"Μετανάστης" θα πει, "είμαι μια κινούμενη πληγή" *

Νεκρός μετανάστης στον ποταμό Έβρο λόγω του ψύχους **

Αφίσα από την Θεατρική Παράσταση (Φεβρουάριος 2010)

"ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ"
του Ματέι Βίζνιεκ

"Μετανάστες"

Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα
το όνομα που μας δίναν : "Μετανάστες"
"Μετανάστες", θα πει,
κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους.

Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε
μιαν άλλη γη.
Ούτε και σε μιαν άλλη χώρα
μπήκαμε να μείνουμε για πάντα εκεί,
αν γινόταν.

Εμείς φύγαμε στα κρυφά.
Μας κυνήγησαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε,
σπίτι δεν θα ναι, μα εξορία.

Έτσι, απομένουμε εδωπέρα,
ασύχαστοι, όσο μπορούμε
πιό κοντά στα σύνορα,
προσμένοντας
του γυρισμού τη μέρα,
καραδοκώντας
το παραμικρό σημάδι αλλαγής
στην άλλη όχθη

πνίγοντας μ' ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο,
χωρίς τίποτα να ξεχνάμε,
τίποτα ν' απαρνιόμαστε,
χωρίς να συγχωράμε
τίποτα από όσα έγιναν.
Τίποτα
δε συγχωράμε!

Α, δε μας ξεγελάει
τούτη η τριγύρω σιωπή!
Ακούμε ίσαμε δώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν
απ' τα στρατόπεδά τους.

Εμείς οι ίδιοι μοιάζουμε
των εγκλημάτων τους απόηχος,
που κατάφερε τα σύνορα
να δρασκελίσει.

Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος
με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει τη ντροπή
που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ.

Η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμα.....

Το ποίημα "ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ", σχόλιο - γροθιά - που έγραψε η αγαπητή φίλη

Στέλλα Μαντωνανάκη

* Από το blog ART EKRAN

** news.in.gr ΕΔΩ

"Νάτην. Η υποκριτική ηλιθιότητα της αστικής τάξης...εν πλω"

"...Στο ίδιο καράβι", δήλωσε μεταξύ άλλων ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος : «Έγινε ένας ουσιαστικός διάλογος, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους και τη διευρυμένη ατζέντα για όλα τα θέματα που επηρεάζουν αρνητικά την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, που κι αυτά τα βάζουμε στο τραπέζι του διαλόγου. Η ΓΣΕΕ βέβαια επέμενε ότι δεν συζητά για τα θέματα της Συλλογικής Σύμβασης σε αυτή τη φάση, όπως έχει κάνει εξάλλου γνωστό με πολλές ανακοινώσεις της, ενώ ο ΣΕΒ προσήλθε χωρίς κόκκινες γραμμές, παρότι πλέον όλοι οι κλάδοι της οικονομίας βρίσκονται στο κόκκινο. Είμαστε συνταξιδιώτες σε ένα πλοίο που βουλιάζει. Αν καταλάβουμε ότι η μοίρα μας είναι κοινή θα μπορέσουμε να συγκλίνουμε και σε κοινές θέσεις..."

"Νάτην. Η υποκριτική ηλιθιότητα της αστικής τάξης...εν πλω".

Η εγχώρια αστική τεμπελαρία θεωρεί τους, εξ αιτίας της, εξαθλιωμένους εργαζόμενους,...συνταξιδιώτες της!! Για φαντάσου.

Οι εξαθλιωμένοι μισθωτοί κάθιδροι κωπηλάτες, να "αναγνωρίζονται" - στα δύσκολα - από την πλουτοκρατία, την απολαμβάνουσα το ταξίδι και τις ανέσεις του πλοίου, ως συνταξιδιώτες της!!

«…Έγινε ένας ουσιαστικός διάλογος, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους και τη διευρυμένη ατζέντα για όλα τα θέματα που επηρεάζουν αρνητικά την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων…» είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ.

Και σα να μη φτάνει ο προκλητικός «ουσιαστικός διάλογος» με δελτίο τύπου και με θέμα «Θέσεις και προτάσεις του ΣΕΒ στον κοινωνικό διάλογο», ο ΣΕΒ, “προτείνει” με ξετσιπωσιά, στους «κοινωνικούς εταίρους» να ανακηρύξουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου ως επίσημη ιδεολογία των κοινωνικών τάξεων.

Την Ανταγωνιστικότητα, το φάρμακο δηλαδή, σύμφωνα με τον ισχυρισμό και των βιομηχάνων, «το θεραπεύον, πάσαν νόσον και πάσαν (οικονομικήν) μαλακίαν», την λέξη που έχει γίνει πλέον κάτι σαν αναπνοή, για τους κάθε λογής εκπροσώπους της αστικής τάξης, ο “χώρος” αντιστροφής της καπιταλιστικής αδιέξοδης πραγματικότητας, η καταφυγή τους.

Το θεατρικό έργο με τίτλο «ο ουσιαστικός διάλογος» που παίζεται, και το οποίο τόσο δραστικά το ΠΑΜΕ, πρότεινε στο λαό να μη το χάσει, (από τα μάτια του) είναι ότι, η ΓΣΕΕ σε συμμαχία με ΣΕΒ - συγκυβέρνηση, επιχειρούν να δώσουν την χαριστική βολή, σε όσα εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει. Πρώτη τους προτεραιότητα είναι να γκρεμίσουν όλους τους μισθούς στο επίπεδο του μισθού πείνας των 500 και 600 ευρώ καθαρά, που είναι ο κατώτερος, και να απαλλάξουν τους μεγαλοεργοδότες από τις όποιες εισφορές είχαν στο Ασφαλιστικό και τους όποιους περιορισμούς υπάρχουν ακόμη στις απολύσεις και αποζημιώσεις, να γενικεύσουν την ελαστική - προσωρινή εργασία. Γι αυτή τη “δουλειά” άλλωστε, συμπήχθηκε το μαύρο μέτωπο της κυβέρνησης Παπαδήμου, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ - μια και είχε μπαφιάσει η συνκυβέρνηση "Κόστα - Ρίκα, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Καρατζαφέρη και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις" - για να φορτώσει τις συνέπειες της κρίσης και της χρεοκοπίας, χωρίς κραδασμούς κλπ., στους εργαζόμενους και να διασφαλίσει τη μελλοντική κερδοφορία των μονοπωλίων.

Λοιπόν, ούτε συνταξιδιώτες είμαστε, ούτε κοινή είναι η μοίρα μας και το πλοίο που βουλιάζει είναι το δικό σας και το γνωρίζετε πολύ καλά. Οι εργαζόμενοι δεν θα γίνουν το σωσίβιο σας. Και γνωρίζετε ακόμα πιο καλά ότι : η θέση σας είναι εκεί που σας οδηγεί το πλοίο σας. Στο χρονοπάτο της ιστορίας.
Για τους εργαζόμενους αυτή πρέπει να είναι πλέον η μόνη φροντίδα και η έγνοια τους, το πώς δηλαδή, θα σας στείλουν μια ώρα αρχύτερα, όσο πιο γρήγορα γίνεται, εκεί που είναι η θέση σας.

* "Να σημάνει συναγερμός στους τόπους δουλειάς!" ΕΔΩ

** "Δίνουν τη χαριστική βολή στα εργασιακά δικαιώματα" ΕΔΩ

Η εξαθλίωση των εργαζομένων το «κλειδί» της ανάπτυξης για το κεφάλαιο ΕΔΩ

"Βλέπουν καθαρά το τέλος του δρόμου τους"

“Τελεσίγραφο απευθύνει το Μέγαρο Μαξίμου στους κοινωνικούς εταίρους, να βρουν κοινό τόπο συζητήσεων για να καταλήξουν σε συμφωνία ενόψει των σκληρών διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Ο Πρωθυπουργός αφήνει σαφώς να εννοηθεί ότι εάν δεν υπάρξει συμφωνία για τους μισθούς, τότε η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε υπογραφή πράξης νομοθετικού περιεχομένου για το θέμα….” *

Προχθές, (13/1/2012) ο δοτός πρωθυπουργός της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου, (Κεφαλαίου, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.) Λ. Παπαδήμος είπε: «Είναι προτιμότερο να υπάρχουν ανοιχτές επιχειρήσεις με λίγο χαμηλότερες αποδοχές αντί κλειστές επιχειρήσεις και περισσότεροι άνεργοι. Οι άνεργοι δεν έχουν ούτε κατώτατο μισθό ούτε 13ο και 14ο μισθό». Απίστευτο!!

Αυτό που θα σκεφτείς, στη πρώτη ανάγνωση των λόγων του τραπεζίτη πρωθυπουργού είναι, ότι πετά κατάμουτρα στον λαό, ένα εκβιασμό και μια πρόκληση. Και θάχεις δίκιο. Έτσι είναι.

Τι λέει με το εκβιαστικό δίλημμα στο λαό, στους εργαζόμενους; Ή υπογράφετε, οι ίδιοι την καταδίκη σας, ή θα σας επιβληθεί με τους νόμους του αστικού κράτους. Δηλαδή, ταξικά.
Τι λέει στους εργαζόμενους, η διατυπωμένη, με το γνωστό αστικό θράσος, πρόκληση; Ότι εσείς, οι εργαζόμενοι που δεν έχετε βγει ακόμα στην ανεργία, είστε εκείνοι που ευθύνεστε για την ανεργία(!!), γιαυτό και πρέπει εσείς, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες σας, να συντηρήσετε τους άνεργους, διαφορετικά με το δίκιο τους θα στραφούν εναντίον σας. Τέτοιες εξυπνάδες.

Θα πεις. Είναι δυνατόν; Εξαθλιώνουν ένα λαό, όχι μόνο χωρίς να κρατάνε τα προσχήματα, αλλά αυτό να γίνεται πλέον, με τον πιο κυνικό τρόπο. Παρ’ ότι γνωρίζουν, ποιος μπορεί να αμφιβάλλει γιαυτό, ότι με τον τρόπο αυτό γίνεται φανερή η δήθεν δημοκρατικότητά τους, χάνουν λαϊκά ερείσματα, δυσκολεύουν αφάνταστα τον διασπαστικό ρόλο των “συνδικαλιστών” τους μέσα στο εργατικό κίνημα. Προκύπτει το ερώτημα. Γιατί το κάνουν;

Είναι άραγε τόσο αδιάσπαστα συνδεμένα, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας με την μείωση της ανεργίας, η αύξηση του παραγωγικού κεφαλαίου με το ανέβασμα ή τη διατήρηση, του ύψους των μισθών της εργασίας, όπως ισχυρίζεται καιρό τώρα το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, όπως ισχυρίζεται τελευταία, ο αστός οικονομολόγος πρωθυπουργός και οι ομοτράπεζοί του; Όχι δεν είναι. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η ανάπτυξη του κεφαλαίου, αποτελεί τον πιο ευνοϊκό όρο για τη μισθωτή εργασία, δεν πρέπει να πιστεύουμε τα λόγια τους. «Δεν πρέπει να τους πιστεύουμε ακόμα κι όταν λένε, ότι όσο πιο παχύ είναι το κεφάλαιο, τόσο καλύτερα σιτίζεται ο μισθωτός του σκλάβος».**

«Η κεφαλαιοκρατία είναι τόσο φωτισμένη, λογαριάζει τόσο καλά»,** ξέρει τι λέει, πότε το λέει, γιατί το λέει και πως. Γιατί σήμερα, "υπερβάλει"; Γιατί ακριβώς, λογαριάζει καλά. Σήμερα που οι καιροί το απαιτούν, παραμερίζει τις υποκριτικές αστικοδημοκρατικές ευαισθησίες και “βγάζει” τον “καλό εαυτό της ”. Αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Δικτατορία του κεφαλαίου.

«Τόσο η πολιτική όσο και η αστική νομοθεσία δεν κάνουνε τίποτ΄ άλλο παρά ν’ αναγνωρίζουνε και να εκφράζουνε τη δύναμη των οικονομικών σχέσεων»,*** τη δύναμη των νόμων της κοινωνικής κίνησης.

Αυτή είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω από την προκλητική συμπεριφορά - απέναντι στο λαό - του πρωθυπουργού της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου. Το καπιταλιστικό αδιέξοδο.

Το ξέρουν. Τους πιέζει αφόρητα και τους στενεύει τα περιθώρια, έστω και πρόσκαιρης, αντιμετώπισης της κρίσης, και αυτή η “δυσχέρεια” τους τρομοκρατεί συνολικά. Βλέπουν καθαρά το τέλος του δρόμου τους. Οι ρητορικές “ευγένειες” και τα “άλλα λέμε και άλλα εννοούμε” των αστών πολιτικών, είναι πια περιττά. Μιλάνε πλέον, χωρίς περιστροφές, για ότι ετοιμάζουν σε βάρος του λαού. Πάνω απ’ όλα η σωτηρία της δημοκρατίας των τεσσάρων ελευθεριών (ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, υπηρεσιών, εμπορευμάτων, προσώπων). Με δυο λόγια, η σωτηρία της ελευθερίας που έχει το κεφάλαιο να συντρίβει τον εργαζόμενο.

Για τους εργαζόμενους, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πως να το πεις αλλιώς. Στον αντίποδα αυτών των σχεδίων των μονοπωλιακών κύκλων, βρίσκεται η λύση που απαιτούν τα συμφέροντα των εργαζόμενων: Αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση και διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.

Σ' αυτή την πολιτική κατεύθυνση είναι επιτακτική ανάγκη να αναπτύξη ο λαός τη δράση του. Γιατί ακριβώς, "η λύση βρίσκεται στα χέρια του λαού, που καλείται να πυκνώσει τις γραμμές της οργανωμένης ταξικής πάλης, με στόχο τη ριζική αλλαγή, την κατάργηση τη εξουσίας των μονοπωλίων"1.

*TΑ NEA Online, Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012
** "Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο" σελ. 52
*** "Αθλιότητα της φιλοσοφίας" σελ. 80
1 Ριζοσπάστης “Καταρρίπτονται οι μύθοι”, Τετάρτη 30 Νοέμβρη 2011

"Οι λαοί, δεν έχουν κανένα συμφέρον από τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Το αντίθετο..."

...Το πραγματικό τους συμφέρον είναι η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, Η ΦΙΛΙΑ, η ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ τους.
Το ζήτημα λοιπόν, δεν είναι, πως θα γίνει μία χώρα ανταγωνιστική
προς άλλες χώρες, αλλά το πώς οι λαοί θα καταργήσουν τον ανταγωνισμό.

Ανταγωνιστικότητα και Πράσινη Ανάπτυξη

Όταν είδαν οι μονοπωλητές, ότι το πολιτικό προσωπικό τους αδυνατούσε πλέον, να πραγματοποιήσει τις απαιτήσεις τους, ανέλαβαν να τις πραγματοποιήσουν οι ίδιοι.

Αν καιρό τώρα λένε, ότι ο λαός πρέπει να κάνει θυσίες για να ξεπεραστεί η κρίση χρέους - όπως οι ίδιοι χαρακτηρίζουν, την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος - και ότι οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο, εννοώντας ότι αυτές οι θυσίες και τα βάσανα θα είναι περαστικά, λένε συγχρόνως πολύ καθαρά, ότι αυτά τα “περαστικά” βάσανα και οι θυσίες, θα είναι για ένα μέρος των εργαζομένων, το πέρασμα από τη ζωή στο θάνατο, και για τους υπόλοιπους, αναντίρρητα, το πέρασμα από ένα κατακτημένο επίπεδο διαβίωσης σ’ ένα κατώτερο.

Προσέξτε τα λόγια του ανθρώπου που έβαλαν οι μονοπωλητές, να καθαρίσει για λογαριασμό τους.

«Πρέπει να δεχτούμε μια μείωση των εισοδημάτων βραχυπρόθεσμα, στο βαθμό που είναι αναγκαία, για την ανάκτηση ανταγωνιστικότητας, και για τη δημιουργία πρόσφορων συνθηκών για την αύξηση της απασχόλησης και της οικονομικής δραστηριότητας»… «Αφού θα έχουμε διασφαλίσει το θεμελιώδες πλαίσιο σταθερότητας, μπορούμε να προσδοκούμε βάσιμα μια μεσοπρόθεσμη αύξηση των εισοδημάτων, με τη βελτίωση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Θα χρειαστεί να δεχτούμε περιορισμένες θυσίες για να αποτρέψουμε μια καταστροφική έκβαση, να δώσουμε λίγα, προκειμένου να μην χάσουμε τα πολλά»... «…Μεταξύ των θεμάτων αυτών είναι και ο ελάχιστος μισθός, είναι ο 13ος - 14ος μισθός, είναι οι αυτόματες ωριμάνσεις, που συνιστούν ετήσιες αυξήσεις ανεξάρτητες από την παραγωγικότητα και τις άλλες συνθήκες της οικονομίας, που οδηγούν σε σωρευτική διάβρωση της ανταγωνιστικότητας. Είναι επίσης διάφορες κανονιστικές ρυθμίσεις που επηρεάζουν αρνητικά την ανταγωνιστικότητα». είπε ο πρωθυπουργός.

Έτσι, χωρίς καμία εξήγηση, με το έτσι θέλω, ένας λαός στον Καιάδα. Απροσχημάτιστα, χωρίς καμία επιχειρηματολογία. Τώρα θα πεις, σιγά μη και χρειάζονται τέτοιες ώρες επιχειρήματα, για να επιτεθούν στο λαό. Τους αρκούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Αλλά, και αν παρ’ ελπίδα, ήθελαν να κρατήσουν τα προσχήματα, που να τα βρουν τα επιχειρήματα; Αυτά, σχετικά με την ανταγωνιστικότητα, έχουν συνθλιβεί αιώνες πριν, από την κλασσική πολιτική οικονομία, και στη συνέχεια έχουν κονιορτοποιηθεί, από τον Καρλ Μαρξ, στους τρεις τόμους του αξεπέραστου έργου του, «το ΚΕΦΑΛΑΙΟ, κριτική της πολιτικής οικονομίας». Γνωστά πράγματα.

Τι μας λέει παρακάτω; Η δυστυχία του λαού είναι αξεχώριστη από την πρόοδο των τραπεζοβιομηχάνων και αναγκαία για την εθνική ευημερία. Μας λέει δηλαδή, αυτό που έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά, σε όλη την διάρκεια της καπιταλιστικής εξουσίας επί της εργασίας, ότι η ευημερία της αστικής τάξης έχει σαν απαραίτητο όρο τη δυστυχία της τάξης των εργατών.

«Ακούω από διάφορες πλευρές για "κόκκινες γραμμές". Για μένα κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της χώρας και η διασφάλιση ενός ασφαλούς μέλλοντος για τους πολίτες της». Διάβαζε, για τη “σωτηρία” και τη “διασφάλιση ενός ασφαλούς μέλλοντος”, της αστικής τάξης και του εκμεταλλευτικού συστήματος.

….«Όπως ξέρετε, στα μέσα Ιανουαρίου ξεκινά η διαπραγμάτευση με την τρόικα, για τη διαμόρφωση ενός αξιόπιστου προγράμματος οικονομικής προσαρμογής για την τριετία 2012-15. Επομένως από την επιτυχή ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων αυτών και την ψήφιση της νέας δανειακής συμφωνίας εξαρτάται πλήρως η συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας, η στήριξη της οικονομίας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος»…. (από το πρώτο υπουργικό συμβούλιο του 2012)

«Οι διεθνείς οργανισμοί και οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν θέσει σειρά θεμάτων προς επανεξέταση στα πλαίσια του κοινωνικού διαλόγου, προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα και να ενισχυθεί η απασχόληση. (απόσπασμα από την ομιλία του Λ. Παπαδήμου, στη συνάντηση που είχε την Τετάρτη 4 Γενάρη 2012 με τις εργοδοτικές οργανώσεις ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ και την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ)

Ειλικρινά, πρέπει να βρίσκονται σε μεγάλη απελπισία για να προβάλουν τέτοιους παιδαριώδης ισχυρισμούς. Δεν έχουν επιχειρήματα. Η γνωστή υποκρισία, οι γνωστοί αφορισμοί και τα παραμύθια της αστικής τάξης, που δεν αντέχουν πλέον σε καμία κριτική.

«προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα και να ενισχυθεί η απασχόληση».

Βάζουν σαν πρόβλημα για λύση, αυτό που ήδη έχει λύσει (δείξει) και στην πράξη η καπιταλιστική κρίση. Ότι δηλαδή, η ανταγωνιστικότητα, την οποία προβάλουν σαν πανάκεια, είναι η αιτία της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, που τελικά οδηγεί στις περιοδικές κυκλικές κρίσεις του εμπορευματικού τρόπου παραγωγής, τα αποτελέσματα και τις συνέπειες της οποίας πληρώνουν σήμερα ο ελληνικός λαός, μαζί με τους λαούς της Ευρώπης.

Γιατί το βάζουν; Απλά , επειδή, η γενική τάση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής είναι να ρίχνει το μέσο επίπεδο των μισθών ή να πιέζει την αξία της εργασίας στο κατώτατο όριό της. Δεν θα άφηναν λοιπόν ανεκμετάλλευτη, την ευκαιρία που τους δίνει η κρίση, για να το πραγματοποιήσουν. Και δεν διστάζουν να αναμασάνε ακόμα, το ξετιναγμένο - κόντρα και στα στοιχεία, που δίνουν αστοί οικονομολόγοι* - επιχείρημα. Tην ανταγωνιστικότητα. Τον βρόγχο δηλαδή, όπως έχει αποδειχτεί θεωρητικά και πρακτικά, που τελικά θα τους πνίξει.

Παραπλανούν τους εργαζόμενους, εκμεταλλευόμενοι την άγνοιά τους, πιέζοντάς τους έτσι, να δεχτούν τη μείωση των μισθών και όλα τα συνακόλουθα, με το δίλημμα, μείωση μισθών για επανάκτηση της ανταγωνιστικότητας ή ανεργία. «Δεν είναι ούτε εύκολες ούτε και ευχάριστες αυτές οι καταστάσεις, αλλά απαντούν στο δίλημμα πολλών επιχειρηματιών και εργαζόμενων, “μείωση μισθών ή μείωση θέσεων εργασίας;”» (συνέντευξη Γ. Παπακωνσταντίνου, Κυριακή 5/12/2010, στο ΒΗΜΑ).

Με άλλα λόγια, αυτό που ισχυρίστηκε ο Λ. Παπαδήμος, στις 4 του Γενάρη 2912, «το κόστος εργασίας είναι καθοριστικός παράγοντας α ν τ α γ ω ν ι σ τ ι κ ό τ η τ α ς». Στην καλύτερη των περιπτώσεων, μπορεί να τα δεχτεί κανείς μόνο, σαν λόγια παρηγόριας, που προσφέρουν οι ίδιοι οι καπιταλιστές, στον εαυτό τους.

"...Από τότε που η ταξική πάλη αποκτούσε πραχτικά και θεωρητικά όλο και πιο έκδηλες και απειλητικές μορφές, σήμανε η νεκρώσιμη καμπάνα της επιστημονικής αστικής πολιτικής οικονομίας.... Τη θέση της ανιδιοτελούς έρευνας την πήρε η κακή συνείδηση και η άσχημη πρόθεση της απολογιτικής" *** Δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση ο κ. καθηγητής της πολιτικής οικονομίας.

Η αλήθεια όμως αντιστέκεται πολύ δυνατά σ’ αυτή την αστική αυτο...παραμυθία.

« Η εργασία, όπως και η γη, αποτελούν τη μοναδική πηγή πλούτου. Το ίδιο το κεφάλαιο δεν είναι τίποτα άλλο από συσσωρευμένο προϊόν της εργασίας»... «Η μοναδική όμως, αξία χρήσης που όταν καταναλώνεται, παράγει κέρδος είναι η εργατική δύναμη».**

Που σημαίνει ότι «..Αν όλη η τάξη των μισθωτών εργατών εξοντώνονταν από τις μηχανές, πόσο φριχτό θα’ ταν αυτό για το κεφάλαιο, που χωρίς μισθωτή εργασία παύει να είναι κεφάλαιο!..» (Καρλ Μαρξ, “ Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο” σελ 60. Εκδ. Σ.Ε.)

Η εργατική δύναμη είναι η μοναδική δημιουργός της αξίας.

Ποτέ, "κόστος εργασίας".

Τελεία και παύλα.

* "Μισθοί και ανεργία" ΕΔΩ

** "Το ΧΡΗΜΑ ως ΚΕΡΔΟΣ" ΕΔΩ

*** Καρλ Μαρξ, Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ, τόμος Ι, σελ. 21.

"Ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων σημαίνει εξαθλίωση του λαού" ΕΔΩ

"Ανταγωνιστικότητα, ή αλλιώς η αστική πιπίλα"

Οι ανταγωνιστές σε δράση

Η Ανταγωνιστικότητα, ένας ελέφαντας.

Πως να περιγράψεις και να δώσεις τον ορισμό του ελέφαντα. Εύκολο τόχεις;

Ποια είναι η λέξη που έχουν σαν πιπίλα, όλο το εικοσιτετράωρο, στο στόμα, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των εκμεταλλευτών; Ποια είναι η λέξη, που σαν πολιορκητικό κριό, χρησιμοποιούν ενάντια στην εργατική τάξη, οι προπαγανδιστές των σφετεριστών, του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου;

Η ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ως άλλοι σωτήρες περιδιαβαίνουν «πάσας τας πόλεις και τας κώμας της Ε Ε, διδάσκοντες εν ταις συναγωγαίς αυτών, και κηρύσσοντες την ανταγωνιστικότητα, ως το φάρμακο, το θεραπεύον, πάσαν νόσον και πάσαν (οικονομικήν) μαλακίαν». (παράφραση αποσπάσματος από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο).

Ενάμιση μήνα πριν

“Επιπροσθέτως προς τα κύρια καθήκοντα της κυβέρνησης, σχεδιάζουμε την προώθηση περαιτέρω δράσεων, κυρίως στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων, οι οποίες καθίστανται αναγκαίες για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας…” (Δηλώσεις Λ. Παπαδήμου στις Βρυξέλλες, 21/11/2011).

«… οι οποίες καθίστανται αναγκαίες για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας,…»

Βαρύγδουπες φανφάρες, υποκριτικοί ισχυρισμοί, των εκπροσώπων των τραπεζομονοπωλίων, με τους οποίους, καλούν τους εργαζόμενους, να υποταχθούν στους αφοριστικούς ισχυρισμούς τους, επειδή απλά τους ισχυρίζονται. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους, ότι η μόνη δυνατότητα που έχουν, είναι απλά, η απόλυτη εξαθλίωση τους.

Δυο μέρες πριν

Στη συνάντηση του Λ. Παπαδήμου με τις εργοδοτικές οργανώσεις ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ και την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ( Τετάρτη 4 Γενάρη 2012), ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος, κάλεσε τους εργοδότες και την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να ολοκληρώσουν «τις διαδικασίες του κοινωνικού διαλόγου ως τέλος του μήνα Ιανουαρίου (...) δεν υπάρχει πολυτέλεια για παρατεταμένες συλλογικές διαπραγματεύσεις», σημειώνοντας ότι «το κόστος εργασίας είναι καθοριστικός παράγοντας ανταγωνιστικότητας».
Μιλώντας στην Εκτελεστική Γραμματεία της ΝΔ ( 4 Γενάρη 2012), ο Αντ. Σαμαράς διαβεβαίωσε, ανάμεσα στ’ άλλα, ότι «με τη νέα δανειακή σύμβαση (...) θα ξεκαθαρίσουμε και θα συμφωνήσουμε στους στόχους που πρέπει να επιτύχουμε την επόμενη τριετία: για να εκμηδενίσουμε το έλλειμμα και να ελέγξουμε το χρέος, να αποκαταστήσουμε την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας»
Ο ΣΕΒ στο ίδιο μήκος κύματος, μετά τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό, (4 Γενάρη 2012), απέστειλε επιστολή - πρόσκληση προς τους προέδρους των «κοινωνικών εταίρων» ( ΓΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ ) για «κοινή συνάντηση» την ερχόμενη Δευτέρα «με σκοπό τη διαμόρφωση κοινών θέσεων», για «την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της απασχόλησης»”

Τι σημαίνει και τι σηματοδοτεί στ’ αλήθεια ο όρος “Ανταγωνισμός”, και το παράγωγο του, “Ανταγωνιστικότητα”, αλλά κυρίως, πώς την εννοεί η αστική τάξη, και γιατί τελικά, με την διαμεσολάβηση βεβαίως, του πολιτικού και συνδικαλιστικού προσωπικού της και των παρατρεχάμενων ΜΜΕ, την πετάει κατακέφαλα στο Ελληνικό λαό;

Έξι χρόνια πριν

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, που αποδεικνύει την επιστημονική συνέπεια, την ειλικρίνεια, την σοβαρότητα, την πνευματική διαύγεια και πληρότητα των πολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης, μας δίνει ένας εκ των συμμετεχόντων στη δημιουργία του “οικονομικού θαύματος” που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα, για να μείνουμε στα δικά μας.

Ο πάλαι ποτέ, “υπουργός Ανάπτυξης κ. Δημήτρης Σιούφας παρευρέθη και μίλησε στην Ημερίδα που διοργάνωσε σήμερα (4/4/2005) το υπουργείο Ανάπτυξης με θέμα «Οι δείκτες διεθνούς ανταγωνιστικότητας και η κατάταξη της Ελλάδας»” *, όπου με τη γνωστή σαθρή επιχειρηματολογία, που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, στην κορύφωση της καπιταλιστικής κρίσης (… η διαρκής ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα για την Κυβέρνηση... Ή όλοι μαζί θα πετύχουμε. Ή όλοι μαζί, αν δεν το προσπαθήσουμε, θα μείνουμε πίσω), επιχείρησε να περιγράψει τον όρο, Ανταγωνιστικότητα.

Προσέξτε πως η αστική τάξη, με διανοουμενίστικες υπεκφυγές, προσπαθεί να κρύψει πίσω από το δάχτυλο της, ότι ακριβώς, σηματοδοτεί το ιστορικό της αδιέξοδο και τέλος.

Ο ορισμός, από τον κ. Σιούφα, της Ανταγωνιστικότητας: “Βεβαίως αντιλαμβάνομαι και αντιλαμβάνεστε κι εσείς ότι ισχύει αυτό που έλεγαν οι Λατίνοι: «Omnis definitio periculosa est». (Αυτοί παιδί μου, στα Λατινικά, δεν πιάνονται!!) Τίποτα πιο δύσκολο από τον ορισμό (κορόιδο είσαι;). Από μια μεγάλη οικονομολόγο, τη Robinson, (μεγάλη, γιατί ...δεν έδοσε τον ορισμό) είχαν ζητήσει κάποια στιγμή να δώσει έναν ορισμό. Είπε τα ίδια αλλά είπε και μια απλή σκέψη: αν μου δείξετε μεταξύ 100 ζώων ποιος είναι ο ελέφαντας, μπορώ με πολύ μεγάλη ευκολία να τον δείξω. Αλλά αν μου πείτε να περιγράψω και να δώσω τον ορισμό του ελέφαντα, μου είναι πάρα πολύ δύσκολο. ”

Δύσκολο; Γιατί δύσκολο; Μα έδωσε τον ορισμό με τον ποιό παραστατικό τρόπο!! Η Ανταγωνιστικότητα είναι ένα ζώο! Και μάλιστα τι ζώο!! ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ!! Και συνέχισε ο κ. Σιούφας, σ’ εκείνη την ημερίδα, αναφερόμενος στις δράσεις με τις οποίες, θα δοθεί το καίριο χτύπημα στην άγνοια του λαού, σχετικά με την πανάκεια που ακούει στο όνομα, Ανταγωνιστικότητα.

“Γι’ αυτό σε μια προσπάθεια να γίνει κατανοητή η έννοια της ανταγωνιστικότητας από τον επιχειρηματία της μικρής επιχείρησης (Για σκέψου ξεδιαντροπιά!! Ανταγωνιστική προς τι, προς ποιόν και πως; Ανταγωνιστική η μικρή επιχείρηση, δηλαδή, το διαχρονικό  θύμα του ανταγωνισμού!!) αλλά κι από όλους μας, έχουμε ξεκινήσει δράσεις με διαγωνισμούς στα σχολεία, σε συνεργασία με το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, ( με το κατηχητικόοοο) μεταξύ μαθητών και φοιτητών, με έντυπα με πληροφόρηση, μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, (είδες η ΔΕΗ, παλιά πρακτική) για να φτάσουν σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό παραληπτών, ώστε να συνειδητοποιήσουμε, από το λίγο που μπορεί να κάνει ο καθένας μας, ότι μπορούμε να κτίσουμε αυτή την ανταγωνιστική Ελλάδα και να ενισχύσουμε τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας”

Μια μέρα πριν

“….Προετοιμαζόμαστε μεθοδικά για τη διαπραγμάτευση με την τρόικα…. Θέλω να υπογραμμίσω ότι το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής, και οι συνακόλουθες δεσμεύσεις της χώρας μας, δεν αφορούν μόνο το δημοσιονομικό έλλειμμα και το στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος του προϋπολογισμού. Αφορούν επίσης και το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της χώρας, το οποίο εξακολουθεί να αποτυπώνεται στο μεγάλο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Είχα την ευκαιρία χθες να τονίσω στους κοινωνικούς εταίρους ότι εάν δεν κλείσουμε το χάσμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας σε σχέση με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης δεν θα μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση. Δεν θα μπορέσουμε, επίσης να συνυπάρξουμε με τους εταίρους μας κατά τρόπο αποτελεσματικό, βιώσιμο και επωφελή. Και η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας απαιτεί πολλές διαρθρωτικές παρεμβάσεις, που αφορούν μεταξύ άλλων τις αγορές εργασίας…” (Από την ομιλία Λ. Παπαδήμου στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο του 2012)

"Ανταγωνιστικότητα" λοιπόν, ή αλλιώς η αστική πιπίλα.

Η Ανταγωνιστικότητα, όπως την εννοούν τα καπιταλιστικά κέντρα, ότι δηλαδή εξαρτάται από “το κόστος εργασίας”, γιατί όπως υποκριτικά υποστηρίζουν, η εργασία είναι κόστος , είναι το μεγάλο ψέμα της αστικής τάξης, το οποίο με την ακατάσχετη επανάληψη και διαρκή ζύμωση, προσπαθεί να τo επιβάλλει σαν αλήθεια, δηλαδή ως τον βασικό όρο αντιμετώπισης της ανεργίας και έμμεσα, επίλυσης γενικά των προβλημάτων της χώρας. Το χρησιμοποιούν σαν πολιορκητικό κριό, σαν ένα σύγχρονο Δούρειο Ίππο, ενάντια στην εργατική τάξη.

Αυτό, το ψέμα - ζακέτα, της αστικής τάξης, με το οποίο προσπαθούν να ντύσουν την ιδεολογική γύμνια τους, να σκεπάσουν τους νόμους της κοινωνικής κίνησης, που σαν γιγάντιος προβολέας, με τη συνδρομή και της κρίσης, φωτίζει το ιστορικό τους αδιέξοδο και τέλος, οι οργανωμένες δυνάμεις της εργατικής τάξης, είναι ανάγκη σήμερα, με κάθε μέσο και τρόπο, με επιμονή, με επεξηγηματική τεχνική, μέθοδο και θεωρητική επάρκεια, να το ξηλώσουν από την πρώτη μέχρι την τελευταία του βελονιά.

Τι σημαίνει λοιπόν και τι σηματοδοτεί στ’ αλήθεια ο όρος “Ανταγωνισμός”, και το παράγωγο του, η “Ανταγωνιστικότητα”; ….

*«Οι δείκτες διεθνούς ανταγωνιστικότητας και η κατάταξη της Ελλάδας» ΕΔΩ
"Εφοδος για σαρωτικές ανατροπές μέχρι τέλη Γενάρη" ΕΔΩ