Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς, ότι θα πείσει το κεφάλαιο να μοιραστεί τα συσσωρευμένα κέρδη του.

ΣΥΡΙΖΑ: Υποσχέσεις στην πλουτοκρατία και τους δανειστές*

«Λεφτά στην πλουτοκρατία για να κάνει ανάπτυξη και συνέπεια του κράτους στην αποπληρωμή των χρωστούμενων στους δανειστές, υποσχέθηκε το βράδυ της Πέμπτης από την Πάτρα ο Αλ. Τσίπρας. Όπως είπε, «μόνο οι τόκοι που έχουμε να πληρώνουμε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια υπερβαίνουν τα 25 δις ευρώ. 7,2 για το 2013. 7,1 για το 2014. 6,1 για το 2015. 5,6 για το 2016. Να, λοιπόν, τα λεφτά για την ανόρθωση. Να τα λεφτά για την ανασυγκρότηση. Να τα λεφτά για την ανάπτυξη. 25 δις που σε τέσσερα χρόνια θα ξαναβάλουν την Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά».

Ο Αλ. Τσίπρας ομολογεί ότι στο μείγμα της διαχείρισης που υπηρετεί το κόμμα του, η όποια εξοικονόμηση πόρων από την άρνηση να πληρώσει τους τόκους των δανείων προς την τρόικα, θα κατευθυνθεί στα ταμεία της πλουτοκρατίας, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις επενδύσεις της και να επιταχύνει την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτό, ακόμα κι αν το κάνει, σε τίποτα δε θα αλλάξει τη βαρβαρότητα που βιώνει ο λαός, αφού οι κεφαλαιοκράτες θα επενδύσουν στα συντρίμμια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Άλλωστε, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωσε και τους δανειστές ότι δεν πρόκειται να χάσουν δεκάρα από τα χρέη που έχουν φορτώσει στο λαό και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει απλά περισσότερο χρόνο και «ρήτρα ανάπτυξης» για να τα αποπληρώσει. Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Αλ. Τσίπρας, ψηφοθηρώντας, πήρε πάνω του την υπεράσπιση του Α. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ενέταξε στην «αριστερά», συμμετέχοντας στο παιχνίδι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ που στοχεύει να υποβοηθήσει την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού με ψευδεπίγραφες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα κόμματα της διαχείρισης.

Σ' αυτό το πνεύμα, κατηγόρησε τον Μ. Βορίδη ότι «ξεσάλωσε» και «μας παρέδωσε μαθήματα ιστορίας για τον Ανδρέα Παπανδρέου και την πολιτική του το 1981-85 (...) γιατί θέλουν να ξεμπερδέψουν με την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς! Που πάει να πει να επαναφέρουν το καθεστώς των διακρίσεων και της εθνικοφροσύνης»! Ταυτόχρονα, κατηγόρησε τον Ε. Βενιζέλο για «ιδιοτελείς επιδιώξεις» και «απεμπόληση αρχών και στρατηγικής», διεκδικώντας να καταλάβει αυτός το χώρο της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, σκορπώντας αυταπάτες για το διαχρονικό ρόλο του ΠΑΣΟΚ.

Επαναφέροντας το ψευτοδίλημμα «μνημόνιο ή δημοκρατία», είπε ακόμα ότι «η δημοκρατία σκύβει με το λουρί στο σβέρκο για να πατήσουν πάνω της οι κερδοσκόποι των μνημονίων» και κάλεσε σε «αγώνα και πάλι αγώνα» για τη «δημοκρατία (...) Δεν θα αφήσουμε κανένα Σαμαρά, κανένα Βενιζέλο (...) να μας γυρίσουν στο μεσαίωνα του καπιταλιστή και του αστυνόμου»!

Σε άλλο σημείο διαπίστωσε ότι η τρικομματική κυβέρνηση «έπεσε γιατί δεν ήταν σε θέση να υλοποιήσει την απαίτηση της τρόικας για 2.000 άμεσες απολύσεις, γιατί βρέθηκε αντιμέτωπη με τον λαϊκό ξεσηκωμό» και ότι η δικομματική «παραπαίει».

Μετά απ' όλα αυτά, κάλεσε το λαό να δώσει τη διακυβέρνηση στον ΣΥΡΙΖΑ, «με έναν μεγάλο, παλλαϊκό δημοκρατικό ξεσηκωμό», για να «επαναδιαπραγματευθεί σε άλλη βάση με τους εταίρους (...) και να επαναφέρει την Ελλάδα σε ισότιμο εταίρο στο ευρωπαϊκό και το διεθνές γίγνεσθαι», όπως είπε, ομολογώντας πως δεν κομίζει τίποτα το διαφορετικό σε σχέση με τη σημερινή κυβέρνηση».

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι  όλες αυτές οι οπορτουνιστικές επαναστατικές κορώνες και φλυαρίες γίνονται προκειμένου να κερδηθεί χρόνος, ώστε να  αντιμετωπιστεί η κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, ελπίζοντας  εντωμεταξύ ότι θα έχουν εξαντλήσει  τον λαό  πτωχεύοντάς τον. 

Το «άλλο μείγμα πολιτικής» που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας τάχα φιλολαϊκή  αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, ο «αγώνας και πάλι αγώνας» για τη «δημοκρατία», -όπως  η χυδαία θεωρία των δύο άκρων της ΝΔ-  όχι μόνο  δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα ενίσχυσης του κεφαλαίου, αλλά δείχνει την αγωνία των μονοπωλητών για το καπιταλιστικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η πολιτική-οικονομική εξέλιξη. 

Η αντιμετώπιση του «νόμιμου χρέους» και όχι του παράνομου, που υπόσχεται  ο ΣΥΡΙΖΑ  στους δανειστές είναι λογική στην ίδια κατεύθυνση,  που σημαίνει, αν υπάρξει,  το ίδιο επώδυνη -με ότι έχει ζήσει μέχρι σήμερα ο λαός-  διέξοδος.  Είναι ονειροφαντασία να πιστεύει κανείς, ότι μπορεί να «επαναδιαπραγματευθεί σε άλλη βάση» μέσα στο λάκκο των λεόντων.  Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς, ότι θα  πείσει το  κεφάλαιο να μοιραστεί τα συσσωρευμένα κέρδη του. Σε τελευταία ανάλυση, ΕΙΝΑΙ  ΨΕΜΑ.