Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Ζήτω η εργατική Πρωτομαγιά



..." Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε! " Όταν εδώ και σαράντα δύο χρόνια, την παραμονή της πρώτης παρισινής επανάστασης, όπου το προλεταριάτο εμφανίστηκε με δικές του διεκδικήσεις, διακηρύξαμε στον κόσμο αυτά τα λόγια,μονάχα λίγες φωνές μας απάντησαν. Στις 28 του Σεπτέμβρη 1864, όμως, οι προλετάριοι των περισσοτέρων χωρών της Δυτικής Ευρώπης ενώθηκαν για να σχηματίσουν τη Διεθνή Ένωση των Εργατών, με την δοξασμένη ιστορία της.
Η ίδια η Διεθνής έζησε, βέβαια, μόνο εννιά χρόνια. Όμως δεν υπάρχει άλλη καλύτερη απόδειξη από τη σημερινή μέρα για το γεγονός ότι η αιώνια συμμαχία των προλετάριων όλων των χωρών που ιδρύθηκε απ' αυτήν ζει ακόμα, και ζει πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Γιατί σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, το προλεταριάτο της Ευρώπης και της Αμερικής επιθεωρεί τις δυνάμεις του, κάτω από
μια σημαία και για έναν άμεσο στόχο: το νομοθετικό καθορισμό της κανονικής οκτάωρης εργάσιμης ημέρας, που διακηρύχτηκε ακόμα από το 1866 από το Συνέδριο της Διεθνούς στη Γενεύη και ξανά ύστερα από το Εργατικό Συνέδριο του Παρισιού το 1889.
Και το θέαμα της σημερινής μέρας θα δείξει στους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες όλων των χωρών ότι οι προλετάριοι όλων των χωρών είναι σήμερα πραγματικά ενωμένοι.
Ας ήταν ο Μαρξ πλάι μου, να το' βλεπε αυτό με τα ίδια του τα μάτια.

Λονδίνο 1 Μάη 1890
Φρίντριχ Ένγκελς*

Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι σήμερα είναι ανάγκη και μπορούν να φανούν αντάξιοι των παραδόσεων της τάξης τους. Οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν είναι μόνοι τους. Εξοπλισμένοι με μια παντοδύναμη και επαναστατική θεωρία, πρέπει να γνωρίζουν
ότι " Όσο πιο μεγάλη είναι η ορμή, όσο πιο μεγάλο είναι το πλάτος των ιστορικών γεγονότων -
και τέτοια είναι η εποχή που ζούμε - τόσο πιο μεγάλος είναι ο αριθμός των ανθρώπων που παίρνει μέρος στα γεγονότα αυτά.."** Που σημαίνει ότι πλήθος ανθρώπων από όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση θα συμπαραταχθούν με το μέρος των εργαζομένων, γιατί με αυτούς είναι η ζωή, με αυτούς η δύναμη του αριθμού, η δύναμη των ανεξάντλητων πηγών για καθετί το γεμάτο αυταπάρνηση, για καθετί το ιδανικό, το τίμιο, για όλο το τεράστιο απόθεμα της δραστηριότητας και του ταλέντου των εργατών του λεγόμενου "απλού λαού". Γιατί ότι και να γίνει ο "απλός λαός" στο τέλος θα νικήσει.



*Μαρξ - Ενγκελς, Μανιφέστο του ΚΚ (Πρόλογος στη Γερμανική έκδοση του 1890)
σελ. 20-21 Εκδ. Σ.Ε. - Αθήνα 2004
**Β. Ι. Λένιν "Για την πολιτιστική επανάσταση" σελ. 65, εκδ. Σ.Ε. Αθήνα 1985

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Οι ¨Καθωσπρεπίστας" του "Σκάι" σε νέα κατορθώματα

Είναι ο χρόνος που τρέχει..

Σε περασμένη ανάρτησή μας με τίτλο "Με τον "ΣΚΑΙ" μπγοστάη" είχαμε αναδείξει γενικά τον ρόλο του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού αλλά και ιδιαίτερα την προπαγανδιστική τακτική του, στην προσπάθεια που καταβάλλει η εγχώρια αστική τάξη και η ιμπεριαλιστική Ε.Ε., για την χειραγώγηση, την υποταγή του ελληνικού λαού. Προσπάθεια που κλιμακώνεται πλέον καθημερινά όσο τα "κακά μαντάτα πληθαίνουν από την πρωτεύουσα". Δεν μας κάνει καμία εντύπωση. Ακόμα και η προσφυγή του σταθμού τελευταία, στον χυδαίο αντικομουνισμό μιας εποχής, που πλήρωσε ακριβά ο λαός μας. Αυτή ήταν και θα είναι πάντα η προπαγανδιστική πρακτική, η εύκολη λύση των εκμεταλλευτών και της ακολουθίας των, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν γι' αυτούς. Είναι μεγάλο το τσουνάμι που έρχεται. Είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι με τέτοιες βρυκολακιασμένες πρακτικές, θα καταφέρουν να το ανακόψουν; Εκείνο που σίγουρα, οι τέτοιες πρακτικές φανερώνουν, είναι ο τρόμος τους μπροστά στο διαγραφόμενο τέλος της κυριαρχίας τους και αυτό δεν το αντέχουν. Αλλά δεν μπορούν να το αποφύγουν και το ξέρουν.
"Η κρίση που σήμερα είναι η αιτία να δοκιμάζεται όλος ο κόσμος, είναι γέννημα της "επιχειρηματικότητας" και της "ανταγωνιστικότητας", στ' όνομα των οποίων ορκίζεστε. Μπορεί η είσοδος στη κρίση να έγινε ανέξοδα, πιο σωστά, και με μεγάλα κέρδη για την τάξη σας, ο λογαριασμός όμως, όλους τους συνάδελφους "εν επιστρατεύσει" ενάντια στην εργατική τάξη, σας περιμένει στην έξοδο".*

* Eδώ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

"Στον κύριό μας με αγάπη"



ΔΗΛΩΣΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ


"Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας. Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση...."

Με όλη την αγάπη που νοιώθουμε και το σεβασμό που έχουμε για τον Μίκη Θεοδωράκη, αναρωτιόμαστε σχετικά με την έκπληξη που διακρίνει κανείς στην φράση που περιέχεται στην δήλωση του, "που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας", που σημαίνει τελικά, την απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Πως μπορείς να χάσεις κάτι που δεν έχεις; Μα αν είναι ένας που έχει δοκιμάσει αυτή την "απώλεια" πάνω του είναι ο ίδιος. Πιο είναι το περίεργο;
Αναρωτιόμαστε. Μήπως είναι μυστικό ότι η Ελλάδα φιλοξενεί στο έδαφός της, αμερικάνικες βάσεις; Είναι μυστικό ότι η Ελλάδα έγινε ορμητήριο των αμερικανικών επιθέσεων σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας, ότι στρατευμένα ελληνόπουλα πήραν μέρος στις επιχειρήσεις σε βάρος των λαών του Ιράκ και του Αφγανιστάν, όπου και παραμένουν; Ότι Έλληνας αξιωματούχος παρέδωσε τον Οτσαλάν στους διώκτες του, ντροπιάζοντας τον ελληνικό λαό, και σήμερα εξακολουθεί να πολιτεύεται στα υψηλά κλιμάκια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ; Ότι η Ελλάδα είναι μέλος της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε.; Ποιο είναι το περίεργο και ποια εθνική αυτοτέλεια απώλεσε η Ελλάδα;
Ο αγαπημένος μας Μίκης και σαν μαρξιστής που είναι θα έπρεπε να γνωρίζει ότι
"Δεν μπορεί να είναι ελεύθερος ένας λαός που (αναγκάζεται να) καταπιέζει ξένους λαούς"* Και όταν ένας
λαός είναι εξαρτημένος, κατ΄ανάγκη, θα βρίσκεται πάντα μέσα στη δίνη των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Το ζήτημα δεν είναι να κυνηγάμε φαντάσματα η ο φόβος, μη χάσουμε κάτι που δεν έχουμε, αλλά να δημιουργήσουμε, μέσα από την οργανωμένη λαϊκή συσπείρωση και πάλη, τις προϋποθέσεις εκείνες ώστε να κερδίσει ο ελληνικός λαός την πραγματική ανεξαρτησία του. Και είναι αναντίρρητο, ότι σ' αυτή την προσπάθεια, το έργο του μεγάλου μας συνθέτη, θα είναι πάντα το βαρύ πυροβολικό του λαού μας.

*Φ. Ενγκελς

Από Buzy bee

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.

Μακάρι να έχω άδικο.
Αθήνα, 27.4.2010

Μίκης Θεοδωράκης

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

"Ο χρόνος είναι ο χώρος της ανθρώπινης ανάπτυξης"



Στις προσπάθειές τους οι εργάτες να ελαττώσουν την εργάσιμη μέρα στην παλιά λογική διάρκεια... βάζουν μονάχα όρια στους τυραννικούς σφετερισμούς
του κεφαλαίου. Ο χρόνος είναι ο χώρος της ανθρώπινης ανάπτυξης. Ένας άνθρωπος που δεν διαθέτει ελεύθερο χρόνο, που όλος ο χρόνος της ζωής του - εκτός από τις καθαρά φυσικές διακοπές για ύπνο, για φαγητό κλπ. - αποροφιέται από την εργασία του για τον κεφαλαιοκράτη είναι κάτι λιγότερο από ένα φορτηγό ζώο. Είναι μια απλή μηχανή για την παραγωγή ξένου πλούτου, σωματικά τσακισμένος και πνευματικά αποχτηνωμένος. κι ωστόσο όλη η ιστορία της σύγχρονης βιομηχανίας δείχνει ότι το κεφάλαιο, αν δεν του μπει φραγμός, τραβά χωρίς οίκτο και έλεος να ρίξει όλη την εργατική τάξη σ' αυτή την κατάσταση της άκρας κατάπτωσης.... Πάνω στη βάση του σημερινού συστήματος, η εργασία είναι απλώς εμπόρευμα όπως τα άλλα εμπορεύματα. Πρέπει λοιπόν να δοκιμάσει τις ίδιες διακυμάνσεις για να πετύχει μια μέση τιμή που ν' αντιστοιχεί στην αξία της. Θα ήταν παράλογο, από την μια να την μεταχειρίζεται κανείς σαν εμπόρευμα και από την άλλη να θέλει να την εξαιρέσει από τους νόμους που ρυθμίζουν τις τιμές των εμπορευμάτων. Ο σκλάβος έπαιρνε ένα διαρκές και σταθερό ποσό μέσων συντήρησης. Ο μισθωτός εργάτης δεν παίρνει. Πρέπει να προσπαθήσει στη μια περίπτωση να εξασφαλίσει μιαν ύψωση του μισθού του, έστω και μόνο για να αποζημιωθεί από μια πτώση του μισθού του στην άλλη περίπτωση. Αν δεχόταν να υποταχθεί στη θέληση, στις προσταγές του κεφαλαιοκράτη σαν σ' ένα μόνιμο οικονομικό νόμο, θα συμμεριζόταν την ίδια άθλια μοίρα του σκλάβου, χωρίς την εξασφαλισμένη ύπαρξη του σκλάβου.....
Ταυτόχρονα, και ολότελα ανεξάρτητα από τη γενική υποδούλωση της εργασίας που συνδέεται με το μισθωτό σύστημα, η εργατική τάξη δε θα πρέπει να υπερβάλλει την τελική αποτελεσματικότητα των καθημερινών αυτών αγώνων. Δε θα πρέπει να ξεχνά ότι παλεύει ενάντια στα αποτελέσματα και όχι ενάντια στις αιτίες αυτών των αποτελεσμάτων, ότι καθυστερεί βέβαια την προς τα κάτω κίνηση, δεν αλλάζει όμως την κατεύθυνσή της, ότι χρησιμοποιεί καταπραϋντικά φάρμακα, που όμως δεν γιατρεύουν την ασθένεια. Δε θα πρέπει λοιπόν να κατατρίβεται αποκλειστικά σ' αυτόν τον αναπόφευγο
μικροπόλεμο, που ξεπηδά διαρκώς από τους ατέλειωτους σφετερισμούς του κεφαλαίου η τις διακυμάνσεις στην αγορά.
Θα πρέπει η εργατική τάξη να καταλάβει ότι, μαζί μ' όλες τις αθλιότητες που της επιβάλλει το σημερινό σύστημα εγκυμονεί ταυτόχρονα και τους
υ λ ι κ ο ύ ς ό ρ ο υ ς και τις κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για έναν οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αντί το συντηρητικό σύνθημα " την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία"* θα πρέπει να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα :

"Κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας" **
Με βάση και τα πάρα πάνω, η εργατική τάξη, τώρα, πρέπει να πάρει τα δικά της μέτρα σε απάντηση των μέτρων που παίρνουν οι εγχώριοι πλουτοκράτες μαζί με την ιμπεριαλιστική Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου ως πρωθυπουργός, και η κυβέρνησή του, ήταν το κακόγουστο αστείο που φύλαξε η ιστορία στην Ελλάδα, για τις αρχές του 21ου αιώνα. Δεν γέλασε κανείς. Η προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία, όχι μόνο θα δώσει τέλος
σ' αυτή την πλάκα, αλλά μπορεί να γίνει αφετηρία λαϊκής ανάτασης, και για το σκοπό αυτό σημαντικός θα είναι ο ρόλος των λαϊκών κομμάτων και συσπειρώσεων, μπορεί να γίνει πραγματικά
ένα καινούργιο ξεκίνημα για το λαό και τη χώρα.

**Καρλ Μαρξ, "Μισθός, τιμή και κέρδος", εκδ. "Σύγχρονη Εποχή" σελ. 69, 72.
* Παράφραση δική μας. Στο κείμενο του Κ. Μαρξ, " Ένα δίκαιο μεροκάματο για μια
δίκαιη
εργάσιμη μέρα"

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

"...ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας...αλλά οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν... γιατί κάποιοι αποφάσισαν να συνεχίσουν την κερδοσκοπία.."(!!!)



" ..ανάγκη εθνική και επιτακτική "
να πληρώσεις Ε ΣΎ!!

" Όλα τα καταστροφικά φαινόμενα που γεννά
ο
ελεύθερος συναγωνισμός στο εσωτερικό
μιας
χώρας αναπαράγονται στις πιο γιγάντιες
αναλογίες
στην παγκόσμια αγορά." *


Λένε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, με την συμπαράσταση σύσσωμης της αστικής τάξης, προσπαθεί να την επαναλάβει αντιγράφοντας τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου. Φαίνεται να ξεχνάει όμως το γνωστό ρητό που λέει ότι, "αν το πρωτότυπο ενός ιστορικού γεγονότος είναι τραγωδία, το αντίγραφό του δεν είναι παρά φάρσα". Και με τις τελευταίες "ρητορείες" για "απάνεμο λιμάνι" για μια "νέα Οδύσσεια" το "δρόμο για την Ιθάκη" όπου θα φτάσουμε εκεί όλοι μαζί με το ΔΝΤ, ¨ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι" όπου "ο τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρητές και κηδεμόνες" (!!!)...Να...Να...(..να η Νονά, τόπι, Πόπη) φτάσαμε, από το "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" του πατρός στο "Σε μια απελευθερωμένη Ελλάδα από επιτηρητές και κηδεμόνες" του υιού. Οι ρητορείες του πατρός μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών, είχαν τότε την επίδραση ενός ισχυρού διεγερτικού, στο διψασμένο για Ελευθερία, Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Ελληνικό λαό.
Σήμερα οι "ρητορείες" του υιού, αν αντέχεις τη θάλασσα και δεν σε πιάσει ναυτία, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά επιτηδευμένη "παιδική λογοτεχνία" που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να κρύψει τα όσα έχουν συμφωνηθεί με τους εταίρους στην ιμπεριαλιστική Ε.Ε. Δεν μπορεί να κρύψει τις προσπάθειες που καταβάλουν οι ιμπεριαλιστές να ξεπεράσουν την κρίση και σε βάρος των λαών της Ευρώπης και κατά συνέπεια και του Ελληνικού λαού. Όλη αυτή η παραμυθία του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του για "τις θυσίες του Ελληνικού λαού" καταλήγει σε τούτο δω: Εσείς οι χιλιάδες εργάτες που χάνεστε, να μην απελπίζεστε. Μπορείτε να πεθάνετε με όλη σας την ησυχία. Η τάξη σας δεν θα χαθεί. Θάναι πάντα αρκετά πολυάριθμη για να μπορεί το κεφάλαιο να την αποδεκατίζει δίχως να φοβάται μη τυχόν την αφανίσει. Κι ύστερα, πως θέλετε να βρίσκει χρήσιμη τοποθέτηση το κεφάλαιο αν δεν είχε την πρόνοια να νοιάζεται πάντα για το εκμεταλλεύσιμο υλικό, τους εργάτες, για να τους εκμεταλλεύεται ξανά;
Μα ακόμα, γιατί βάζουν σαν πρόβλημα για λύση, την επίδραση που έχει το ελεύθερο εμπόριο, πάνω στην κατάσταση της εργατικής τάξης; Όλοι οι νόμοι που έχουν εκθέσει οι οικονομολόγοι... επαληθεύονται στο βαθμό που πραγματοποιείται η ελευθερία του εμπορίου. Ο πρώτος απ' αυτούς τους νόμους είναι ότι ο συναγωνισμός (ανταγωνιστικότητα), ελαττώνει την τιμή κάθε εμπορεύματος στο ελάχιστο των εξόδων παραγωγής του. Και επειδή η εργατική δύναμη είναι, σε τελευταία ανάλυση, εμπόρευμα, ο ελάχιστος μισθός είναι η φυσική τιμή της εργασίας. Και τι είναι ο ελάχιστος μισθός; Είναι ολόσωστα κείνο που χρειάζεται να γίνει για να παραχθούν τα απαραίτητα για την συντήρηση του εργάτη αντικείμενα, που του επιτρέπουν να τρέφεται κουτσά στραβά και να πληθαίνει λίγο το γένος του...σύμφωνα με τούτο το νόμο, η εργατική τάξη θάναι κάπου κάπου ευτυχισμένη. Θα έχει πότε πότε παραπάνω από το ελάχιστο. Μα τούτο το παραπανίσιο θα είναι μονάχα το συμπλήρωμα του λιγότερου που θα έχει από το ελάχιστο στον καιρό της βιομηχανικής στασιμότητας. Αυτό σημαίνει πως, μέσα σ' ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, που είναι πάντα περιοδικό, μέσα σε τούτο τον κύκλο που κάνει η βιομηχανία, περνώντας από τις εναλλαγές Ανόδου, Υπερπαραγωγής, Στασιμότητας, Κρίσης, παραπανίσιο λογαριάζεται κάθε τι που η εργατική τάξη θα πάρει περισσότερο η λιγότερο από το ελάχιστο. Αυτό σημαίνει πως η εργατική τάξη θα διατηρηθεί σαν τάξη μονάχα ύστερα από δυστυχίες κι εξαθλίωση και πτώματα που θα μείνουνε στο πεδίο της βιομηχανικής μάχης. Μα τι σημασία έχει; Εμείς, οι καπιταλιστές, θα είμαστε εκεί να δώσουμε δουλειά στους εργάτες που θα επιζήσουν της κρίσης. Η τάξη των εργατών θα υπάρχει πάντα κι ακόμα καλύτερα, με την φροντίδα μας θα αυξηθεί ".**
Με την προσφυγή, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στο ΔΝΤ οι εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός, εισέρχεται σε μια καινούργια περίοδο δοκιμασίας. Αλλά στη ζωή δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση. (π. χ. πρόωρη προσφυγή στις κάλπες).
Εκείνο όμως που έχει σημασία σήμερα για τους
εργαζόμενους, που θα είναι το πραγματικό τους κέρδος, είναι να αντιληφθούν, όχι μόνο τα παραμύθια που λέει η κυβέρνηση, ότι δήθεν δεν υπάρχουν χρήματα γιατί τα έφαγαν οι προηγούμενοι ("...την ίδια στιγμή χαρίζει 17,5 δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες, δεκάδες δισεκατομμύρια με τον αναπτυξιακό νόμο σε βιομηχάνους, εφοπλιστές, μειώνει τη φορολογία στο κεφάλαιο, αυξάνει τα προνόμιά του. Δίνει δισεκατομμύρια για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς και εκατοντάδες εκατομμύρια για στρατεύματα Κατοχής εκτός συνόρων")***, αλλά, κυρίως, ότι ο νόμος (νομοτέλεια) της εργασίας - εμπόρευμα, που είναι η μήτρα που γεννά την αθλιότητα και την δυστυχία για τους εργαζόμενους, για τον λαό, θα επαληθεύεται όσο θα διατηρείται η εξουσία του κεφαλαίου.
Έτσι οι εργαζόμενοι έχουν δύο επιλογές. Η θα τσακίσουν τα τοτέμ του καπιταλισμού δηλ., της νεοεπιχρυσωμένη καπιταλιστική θεότητα, την ανταγωνιστικότητα κλπ., η θα χτυπιούνται μ' όλη την τραχύτητα των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού.
Η ανάπτυξη του οργανωμένου αγώνα των εργαζομένων με σκοπό την λαϊκή εξουσία είναι η πραγματική λύση προς όφελος του λαού και της χώρας.

* Καρλ Μαρξ, Η αθλιότητα της φιλοσοφίας, εκδ., Γερ Αναγνωστίδη, Δ' έκδοση, σελ. 202
** Στο ίδιο, σελ. 200 - 201
***KKE: "Προσχεδιασμένη" η προσφυγή στο μηχανισμό, enet.gr, 23 /4/2010

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

"Ο Δεκάλογος των νέων μέτρων από το ΔΝΤ"*

ΔΝΤ : Σύστημα depress


"Σκληρά μέτρα, που θίγουν πλέον τον ιδιωτικό τομέα της ελληνικής οικονομίας περιλαμβάνει «ο Δεκάλογος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου» τον οποίο κομίζουν στην Αθήνα οι εμπειρογνώμονες του Οργανισμού. "

Όλο το άρθρο στην

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

"φτωχό, αλλά δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα"

"Το κοριτσάκι με τα σπίρτα"


"Αλλάζουν όλα μετά την προσφυγή" Οι όροι που
θα
θέσουν ΔΝΤ, ΕΚΤ και Κομισιόν θα ανατρέψουν
ασφαλιστικό
και εργασιακές σχέσεις.*

Ως "φτωχό, αλλά δίκαιο" χαρακτήρισε το σχέδιο για το ασφαλιστικό, που παρουσίασε ο
υπουργός εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος, στο υπουργικό συμβούλιο. Πόσο δίκαιο, όμως, μπορεί να είναι ένα ασφαλιστικό σύστημα, που θα οδηγήσει στη φτώχεια εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους;
Αναρωτιέται η "Ελευθεροτυπία" του Σαββάτου 17 Απριλίου 2010.
Ο κ Ανδρέας Λοβέρδος σε συνέντευξή του, στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (18 Απριλίου 2010), απαντώντας στον Τάσο Παπά, λέει: "Το ασφαλιστικό από το 2009 έπαψε να είναι μόνο θέμα αλληλεγγύης των γενεών και αφορά και την παρούσα γενιά των συνταξιούχων, η οποία αν δεν παρέμβουμε, δεν θα πάρει συντάξεις το 2015. Η αδράνεια ισοδυναμεί με επιδείνωση. Συνεπώς, τα διλήμματα του τύπου "αγγίζω η δεν αγγίζω το θέμα" αφορούν τους τυχοδιώκτες και όχι τους πατριώτες (Για σκέψου!!)... Χάθηκαν δυο κρίσιμες δεκαετίες για να λυθεί το ασφαλιστικό.. εμείς αμήχανοι, αναβλητικοί, φοβισμένοι και ευδαίμονες, ( βρε τους καυμένους) αφήσαμε τα χρόνια να περνούν και έτσι έσκασε η βόμβα στα χέρια μας το 2009 (καλά τι κάνει η αντιτρομοκρατική;).. Οι λαϊκιστές (ποιους να εννοεί άραγε;) έκαναν πολύ κακό στον τόπο τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Να μη τους αφήσουμε να τον καταστρέψουν εντελώς. (Ήμαρτον Παναγία μου, που θα φτάσει το χάλι τους;)..Τα τρία δεν που είπα ισχύουν: α. ΔΕΝ αυξάνουμε τις εισφορές β. ΔΕΝ αυξάνουμε τα όρια ηλικίας γ. ΔΕΝ μειώνουμε τις συντάξεις (εννοείται τα τρία χωρίς τα ΔΕΝ)... όποιος δουλεύει περισσότερο θα παίρνει μεγαλύτερη σύνταξη (!!)... Η επιτήρηση οργανώνεται (sic) από την συνθήκη της Ε.Ε., την οποία έχουμε επικυρώσει. Είναι μία διαδικασία αναξιοπρεπής, αλλά δεν συνεπάγεται εκχώρηση κυριαρχίας. Η συνδιοίκηση είναι άλλο πράγμα. Απέναντι σ' αυτές τις πρωτοφανείς συνθήκες, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του".
Δηλαδή καλεί αυτούς που επικύρωσαν την "αναξιοπρέπειά" τους
να δείξουν ότι μπορεί να γίνονται και αξιοπρεπείς όταν το απαιτούν οι "συνθήκες". Μπορεί κανείς να βρει κι άλλα, σίγουρα όμως, δύο πράγματα χαρακτηρίζουν οπωσδήποτε τους ανόητους. Η μη δυνατότητα αντίληψης του διαγραφομένου κινδύνου και η επιμονή στο διαπιστωμένο λάθος. Είναι δυνατόν άνθρωποι που βρίσκονται σε τέτοια σύγχυση, που λένε τέτοιες ανοησίες, να διαχειρίζονται τις τύχες ενός λαού; Την απάντηση πρέπει και μπορούν, είναι ανάγκη, δεν υπάρχουν περιθώρια, να την δώσουν οι εργαζόμενοι. Και θα την δώσουν.
* "Καθημερινή", Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Αγώνας μέχρι τέλους

Ο πρόεδρος των εργατών, ο υπουργός εργασίας
και... η Κοινωνική Διαβούλευση


Από τη μια οι εργαζόμενοι και απέναντί τους
η διοίκηση της ΓΣΕΕ.


Για τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για την Κοινωνική Ασφάλιση, είχαμε δείξει σε πρόσφατη ανάρτησή μας, ότι ήταν αποφασισμένα χρόνια πριν. Μέτρα υπαγορευμένα από την Ε.Ε., στη βάση των αποφάσεων του Μάαστριχ, απ' όπου, πιό καθαρά και από του ήλιου το φως, φαίνεται η βασική όσο και διαχρονική επιδίωξη του κεφαλαίου, για τη διατήρηση και αύξηση της κερδοφορίας του, με την συμπίεση της αξίας της εργασίας, στο κατώτατο όριό της, . Με λίγα λόγια, με το Ασφαλιστικό Νομοσχέδιο, καταργείται ο κοινωνικός χαρακτήρας της Ασφάλισης και τα κατώτερα όρια συντάξεων. Μειώνεται η κρατική επιχορήγηση με "πρόθεση" να καταργηθούν και οι εργοδοτικές εισφορές. Χωρίζεται η σύνταξη σε βασική και ανταποδοτική. Η βασική σύνταξη, στην ουσία, θα είναι ένα προνοιακό επίδομα, που θα είναι κάτω από 360 ευρώ και είναι ζήτημα αν θα το παίρνουν όλοι οι απόμαχοι της δουλειάς. Η ανταποδοτική σύνταξη υπολογίζεται με βάση όλο τον εργάσιμο βίο και με μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης στο 50% από 70% του μισθού που είναι σήμερα. Στην πραγματικότητα τη μείωση των συντάξεων να την υπολογίζουμε στο 40%. Καταργείται η 35ετία και η 37ετία. Οι εργαζόμενοι υποχρεωτικά πλέον θα εργάζονται πάνω από τα 65 χρόνια τους. Δηλ. θα χρειάζεται να δουλέψουν έως και 50 χρόνια για να πάρουν σύνταξη και αν πάρουν. Μειώνονται οι παροχές για την Υγεία και ανατρέπονται όσα ισχύουν για τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Από το νομοσχέδιο για την Ασφάλιση δεν ξεφεύγει κανείς, ακόμη και όσοι είναι ήδη συνταξιούχοι και αυτοαπασχολούμενοι.
Επανερχόμαστε στο Ασφαλιστικό, γιατί εκτός του ότι είναι ζήτημα καθοριστικής σημασίας για τους εργαζόμενους, αφορμή μας δίνει η στάση της διοίκησης της ΓΣΕΕ. Όχι ότι είναι κάτι το καινούργιο. Αλλά για το ότι είναι εξαιρετικά προκλητική, ιδιαίτερα σήμερα που η πολιτική της ΕΕ και των υπηρετών της, έχει φέρει σε αδιέξοδο τους εργαζόμενους, τον λαό.
Προσέξτε τι λέει στη δήλωση του (16 Απριλίου 2010), για το Ασφαλιστικό και το ΔΝΤ, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Γιάννης Παναγόπουλος.
" Το Υπουργείο Εργασίας διαρρέει τα πιό απαράδεκτα σενάρια για το ασφαλιστικό. Ούτε να το σκεφτούν να τα φέρουν στη Βουλή ακόμη και σαν Νομοσχέδιο. Θα ξεσηκώσουν κοινωνική θύελλα. Η πολιτική που προτείνει ο κ. 'Ολι Ρέν και οι Νεοφιλελεύθεροι στην Ε.Ε. έφεραν και την Ελλάδα και την Ευρώπη σε αυτή την άθλια κατάσταση και επιμένει να συνεχίζει. Ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας δεν παράγει ελλείμματα, έχει κακοπληρωμένους και ανασφαλείς εργαζόμενους. Επ' ουδενί δεν δεχόμεθα περικοπές μισθών, δεν δεχόμεθα περαιτέρω υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους"
" Το Υπουργείο Εργασίας διαρρέει" που σημαίνει ότι τίποτα δεν είναι βέβαιο, όποτε δεν υπάρχει λόγος να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι. Αφήστε να δούμε. "Θα ξεσηκώσουν κοινωνική θύελλα", συμβουλεύει την κυβέρνηση, τονίζοντας εμμέσως ότι οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ στη ΓΣΕΕ, δεν θα μπορέσουν να συγκρατίσουν άλλο την λαική οργή..."την Ελλάδα και την Ευρώπη σε αυτή την άθλια κατάσταση'', κατά τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, δεν την έχει φέρει η πολιτική της Ε.Ε., η οποία έχει διαμορφωθεί και με την συμβολή του κόμματός του, αλλά κάποιος Όλι Ρέν και κάποιοι Φιλελεύθεροι. Και αφού χωρίζει τους εργαζόμενους σε εκείνους που παράγουν ελλείμματα και σε κείνους που δεν παράγουν, τελειώνει με το "δεν δεχόμεθα περαιτέρω υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους" που σημαίνει ότι όσα μέτρα έχουν παρθεί μέχρι σήμερα καλώς, από δω και πέρα η ΓΣΕΕ και ο πρόεδρος της, θα βομβαρδίζουν με ανακοινώσεις και δηλώσεις την κυβερνητική πολιτική. Τρέμετε κυβέρνηση και ΕΕ. Αγριέψε ο κ. Γιάννης Παναγόπουλος.
Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι αν δεν ξεβρομίσουν το συνδικαλιστικό κίνημα από τους υπηρέτες του κεφαλαίου, που βρίσκονται στις διοικήσεις της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, θα ζήσουν πολύ άσχημες μέρες. Χωρίς την αλλαγή στο συσχετισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα υπέρ των ταξικών δυνάμεων δεν υπάρχει διέξοδος για τους εργαζόμενους,
Και δεν υπάρχει διέξοδος για τους εργαζόμενους, όσο οι ίδιοι, θα ανέχονται την διατήρηση της εξουσίας του κεφαλαίου

ΔΝΤ αυτοί, Α Π Ε Ρ Γ Ι Α εμείς στις 21 & 22 Απρίλη


Για την απεργία

Ο πόλεμος κυβέρνησης, κεφαλαίου και των κομμάτων του ενάντια στους εργαζόμενους είναι καθολικός. Οι θυσίες που επιβάλλουν στο λαό πιάνουν τόπο, αλλά για το κεφάλαιο. Η άποψη των ιθυνόντων του ΔΝΤ για εφαρμογή αποπληθωριστικής πολιτικής στην Ελλάδα σημαίνει μεγάλη και απόλυτη μείωση μισθών, συντάξεων, γενικά του λαϊκού εισοδήματος, ως συνέχεια των έως τώρα περικοπών και της φοροληστείας. Η άποψη των εργοδοτικών και κυβερνητικών συνδικαλιστών πρώτα να κατατεθούν τα νομοσχέδια και μετά, αν χρειαστεί, αντιδρούμε, βάζει ταφόπλακα στους ταξικούς αγώνες, αναγκαίους για να παρεμποδίσουμε, να ακυρώσουμε την πολιτική που κάνει κόλαση τη ζωή μας, να διεκδικήσουμε ικανοποίηση όλων των αναγκών μας. Τώρα είναι ώρα προσωπικής ευθύνης για όλους μας. Συναγερμός, ξεσηκωμός, να εμποδιστούν τα επόμενα άγρια μέτρα, να παρθούν πίσω όσα εφαρμόζονται. Διαφορετικά, υποθηκεύουμε όλη τη ζωή μας στο κεφάλαιο. Τέτοιο δικαίωμα δεν έχουμε. Χρέος στους εαυτούς μας, στις οικογένειές μας, στις νεότερες γενιές, είναι να αντεπιτεθούμε. Κάθε τίμιος συνδικαλιστής, κάθε εργαζόμενος - εργαζόμενη, όλοι να δώσουμε με πείσμα, με αποφασιστικότητα, τη μάχη της 48ωρης απεργίας με το ΠΑΜΕ, στις 21 και 22 Απρίλη, απαντώντας σε εργοδότες, κυβέρνηση, συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Οι κομμουνιστές πανστρατιά, ακατάπαυστα, με αυτοθυσία, μπαίνουμε παντού στην πρώτη γραμμή της διαφώτισης, της οργάνωσης για την επιτυχία της απεργίας. Τώρα σ' αυτό κρινόμαστε.

«Ριζοσπάστης» Τετάρτη 14 Απριλίου 2010



Ναάτοοος, ο κυρ Λεωνιιίδαααας!!



Σε περασμένη ανάρτησή μας, με τίτλο "ο εθνικός μπαμπούλας" μαζί με την ανησυχία μας για την σιωπή του κυρ Λεωνίδα, είχαμε εκφράσει και την ελπίδα μας, ότι "όπου νάναι ..θα τον δούμε". Νάτος, λοιπόν, ο παλαίμαχος αγωνιστής και ιστορικός ηγέτης της "αριστεράς και της προόδου", δραστήριος και δημιουργικός. Έχει ιστορία. Θάχει πολλά να πει. Ας μείνουν ήσυχοι στα σπίτια τους οι εργαζόμενοι. Όλα καλά. Γιαυτόν, αλλά και για ένα λόγο ακόμη. Το καινούργιο βιβλίο θα παρουσιάσει, μαζί με άλλους έγκριτους επιστήμονες, ο "μελλοντικός ηγέτης" του ΠΑΣΟΚ κ. Ευαγ. Βενιζέλος. "Ανάλαφρα και ήσυχα γιαυτούς που ζουν ανήσυχα", λοιπόν, κι εμείς, ευχόμαστε στον κυρ Λεωνίδα, καλή επιτυχία στο καινούργιο συγγραφικό του εγχείρημα.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

"Να γίνει νόμος τώρα το δίκιο του εργάτη"

Άνοδος - υπερπαραγωγή - στασιμότητα - κρίση.
Οι τέσσερις ιππότες της καπιταλιστικής αποκάλυψης.


"...Η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πώληση
των προϊόντων
της, κυνηγά την αστική τάξη πάνω
σ' όλη τη γήινη σφαίρα.."
*


Όλο αυτό το σκωτσέζικο προπαγανδιστικό μπάνιο που γίνεται τον τελευταίο καιρό από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα αστικά ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά), σκοπό έχουν από τη μια μεριά να κερδίσουν την συναίνεση του λαού, των εργαζομένων, στα μέτρα που έχουν πάρει και για όσα "συμπληρωματικά" ετοιμάζονται να πάρουν, και από την άλλη να "αναισθητοποιήσουν" κάθε ταξικό συνειδησιακό ξύπνημα των εργαζομένων, του λαού, με ισχυρές δόσεις πατριωτικής υπερηφάνειας, κοινών ευθυνών και εκφοβισμού με την προβολή ενδεχόμενης χρεωκοπίας της χώρας.
Η παγκόσμια κρίση που συνταράζει τον κόσμο, τις συνέπειες της οποίας ζει και ο ελληνικός λαός, είναι η καθαυτή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. (Άνοδος - Υπερπαραγωγή - Στασιμότητα - Κρίση). Τα περί μεγάλων αμοιβών στα Golden Boys, προμηθειών και οικονομικών σκανδάλων, αλλά προ πάντων η άποψη που ακούγεται ότι η κρίση είναι τεχνητή, είναι κουτοπόνηρες ανοησίες, που μοναδικό σκοπό έχουν να συσκοτίσουν την αποκάλυψη του ιστορικού αδιεξόδου του καπιταλιστικού συστήματος που προβάλλει δραματικά μέσα και από την σημερινή και ραγδαία εξελισσόμενη προς την κορύφωση της, οικονομική κρίση. ..."Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει
με
τον μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που ο ίδιος κάλεσε....Στις εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται τακτικά ένα μεγάλο μέρος όχι μονάχα των έτοιμων προϊόντων, αλλά ακόμα και των παραγωγικών δυνάμεων που ήδη είχαν δημιουργηθεί. Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη προηγούμενη εποχή θα φαινόταν σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία βρίσκεται πάλι πίσω σε κατάστασης στιγμιαίας βαρβαρότητας. Θά 'λεγε κανείς ότι ένας λιμός, ένας γενικός καταστροφικός πόλεμος της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης. Η βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα....Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν απ' αυτές. Πως ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πως λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις..(Μαρξ - Ενγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2004, σελ. 32 και 33). * Στο ίδιο, σελ.29.
Αναρχοπαραγωγή

"Κάθε κεφαλαιοκράτης σκοτώνει
πολλούς άλλους κεφαλαιοκράτες"



Για τους εργαζόμενους δεν πρέπει να υπάρχει δεύτερη σκέψη. Όσο το εκμεταλλευτικό σύστημα, πλησιάζει πιο κοντά στα όρια του ιστορικού του αδιεξόδου, τόσο θα εντείνει την επιθετικότητά του ενάντια στην εργατική τάξη, στο λαό. "Κάθε κεφαλαιοκράτης σκοτώνει πολλούς άλλους κεφαλαιοκράτες". Κι αυτή η αλήθεια , σε τελευταία ανάλυση, γίνεται με ένα και μόνο τρόπο. Τη συμπίεση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης, εννοείται στο βαθμό και όσο το "επιτρέπουν" οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Κάθε αντιλαϊκό μέτρο που παίρνει η κυβέρνηση, και που δεν έχει άλλο σκοπό παρά την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, είναι ένα πάρα πέρα βήμα προς την κατάργηση των κατακτημένων εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού. Γιαυτό τα "προβλήματα" και η αλληλοεξόντωση των καπιταλιστών (αλήθεια, όταν μιλάνε οι καπιταλιστές για "επιχειρηματικότητα"και "ανταγωνιστικότητα", ποιον τελικά ανταγωνίζονται; Μήπως να εννοήσουμε άλλους καπιταλιστές, η άλλα κράτη; Α, μπα!! Η ιδέα μας θα είναι), πολύ λίγο ενδιαφέρουν τους εργαζόμενους Οι εργαζόμενοι, έχουν εμπειρία από αυτή την πραγματικότητα. Έχουν νοιώσει πάνω τους τις συνέπειες του ανταγωνισμού των καπιταλιστών. Οι εργαζόμενοι, σ' αυτή την ιστορία που βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν πρέπει να γίνουν ο σάκος του μποξ για τους καπιταλιστές.
Το ζήτημα λοιπόν σήμερα για τους εργαζόμενους δεν είναι αν θα αποδεχτούν η θα αποκρούσουν τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης. Δεν είναι να παρακολουθήσουν σαν θεατές η ακόμα χειρότερα να συμπαρασταθούν στα "παζάρια" δανεισμού της κυβέρνησης με τους τραπεζίτες άρπαγες,
αλλά, αν και με την συμβολή των οργανωμένων δυνάμεων της εργατικής τάξης, θα εντείνουν τις προσπάθειες τους για την συσπείρωση και την οργανωμένη πάλη τους, όχι στη βάση του διφορούμενου συνθήματος "την κρίση να πληρώση η πλουτοκρατία" αλλά στη βάση του πολιτικού συνθήματος

"Να γίνει νόμος τώρα το δίκιο του εργάτη".

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

"Aριθμός λογαριασμού απόσβεσης Δημόσιου Χρέους"

"Σήμερα χρειάζεται να κατεβάσουμε το
επίπεδο του Ελληνικού λαού"*


Μέρος δεύτερο


...βαρέλι δίχως πάτο

"Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο,
αλλά μάλλον η αρχή"

..."Το δημόσιο χρέος ...σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς να είναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα και από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεόγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο χρήμα. Άσχετα όμως από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ' αυτό τον τρόπο....το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρίες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή (κόστος αλλαγής χρημάτων), με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία...Γιαυτό η διόγκωση του δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών των τραπεζών που η πλήρης ανάπτυξή τους χρονολογείται από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694).... Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεολυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν την δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς αυτό να γίνεται αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν φόρους. Aπό την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, που προκλήθηκε με την συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξόδων, να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Έτσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, που άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και η αύξηση της τιμής τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον η αρχή. Γι' αυτό στην Ολλανδία, όπου πρωτοεγκαινιάστηκε το σύστημα αυτό ο μεγάλος πατριώτης Ντε Βιττ το εξύμνησε στα ''Αξιώματά" του και το χαρακτήρισε σαν το καλύτερο σύστημα για να γίνει ο εργάτης υπάκουος, λιτοδίαιτος, φιλόπονος και.. για να παραφορτωθεί με δουλειά (Αυτό, δεν θυμίζει τον δικό μας. που κάλεσε τους εργαζόμενους "να μάθουν να δουλεύουν περισσότερο και να ζητάνε λιγότερα";)...Με την ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής η κοινή γνώμη της Ευρώπης έχασε και το τελευταίο υπόλειμμα του αισθήματος της ντροπής και της συνείδησης. Τα έθνη κομπάζανε με κυνισμό για κάθε ατιμία, που ήταν μέσω συσσώρευσης του κεφαλαίου.... Αν σύμφωνα με τον Ωζιέ, το χρήμα "γεννιέται με φυσικές κηλίδες αίματος στο ένα μάγουλο", το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά και στάζοντας αίμα απ' όλους τους πόρους".** Λοιπόν, επειδή όλα είναι έτοιμα (Μηχανισμός στήριξης, ΔΝΤ) για την καινούργια "λυπητερή", δηλ. τη σύναψη καινούργιου δανείου, είτε αυτό γίνει με ανεβασμένα, είτε με κατεβασμένα spreads, ο Ελληνικός λαός δεν έχει να ωφεληθεί σε τίποτα. Το αντίθετο, αν τώρα δεν αντιδράσει, εκείνο που θα του μείνει όλο δικό του, θα είναι το δημόσιο χρέος συν το καινούργιο και όσα ακόμα θαρθούν. Οπότε τι θα πούνε οι συνδαιτυμόνες στο καινούργιο φαγοπότι: Στην υγειά του κορόιδου, που πληρώνει!!

* Κων. Μητσοτάκης στους ¨Νέους Φακέλλους" στον ΣΚΑΙ, 22 Μαρτίου 2010.

** Καρλ Μαρξ, "το Κεφάλαιο" εκδ. "Σύγχρονη σκέψη" Αθήνα 1975, τόμος 1ος, σελ. 778-785.

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

"Αριθμός λογαριασμού απόσβεσης Δημόσιου Χρέους"

"Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου
που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο

σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος του"
.


Γιατί αυξάνεται το δημόσιο χρέος; Τι είναι τα spreads;

Μέρος πρώτο

"Το κεφάλαιο αποφεύγει τις φασαρίες και τους καυγάδες και είναι από τη φύση του φοβητσιάρικο. Αυτό είναι πολύ αληθινό, δεν είναι όμως ολόκληρη η αλήθεια. Το κεφάλαιο το τρομάζει η έλλειψη κέρδους η το πολύ μικρό κέρδος, όπως το κενό τρομάζει τη φύση.
Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με δέκα τα εκατό κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού. Με 20% γίνεται ζωηρό. Με 50% γίνεται θετικά παράτολμο. Με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους. Με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνέψει να διαπράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στη κρεμάλα. Αν η φασαρία και ο καυγάς αποφέρουν κέρδος, το κεφάλαιο θα ενθαρρύνει και τα δυο. Απόδειξη: το λαθρεμπόριο και το δουλεμπόριο."
(P.J. Dunning: "Trades Unions and Strikes", London 1860, σελ. 35, 36).
"Δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους"
Επειδή πολύς λόγος γίνεται για το δημόσιο χρέος, δηλ., την υπερχρέωση του ελληνικού δημοσίου στις τράπεζες του εσωτερικού και του εξωτερικού και της ακολουθίας των, και επειδή αυτό το πραγματικό πρόβλημα χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση για εκφοβισμό και για τον αποπροσανατολισμό του λαού, από τις πραγματικές αιτίες της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, είπαμε να συμβουλευτούμε έναν γνωστό "οικονομικό αναλυτή" του 19ου αιώνα, λίγο πιο έγκυρο από τους οικονομικούς αναλυτές του αστικού τύπου, της "Καθημερινής", ας πούμε, για το τι είναι στην ουσία, το δημόσιο χρέος.
"Σήμερα η υπεροχή στη βιομηχανία συνεπάγεται την υπεροχή στο εμπόριο. Αντίθετα στην καθαυτό περίοδο της μανουφακτούρας η υπεροχή στο εμπόριο είναι εκείνο που εξασφαλίζει τη βιομηχανική κυριαρχία. Από δω προέρχεται ο πρωταρχικός ρόλος που έπαιζε τότε το αποικιακό σύστημα. Ήταν "ο ξένος θεός", που θρονιάστηκε στο βωμό δίπλα στα παλιά είδωλα της Ευρώπης και που ένα ωραίο πρωί με μια σπρωξιά τ' ανάτρεψε όλα. Το αποικιακό σύστημα ανακήρυξε το κυνήγι του κέρδους ύστατο και μοναδικό σκοπό της ανθρωπότητας.  

Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και την Βενετία, διαδόθηκε σ' όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανουφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους, του χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο.

Έτσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους- αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος - βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. 

Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, 
που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο 
σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους.

Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται πιο πλούσιος (γενικώς, δηλ., λογαριάζοντας εργαζόμενους και τραπεζοβιομήχανους μαζί), όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από την στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος". (Καρλ Μαρξ, το ΚΕΦΑΛΑΙΟ, εκδ. "Σύγχρονη σκέψη", Αθήνα 1975, 1ος τόμος, σελ. 778, 779)

Συνεχίζεται...

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Άρχισε η δημόσια διαβούλευση για το Ασφαλιστικό

Δημόσια διαβούλευση ή
"στου
κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα"

Ξεκίνησε η ανατροπή της Κοινωνικής Ασφάλισης

Οι βασικοί άξονες και οι κεντρικές ιδέες του Ασφαλιστικού Νομοσχεδίου, κατατέθηκαν σε δημόσια  διαβούλευση, η ολοκλήρωση της οποίας θα γίνει στις 16 Απριλίου. 


Μεταξύ άλλων, ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Ανδρέας Λοβέρδος σημείωσε ότι "θέτει σε ανοιχτή δημόσια διαβούλευση το ζήτημα του Ασφαλιστικού.(Άραγε υπάρχει και κλειστή δημόσια διαβούλευση;) Έχοντας ολοκληρώσει έναν εντατικό διάλογο που ξεκίνησε από τον Νοέμβριο του 2009 με τους κοινοτικούς φορείς, στον οποίο κατατέθηκαν απόψεις έγκριτων επιστημόνων...η πρόταση μας διασφαλίζει την καθολικότητα, το δημόσιο χαρακτήρα και τη βιωσιμότητά του...Μέσα από τη συγκεκριμένη διαδικασία διαβούλευσης προσβλέπουμε στην ενεργό συμμετοχή των πολιτών και την κατάθεση των προτάσεων τους, έτσι ώστε να καταλήξουμε στο νομοθέτημα εκείνο που θα ικανοποιεί τις σύνθετες ανάγκες του ασφαλιστικού μας συστήματος και της ελληνικής κοινωνίας"
 
Στη σκηνή όλοι οι θεατρίνοι, μέχρι την 16η Απριλίου, θα παίζουν το έργο "Η ανατροπή της Κοινωνικής Ασφάλισης" που ανέβασε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έργο που έχει γραφτεί καιρό πριν "με τους κοινοτικούς φορείς" και τις συμβουλές "έγκριτων επιστημόνων" κατ' εντολή του "επιχειρηματικού κόσμου". 


Στις 13 Νοεμβρίου 2002, σε ημερίδα ο πρόεδρος του ΣΕΒ, κ. Οδυσσέας Κυριακόπουλος,
επισήμανε "Ο ελληνικός επιχειρηματικός κόσμος στηρίζει τους στόχους της Λισαβόνας" και θεωρεί ως"κύριο μέσο για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας" και "για τον Κοινωνικό Διάλογο τονίσθηκε, ότι είναι το πιο αποφασιστικό εργαλείο διαχείρισης των πολλαπλών αλλαγών που επιφέρει η παγκοσμιοποίηση, η εξέλιξη της νέας τεχνολογίας και η προσαρμογή του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου στα νέα δεδομένα.. Τα αποτελέσματα του διαλόγου πρέπει να υποστηρίζουν την συνεχή βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την διατήρηση
της ασφάλειας των εργαζομένων. Η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών συστημάτων αποτελεί το μείζον οικονομικό και κοινωνικό ζήτημα κάθε χώρας της Ένωσης και υποστηρίζουμε ότι η αναδιάρθρωσή τους πρέπει να κινηθεί στις ακόλουθες κατευθύνσεις.

 
- Αύξηση της απασχόλησης, περιορισμό της παραοικονομίας κ. α. και όχι μέτρα που πλήττουν την ανταγωνιστικότητα, όπως αύξηση του εργατικού κόστους.

-Η μεταρρύθμιση της κοινωνικής ασφάλισης να αντιμετωπίζεται ως κατ' εξοχήν αναπτυξιακό πρόβλημα και όχι ως απλό αριθμητικό η λογιστικό πρόβλημα".(Δελτίο ΣΕΒ, τεύχος 605, σελ. 12) Και έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα.
Το επίμαχο νομοσχέδιο, που σύμφωνα με τις εξαγγελίες του κ. υπουργού θα "ικανοποιεί τις σύνθετες ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας" προβλέπει: Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωση συντάξεων, εξίσωση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών. Θέσπιση προνοιακών επιδομάτων ως"κατωτάτων συντάξεων", ανατροπή των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Μεγάλες περικοπές στη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων από τον κρατικό προϋπολογισμό.
 
Ένα απόσπασμα από περασμένο, αλλά πολύ κατατοπιστικό άρθρο του Ριζοσπάστη
( 7 Φεβρουαρίου 2010, σελ. 8) σχετικά με το "νέο έργο" που ανέβασε η κυβέρνηση.

"..Για την ανατροπή της Κοινωνικής Ασφάλισης η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και όλοι οι άλλοι που στηρίζουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τις αντιδραστικές ανατροπές, σκόπιμα εστιάζουν το πρόβλημα στο ύψος της σύνταξης και στα όρια ηλικίας αφήνοντας στο απυρόβλητο τις άλλες συνέπειες για τους ασφαλισμένους, που είναι εξίσου επώδυνες. Βεβαίως, δεν το κάνουν τυχαία. Ξέρουν ότι όσο περισσότερα ζητήματα ανοίξουν τόσο περισσότερες αντιδράσεις θα προκαλέσουν. Είναι κεφαλαιώδες ζήτημα, η πεμπτουσία των ανατροπών, η κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης...
 
Με την κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, αυτόματα, κεφάλαιο - κυβέρνηση λύνουν δύο ζητήματα:
α) Απαλλάσσονται της υποχρέωσης, ο πρώτος της ασφάλισης των εργαζομένων, ο δεύτερος της συμμετοχής στη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, όσο και όποτε συμμετέχει.
β) Αντικειμενικά ανατρέπονται όλο το θεσμικό πλαίσιο και η φιλοσοφία της Κοινωνικής Ασφάλισης αφού ουσιαστικά μετατρέπεται σε ασφάλιση ανταποδοτικού χαρακτήρα. Ανεξάρτητα αν αυτό θα εφαρμοστεί 100% στο υπό κατάρτιση νομοσχέδιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ή σταδιακά, σημασία έχει ότι αυτή είναι η στόχευση, ανεξάρτητα αν θα έχουμε όξυνση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης ή ανάκαμψη. Επιδίωξη του κεφαλαίου είναι η κατάργηση του μη μισθολογικού κόστους γιατί το θεωρεί βαρίδι στην αύξηση της κερδοφορίας του. Άλλωστε, η κατάργηση των επιδομάτων στο δημόσιο τομέα, ανεξάρτητα από τον τρόπο που το προβάλλουν, ανοίγει το δρόμο για τα επόμενα θύματα, στον ιδιωτικό τομέα..."

Το ζήτημα είναι, τι θα κάνουν τα θύματα αυτής της πολιτικής; Ένα είναι σίγουρο. Αυτή η πολιτική της Κυβέρνησης δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί, από τη θέση του θεατή.

Ένας μόνο τρόπος δοκιμασμένος υπάρχει...  ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ...
 

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

"Παρά τις δυσκολίες θα τα καταφέρουμε μαζί", να σώσουμε την οικονομία των τραπεζοβιομηχάνων που κινδυνεύει

"Οι θυσίες του Ελληνικού λαού θα πιάσουν τόπο"


Ευχολόγια

Ο Πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου με την ευκαιρία της γιορτής του Πάσχα στέλνοντας τις ευχές του στον Ελληνικό λαό δήλωσε: "Η Ανάσταση συνδέεται με την ελπίδα, τη δύναμη της χαράς, το ξεκίνημα της Άνοιξης" και συνέχισε "Παρά τις δυσκολίες θα τα καταφέρουμε. Θα τα καταφέρουμε μαζί, να φτιάξουμε μια Ελλάδα δημιουργική. Εύχομαι σε όλους υγεία, χαρά, δύναμη¨.Επειδή φαίνεται να κλείνει η πρώτη φάση επιβολής των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου (συνέντευξη του Πρωθυπουργού στο περιοδικό TIME, όπου εξέφρασε την εκτίμηση ότι "τα χειρότερα έχουν περάσει" "..η κορύφωση της κρίσης βρίσκεται πίσω μας πλέον"), θεωρούμε ωφέλιμο να συγκρατήσουμε το πως φτάσαμε στο σημερινό....ευχολόγιο. Η σύντομη ιστορία της "κρίσης" της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ άρχισε με την αντιμετώπιση της τελευταίας κρίσης του εκμεταλλευτικού συστήματος που με ιδιαίτερη "αποφασιστικότητα" υπηρετεί.Ξεκίνησε στα μέσα του Γενάρη με την δημοσιοποίηση του "Προγράμματος Σταθερότητας, Ανάπτυξης και Αποκέντρωσης" (αύξηση έμμεσων φόρων, περικοπές δημοσίων δαπανών, μείωση μισθών). Στην εισηγητική του ομιλία στο υπουργικό συμβούλιο (14 Ιανουαρίου 2010) ανάμεσα στα άλλα, ο Πρωθυπουργός, είπε: "Είναι απόφασή μας να μετατρέψουμε τη μεγαλύτερη και πιο σύνθετη κρίση των τελευταίων δεκαετιών σε μια μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα μας". Έτσι άρχισε η μετατροπή της "μεγαλύτερης και πιο σύνθετης κρίσης σε ευκαιρία" για το μεγάλο κεφάλαιο, σε βάρος του λαού.
Αρχές Φεβρουαρίου. "Με μια δυναμική κίνηση(!!).. ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε χθες τα επώδυνα μέτρα που του ζητούσε η Ε. Ε. αλλά και οι αγορές"(!!!) ( Θέμα - Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010) (επιβολή φόρου στα καύσιμα, αύξηση ορισμένων ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης), μέτρα τα οποία τραπεζικοί κύκλοι χαρακτήρισαν ότι βρίσκονται προς την σωστή κατεύθυνση, θεωρώντας ότι ο Πρωθυπουργός, "δείχνει μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα αποφασιστικότητα για την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών" (Θέμα 3/2/2010).
Στις αρχές Μαρτίου σε συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, ο Πρωθυπουργός με δραματικούς τόνους και απειλές προς τον λαό αναγγέλλει το συμπλήρωμα του πακέτου της πρώτης φάσης των μέτρων (νέες αυξήσεις στους έμμεσους φόρους και νέες μεγάλες περικοπές στις δαπάνες και στους μισθούς), κηρύσσοντας πόλεμο ενάντια στο λαό
"Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου" τονίζοντας ότι "οι αποφάσεις μας είναι επιβεβλημένες, αλλά είναι μόνο η αρχή" και ότι τα μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση "θα σηματοδοτήσουν μια ανατροπή σε σχέση με όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα" και ότι για τη χώρα μας τελειώνει μια ολόκληρη εποχή. Και πρέπει να τελειώνουμε με αυτή δια παντός" Τέλος αφού αναγνώρισε με συμπόνια, είναι αλήθεια, ότι "το βάρος θα πέσει στις πλάτες των μισθωτών" δεν παρέλειψε να καθησυχάσει το"υγιές" κεφάλαιο λέγοντας "δεν βάζουμε απέναντί μας την υγιεί επιχειρηματικότητα και το κεφάλαιο που επενδύει.., "υποσχέθηκε ότι
θα ενισχύσει τις επενδύσεις και θα δώσει κίνητρα" έκλεισε κάνοντας έκκληση στα πατριωτικά αισθήματα των Ελλήνων λέγοντας ότι : "το πατριωτικό καθήκον του λαού είναι σήμερα η αποδοχή των νέων μέτρων" "πρώτα απ' όλα να παλέψουμε να σώσουμε την πατρίδα, τα παιδιά μας από το εφιαλτικό ενδεχόμενο μιας χρεωκοπίας..οι άνθρωποι του μόχθου, της δουλειάς, της καθημερινής μάχης, μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια προβλήματα" Για σκέψου! Οικονομική ολιγαρχία και εργαζόμενοι ένα πράγμα για τον κ. Πρωθυπουργό και το ΠΑΣΟΚ.
Ακολούθησαν τα γνωστά κόλπα των προπαγανδιστών του ΠΑΣΟΚ, "Περί φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ" "Δεν μας ταιριάζουν τα μέτρα, αλλά είναι αναγκαία", "σκληρά αλλά δίκαια μέτρα" "θα πιάσουν τόπο" "δεν θα πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού", κλπ.
("...αρκεί, βέβαια, τα προβλεπόμενα μέτρα να υλοποιηθούν χωρίς εκπτώσεις, χωρίς παλινωδίες" Δ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος ΣΕΒ, 14 Μαρτίου 2010 Capital.gr).
Και σήμερα Κυριακή του Πάσχα ο Πρωθυπουργός δεν έχασε την ευκαιρία να ξανασερβίρει αυτή την εξόφθαλμα ανόητη, σε τελευταία ανάλυση, προσπάθεια της κυβερνητικής προπαγάνδας περί συνυπευθυνότητας εργαζομένων και τραπεζοβιομηχάνων για το ξεπέρασμα της κρίσης, για την πορεία της χώρας. "Θα τα καταφέρουμε μαζί, να φτιάξουμε μια Ελλάδα Δημιουργική" Δηλ. εργαζόμενοι, άνεργοι, μικροεπαγγελματίες, και αγρότες, μαζί με τους εκμεταλλευτές τους να ενώσουν τις δυνάμεις τους, για να σώσουν το οικονομικό σύστημα που κινδυνεύει. Δηλαδή ζητά από τους εργαζόμενους να σώσουν το δυνάστη τους. Και δεν τους φτάνει να υπακούσουν οι εργαζόμενοι τις ευχές τους για ένα αταξικό, απολιτικό ξεπέρασμα της κρίσης. Θέλουν και εύχονται οι εργαζόμενοι να το κάνουν με τη δύναμη που τους δίνει η χαρά των μέτρων της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Με χαρά!!
Τι κυνισμός!! " Ένας Έλληνας αυτοκτονεί κάθε μέρα λόγω χρεών" (Το 2009 οι αυτοκτονίες εκτιμάται ότι ξεπέρασαν κατά πολύ τους 400, ενώ και για τη χρονιά που διανύουμε οι προβλέψεις είναι εξαιρετικά δυσοίωνες - Δεκάδες άτομα τηλεφωνούν στη γραμμή βοήθειας - Πρώτο Θέμα)
Οι εργαζόμενοι μπορούν να ζήσουν και χωρίς τους εκμεταλλευτές τους. Και αν ακόμα αυτό μοιάζει με όνειρο είναι ακριβώς ένα όνειρο που αξίζει και που μπορούν σήμερα οι εργαζόμενοι, έχουν ωριμάσει οι υλικοί όροι γιαυτό, να το κάνουν πραγματικότητα, με την ενότητά τους και τον οργανωμένο τους αγώνα.