Ένας νέος γύρος επίθεσης σε βάρος των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων είναι σε εξέλιξη.

Προετοιμασία για σκληρή αναμέτρηση*

Μια ματιά στους τίτλους κι άλλη μια στις μέσα σελίδες του αστικού Τύπου, είτε υπερασπίζονται ανοιχτά την κυβερνητική πολιτική, είτε ζητάνε άλλο περιτύλιγμα για την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, χτυπάει καμπανάκι.

Ένας νέος γύρος επίθεσης σε βάρος των 
εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων είναι σε εξέλιξη. 

Μέτρα που συμφωνήθηκαν διαχρονικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από το σύνολο των δυνάμεων που κυβέρνησαν ως τώρα, αλλά και από δυνάμεις που πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ, ήρθε η ώρα να εφαρμοστούν. Παρουσιάζονται σα νέα, είναι, όμως, τα ίδια παλιά με την ίδια στόχευση: το πώς θα βοηθηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, πώς θα μειωθεί η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης. Το νέο στοιχείο είναι ο χαρακτήρας επέλασης που δίνει η κυβέρνηση με ιαχές περί "νέας Ελλάδας" που δεν αντέχει το παλιό, δηλαδή τους εργάτες με δικαιώματα...
 
Η συζήτηση, εν προκειμένω, για τη σχέση μισθών - ανταγωνιστικότητας
  
Ότι δεν είναι  οι μισθοί που φταίνε για τον πληθωρισμό ήταν γνωστό από παλιά, όπως   επίσης, γνωστό από παλιά ήταν ότι η αύξηση της παραγωγικότητας -και  όχι το πάνω ή κάτω των μισθών- είναι που ενισχύει  την ανταγωνιστικότητα. 

Θεωρητικολογώντας πότε με τον πληθωρισμό και πότε με την ανταγωνιστικότητα, η αστική τάξη ξήλωσε ξανά και ξανά μισθούς και δικαιώματα, για να φτάσει σ' αυτό που σήμερα μοιάζει με επίδομα φτωχοκομείου και με προοπτική να παρακαλάνε να πάνε τζάμπα οι εργάτες για δουλειά και δουλειά να μην τους δίνουν.

Το γεγονός ότι οι καπιταλιστές δεν θέλουν να πληρώνουν μεγάλα μεροκάματα είναι ένα το κρατούμενο, πάντα επεδίωκαν να κρατάνε χαμηλά τους μισθούς. Το κέρδος, όμως, δε βγαίνει μόνο από το μεροκάματο αλλά από τη σύμπλεξη της εργατικής δύναμης με τις μηχανές. Δηλαδή είναι η παραγωγικότητα της εργασίας που δίνει μεγάλα ποσοστά κέρδους. 

Κι αυτό είναι το πρόβλημα των καπιταλιστών. 

Άλλοι έχουν κάνει άλματα μπροστά κι άλλοι περιμένουν στη γωνιά. Οι ειδικοί περί τα οικονομικά θα μιλήσουν αναλυτικά για το περίφημο πρόβλημα με τη σύνθεση του οργανικού κεφαλαίου, μια ανάλυση εξαιρετικά χρήσιμη για το εργατικό κίνημα που θέλει να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τον αντίπαλο. 

Προς το παρόν η συζήτηση για τη σχέση μισθών - ανταγωνιστικότητας γίνεται μεταξύ εκείνων που ισχυρίζονται ότι με διαφορετικές παραλλαγές μπορεί να υπάρξει και δίκαιος καπιταλισμός, ότι οι κρίσεις του, κρίσεις υπερσυσσώρευσης, μπορούν να ξεπερνιούνται με μέτρα που ενώ θα αφήνουν άθικτη την εκμετάλλευση θα δίνουν την αίσθηση δικαιότερης κατανομής του παραγόμενου πλούτου.

Το κρίσιμο «διά ταύτα» είναι ένα:

Όσο τα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια των καπιταλιστών, ο παραγόμενος πλούτος θα είναι δικός τους. Μόνο με τα εργαλεία κοινωνικοποιημένα, στα χέρια των εργατών, συνολικά η διαδικασία της εργασίας απελευθερώνεται και η συζήτηση πλέον δεν αφορά το μισθό αλλά πράγματι την κοινωνική αξιοποίηση του παραγόμενου πλούτου. Αυτό όμως απαιτεί αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Όλα τα άλλα είναι συζητήσεις για το πώς θα πείθονται οι εργάτες να δουλεύουν σαν σκυλιά, να είναι μόνιμα χαμένοι και οι καπιταλιστές που είναι υποχρεωμένοι να τρέχουν να τα βγάλουν πέρα με την παραγωγικότητα των αντιπάλων τους να παριστάνουν επίσης τους χαμένους κυνηγώντας τους εργάτες. Η λύση έρχεται μόνο όταν φεύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές.

Ριζοσπάστης,   "Δια του Τύπου",  Πέμπτη 4 Ιούλη 2013.