαζα. Είναι κάλεσμα συσπείρωσης, οργάνωσης, αγώνα. 

 

 
Ναι, ο λαός να μη αφήσει τόπο να σταθεί καμία αστική κυβέρνηση, να κάνει άνω κάτω το αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά έχοντας καθαρό στο μυαλό του ότι ο πραγματικός αντίπαλος με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθεί είναι τα μονοπώλια, είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής που επιτρέπει στους καπιταλιστές να τσεπώνουν τον πλούτο που αυτός παράγει.

Να φύγει λοιπόν εδώ και τώρα αυτή η κυβέρνηση, να 

πληρώσει τα μέτρα που πήρε και τσάκισαν τον λαό. 

Αλλά θα είναι πύρρειος νίκη αυτή, αν δεν γίνεται αντιληπτή σαν ένα βήμα στην κατεύθυνση της μόνης εναλλακτικής για το λαό λύσης, της μόνης ρεαλιστικής από τη σκοπιά των συμφερόντων του πρότασης διεξόδου. Αν δεν «αναζωπυρώσει», με νέες δυνάμεις, πρόσθετη αποφασιστικότητα, τη φλόγα του αγώνα ενάντια στα μονοπώλια, στον καπιταλισμό. 

 

Ο ταξικός αντίπαλος είναι ισχυρός, όχι όμως ανίκητος.  

Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί ικανό να ανακόψει την πορεία μιας λαϊκής συμμαχίας αποφασισμένης να οικοδομήσει τη λαϊκή εξουσία, ο αγώνας της οποίας θα διασφαλίζει σήμερα «προκαταβολές» του «επάθλου» με το οποίο τελικά θα ανταμειφθεί.

*Αναδημοσίευση  από  τη  στήλη  του  «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»  "Επωνύμως"