Αφήστε το παλληκαράκι Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ο .. το καλό που σας θέλω

"ΠΑΣΟΚ: Είμαστε το κίνημα των αποδείξεων,
είμαστε πάρα πολύ ψύχραιμοι, πάρα πολύ ανεκτικοί"..
...είμαστε .. είμαστε.. Φανφαρόνοι, κρατήστε τις φανφάρες σας
και "...για το καλό του τόπου"
αφήστε το Μάριο ε λ ε ύ θ ε ρ ο τώρα..

Μνήμη Δεκέμβρη 2008

"FASHION ANY TIME"

Ένα Σάββατο έχουμε δικό μας

κι αυτό έγινε θέμα από τους
κουλτουριάρηδες!!

"Η ακομματικότητα είναι ιδέα αστική - Η κομματικότητα είναι ιδέα σοσιαλιστική"

"Η οικονομία της αγοράς"

"Η πολιτική αδιαφορία είναι πολιτικός κόρος"
Να ζεις μέσα στην κοινωνία και να είσαι ελεύθερος
απέναντι στην κοινωνία γίνεται; Δεν γίνεται.



Η αστική κοινωνία στην οποία ζούμε σήμερα, είναι κοινωνία ταξικά διαρθρωμένη. Κοινωνία χωρισμένη σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Από εδώ, κοντά στα άλλα, προκύπτει και το ότι η κοινωνία που ζούμε, είτε το καταλαβαίνει κανείς, είτε όχι, είναι κοινωνία κομματικοποιημένη. Η κατανόηση αυτής της πραγματικότητας φαίνεται και από την θέση που παίρνει κανείς, απέναντι στην ακομματικότητα, απέναντι σ' αυτή την ιδεολογική αιχμή της αστικής τάξης. "Σε μια κοινωνία, που βασίζεται στο χωρισμό σε τάξεις, η πάλη ανάμεσα στις εχθρικές τάξεις γίνεται αναπόφευκτα σε μια ορισμένη βαθμίδα της ανάπτυξής της, πολιτική πάλη. Η πιο ολοκληρωμένη, πλήρης και διαμορφωμένη έκφραση της πολιτικής πάλης των τάξεων γίνεται αναπόδραστα η πάλη των κομμάτων. Η ακομματικότητα είναι απάθεια απέναντι στην πάλη των κομμάτων. Η απάθεια όμως αυτή δεν ισοδυναμεί με ουδετερότητα, με αποχή από την πάλη, γιατί στην ταξική πάλη δεν μπορεί να υπάρχουν ουδέτεροι. Στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να "απόσχει" κανείς από την ανταλλαγή των προϊόντων η της εργατικής δύναμης. Και η ανταλλαγή γεννά αναπόφευκτα την οικονομική πάλη και σε συνέχεια και την πολιτική πάλη. Γιαυτό, στην πραγματικότητα, η απάθεια απέναντι στην πάλη δεν είναι καθόλου απομάκρυνση από την πάλη, αποχή απ' αυτήν, ουδετερότητα. Η απάθεια είναι σιωπηρή υποστήριξη εκείνου που είναι ισχυρός, εκείνου που κυριαρχεί."* Όποιος σήμερα είναι απαθής απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση των κομμάτων της πλουτοκρατίας σε βάρος των εργαζομένων, του λαού, αυτός υποστηρίζει σιωπηρά αυτή την επίθεση. Όποιος, απέναντι στον αγώνα της εργατικής τάξης για την κοινωνική της απελευθέρωση, προβάλει την ουδετερότητα του, την απολιτικότητα, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να υποστηρίζει σιωπηρά, την κυριαρχία της αστικής τάξης. "Η πολιτική αδιαφορία είναι πολιτικός κόρος. Με "αδιαφορία", με "απάθεια" βλέπει το κομμάτι το ψωμί ο χορτάτος. Ο νηστικός όμως, θα είναι πάντοτε "κομματικός" απέναντι στο κομμάτι το ψωμί. Η "αδιαφορία" και η "απάθεια" για το κομμάτι το ψωμί δεν σημαίνουν πως ο άνθρωπος αυτός δεν έχει το ανάγκη , αλλά πως ο άνθρωπος αυτός το έχει πάντοτε εξασφαλισμένο, πως δεν θα του λείψει ποτέ, πως βολεύτηκε γερά στο κόμμα των χορτάτων. Η ακομματικότητα στην αστική κοινωνία είναι απλώς μια υποκριτική, σκεπασμένη, παθητική έκφραση του ότι ανήκει κανείς στο κόμμα των κρατούντων, στο κόμμα των εκμεταλλευτών. Η ακομματικότητα είναι ιδέα αστική. Η κομματικότητα είναι ιδέα σοσιαλιστική. Η κομματικότητα είναι ταυτόχρονα και όρος και δείχτης της πολιτικής ανάπτυξης. Όσο περισσότερο πολιτικά αναπτυγμένος, φωτισμένος και συνειδητός είναι ένας πληθυσμός η μια τάξη, τόσο ανώτερη είναι, κατά γενικό κανόνα, η κομματικότητα".** Ο όρος λοιπόν "απολιτικότητα" που προκύπτει από τον όρο "ακομματικότητα" και ζυμώνεται στην κοινωνία που ζούμε, δεν είναι παρά η υποκρισία της αστικής τάξης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξαπάτηση του λαού. Η αστική τάξη, ασχολείται ακριβώς μ' αυτήν την εξαπάτηση του λαού προκειμένου να διασφαλίζει την κυριαρχία της. Σε αντιστάθμισμα της αστικής "αλήθειας" λοιπόν, εμείς λέμε πως δεν υπάρχει πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας που μπορεί να μη συνδέεται με την πολιτική.

* Β. Ι. Λένιν: Για την πολιτιστική επανάσταση, Εκδ., Σ.Ε., Αθήνα 1983, σελ., 259
** Από το ίδιο

"Έξω η πολιτική από τα Σωματεία" (Μέρος τρίτο)

Χρωμο(σ)ελίδες της Άρτεμις ( Παιδική ζωγραφιά)

"Στην αστική κοινωνία η μάζα των εργαζομένων κυβερνιέται από την αστική τάξη..

από μια μειοψηφία, από τους πλούσιους, που μετέχουν στην κεφαλαιοκρατική
ιδιοκτησία και που μετέτρεψαν τη μόρφωση και την επιστήμη, τη σοβαρότερη κατάκτηση και το διαλεχτότερο λουλούδι του κεφαλαιοκρατικού πολιτισμού, σε όργανο εκμετάλλευσης, σε μονοπώλιο, για να κρατούν στη σκλαβιά την τεράστια πλειονότητα των ανθρώπων" *

Η διαχωριστική γραμμή

Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, παρεμβαίνουν για να αλλοιώσουν τη συνείδηση των εργαζομένων, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Αυτό το σκοπό, έρχεται να υπηρετήσει και το αφοριστικό σύνθημα "έξω η πολιτική από τα σωματεία". Αντίθετα στις επιδιώξεις της κυρίαρχης τάξης, εμείς υποστηρίζουμε, ότι είναι ανάγκη η συλλογική σκέψη των οργανωμένων δυνάμεων των εργαζομένων να οδηγεί σε δράσεις που να συμβάλλουν, συγχρόνως με την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων που προκύπτουν από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, στην ομαλή εξέλιξη της συνείδησης των εργαζομένων, με βάση την πραγματικότητα δηλ., συνειδητοποίηση της ταξικής τους θέσης και της πολιτικής τέλος αντιμετώπισης της πραγματικότητας με τον τρόπο που υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη. Ένα παράδειγμα υποκρισίας της αστικής τάξης, που είναι όμως καθοριστικής σημασίας, είναι η γνώμη της ότι το σχολείο μπορεί να μείνει έξω από την πολιτική. Εδώ η αστική τάξη δίνει τα υποκριτικά της "ρέστα". Η ίδια η αστική τάξη που προβάλλει επίμονα χρόνια τώρα, αυτή τη "θέση", θεωρεί σαν το πιο βασικό στοιχείο της εκπαίδευσης την πολιτική της. Για του λόγου το αληθές, το παρά κάτω απόσπασμα από ομιλία του προέδρου του ΣΕΒ κ. Οδυσσέα Κυριακόπουλου που έγινε στις 9 Δεκεμβρίου 2002 στην Αθήνα, στο Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο. "Όμως, πολλά προβλήματα παραμένουν και εξακολουθούν να δρουν ως τροχοπέδη στην προσπάθεια βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας. Θα αναφερθώ σύντομα στο κράτος και την Παιδεία....και έρχομαι τώρα στο μεγάλο ζήτημα, εκείνο της Παιδείας. Είναι φανερό ότι οι μεγάλες αλλαγές που συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο δεν μπορούν να αφήσουν ανεπηρέαστη την παιδεία. Η κοινωνία της γνώσης διαμορφώνεται και λειτουργεί μόνο μέσα από μια διαδικασία συνεχών προσαρμογών και έντονης αλληλεξάρτησης της παιδείας με την οικονομία. Αλλαγές στη λειτουργία της οικονομίας πρέπει να θέτουν σε κίνηση δυνάμεις που μεταβάλλουν ριζικά τον χαρακτήρα της παιδείας. Όσο κι αν το Υπουργείο Παιδείας να προσπαθεί,....Οι διαδικασίες όμως αυτές δεν αφήνουν περιθώρια για να λειτουργήσουν οι ταχείες διαδικασίες προσαρμογής που απαιτεί η οικονομία της αγοράς και του ανταγωνισμού".** Όπου "οικονομία της αγοράς" εννοεί, την εκμετάλλευση των εργαζομένων, και όπου "του ανταγωνισμού" εννοεί, την βαθύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Να πως αποδείχνει η αστική τάξη ότι το σχολείο μπορεί να μείνει έξω από την πολιτική. Προφανώς δεν εννοεί και έξω από την δική της πολιτική. Ναι, δεν είναι καινούργια ανακάλυψη, το τεράστιο υποκριτικό ταλέντο της κυρίαρχης τάξης, αλλά το παρά πάνω απόσπασμα είναι μια χειροπιαστή απόδειξη. Η αστική τάξη προσπαθεί πάντα να εναρμονίζει την εκπαίδευση με κάθε βήμα της οικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, όπως σήμερα με την ηλεκτρονική εποχή, με σκοπό να κρατά το σχολείο στο ρόλο του προμηθευτή υπάκουων και επιδέξιων υπηρετών της, χωρίς να έχει ποτέ ενδιαφέρον να κάνει το σχολείο όργανο διάπλασης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Είναι λοιπόν για την αστική τάξη ζήτημα πρώτης προτεραιότητας, αλλά συγχρόνως και δείγμα της μεγάλης της υποκρισίας, η υποταγή της παιδείας στην πολιτική της δηλ., στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Υποκρίνεται, γιατί γνωρίζει πολύ καλά, ότι στο θέμα της Δημόσιας Εκπαίδευσης διεξάγεται ένα από τα συστατικά μέρη της ταξικής πάλης. Κι αυτή θέλει να την κρύψει "κάτω από το χαλί". Δεν θέλει, όπως και στους άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής, αυτή η ταξική πάλη που έτσι κι αλλιώς υπάρχει, να συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους, την εκπαιδευτική κοινότητα.
Αυτή η πολιτική πρέπει να αντιμετωπισθεί και μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο από την οργανωμένη, ταξική πολιτική των εργαζομένων παντού και προ πάντων μέσα στα σωματεία, τους συλλόγους, τα συνδικάτα. Αντιπαραθέτοντας την αλήθεια, απέναντι στη ψευτιά των εκμεταλλευτών. Ότι δηλαδή η πολιτική αγκαλιάζει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, και ο ισχυρισμός ότι το σχολείο, όπως και τα σωματεία μπορεί να μείνουν έξω από την πολιτική, είναι ψέμα και υποκρισία και ότι οι άνθρωποι αυτοί υποστηρίζουν αυτή την ανοησία, γιατί θεωρούν τη γνώση μονοπώλιό τους και την πολιτική αποκλειστικό τους δικαίωμα. Οι εργαζόμενοι, όπως μέχρι σήμερα, έχουν δύο επιλογές. Η θα επαναστατικοποιήσουν την συλλογική σκέψη και δράση τους, που σημαίνει, θα διεκδικήσουν με κάθε τρόπο τα πραγματικά τους συμφέροντα, τα συμφέροντα της τάξης τους, που σε τελευταία ανάλυση είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός η θα παραμείνουν υπηρέτες, έτσι κι αλλιώς, των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και αγωγοί περάσματος της αστικής ιδεολογίας, στις γενιές που μέλλεται ναρθούν..

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

*Β.Ι.Λένιν: "Για την πολιτιστική επανάσταση", εκδ. Σ.Ε., σελ. 7
**δελτίο ΣΕΒ, Νοεμβριος - Δεκέμβριος 2002, σελ. 4

"Έξω η πολιτική από τα Σωματεία" (μέρος δεύτερο)

"Περί ανέμων και υδάτων" ΙΙ

"Φωνάζει ο κλέφτης, να φοβηθεί ο νοικοκύρης"

Ισχυρίζονται, λοιπόν, οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης, ότι ένα σωματείο, ένα συνδικάτο, ένας τοπικός σύλλογος κλπ., και όσοι άνθρωποι δραστηριοποιούνται η συμμετέχουν στη δράση αυτών των οργανώσεων, δεν πρέπει να "εισάγουν" την πολιτική σκέψη και δράση σαυτές, παρά μόνο να ασχολούνται αποκλειστικά με τα στενά συμφέροντα του κλάδου τους η της περιοχής τους. Να ξεκαθαρίσουμε πρώτα απ' όλα, με λίγα λόγια τι σημαίνει ο όρος "πολιτική".
Διαβάζουμε στο κοινωνικοπολιτικό λεξικό του Πανεπιστημιακού καθηγητή Δ. Γ. Κασιούρα, έκδοση Σ.Ε., Αθήνα 1995, σελ. 217, το λήμμα "πολιτική". "Οι σκοποί και τα καθήκοντα που θέτουν οι κοινωνικές τάξεις στην πάλη για τα συμφέροντα τους, οι μέθοδοι και τα μέσα που
εφαρμόζουν για να τα προασπίσουν...η πολιτική καθρεφτίζει την πάλη των τάξεων και τελικά καθορίζεται από την οικονομική θέση αυτών των τάξεων.." Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Η πολιτική διαποτίζει όλους τους χώρους τις κοινωνικής ζωής.

Εντάξει με τις έννοιες. Λέμε στους αστούς ιδεολόγους. Υποστηρίξτε κύριοι τη "γνώμη" σας
στο συγκεκριμένο ζήτημα. Δώστε μας έστω και ένα παράδειγμα που να αποδείχνει μία οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα που να μην επηρεάζεται από την πολιτική, η και αντίστροφα, μία πολιτική πράξη που να μην έχει αντανάκλαση στην κοινωνία, στη ζωή των ανθρώπων. Έστω και ένα. Αυτό το ίδιο το αφοριστικό ιδεολόγημά σας, "έξω η πολιτική από τα σωματεία" που προβάλλετε με αυτοπεποίθηση ηλίθιου, είναι ακριβώς η ιδεολογική βάση της
πολιτικής σας προπαγάνδας. Αλλά και ένδειξη του πολιτικού θράσους της τάξης σας, ώστε να θεωρείτε την άσκηση της πολιτικής, αποκλειστικό σας προνόμιο. Θέλουμε ένα παράδειγμα. Έστω και ένα. Διαφορετικά, όσοι προβάλλεται αυτή την κατασκευασμένη ανοησία, δεν είστε μόνο υποκριτές η ηλίθιοι, αλλά έτσι κι αλλιώς, υποστηρικτές της στυγνής "δημοκρατίας" του κεφαλαίου.
Τι ζητάτε από τους εργαζόμενους; Να υποβαθμίσουν τη νοημοσύνη τους; Να αποβλακωθούν με την θέλησή τους; Να υποταχθούν στον κίβδηλο λόγο της τάξης σας; Να παρακαλάνε τον Θεό να λυπηθεί τα πλάσματά του; η τηρώντας το πρωτόκολλο και την ιεραρχία, οι κατώτεροι δηλ., οι εργαζόμενοι να αφήνονται στο έλεος των ανώτερων, δηλ., του πολιτικού προσωπικού
των αφεντικών, οι οποίοι όποτε το κρίνουν αναγκαίο θα "προσφέρουν μία απολιτική αύξηση των 77 λεπτών του ευρώ η όπως απαιτεί σήμερα ο "υπέρτατος νόμος" σωτηρίας της τάξης των εκμεταλλευτών, θα κόβουν μισθούς και συντάξεις, θα καταστρέφουν τις εργασιακές σχέσεις και θα ρίχνουν στην ανεργία, αυτή την πιο σκληρή και διαχρονική βία, χιλιάδες εργαζομένων.

Τι ζητάτε από τους εργαζόμενους; Να συζητάνε περί ανέμων και υδάτων, για τα σκηνώματα των αγίων, για τα UFO και τις προβλέψεις των ζωδίων, για τον "Τσελεμεντέ" και την πορνεία. Ζητάτε, όχι μόνο αυτά, αλλά και κάτι παρά πάνω. Τους ζητάτε να παραδοθούν. Ε! αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ο Ελληνικός λαός έχει ιστορία μεγάλων αγώνων. Έχει παρακαταθήκες.

Οι εργαζόμενοι ξέρουν που είναι η θέση τους. Έχουν ταξικό ένστικτο. Γιαυτό δεν είναι μαζί σας. Το κορόιδο κάνουν για να βολευτούν. Για να επιζήσουν μέσα σαυτή την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Υποκρίνονται ότι είναι μαζί σας. Περιμένουν την κατάλληλη ώρα. Κάτι έμαθαν, όσο να πεις, μετά από τόσα χρόνια, οι μάρτυρες της πολιτικής πρακτικής σας.

Ναι λοιπόν στη πολιτική. Με χαραγμένη τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους εργαζομένους και στο μεγάλο κεφάλαιο, και με τον τρόπο που επιβάλλουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και υποδείχνει, στη βάση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η οικονομική εξέλιξη.

Συνεχίζεται...

"Έξω η πολιτική από τα Σωματεία"

"Περί ανέμων και υδάτων"

Μέρος πρώτο

Χρόνια τώρα οι προπαγανδιστές της αστικής ιδεολογίας προβάλλουν και ζυμώνουν το ''αποδοτικό'' αφοριστικό ιδεολόγημα ''έξω η πολιτική από τα σωματεία'' που σε τελευταία ανάλυση σημαίνει ''έξω η πολιτική από την πολιτική'' Ποιος δεν έχει γίνει μάρτυρας αυτής της ζύμωσης, που γίνεται κάθε στιγμή και με όλα τα μέσα που έχει στα χέρια της η κυρίαρχη τάξη, είτε μέσα από τα ΜΜΕ, είτε με το πολιτικό προσωπικό και τα συνδικαλιστικά στελέχη της. Κατακεραυνώνουν μέσα στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, σε κάθε μαζική οργάνωση, όποιον τολμήσει να μιλήσει προκειμένου να αναδείξει την πολιτική πλευρά των προβλημάτων, τις αιτίες που τα δημιουργούν και κατά συνέπεια, την ταξική πολιτική και δράση που απαιτεί η λύση αυτών των προβλημάτων, εκτοξεύοντας κατά πάντων την απόλυτη "αλήθεια" τους. ''Έξω η πολιτική από τα σωματεία" Προβάλλουν το αφοριστικό ιδεολόγημα τους, με την ακαταμάχητη βεβαιότητα, που συνήθως χαρακτηρίζει τους ηλίθιους, ότι σωματεία εργαζομένων, Τ. Α., διάφοροι τοπικοί και όχι μόνο, πολιτιστικοί και εξωραϊστικοί σύλλογοι, δεν πρέπει να ασχολούνται με την πολιτική παρά μόνο με τα στενά συμφέροντα του κλάδου, ή της περιοχής.
Χρόνια τώρα η αστική προπαγάνδα ζυμώνει τέτοιας αξίας αφορισμούς και ιδεολογήματα
- "έξω η πολιτική από τα σωματεία" στο μαζικό χώρο - "η τέχνη για την τέχνη" στους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, του πολιτισμού γενικότερα, και όταν οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται για να υπερασπίσουν, σε τελευταία ανάλυση, την ζωή τους, όπως συμβαίνει και σήμερα, τους εγκαλούν με την παραλλαγή του "επίμαχου'' ιδεολογήματος
"Οι κινητοποιήσεις, οι αναταραχές και βιαιότητες είναι υποκινούμενες''. Ναι, αυτή είναι η προπαγανδιστική ποιότητα της αστικής τάξης. Όμως παρ' όλα αυτά , δεν μπορούμε να αρνηθούμε το γεγονός, ότι χρόνια τώρα έχουν διαπιστωθεί οι αρνητικές συνέπειες, και εξαιτίας αυτής της πρακτικής μέσα στο λαϊκό κίνημα, που προκύπτει από την παραδοχή αυτού του αφοριστικού ιδεολογήματος, από την μεριά των εργαζομένων.
Με αφορμή αυτή την διαπίστωση, ότι δηλαδή η υιοθέτηση αυτού του ιδεολογήματος, από
τους εργαζόμενους γενικά, αλλά και από τα μέλη και τις διοικήσεις συλλόγων και σωματείων, τα αφοπλίζει, τα αποσπά από την πολιτική πραγματικότητα, δηλαδή, την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας και κατά συνέπεια από την ταξική πάλη, έτσι κι αλλιώς, συσκοτίζοντας τα πραγματικά τους συμφέροντα, τα αποδυναμώνει, τα αποδιοργανώνει και τα οδηγεί στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, κρίνουμε ότι είναι αναγκαία μια απάντηση στους φορείς κυρίως, αλλά με σκοπό να κατανοήσουν, και οι αφελείς υποστηρικτές αυτού του ιδεολογήματος, τι τελικά υπερασπίζονται.

Συνεχίζεται..

Ο εθνικός μπαμπούλας

Χωρίς άλλα λόγια

Η οικονομική κρίση, οι συνέπειες της οποίας καλύπτουν πλέον όλα τα στρώματα του λαού μας , δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα κύματα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που φτάνουν το ένα πίσω από το άλλο όλο μεγαλύτερα και πιο απειλητικά. Είναι φανερό πλέον ότι έχουν ανησυχήσει την κυρίαρχη τάξη σε τέτοιο βαθμό που έχουν αρχίσει να χάνουν την ψυχραιμία τους. Αυτό φαίνεται κι από το ότι δεν τους φτάνει πλέον η προπαγανδιστική επίθεση των δικών τους ΜΜΕ, που έχουν εξαπολύσει καιρό τώρα ενάντια στην νοημοσύνη του λαού, κάθε τόσο καλούν σε βοήθεια παροπλισμένους η χρεοκοπημένους πολιτικούς της τάξης τους. Η επανεμφάνιση του επίτιμου προέδρου της Ν.Δ. κ. Κ. Μητσοτάκη,
είκοσι μέρες μετά την εξ ίσου υποστηρικτική, όπως και η χθεσινή, προς την κυβέρνηση και απειλητική προς τον λαό, συνέντευξή που είχε δώσει στο κεντρικό δελτίο του ΜΕGA, κάνει να φαίνεται καθαρά η έλλειψη ψυχραιμίας τους, στα λόγια του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης.
Ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μιλώντας εκείνο το βράδυ της Τρίτης (2 Μαρτίου 2010), στο κεντρικό δελτίο του MEGA, αφού επισήμανε ότι τα μέτρα είναι προς την σωστή κατεύθυνση και όλα τα άλλα που έχουν υποδείξει οι τραπεζοβιομήχανοι και έχουμε κουραστεί να ακούμε, αλλά δυστυχώς τα βιώνουμε, έστρεψε τα βέλη του προς τα κόμματα της αριστεράς και κυρίως στο ΚΚΕ και αναφερόμενος ονομαστικά στην κ. Αλέκα Παπαρήγα είπε: ''Η κα Παπαρήγα πρέπει να καταλάβει ότι εφ' όσον νομιμοφρόνως ζει μέσα στο σύστημα της δικής μας αστικής δημοκρατίας, είναι υποχρεωμένη να σέβεται τη δημοκρατική νομιμότητα και να μη προχωρεί σε ακραίες δηλώσεις''
Στη χθεσινή του συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά (Δευτέρα 22 Μαρτίου στον ΣΚΑΙ) μιλώντας ''εφ' όλης της ύλης'' έκανε ένα βήμα πάρα πάνω στην προσπάθεια τρομοκράτησης του λαού που επιχειρεί το τελευταίο διάστημα η αστική τάξη. Ανάμεσα στα άλλα τόνισε ότι: ''χωρίς καμιά αμφιβολία βρισκόμαστε σε μία καμπή. Η εποχή αυτή μου θυμίζει τις παραμονές της δικτατορίας, όταν ο πολιτικός κόσμος δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος του και να εμποδίσει την δικτατορία που την βλέπαμε να έρχεται''.
Βεβαίως δεν μπήκε στον κόπο να πει ποιος θα παίξει σήμερα, το ρόλο που έπαιξε τότε ο ίδιος, τα αφεντικά του και το κακό του συναπάντημα , στην επιβολή της δικτατορίας.
Τέλος για την ''επιτυχή'' αντιμετώπιση της κρίσης ζήτησε από τους φτωχούς, να το πάρουν απόφαση, ότι υπέρτατος νόμος για τη σωτηρία της ''δικής μας αστικής δημοκρατίας'', είναι ανάγκη εθελοδουλικά να γίνουν φτωχότεροι.

Άντε, και σ' άλλα με υγεία

Τι να κάνει άραγε ο κυρ Λεωνίδας, δεν φάνηκε και ανησυχούμε. Αλλά, εντάξει, ελπίζουμε, ότι όπου νάναι θα καλέσουν πάλι την κλάση του και θα τον δούμε.

“Δεν μπορεί να είναι ελεύθερος ένας λαός που καταπιέζει ξένους λαούς” Φ. Ενγκελς

''Ο καπιταλισμός είναι ένας γέρος

που επιβιώνει σκοτώνοντας''*

Αναβάθμιση της ελληνικής εμπλοκής στον πόλεμο του Αφγανιστάν

Αποκαλυπτικός για τα πάρα πάνω ήταν ο Ε. Βενιζέλος από το βήμα της Βουλής, όπως αναφέρεται σε άρθρο του Ριζοσπάστη (Κυριακή 21 Μαρτίου). Όπου την περασμένη Τρίτη 16 Μαρτίου 2010, διαβεβαίωσε ότι το ελληνικό τάγμα στο Αφγανιστάν «αποκτά ενεργό και συγκεκριμένη εκπαιδευτική αποστολή», ενώ παραδέχθηκε την ύπαρξη κινδύνων, αφού, όπως είπε, η ελληνική πλευρά έχει ζητήσει να «διασφαλίζεται η υποδομή, που είναι αναγκαία για την μετακίνηση των στελεχών μας, ιδίως έναντι του κινδύνου, των εκρηκτικών μηχανισμών». Συγκεκριμένα, ο Ε. Βενιζέλος είπε: «Αυτό που έχει αλλάξει είναι πως τώρα το Τάγμα μας στο Αφγανιστάν αποκτά ενεργό και συγκεκριμένη εκπαιδευτική αποστολή. Στην πραγματικότητα, από τους κόλπους του τάγματος, χωρίς αύξηση της δύναμης του, η αλλαγή της σύνθεσής του, έχουν διαμορφωθεί τρεις εκπαιδευτικές δραστηριότητες οι οποίες αναπτύσσονται στην περιοχή της πρωτεύουσας του Αφγανιστάν».

(Εντααάξει. Αφού το τάγμα μας βρίσκεται στην κατεχόμενη πρωτεύουσα του Αφγανιστάν εεε, ας μειιιίνει. Επιστρέφοντας το τάγμα μας από το Αφγανιστάν, δεν θα είναι ένα οποιοδήποτε τάγμα. Θα είναι τάγμα πρωτευουσιάνων!! Οι θυσίες του ελληνικού λαού και σαυτή την περίπτωση θα πιάσουν τόπο!!)

Χωρίς λόγια

Συνέχισε εξειδικεύοντας τις αποστολές.... Τελειώνοντας είπε: «Όλα αυτά είναι απολύτως αντιληπτά. Και επειδή έχω δεχτεί πολλές φορές την πολιτική ερώτηση, “Τι λόγο έχουμε να βρισκόμαστε εμείς στο Αφγανιστάν, Τι λόγο έχουμε να βρισκόμαστε εμείς στη Σομαλία, ακόμα και τι λόγο έχουμε να βρισκόμαστε εμείς στο Κόσοβο;”, θέλω εκ προοιμίου να απαντήσω ότι η ενεργός και αξιόπιστη συμμετοχή μας, σε αυτού του είδους τις αποστολές, στοχεύει πρωτίστως στη

διαμόρφωση ενός πολύ μεγάλου διπλωματικού κεφαλαίου που θωρακίζει τη χώρα στα πραγματικά μέτωπα άμυνας και ασφάλειας που έχει δηλαδή σε σχέση με μια πιθανή σημειακή κρίση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο».

(..αξιόπιστη συμμετοχή μας..άραγε να εννοεί ότι είμαστε αποτελεσματικοί στην εξόντωση του μακρινού εχθρού; ..πρωτίστως...που θωρακίζει...σημειακή κρίση.. Δηλαδή αν καταλαβαίνουμε καλά, όπως περίπου είχε συμβεί, κατά την “σημειακή κρίση” του 1919 – 1922, όπου ο ελληνικός “στρατός κατοχής” όπως επίσημα ονομαζόταν τότε και τέτοιος είναι και σήμερα στο Αφγανιστάν, συμμετείχε στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς της Αντάντ στην Εγγύς Ανατολή (Στενά, σύνορα με Σοβιετική Ρωσία, πετρέλαια της Μοσούλη), με την γνωστή τραγική κατάληξη. Την Μικρασιατική καταστροφή. Ε! Ναι. Δεν μπορεί να είναι ελεύθερος ένας λαός που ανέχεται τέτοιους φαφλατάδες πολιτικούς, και τέτοιες πολιτικές. )

Τα σχόλια δικά μας.

*Σαμίρ Αμάν, Αιγύπτιος οικονομολόγος, "Ε'' Ελευθεροτυπίας, 30/1/2005.

ME TON ΣΚΑΙ ΜΠΓΟΣΤΑΗ

Ο κερδοσκόπος είναι εδώ

-->

Σε εκδήλωση που οργάνωσε το Οικονομικό επιμελητήριο της Ελλάδας (Περιφ. Τμήμα Ανατολικής Κρήτης) την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2002 στο Ηράκλειο Κρήτης, ο αντιπρόεδρος του ΣΕΒ κ. Ν. Αναλυτής έκλεισε την ομιλία του συμπεραίνοντας ότι «Οι επιχειρήσεις χρειάζονται νέα μέσα και κατάλληλα εργαλεία για να μετρήσουν όλες τις πλευρές της ανταγωνιστικότητας και αποδοτικότητας τους, ενώ σε ένα συνεχώς εντονότερα ανταγωνιστικό περιβάλλον, μόνο εκείνες οι επιχειρήσεις, που θα μπορέσουν να αντιληφθούν έγκαιρα τον σύνθετο ρόλο τους και θα ανταποκριθούν αποτελεσματικά ικανοποιώντας τις προσδοκίες όχι μόνο των άμεσα αλλά και των έμμεσα επηρεαζόμενων από την επιχειρηματική δραστηριότητα, δηλαδή των εργαζομένων, των πελατών, της τοπικής κοινωνίας και φυσικά των μετόχων τους, θα κερδίσουν το μέλλον» (Δελτίο ΣΕΒ, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2002, τεύχος 605, σελ. 14) (Συμπεράσματα όπου διακρίνεται η αναπόδραστη κυκλική περιοδικότητα κρίσης του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος.)

Στο πλαίσιο αυτό, ο αντιπρόεδρος του ΣΕΒ, ανέλυσε τη διάσταση του κοινωνικού ρόλου των επιχειρήσεων διακρίνοντας τρεις βασικούς άξονες, που λειτουργούν, όπως είπε, μεταξύ τους συμπληρωματικά και που επηρεάζουν όπως φαίνεται καθοριστικά και την έννοια της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

Να σημειώσουμε ότι, όσα αναφέρονται στο δελτίο του ΣΕΒ (Νο 605), κυρίως απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου

μέσω προτάσεων, προς την τότε Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σήμερα σχεδόν είναι η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα. Πάμε πάρα κάτω.

«Ο πρώτος άξονας λοιπόν για τους βιομηχάνους, είναι το «εσωτερικό περιβάλλον της επιχείρησης, οι εργαζόμενοι και η σχέση τους με την επιχείρηση. Το ανθρώπινο δυναμικό αποτελεί σήμερα και τον σημαντικότερο παράγοντα διαμόρφωσης της ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης μέσω της παραγωγικότητας, της γνώσης του, της καθημερινής λειτουργίας του και χρήσεως του εξοπλισμού της επιχείρησης.(Εννοεί την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Η ανακάλυψη ξανά της Αμερικής)...Επιπρόσθετα, αντιμετωπίζοντας το ανθρώπινο δυναμικό με συνέπεια και κοινωνική συνείδηση, η επιχείρηση μπορεί να διασφαλίσει αφενός την προσέλκυση και απασχόληση των ικανότερων και αφετέρου τη δέσμευση και την ενεργό συμμετοχή τους στην επίτευξη των επιχειρησιακών της στόχων...» (Εδώ εννοεί την εθελοντική συμμετοχή των εργαζομένων στην ακόμα βαθύτερη εκμετάλλευσή τους.)

«Ο δεύτερος άξονας, που συνθέτει την έννοια του κοινωνικού ρόλου των επιχειρήσεων, είναι η συμμετοχή και συνεισφορά τους στην κοινωνία. Λαμβάνοντας υπόψη μας, καταρχήν, ότι η επιχείρηση αποσκοπεί στο να δημιουργεί κέρδος από την παραγωγή και πώληση αγαθών και υπηρεσιών, Απευθύνεται στα μέλη του κοινωνικού συνόλου με την ιδιότητα τους ως πελάτες - καταναλωτές....Η επιχείρηση αντλεί ανθρώπινους πόρους για να στελεχωθεί από την τοπική κοινωνία, αξιοποιεί τους φυσικούς πόρους από το περιβάλλον γύρω της ως πρώτες ύλες και συμμετέχει στη συνολική προοπτική ανάπτυξης της κάθε περιοχής....».

«Η επιρροή μιας επιχείρησης στο φυσικό περιβάλλον και μέσω αυτής στις μελλοντικές γενιές, είναι ο τρίτος άξονας της έκφρασης του κοινωνικού ρόλου της επιχείρησης...Η οικονομική ανάπτυξη, η προστασία του περιβάλλοντος και η κοινωνική ευημερία ειναι άξονες αλληλένδετοι και αλληλοεξαρτώμενοι..Η συνάρτηση, ο συντονισμός και η συνέργεια των τριών αξόνων, αποτελούν τις βασικές εκφράσεις του κοινωνικού προσώπου της επιχείρησης με την έννοια της ανταγωνιστικότητας....» (Δελτίο ΣΕΒ, Νο 605, σελ. 14 – 15). Δηλ., το γνωστό “φιλάνθρωπο” πρόσωπο της πλουτοκρατίας. Έχει κανείς μέχρι εδώ καμιά αντίρρηση ή καμιά απορία;

Συνεχίζεται...

Ο ΣΚΑΙ και ο "Καθωσπρεπισμός" ως νέα ιδεολογία

Tο τσίρκο

ΕΔΩ Ο ΚΌΣΜΟΣ ΧΆΝΕΤΑΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΥΝΙ  ΧΤΕΝΊΖΕΤΑΙ

(Ποίημα)

Ακούσατε, ακουούσατεεε..

Όλοι της ξάπλας οι ταγμένοι

της τηλεόρασης και του καναπέ

τα αποβλακωμένα

από όλης της Ελλάδας μας τα μέρη

με τον ‘’σταθμό’’ μας αρχηγό

κι ένα κλαδί  στο χέρι

την Κυριακή που έρχεται

ΕΠΆΝΩ ΣΤΑ ΚΑΜΜΈΝΑ

"Καθωσπρεπισμός", η νέα ιδεολογία του ΣΚΑΙ

Στη βάση των πάρα πάνω κατευθύνσεων και όλων όσων ακόμα αναφέρονται στο δελτίο (No 605) του ΣΕΒ, αυτoύ του “xαραγμένου” από το μεγάλο κεφάλαιο “οδικού χάρτη” της “επιχειρηματικότητας”, πορεύτηκαν μέχρι αυτή τη στιγμή οι εκμεταλλευτές και το πολιτικό προσωπικό τους.

Κλασσικό παράδειγμα ο ΣΚΑΙ, η επιχειρηματικότητα του οποίου αναπτύσσεται μπροστά στα μάτια μας.

Ο ΣΚΑΙ έχει επιλέξει γιαυτό τον σκοπό δύο πρακτικές που συνοψίζονται σε μια ιδεολογική αρχή.

Τον καθωσπρεπισμό. Από τη μια επιτίθεται και προβοκάρει κάθε αγωνιστική διεκδίκηση των εργαζομένων και από την άλλη καλεί σε δήθεν εθελοντικές δράσεις, προσκοπικού, η του πάλαι ποτέ κατηχητικού χαρακτήρα, «μέλη του κοινωνικού συνόλου με την ιδιότητα τους ως πελάτες – καταναλωτές», μέσω των οποίων «Η επιχείρηση αποσκοπεί στο να δημιουργεί κέρδος από την παραγωγή και πώληση αγαθών και υπηρεσιών» (Ράδιο, τηλεόραση, διαφημίσεις, διάφορες εκδόσεις, εφημερίδα, κλπ). Και συγχρόνως συμμετέχει στην προβολή του εθελοντισμού, όπως τον εννοεί το μεγάλο κεφάλαιο, αποπροσανατολίζοντας “τα μέλη του κοινωνικού συνόλου” από τις πραγματικές λύσεις, τις πολιτικές λύσεις, που απαιτούν τα μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα. 

Δήθεν δράσεις, που μοιάζουν σα να πιστεύει κάποιος, ότι μπορεί να θεραπευτεί ο καρκίνος με ασπιρίνες. Μήτε διαπαιδαγωγητικά μπορούν να έχουν αποτελέσματα αυτές οι δράσεις γιατί αργά η γρήγορα αποκαλύπτεται η υποκρισία που κρύβουν, κλονίζοντας γενικά την εμπιστοσύνη των νέων ανθρώπων απέναντι σε κάθε συλλογική δραστηριότητα. 

Η πρακτική εφαρμογή της νέας ιδεολογίας του καθωσπρεπισμού:

Εμφανίζονται, εννοείται οι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΙ, ότι αναγνωρίζουν και τιμούν τους διεκδικητικούς αγώνες των εργαζομένων, μήπως μπορούν να κάνουν κι αλλιώς, αλλά με μία προϋπόθεση. Ότι αυτοί οι αγώνες μπορούν να γίνονται μόνο εντός δωματίου. Πως λέμε μουσική δωματίου; Αγώνες δωματίου.

Ναι, λένε στους αγρότες, να διεκδικήσετε το δίκιο σας, αλλά δεν είναι πρέπον να κλείνετε τους δρόμους. Μα δεν σκεφτόσαστε το κοινωνικό σύνολο; Ναι απεργήστε λένε στους εργάτες, οι “καθωσπρεπίστας” δημοσιογράφοι του ΣΚΑΙ, αλλά δεν είναι σωστό, να μην επιτρέπετε, σ’ εκείνους τους εργάτες που θέλουν να εργασθούν, την πρόσβαση στο χώρο της δουλειάς τους. 

Ναι, έχετε το δικαίωμα να απεργείτε, δεν έχετε όμως το δικαίωμα, κατεβάζοντας το διακόπτη του ηλεκτρικού ρεύματος, να μη μπορεί να ανέβει το γλυκό της κυρίας στο σβησμένο φούρνο. Ναι απέργήστε αλλά δεν είναι πρέπον να αφήνεται στοιβαγμένα τα σκουπίδια στους δρόμους. Είναι κίνδυνος για την δημόσια υγεία. Άσε που γινόμαστε ρεζίλι στους ξένους!! Και άλλα τέτοιας αξίας επιχειρήματα.

Οι εργαζόμενοι να παλεύουν για τη ζωή τους και ο ΣΚΑΙ να ζυμώνει με τους δημοσιογράφους του, την πιο χυδαία και αντιδραστική πρακτική. Τον λεγόμενο “κοινωνικό αυτοματισμό’’, να τους πιέζει με τους “αγανακτισμένους πολίτες” θυμίζοντας την πρακτική, της σκοτεινής όσο και τραγικής μεταπολεμικής περιόδου. 

Η νέα ιδεολογία. Ο καθωσπρεπισμός Αγώνες δωματίου από καθώς πρέπει εργαζόμενους, ευγενικούς και ευαίσθητους απέναντι στο “κοινωνικό σύνολο”, αντάξιοι των “κοινωνικών εταίρων” τους, δηλ., εργάτες παραδόμενοι στις ορέξεις των εκμεταλλευτών τους. Αυτή είναι η “νέα ιδεολογία” που ζυμώνει ο ΣΚΑΙ. Αυτό και τίποτε άλλο δεν μπορεί να δεχτεί ο ΣΚΑΙ και οι δημοσιογράφοι του. Δημοσιογράφοι και οικονομολόγοι με συμπεριφορές υπηρετικού προσωπικού. Ναι σε κάθε τι που μπορεί να διευκολύνει την “επιχειρηματικότητα” και την “ανταγωνιστικότητα”, πολεμική και απαξία σε κάθε τι που μπορεί να βάζει εμπόδια.

Αυτό δείχνει η απέχθεια τους προς τους λαϊκούς αγώνες και η ενίσχυση συγχρόνως, κάθε μικροαστικής πονηριάς και η κολακεία της πολιτικής καθυστέρησης του λαού.

Συνεχίζεται...

Οι φιλολαϊκές δράσεις του ΣΚΑΙ

Οι δράσεις του ΣΚΑΙ

Εντάξει δεν είναι μόνο ο ΣΚΑΙ. Η προπαγανδιστική επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στους εργαζόμενους μέσα από τα ΜΜΕ, είναι σήμερα καθολική και έντονη . Σωστά. Ο ΣΚΑΙ όμως έχει μια ιδιαιτερότητα. Δεν συμβάλλει στην ανάσχεση της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, στον αποπροσανατολισμό, στην αποβλάκωση του λαού, όπως τα άλλα ΜΜΕ δηλ., μόνο προπαγανδιστικά, αλλά συμμετέχει σε δράσεις που ο ίδιος οργανώνει, στη βάση των επιδιώξεων των καπιταλιστικών κέντρων, που περιγράφονται στο δελτίο του ΣΕΒ. Μαζεύει εμπειρίες και γνώσεις, για την ακόμα βαθύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων από την κυρίαρχη τάξη. Δύο χοντρά παραδείγματα:

Το μαύρο καλοκαίρι 2007

Πρώτο: Καλούν τον λαό σε δενδροφυτεύσεις (από 25 Ιανουαρίου 2009 μέχρι της 21 Μαρτίου 2010, έχει πραγματοποιήσει 12 τέτοιες δενδροφυτεύσεις) και την κάθε στιγμή στηρίζουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν, το υπάρχον πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό του, το οποίο μέσα σε μία δεκαετία (1977-2007) με τους αντιδασικούς νόμους που ψήφισαν, ενίσχυσαν σε τέτοιο βαθμό την εμπορευματοποίηση των δασικών εκτάσεων, με συνέπεια τη μετατροπή τους σε πεδίο ασύδοτης κερδοσκοπίας για το μεγάλο κεφάλαιο. Για την τάξη τους. Μόνο το 2007 σύμφωνα με την πυροσβεστική εκδηλώθηκαν 2614 δασικές πυρκαγιές απ’άκρη σ’άκρη στην Ελλάδα, που έκαναν στάχτη χιλιάδες στρέμματα δάσους, και έγιναν αιτία να θρηνήσουμε δεκάδες αθώους συνανθρώπους μας, που είχαν την ατυχία να εγκλωβιστούν στις φλόγες. Αντί λοιπόν ο λαός να ενημερωθεί έτσι, ώστε οργανωμένα να αντιμετωπίσει τις αιτίες που δημιουργούν αυτές τις περιβαλλοντικές καταστροφές με τις τραγικές απώλειες ανθρώπων και τις γενικότερες συνέπειες που έχουν στη ζωή του, έρχεται ο ΣΚΑΙ και καλεί τον λαό σε δράσεις δήθεν κοινωνικές, προκειμένου να πειραματιστεί για την βελτίωση της “επιχειρηματικότητας” και της “ανταγωνιστικότητας”, καθώς και το ξέκομα των εθελοντών «με την ιδιότητα τους ως πελάτες – καταναλωτές», αλλά και όλου του λαού, από την αγωνιστική διεκδίκηση επίλυσης των μεγάλων περιβαλλοντικών προβλημάτων.

Kαταναλωτής ελέγχει την εφαρμογή της δέσμευσης απορρόφησης
της αύξησης του ΦΠΑ, από της επιχειρήσεις.

Δεύτερον: Ξεκινάει μια πρωτοβουλία, όπως λέει να πείσει επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, να δεσμευτούν, ότι θα απορροφήσουν την αύξηση του ΦΠΑ που επέβαλλε η Κυβέρνηση, η ακόμα και να μειώσουν τις τιμές. Γράφει στον ΣΚΑΙ. Gr 18/3/10. “Περισσότερες από 450 επιχειρήσεις.. έχουν δεσμευτεί να απορροφήσουν την αύξηση του ΦΠΑ η ακόμα να μειώσουν τις τιμές" και συνεχίζει κορυφώνοντας την απίστευτης ανοησίας και υποκρισίας πρωτοβουλία του. “Ωστόσο οι επιχειρήσεις από την πλευρά τους ...σύμφωνα με τον νόμο οφείλουν να αποδίδουν το φόρο στο κράτος” και “Αν οι καταναλωτές διαπιστώσουν ότι ορισμένες από τις επιχειρήσεις που έχουν δηλώσει .. δεν τηρούν τη δέσμευση τους, μπορούν να επικοινωνήσουν με τις αρμόδιες αρχές καθώς και τον ΣΚΑΙ. .” Απίστευτο!! Μπορεί να χωρέσει ανθρώπινος νους το μέγεθος αυτής της υποκρισίας; Την υποτίμηση της νοημοσύνης του λαού; Τελικά σε ποιους νομίζουν ότι απευθύνονται; Αυτός που πληρώνει τον ΦΠΑ είναι ο καταναλωτής. Τελεία και παύλα. Οι καταναλωτές στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι εργαζόμενοι. Ο ΦΠΑ είναι η άμεση,προκαταβολική μείωση του μισθού. Είναι γνωστό. Με την εμφάνιση των εμπορευμάτων στην αγορά, την ίδια στιγμή δηλώνεται και η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Γιαυτό το λόγο, οι τιμές των εμπορευμάτων δεν καθορίζονται από την θέληση των εμπόρων, αλλά από τους αμάχητους νόμους της αγοράς. Η Κυβέρνηση παίρνει και αυτό το σκληρό αλλά “δίκαιο”, όπως ισχυρίζεται, μέτρο προκειμένου να αυξήσει τα έσοδα του κράτους. Αν οι επιχειρήσεις κρατήσουν τις τιμές που ίσχυαν πριν από την αύξηση του ΦΠΑ, αυτό θα σημαίνει ότι δεν θα αυξηθεί ο συνολικός τζίρος των επιχειρήσεων. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα αυξηθεί και το προσδοκώμενο έσοδο του κράτους από τον ΦΠΑ. Τέτοια αποτελεσματική έμπνευση ακύρωσης στη πράξη του αντιλαϊκού μέτρου της Κυβέρνησης; Ποιος το περίμενε!! Αστεία πράγματα.

«Περισσότερες από 450 επιχειρήσεις....έχουν δεσμευτεί να απορροφήσουν την αύξηση του ΦΠΑ η ακόμα και να μειώσουν τις τιμές» Το πρώτο που μπορείς να πεις, είναι, σιγά την δέσμευση. Ας βρεθεί ένας να πει ότι οι επιχειρήσεις θα κρατήσουν τη δέσμευσή τους.Τι κοστίζει στις επιχειρήσεις η δέσμευση. Απλά συμμετέχουν και αυτές στην κοροϊδία του ΣΚΑΙ. H αλήθεια όμως είναι ότι οι επιχειρήσεις και να ήθελαν δεν μπορούν να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους, γιατί απλά δεν είναι στο χέρι τους.

“ Η τιμή της αγοράς ενός εμπορεύματος συμπίπτει με την πραγματική του αξία, με την κανονική τιμή, που γύρω της κυμαίνονται οι τιμές της αγοράς”* Που σημαίνει ότι κάθε αλλαγή στη πραγματική αξία, δηλ., στο κόστος παραγωγής ενός εμπορεύματος, επιδρά ανάλογα και στην τιμή της πώλησής του. Που σημαίνει ότι ο ΦΠΑ, ολόποσος συν την σημερινή αύξηση θα είναι πάνω στην τιμή και θα κορωνίζει. Τα μέτρα, τόχει δηλώσει η Κυβέρνηση, μπήκαν για να μείνουν. Και αυτό προσπαθεί να διευκολύνει ο ΣΚΑΙ. Ο στόχος αυτής της ανόητης τελικά και υποκριτικής πρωτοβουλίας δεν είναι για να απορροφηθεί η αύξηση του ΦΠΑ, αλλά για να “απορροφηθεί” η οργή του λαού, που την έχει προκαλέσει η βαθιά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και η αντιλαϊκή επίθεση της Κυβέρνησης, την οποία προσπαθεί να σώσει με πρωτοβουλίες τέτοιας αξίας, μαζί με τους άλλους συνάδελφους “εν επιστρατεύσει” επιχειρηματίες.

Πρέπει να το χωνέψετε. Και αυτό θα γίνει θέλετε δεν θέλετε. Η κρίση που σήμερα είναι αφορμή να δοκιμάζεται όλος ο κόσμος, είναι γέννημα της “επιχειρηματικότητας” και της “ανταγωνιστικότητας”, στο όνομα των οποίων ορκίζεστε. Μπορεί η είσοδος στη κρίση να έγινε ανέξοδα, πιο σωστά, και με κέρδη για την τάξη σας, ο λογαριασμός όμως, όλους τους συναδέλφους "εν επιστρατεύσει", σας περιμένει στην έξοδο.

Τέλος...καλό όλα καλά.

*Καρλ Μαρξ, Μισθός, τιμή και κέρδος. εκδ. "Σύγχρονη Εποχή" 1976, σελ.29.

Οι κοινωνικοί εταίροι

Το ''καινοτόμο'' συνδικαλιστικό μέτωπο

Με ομιλία του προέδρου κ. Γ. Παναγόπουλου ξεκίνησε χθες το απόγευμα στη Χαλκιδική το 34ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την στοχοπροσδιορισμένη πολιτική της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, είπε πως αυτή ''δεν άντεξε στις πιέσεις και τα θέλω των αγορών'' ( και την βαθιά συγκίνηση που της προκάλεσαν τα σκληρά αλλά δίκαια μέτρα που πήρε και κατέληξε στην εντατική.
'Ολο αυτό δεν σου κάνει κάπως, με ιατρικό ανακοινωθέν;) Στη συνέχεια,παρακάλεσε την Κυβέρνησή του ''να αφουγκραστεί τη φωνή της κοινωνίας και αμέσως να προχωρήσει σε μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης..'' και παίρνοντας με αποφασιστικότητα την κατάσταση στα χέρια του, πρότεινε επί τέλους την μοναδικά επεξεργασμένη από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αποτελεσματική λύση: ''..ένα νέο παραγωγικό υπόδειγμα το οποίο θ' αξιοποιεί όλες τις δημιουργικές παραγωγικές δυνάμεις για μια ανάπτυξη που θα οδηγεί στην πράσινη οικονομία και στην οικονομία της(πράσινης) γνώσης.''
Καλά ποιος είσαι; Λοιπόν αν μετά το τέλος του 34ου Συνεδρίου παραμείνει πρόεδρος της ΓΣΕΕ, αυτός ο σαλιάρης υπηρέτης της πλουτοκρατίας, οι εργαζόμενοι θα είναι άξιοι της τύχης τους.

Ο σοβαρός πολιτικός κ. Θεόδωρος Πάγκαλος

Ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ,

ενημερώνει τον αρχηγό του κινήματος

για τα τελευταία του σοβαρά κατορθώματα.

Το ΠΑΣΟΚ δυσκολεύεται να περάσει τα μέτρα που απαιτούν τα οικονομικά
επιτελεία της Ε.Ε. (κλιμάκωση της αντίστασης των εργαζομένων, εσωκομματική γκρίνια, κλπ.). Ζητάει στηρίγματα και στο εσωτερικό. Αυτός, πιστεύουμε, είναι ο λόγος
των Κυριακάτικων μαθημάτων κοινοβουλευτικής αγωγής του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Θεόδωρου Πάγκαλου, προς τον πρόεδρο του Συνασπισμού κ Αλέξη Τσίπρα. Γνωρίζουν τις εσωκομματικές αντιθέσεις του Συνασπισμού, και προσπαθούν να ενισχύσουν την ''τάση'' εκείνη που κλίνει προς το ΠΑΣΟΚ, σπέρνωντας ζιζάνια.
Δεν αποκλείεται να δούμε ξανά τον κ. Λεωνίδα Κύρκο.
Δεν θα επεκταθούμε όμως προς αυτή την κατεύθυνση. Θα μείνουμε στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης των δηλώσεων του κ. Θ. Πάγκαλου.
''Δεν είναι σοβαρός πολιτικός'', δηλώνει ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος, για τον πρόεδρο του Συνασπισμού, κ. Αλέξη Τσίπρα, στην Κυριακάτικη συνέντευξή του, στην εφημερίδα ''Real News'' (14.3.2010) και συνεχίζει, προκειμένου να στηρίξει τον ισχυρισμό του, λέγοντας, ότι ο κ. Α. Τσίπρας ''παριστάνει (να πως αποδίδει ο ίδιος σεβασμό στους θεσμούς) τον εκπρόσωπο του κοινοβουλευτικού κόμματος μέσα στη Βουλή και βγαίνει έξω και τίθεται επικεφαλής διαδηλώσεων που περιλαμβάνουν εξωκοινοβουλευτικά στοιχεία, τα οποία δεν σέβονται τους θεσμούς, ούτε τις αξίες αυτού του τόπου, ούτε τα σύμβολα'' Άκου ποιος μιλάει!!
Σοβαρός λοιπόν πολιτικός, σύμφωνα με τα λεγόμενα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, κ. Θ Πάγκαλου, είναι εκείνος ο πολιτικός που μακρυά από τους ''εξωκοινοβουλευτικούς'' διαδηλωτές, οχυρωμένος μέσα στη Βουλή, μαζί με όλη την πολιτική γραφειοκρατία, φροντίζει για την επίλυση των προβλημάτων του αστικού κράτους που προκύπτουν από τη φύση του οικονομικού συστήματος και τις εξαρτήσεις του, υπερασπίζεται την κυριαρχία της αστικής τάξης, ψηφίζοντας νόμους που ενισχύουν το σύστημα και της δυνάμεις καταστολής εναντίον των ''εξωκοινοβουλευτικών στοιχείων τα οποία δεν σέβονται θεσμούς, αξίες και σύμβολα'' και παίρνει ΄΄σκληρά αλλά δίκαια΄΄ μέτρα, για την συντήρηση και το ενδιαίτημα της πλουτοκρατίας
Τώρα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος, ότι όλα αυτά που λες είναι μία υποκειμενική ερμηνεία, μια θεωρία. Αυτό είναι σωστό. ''Κάθε θεωρητικό πρόβλημα, όμως, βρίσκει τη λύση του στην πράξη''. Ε! λοιπόν, είναι ο ίδιος ο κ. Θ. Πάγκαλος που αυτή την ερμηνεία την έχει αποδείξει στην πράξη. Τι άλλο δείχνει παρά την πλήρη επαλήθευση και κάτι πάρα πάνω, της ''υποκειμενικής'' μας ερμηνείας, η ''υπόθεση Οτσαλάν''; Ότι ο κ. Θ. Πάγκαλος, είναι ένας σοβαρός πολιτικός άνδρας, σύμφωνα με τα πάρα πάνω, που όχι μόνο έχει σεβασμό ''στους θεσμούς, στις αξίες και στα σύμβολα αυτού του τόπου'', αλλά και στην ιστορία, στους αγώνες και στις πανανθρώπινες αξίες που εκπορεύτηκαν από αυτόν τον τόπο. Την Δημοκρατία, την Ελευθερία, τον σεβασμό και την στήριξη των αγώνων για ελευθερία και ανεξαρτησία του κάθε λαού.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Μπορεί να είναι σοβαρό ένα κόμμα, που όχι μόνο ανέχεται, αλλά προβάλλει και τιμά με υψηλά αξιώματα, αυτή την ''πολιτική σοβαρότητα''; Στην προκειμένη περίπτωση, η απάντηση είναι προφανής. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι ο σοβαρός η μη, πολιτικός, ο σοβαρός η μη, πολιτικός σχηματισμός. Αυτό είναι ψευτοδίλημμα, έτσι κουβέντα να γίνεται. Το ζήτημα είναι, ποια πολιτική και ποια συμφέροντα έχει ταχθεί να υπηρετήσει ο πολιτικός και το κόμμα του. Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος και το κόμμα του (ΠΑΣΟΚ), δεν πρέπει να αμφιβάλλουν γιαυτό ακόμα και οι ψηφοφόροι του, είναι ταγμένοι φανερά πλέον (άτιμη κρίση, πόσους ακόμα θα ξεβρακώσεις;) στην υπηρεσία της αστικής τάξης και του μεγάλου κεφαλαίου.

''ΚΑΛΗΜΕΡΑ'', ΣΕ ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΦΑΝΟΥΜΕ ΧΡΗΣΙΜΟΙ;

Good morning visitors

'' Μηνύματα αισιοδοξίας για την αντοχή, την ποιότητα και τον ρόλο του ελληνικού τουρισμού, εξέπεμψε κατά την διάρκεια συνέντευξης Τύπου, η υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κα Άντζελα Γκερέκου, καθησυχάζοντας παράλληλα ''ανησυχούντες'' δημοσιογράφους και tour operators όσον αναφορά στις τιμές όσο και με τις επιπτώσεις των κινητοποιήσεων ενάντια στα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η υφυπουργός που βρέθηκε στο Βερολίνο με την ευκαιρία της Διεθνούς Έκθεσης Τουρισμού ΙΤΒ, εξέφρασε την άποψη ότι δε θα υπάρξει σοβαρό πρόβλημα στις μετακινήσεις των τουριστών εξαιτίας πιθανών απεργιών, χαρακτηρίζοντας τις μέχρι τώρα κινητοποιήσεις των εργαζομένων ''λογικές'' και ''φυσιολογικές'' και ''υγιές φαινόμενο για μια δημοκρατική χώρα''.....και κατέληξε: ''Στην Ελλάδα υπάρχει μια ιδιαιτερότητα: βλέπουμε τον τουρισμό με ένα διαφορετικό τρόπο. Ποτέ δεν ήταν και ούτε σήμερα είναι, αποκλειστικά και μόνο μια ''εμπορική'' η ''επιχειρηματική'' δραστηριότητα. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Στην Ελλάδα, δεν εξυπηρετούμε τουρίστες, αλλά φιλοξενούμε επισκέπτες. Για τους Έλληνες η ''Φιλοξενία'' ήταν πάντα ιερή. Αυτή την ιδιαίτερη αντίληψη που έχουμε για τον τουρισμό, θελήσαμε φέτος να την αναδείξουμε συμβολικά, χρησιμοποιώντας μια απλή καθημερινή λέξη της γλώσσας μας: το ''Καλημέρα''. Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο ελληνικός τουρισμός.....'' (απόσπασμα από ρεπορτάζ της Travel Daily News, Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010 )
Λοιπόν, τέρμα η γκρίνια, πλατύ χαμόγελο και ''Good morning visitors''.

ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΑΣΑ ΧΩΡΙΣΤΑ

Η Ελλάδα κράζουσα

τον πρώτο και τελευταίο Έλληνα ''εκσυγχρονιστή''

Είχα ένα θείο που συνήθιζε να ''κωδικοποιεί'' την εκτίμησή του για κάθε άνθρωπο που γνώριζε.
Όταν κάποια στιγμή τύχαινε να σου συστήσει ένα γνωστό του που τον θεωρούσε ''ξύπνιο'' συμφεροντολόγο, σου λεγε: από δω ο κ. τάδε ξέρεις,... και σου έλεγε την κωδικοποιημένη του εκτίμηση ''στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά''. Τώρα θα πεις πως τον θυμήθηκα; Ας όψονται οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου, ο οποίος, όπως σημειώνεται σε άρθρο της In. gr. (13.3.2010), ''δύο μόνο 24ωρα μετά την πανελλαδική απεργία κατά των μέτρων λιτότητας, ο πρωθυπουργός που επέστρεψε από την Ουάσινγκτον ..δηλώνει (τα γνωστά τελευταία παραμύθια, με την γνωστή φρασεολογία) για ''δύσκολες ώρες για όλους μας''.. ''να σώσουμε την οικονομία μας''..''ο αγώνας μας για την χώρα μας θα είναι διαρκής''.. ''δεν θα ανεχτεί άλλο..''... ''οι κόποι μας αυτή τη φορά θα πιάσουν τόπο ''.. ''να δώσουμε όλοι μαζί ένα μεγάλο αγώνα...για την Ελλάδα των αξιών''. Ήμαρτον Παναγία μου!! Εδώ ταιριάζει το θρησκευτικό. Και πιο κάτω στο ίδιο άρθρο: Οι πληροφορίες φέρουν τον κ. Παπανδρέου...να θεωρεί ότι σε αυτή την φάση που διέρχεται η οικονομία και η χώρα, το τελευταίο που θα ανέμενε κανείς από τους ''ευνοημένους'' του δημοσίου, τα λεγόμενα ''ρετιρέ'', θα ήταν να ηγούνται απεργιακών κινητοποιήσεων που ταλαιπωρούν το κοινωνικό σύνολο, τη στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού αποδέχεται την αναγκαιότητα των μέτρων''. Η γνωστή, αλλά και ξεπερασμένη πια, εξυπνακίστικη προπαγάνδα των τραπεζοβιομηχάνων και των μεταφορέων της. Κοντά στα άλλα και το ''διαίρει και βασίλευε''. Αυτή η προκλητικά γελοία, παιδιάστικη, αλλά συγχρόνως καθολική και τόσο επιθετική προπαγάνδα της αστικής τάξης, σε τελευταία ανάλυση, σκοπό έχει να ανακόψει την πορεία αφύπνισης και επαναστατικοποίησης της σκέψης των εργαζομένων, που έτσι κι αλλιώς διεγείρει η χρεωκοπία του καπιταλιστικού συστήματος, που σημαίνει για τους εργαζόμενους, συνειδητοποίηση της θέσης τους, πράγμα που οδηγεί στην επαναστατικοποίηση της συλλογικής σκέψης και δράσης των, δηλ., στον πολιτικό αγώνα, τελικά, της εργατικής τάξης. Όσο κι αν προσπαθούν οι αστοί διανοούμενοι και πολιτικοί, να σώσουν την τάξη τους, ένα είναι βέβαιο ότι τον αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, θα τον δώσουν, όχι μαζί με τους πλουτοκράτες και τα τσιράκια τους, αλλά ενάντια τους.