Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

"Κοκκινιά, 17 Aυγούστου 1944"

Χρονικό μνήμης

"Πως να το ξεχάσω κείνο το παιδί /στο περιβολάκι του Άι Νικόλα
έπινε τον ήλιο σαν χλωρό κλαδί / πριν τον θυμηθούν τα πολυβόλα"

Αυτό το παιδί εκτελέστηκε από τους γερμανοταγματασφαλίτες στο Μπλόκο της Κοκκινιάς.
Μα πως μπορεί να το χωρέσει νους ανθρώπου; Πως να το δεχτείς; Πως μπόρεσαν να σκοτώσουν αυτό το παιδί; Αυτή την ζωγραφιά; Μόνο μια εξήγηση μπορείς να δώσεις. Είναι τέτοια η φασιστική ασχήμια, το άδικο, που προκαλείται από την βίαιη υποστήριξη της τάξης των εκμεταλλευτών, ώστε, όχι μόνο εξοντώνουν όσους αντιστέκονται αλλά και ότι τονίζει, ότι "αναδεικνύει" αυτήν την ασχήμια τους.
Πόσους ανθρώπους θα σκοτώσουν ακόμα; Πόση ομορφιά; Αλλά θα είναι η ομορφιά, στο τέλος, που θα τους παραδώσει. Θάναι μια νύχτα λυτρωτική, για όλο τον κόσμο αλλά κυρίως δικαίωση για τα θύματα του φασισμού και προ πάντων για τον Στελάκη. Ναι, θα είναι η ομορφιά που θα τους παραδώσει, και θα είναι μια λαμπερή νύχτα ενός πανσέληνου Αύγουστου.



Από την "Αθανασία"
Μουσική: Μάνος Χατζηδάκις
Ποίηση: Νίκος Γκάτσος
Τραγούδι: Μάκης
Κιθάρα: Γιώργος

"Κοίτα με στα μάτια"


Κοίτα με στα μάτια κι έλα πιο κοντά / Άγια μου καρδιά κι αγαπημένη
Άκουσα κι απόψε πόρτα να βροντά / πέτρες θα κυλάν οι πεθαμένοι
Πως να το ξεχάσω κείνο το παιδί / στο περιβολάκι του Αι Νικόλα
έπινε τον ήλιο σαν χλωρό κλαδί / πριν τον θυμηθούν τα πολυβόλα
Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά / πάρε από τη φλέβα μου μελάνι
γράψε τ' όνομά του στην αστροφεγγιά / χέρι φονικό να μη το φτάνει
- Που είσαι Πέτρο; Που είσαι Γιάννη;
Στου κάτω κόσμου το συντριβάνι / Νεράκι πίνω να λησμονήσω.
- Γύρισε πίσω, ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ!!!


ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ

"Στις 6:00 π.μ., ακούγονται τα "χωνιά" στους δρόμους της Κοκκινιάς. Όχι τα χωνιά της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ που καλούσαν κάθε τόσο τον Κοκκινιώτικο λαό σε αντίσταση και του έδιναν κουράγιο, μα τα "χωνιά" των ταγματασφαλιτών:
"Προσοχή - προσοχή! Σας μιλάνε τα τάγματα ασφαλείας. Όλοι οι άνδρες από 14 έως 60 ετών να πάνε στην πλατεία της Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτοτήτων. Όσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονται επί τόπου"
Έτσι ξεκίνησε η τραγωδία. Άλλη μια αιματοβαμμένη σελίδα της ηρωικής αντίστασης του Ελληνικού λαού, του λαού της Κοκκινιάς, το Μπλόκο της Κοκκινιάς.
"Δεκάδες γερμανικά καμιόνια είχαν περικυκλώσει και έσφιγγαν τον κλοιό, από τον Κορυδαλλό, Αιγάλεω, Δαφνί, και Ρέντη μέχρι Κερατσίνι, Φάληρο και Πειραιά.
Μαζί με τους Ναζί κατακτητές καταφθάνει στην προσφυγούπολη του Πειραιά ..και το μηχανοκίνητο τμήμα του δοσίλογου Ν. Μπουραντά. Περί τους 3.000 βαριά οπλισμένους - με πολυβόλα, όλμους, μυδράλια, αυτόματα- Γερμανούς και Έλληνες ταγματασφαλίτες...Γύρω στις 8:00 π.μ., η πλατεία της Οσίας Ξένης, αλλά και οι γύρω δρόμοι, έχουν γεμίσει από κόσμο. Περίπου 25.000 άτομα...Η ζέστη είναι αφόρητη και αρκετοί είναι αυτοί που λιποθυμούν και ζητούν εναγωνίως λίγες σταγόνες νερό. Όσες γυναίκες προσπαθούν να πλησιάσουν με τις πήλινες στάμνες, για να τους προσφέρουν λίγο νερό, κακοποιούνται μπροστά σε όλους.... Οι γερμανοτσολιάδες πιάνουν δουλειά...Ο ρόλος τους είναι συγκεκριμένος. Ως γνήσιοι προδότες υποδεικνύουν ποιους να εκτελέσουν... Ο γνωστός χαφιές της Κοκκινιάς, Μπατράνης διακρίνει μέσα στο πλήθος τον λοχαγό του ΕΛΑΣ Αποστόλη Χατζηβασιλείου και με ειρωνεία τον χαιρετά "τα σέβη μου λοχαγέ" και δίνει το σύνθημα. Αφού του βγάζουν το μάτι με την ξιφολόγχη και του σχίζουν τα μάγουλα, τον περιφέρουν ανάμεσα στο πλήθος των συγκεντρωμένων ζητώντας του να προδώσει. "Πατριώτες, ψηλά το κεφάλι. Μη φοβάστε. Δεν πρόκειται να προδώσω κανέναν" φωνάζει με όση δύναμη του είχε απομείνει ο ΕΛΑΣίτης λοχαγός. Τον σέρνουν και τον κρεμούν.
Λίγο πριν το τέλος του, βρίσκει το κουράγιο να πει: ΠΑΤΡΙΏΤΕΣ ΕΚΔΊΚΗΣΗ!!!.."
Ακολούθησαν σκηνές απαράμιλλου ηρωισμού και θυσίας, - περιγράφονται στο Χρονικό Μνήμης που εξέδωσε ο Δήμος Νικαίας το 2004, για τα 60 χρόνια από το Μπλόκο της Κοκκινιάς - με την αυλαία αυτής της τραγωδίας να πέφτει γύρω στις 6:00 μ.μ., με ένα ξεδιάλεγμα περίπου 8.000 Κοκκινιωτών ομήρων. Ένα τεράστιο ανθρώπινο ποτάμι ξεκίνησε από την Κοκκινιά για το στρατόπεδο του Χαΐδαρίου.. Από το Χαΐδάρι γύρω στα 1.800 άτομα σέρνονται στα κολαστήρια της Γερμανίας. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μάνχαϊμ, Νταχάου, Μπούχεβαλντ, Μπίπλις*, Άουσβιτς κ. ά.... Πάνω από το πυρωμένο σίδερο του κατακτητή υπήρξε η ψυχή των αδούλωτων Κοκκινιωτών, οι οποίοι στο σύνολό τους κράτησαν ψηλά τη σημαία της αντίστασης, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της εθνικής ανεξαρτησίας και του οράματος της λαϊκής κυριαρχίας. " **
Η θυσία των παιδιών του Μπλόκου της Κοκκινιάς και το όραμά τους, παραμένει μια ζωντανή παρακαταθήκη για τον Ελληνικό λαό, οδηγός και καθοδηγητής στους καθημερινούς του αγώνες. Αυτά δεν μπορεί να μας τα πάρει κανείς. Το Μάαστριχ, η Λισσαβόνα, το μνημόνιο, η Τρόικα και τα ενεργούμενά της.

Λεβέντικη παρέλαση ομήρων στη Γερμανία
μετά την απελευθέρωση.

Ο παππούς ο Γιάννης στη Γερμανία, στο Μπίπλις, με την Ελληνική σημαία
μετά την απελευθέρωση, λίγο πριν από την επιστροφή του.
Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας προτροπές στην γιαγιά Μαρία
για υπομονή και..φιλιά στα παιδιά του.

* Ο παππούς μου ο Γιάννης, από την πλατεία της Οσίας Ξένης,
μαζί με πολλούς Κοκκινιώτες, μετά το Χαΐδάρι, κρατήθηκε
όμηρος στη Γερμανία, στο Μπίπλις και στο Μάνχαϊμ, απ΄όπου
γύρισε μετά την απελευθέρωση, το 1945.
**Αποσπάσματα από το λεύκωμα του Δήμου της Νίκαιας,
"Tο Μπλόκο της Κοκκινιάς" εκδ. 2004


14 σχόλια:

  1. Να γράφονται πρέπει, αυτά. Να μαθαίνουν κι όσοι δεν είχαν γεννηθεί, να τσιγκλίζονται κι όσοι μοιάζουν να μην παίρνουν μυρωδιά από τις προσταγές των καιρών...

    Είναι το δεύτερο αφιέρωμα που διαβάζω σήμερα για το Μπλόκο της Κοκκινιάς και μπράβο σου (όπως και στη φίλη Black Bedlam) που δε μας αφήνετε να "ξεχάσουμε"!

    Να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε Crousma καλησπέρα σου. Δεν έρχομαι για πρώτη φορά στο blog σου, αλλά να που σου αφήνω και ένα σχόλιο μιας και η ανάρτησή μου έχει το ίδιο θέμα με την δική σου. Δεν θα τόλεγα σύμπτωση το ότι έχουμε αναφορά στο ίδιο θέμα,γιατί τούτες τις μέρες όσοι έτυχε να έχουμε κάποιους δεσμού με την ηρωική Κοκκινιά δεν ξεχνάμε.Τυχαίνει να είμαι γεννημένη και μεγαλωμένη σε αυτήν την πόλη.Δεν τα έζησα τα γεγονότα αυτά όμως θυμάμαι ότι χρόνια πριν μ΄ένα κασετοφωνάκι στα χέρια,γύρισα όλα τα στενά της Κοκκινιάς,για να μιλήσω με όσες μανάδες μαυροφορεμένες είχαν επιζήσει με αδερφάδες με συζύγους με συντρόφισσες.
    Προσφυγομάνα και Ανταρτογέννα η Κοκκινιά μας.
    Χαίρομαι που σε συνάντησα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητή φίλη Ντρουσίλα,
    Για τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το τέλος του πολέμου, οι αφηγήσεις αυτών των δραματικών γεγονότων ήταν το βραδινό τους νανούρισμα.
    Ο πατέρας μου ήρθε μικρό παιδί προσφυγόπουλο από την Σμύρνη, παιδί πολυμελούς οικογένειας, με τον πατέρα του να χάνεται στα νερά, στην παραλία της Σμύρνης. Καταλαβαίνεις. Αφάνταστες προσπάθειες επιβίωσης τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς - εφτά μικρά παιδιά, μόνο με τη μάννα τους – και σε ένα πολιτικό περιβάλλον που δεν θα μπορούσες να το πεις φιλικό, αδελφικό. Μετά, στον Ελληνοιταλικό πόλεμο, στρατιώτης στο μέτωπο της Αλβανίας. Παρών στην πλατεία της Οσίας Ξένης, στο Μπλόκο της Κοκκινιάς. Χαϊδάρι και όμηρος στη Γερμανία. Αναφερόταν σε όλη αυτή την περιπέτεια που είχε ζήσει με ένα πολύ ζωντανό αφηγηματικό τρόπο, ώστε ακόμη και σήμερα να έχω την αίσθηση, ότι όλη αυτή την ιστορία την έχω πραγματικά βιώσει. Γιαυτό, αγαπητή φίλη Ντρουσίλα, είναι μέσα μου μια βαθειά ανοιχτή και μέχρι σήμερα ανείπωτη πληγή. Το σχόλιό σου έγινε αιτία αυτής της εκμυστήρευσής μου. Με παρηγορούν δύο πράγματα. Ότι, ο χρόνος, όχι μόνο δεν ξέβαψε από την μνήμη του Κοκκινιώτικου λαού, εκείνη την αποφράδα ημέρα, αλλά την τοποθέτησε σε δάφνινη κορνίζα και κάθε χρόνο στις 17 Αυγούστου, στο κενοτάφιο των ηρωικών παιδιών του Μπλόκου της Κοκκινιάς, το κοφτό «παρών» των συγκεντρωμένων Κοκκινιωτών, στο προσκλητήριο των ηρώων, μοιάζει λες, με υπόσχεση ότι «τα όνειρα θα πάρουνε εκδίκηση».
    Και το ότι ο χρόνος δεν άγγιξε τις ευγενικές, τις γλυκές τους μορφές,Ο Στελάκης θα είναι πάντα ένα παιδί 19 χρονών και πάντα τόσο άδολα όμορφο παιδί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Aγαπητή Β.Β.,
    Σε διαβάζω από την πρώτη σου ανάρτηση και δεν είχα καμιά δυσκολία να καταλάβω ότι η αποφασιστικότητα, η επαναστατικότητα και η αφοσίωσή σου στα δίκαια του λαού μας, που διακρίνονται στα γραπτά σου, θα μπορούσαν να μην έχουν σαν βάση τις αγωνιστικές παρακαταθήκες του λαού μας. Χαίρομαι ειλικρινά, για το ότι όλα σου τα συγγραφικά προτερήματα αναβλύζουν από την αστείρευτη, ιδανικών και ιδεών, πηγή των αγώνιστικών παραδόσεων της μαρτυρικής μας πόλης. Είμαι σίγουρος ότι θα συναντηθούμε και θα «δηλώσουμε» την παρουσία μας στις εκδηλώσεις Τιμής και Μνήμης που διοργανώνει ο Δήμος της Νίκαιας, και ότι θα φωνάξουμε και πάλι ΠΑΡΩΝ στο προσκλητήριο των παιδιών του Μλόκου της Κοκκινιάς.

    ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010
    10:00 π.μ. Προσέλευση επισήμων, εκπροσώπων και μαζικών φορέων στο χώρο της Πλατείας 17ης Αυγούστου 1944

    • Επιμνημόσυνη δέηση
    • Χαιρετισμοί εκπροσώπων Αντιστασιακών
    Οργανώσεων
    • Ομιλία Δημάρχου Νίκαιας κ. Στέλιου Μπενετάτου
    • Κατάθεση στεφάνων
    • Ενός λεπτού σιγή
    • "Επέσατε θύματα"
    • Εθνικός Ύμνος
    • Πορεία στο χώρο του Κοινοτάφειου του
    Γ' Νεκροταφείου
    • Κατάθεση στεφάνων
    • Προσκλητήριο νεκρών
    • Ενός λεπτού σιγή
    • "Επέσατε θύματα"
    • Εθνικός Ύμνος
    • Τέλος εκδήλωσης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Crousma,

    Από Σμύρνη όλο το σόι (απ'τη μεριά της μάνας μου), 9 χρονων η γιαγιά μου πάνω στο καράβι -όλοι σχεδόν κατάφεραν ν'ανέβουν, στα νερά ένας αδερφός... Ένας άλλος θείος, δεν πρόλαβε καν τα καράβια -τον έσφαξαν εκεί.
    Για τον αγώνα επιβίωσης, όπως κι εσύ, έτσι κι εγώ τα 'χω μάθει από 'κείνα τα στόματα... Πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον καθόλου φιλικό.
    Σκόρπισαν οι άνθρωποί μου (πολλούς απ' αυτούς, δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω).
    Άλλοι στη Χίο, άλλοι στην Πάτρα, άλλοι στον Πειραιά... Αυτοί, οι τελευταίοι, ξαναμοιραστήκανε: Κοκκινιά, Δουργούτι, Κατσιπόδι, Ποδονίφτης... Τα παιδιά τους, και κάποια απ' τα εγγόνια τους, "ξέρουμε", καταλαβαίνουμε, "θυμόμαστε" (μέσα απ'τις δικές τους μνήμες)... από 'κει και μετά είναι που κόβεται, χάνεται η κλωστή, αυτό είναι που με θλίβει, αυτής της κλωστής τη συνέχεια θέλω να κάνω κόμπο με την παλιά...

    Σας ευχαριστώ ξανά, και τους δύο, Crousma και Black Bedlam!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΥΓ. Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ πού είχα ξαναδεί (κι όχι μία φορά) τη φωτογραφία του παιδιού...
    Λοιπόν, ήταν σε μιαν ατζέντα τσέπης του ΚΚΕ, 1979!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Crousma καλησπέρα,

    Επειδή έχω περάσει και από το Β.Β. και εχω διαβάσει για το μπλόκο, εχω πραγματικά συγκινηθεί ιδιαίτερως για τη θυσία των παιδιών της Κοκκινιάς. Πρέπει όχι να τους θυμόμαστε κάθε χρόνο, αλλά να γίνεται ειδικό μάθημα και μνεία στα σχολειά της περιοχής (και αντιστοιχα σε όλα τα μέρη της χώρας με παρομοια ιστορία) για τους ήρωες. Επίσης, θα ήταν πολύ σημαντικό να γίνεται και ειδική μνεία στους ρουφιάνους ταγματασφαλίτες (με ονόματα, στοιχεία και ότι ακόμη κρίνεται χρήσιμο) ώστε να μαθούν πολλοί αυτά που το κράτος δε θέλει να γνωρίζουν.
    Τέλος, είναι πραγματικά θλιβερό αυτοί οι άνθρωποι να θυσιάστηκαν για το σημερινό ξεφτιλισμένο ελληναριό!
    Την ξεφτίλα της υποταγμένης Ελλάδας, που "έπρεπε" να υποταχθεί για να σωθεί. Και που το επικροτούν 7.500.000 πολίτες.

    Βλέπω, λοιπόν, το Στέλιο, 19 ετών, και ντρέπομαι που είμαι πολίτης αυτής της χώρας!

    Και αν οι ταγματασφαλίτες εκείνης της εποχής ήταν η ντροπή και το κατακάθι της χώρας, σήμερα οι αντίστοιχοι είναι περήφανοι, νόμιμοι και, γιατί όχι και, ηθικοί.

    Και έχουν εκατομμύρια οπαδούς που θέλουν να τους μοιάσουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φίλε Πειρατή σε χαιρετώ,
    Είναι τεκμήριο προσωπικής αξιοπρέπειας για έναν άνθρωπο, το να αγανακτεί και να εξεγείρεται ενάντια στους επιλήσμονες των αγώνων και των θυσιών της νεολαίας εκείνης της εποχής. Σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Όμως όπως λέει και το τραγούδι "τίποτα δεν πάει χαμένο". Θα σούλεγα, αγαπητέ φίλε Πειρατή, ότι ο Στελάκης και όλα τα παιδιά εκείνης της γενιάς, που έδειξαν την αγάπη τους στην ιδέα της ελευθερίας και την αφοσίωσή τους στα δίκαια του λαού, προσφέροντας ως απόδειξη την ίδια τους τη ζωή, είναι για μας το καμάρι αλλά συγχρόνως και το διαχρονικό μας χρέος. Ναι είναι σωστά όσα λες. Αλλά, αυτή η ιστορία, θα επαναλαμβάνεται όσο οι λαοί δεν "βλέπουν" την μήτρα που γεννά αυτές τις τραγωδίες.
    «Τα πάντα, όχι μόνο η γη, αλλά και η εργασία, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η αγάπη, η επιστήμη, η τέχνη, όλα γίνονται αναπόφευκτα αντικείμενο αγοροπωλησίας, όσο διατηρείται η εξουσία του κεφαλαίου» ( Β. Ι. Λένιν).
    Η ανατροπή αυτής της εξουσίας είναι το χρέος μας, για να βρούνε δικαίωση όσοι μαρτύρησαν στην ιδέα μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας της Ειρήνης, της Ελευθερίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.
    Υ.Γ. Όλο το χρονικό του Μπλόκου της Κοκκινιάς με ονόματα και φωτογραφίες των ηρωικών παιδιών, καθώς και ονόματα των χαφιέδων ταγματασφαλιτών, στο λεύκωμα μνήμης του Δήμου Νικαίας.Το χρονικό και ο κατάλογος των ονομάτων νομίζω ότι έχει μια δυσκολία να μεταφερθεί αυτούσια στο blog.

    Αγαπητή Ντρουσίλα θυμάσαι πολύ καλά!! Η φωτογραφία της ανάρτησης όμως είναι παρμένη από το λεύκωμα του Δήμου της Νίκαιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Kαλησπερα, ενα ακομη μπραβο κι απο μενα για το αφιερωμα που καλο ειναι να το διαβαζουν οι νεωτεροι για να μη ξεχνουν τι σημαινει φασισμος!
    Πολλοι θελουν αφελως να πιστευουν οτι 'αυτα πια περασαν' και οτι 'τωρα ζουμε σε καλυτερες κοινωνιες' επειδη δεν εχουμε πολεμους στην Ελλαδα..Αν ομως η Δυτικη κοινωνια μας δεχεται μικρα παιδια να δουλευουν σε εργοστασια και ανθρωπους να πεθαινουν μετα απο εξαντλητικα ωραρια εργασιας, για να λεμε οτι εμεις εχουμε καποιες φαινομενικες ανεσεις, τοτε εχουμε πολυ μεγαλο προβλημα στο να διευκρινισουμε τι τελικα σημαινει προοδος και κυριως για ποιους!

    Καλο βραδυ απο το Βορρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φίλη Elva σε χαιρετώ,
    Πρώτ’ απ’ όλα να σου πω ότι αυτές τις πολύ ζεστές μέρες του Αυγούστου που περνάμε στην Ελλάδα, ήταν πολύ ευεργετικό, το από βορρά, νοητό δροσερό αεράκι που ήρθε μαζί με το μήνυμά σου.
    Τα πρώτα χρόνια μετά από εκείνα τα δραματικά γεγονότα, όπως έγραψα και στην φίλη μας Ντρουσίλα, ο πατέρας μου, μας τα εξιστορούσε, με πολλές λεπτομέρειες. ".. Τι να δεις. Εκείνο το παιδί, ο Χατζηβασιλείου,τι πέρασε στα χέρια τους. Του Χριστού τα πάθη. Τον σταυρώνανε μπροστά στα μάτια μας!! Για να μαρτυρήσει τους συντρόφους του. Αλλά εκείνος σα να καταλάβαινε, την αγωνία και το φόβο μας, ματωμένος, όλος από πάνω ως κάτω και κουρελιασμένος
    - που τόβρισκε το κουράγιο;!!- μας φώναζε "Πατριώτες, ψηλά το κεφάλι" - δεν μπορούσε να μας βλέπει φοβισμένους και ταπεινωμένους - "μη φοβάστε, δεν θα προδώσω κανέναν". Τι να σας πω. Τα ίδια και χειρότερα κάνανε στον Παναγιώτη τον Ασμάνη, στον Στέλιο τον Καζακίδη, στον Περιβόλα τον Κώστα, στη Διαμάντω, στο Γιώργο, δεν θυμάμαι το επώνυμό του τώρα, της κυρά Γιαννούλας το γυιό βρε, αλλά κανένας τους δεν άνοιξε το στόμα του, και συνέχιζε να μιλάει για "σημεία και τέρατα" που λέει κι ο ποιητής.
    Την πρώτη φορά που τον ρώτησα, χρόνια πολλά μετά από εκείνα τα τραγικά γεγονότα για να τα κατανοήσω ως τέτοια και όχι όπως τα είχα στο νου μου, σαν παραμύθι, δεν μου απάντησε. Δεν θέλησε να μου μιλήσει για κείνη την τραγική μέρα του Αυγούστου, για ότι είχε προηγηθεί και για ότι έγινε μετά. «Τι τα θέλεις βρε τώρα αυτά; Για να στενοχωριέσαι; Πάνε, αυτά πέρασαν πια». Μέχρι το τέλος του, δεν μίλησε ποτέ για "αυτά που πέρασαν πια".
    Αφορμή για τα παραπάνω, καλή μου Εlva, καταλαβαίνεις ότι μου έδωσε η αναφορά σου, στην αφέλεια κάποιων να πιστεύουν ότι "αυτά πέρασαν πια". Η αλήθεια είναι ότι ο λαός μας πέρασε μεγάλες δοκιμασίες μέσα σε λίγα χρόνια. Τις αντιμετώπισε με ψηλά το κεφάλι, με παλληκαριά. Αλλά όταν αυτές, βιωμένες αθροίζονται στο νου ενός ανθρώπου, λογικό είναι να μη μπορεί να τις αντέξει. Έτσι όλες αυτές οι ζωντανές αφηγήσεις για την κατοχή δημιούργησαν το "Σύνδρομο της Κατοχής" που έγινε βίωμα για το λαό μας, με όλες του τις συνέπειες.Το ζητούμενο είναι το πώς ο Ελληνικός λαός θα δραπετεύσει από αυτό, μια και σήμερα η ανάγκη το απαιτεί. Ανάγκη η οποία υπονοείται στο σχόλιο σου. Συμφωνώ με το συμπέρασμά σου στο υποθετικό «αν» σου. Η ζωή όμως, ως προς τις αποδείξεις της ορθότητας ή μη, των συμπερασμάτων μας, έχει πάντα τον τελευταίο λόγο.
    Γεια σου και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ Ο ΤΑΡΖΑΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΥΣΙ ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Krima to paidi, then leo. Alla re bagasides tin
    OPLA kai tin pigada tou Meligala kanete pos xexnate;; O,ti sas symferei koukouedia kai mi
    nomizete oti trome koutohorto. Etsi mange;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γιατί ο Απ. Χατζηβασιλείου(Θεός 'σχωρέστον) πήγε ως πρόβατο επί σφαγή στην πλατεία της Οσίας Ξένης? Δεν θα ήταν καλύτερο να πέσει ηρωικά μαχόμενος μέσα στο σπίτι του με το όπλο στο χέρι σε περίπτωση που οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους κάναν έρευνα στο σπίτι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. http://www.youtube.com/watch?v=p_j5xnUvYXU

    ΑπάντησηΔιαγραφή