Τρίτη 31 Μαΐου 2011

"To Χρήμα ως Κέρδος" (Μέρος VIII)


Το πρώτο που μαθαίνουν οι σπουδαστές της λογιστικής είναι ότι, όταν χρεώνεται ένας λογαριασμός, πιστώνεται αντίστοιχα ένας άλλος, και αντίστροφα. Όταν λοιπόν κάποιος έχει χρέος, εννοείται ότι συγχρόνως κάποιος άλλος έχει κέρδος από το χρέος. Απλά πράγματα.

Αν θέλεις τώρα, να κατανοήσει κανείς τις αιτίες που γεννούν τις περιοδικές καπιταλιστικές κρίσης, αλλά κυρίως το πώς μπορεί να σπάσει, αυτός ο κύκλος των περιοδικών καπιταλιστικών κρίσεων, αυτό μπορείς να το κάνεις αναλύοντας όχι «το χρήμα ως χρέος» αλλά «το χρήμα ως κέρδος». Με λίγα λόγια, αναλύοντας, την ουσία και όχι περιγράφοντας το φαινόμενο. Οτιδήποτε άλλο, ακόμα και στην καλύτερη των προθέσεων, είναι καθαρός κομπογιαννιτισμός.

Με το να παρουσιάζεις το φαινόμενο, ως αιτία του προβλήματος, δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να συντηρείς και να επιτείνεις την σύγχυση, που υπάρχει μέσα στο λαό, γύρω από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, τους νόμους κίνησης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δηλαδή δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να εξωραΐζεις το εκμεταλλευτικό σύστημα, τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας, και να συμβάλεις στη συντήρηση του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Το δημόσιο χρέος, έχει αποδειχτεί, και στην εποχή της κρίσης που βιώνουμε, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, παρά τις τερατώδεις διαστάσεις που έχει πάρει σε παγκόσμια κλίμακα - σχεδόν 40 τρισεκατομμύρια δολάρια, σε σχέση βέβαια και με το ΑΕΠ των 57 τρισεκατομμυρίων δολ., τα δανείσιμα κεφάλαια των 1000 τρισεκατομμυρίων, τα οποία βρίσκονται στην κατοχή 1600 θεσμικών επενδυτών, κλπ. - ότι δεν είναι απεριόριστο ”δυνητικά”, όπως ισχυρίζονται οι παραγωγοί σχετικών βιντεοταινιών που προβάλλονται στο διαδίχτυο, πολύ δε περισσότερο η “παροχή χρημάτων”. Αλλά κι έτσι να ήταν, τι αξία θα είχε; Ποιο πρόβλημα θα έλυνε; Θα ήταν σαν οι πωλητές εμπορευμάτων, απελπισμένοι από την αναδουλειά, προκειμένου να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους, να έδιναν οι ίδιοι στους αγοραστές, τα χρήματα που χρειάζονταν για να τα αγοράσουν.

Αστεία πράγματα. Αντίθετα εκείνο που απαιτείται είναι να εξηγήσεις τους νόμους της κοινωνικής κίνησης στο καπιταλιστικό σύστημα, που του επιβάλλουν να είναι “περιορισμένο”.

Χωρίς, αυτό που ονομάζουμε σήμερα χ ρ ή μ α, κάποτε οι παραγωγοί αντάλλασσαν μεταξύ τους τα προϊόντα τους. Και θα έρθει και πάλι η εποχή, κάτω από άλλες συνθήκες φυσικά, που θα ξαναγίνει. Αντίθετα, χωρίς το κέρδος, στο καπιταλιστικό σύστημα, δεν νοείται η ανταλλαγή εμπορευμάτων, κατά συνέπεια και η δημιουργία χρέους!! Γίνεται φανερό ακόμα, ότι χωρίς το κέρδος, τα χρήματα, σε τελευταία ανάλυση, θα ήταν αχρείαστα. Αυτό συνάγεται ιστορικά αλλά κυρίως, από την λεπτομερή μαρξιστική ανάλυση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, συνακόλουθα και του χρήματος.

Και γιαυτό, οι δημιουργοί αυτών των ταινιών, καθώς και οι “ευαίσθητοι” αστοί, δημοκράτες οικονομολόγοι, αν ήθελαν να διαφωτίσουν τους θεατές τους, την κοινωνία, θα είχαν προσεγγίσει και θα είχαν προβάλλει από μαρξιστική σκοπιά το που και πως δημιουργείται το καπιταλιστικό κέρδος, τη σχέση εκείνη, από την οποία σε πρώτη φάση παράγεται το “παραπανίσιο”. Δηλαδή η υπεραξία.

Είναι καθαρή υποκρισία να προσπαθείς να κρύψεις την καταλήστευση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, απομονώνοντας μια λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, “του συστήματος κλασματικού αποθέματος”. Να προσπαθείς να κρύψεις την σύμφυση των τραπεζών με τη μεγάλη βιομηχανία. Δηλαδή τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, τον Ιμπεριαλισμό.

Να εμφανίζεις, τη νομοτελειακή κρίση του καπιταλισμού, δηλαδή την κρίση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων , διαστρεβλώνοντας και εκχυδαΐζοντας την επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, ως κρίση του τοκοφόρου κεφαλαίου που δημιουργήθηκε από την απληστία του υψηλόβαθμου στελεχικού δυναμικού των τραπεζικών ιδρυμάτων, και γενικά την κακή διαχείριση και το σπάταλο κράτος, ακόμα κι αν αυτά είναι υπαρκτά ζητήματα, και το καθένα τονίζει ιδιαίτερα το φαινόμενο κ ρ ί σ η.

«…Δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι μάλιστα ολοφάνερο, πως η ανάπτυξη της πίστης, που, στην αρχή του 18ου αιώνα και πιο πρόσφατα, στον αιώνα μας, (19ος) χρησίμεψε στην Αγγλία για να μεταβιβαστούν τα πλούτη από μια τάξη σε μιαν άλλη, μπορούσε το ίδιο να χρησιμέψει , κάτω από ορισμένες πολιτικές κι οικονομικές συνθήκες, στο να επιταχύνει τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης. Μα να θεωρούμε το τοκοφόρο κεφάλαιο σαν την κυριότερη μορφή του κεφαλαίου, μα να θέλουμε να δημιουργήσουμε από μιαν ξεχωριστή εφαρμογή της πίστης, από τη δήθεν κατάργηση του ποσοστού του τόκου, τη βάση του κοινωνικού μετασχηματισμού - να μια φαντασιοπληξία από τις πιο μπακάλικες που υπάρχουν…»*

Συνεχίζεται...
*Καρλ Μαρξ, “η αθλιότητα της φιλοσοφίας”, δ’ εκδ., σελ. 181, Εκδ. Γερ. Αναγνωστίδη

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

“To Χρήμα ως Κέρδος” (Μέρος VIΙ)


Το πρόβλημα  λοιπόν, δεν είναι να αποδείξει κανείς  ότι ο μισθωτός εργάτης,  από την εποχή της πρωταρχικής συσσώρευσης μέχρι σήμερα, βρίσκεται κάτω από τον ζυγό των κεφαλαιοκρατών, αυτό άλλωστε έχει αναλυθεί και αποδειχτεί με επιστημονικό τρόπο. Το πρόβλημα είναι πώς, οι ίδιοι οι εκμεταλλευόμενοι, θα γίνει δυνατό, να  κατανοήσουν σε βάθος αυτή την πραγματικότητα, ώστε  να αποχτήσουν συνείδηση της ταξικής τους θέσης, να κατανοήσουν ότι,  μόνο  ο οργανωμένος αγώνας της τάξης των εργατών  ενάντια  στην  τάξη των εκμεταλλευτών,  μπορεί να κάνει την ζυγαριά να γείρει, προς τη μεριά των λαϊκών, των εργατικών συμφερόντων.
Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν παράγει μόνο το κέρδος - την υπεραξία - για τον κεφαλαιοκράτη, αλλά συγχρόνως και διαρκώς, τους όρους αυτής της παραγωγής. Δηλαδή τον καπιταλιστή και τον μισθωτό εργάτη. 

Δεν είναι όμως, μόνο οι όροι που αναπαράγονται στη βάση αυτής της σχέσης. Είναι ότι  «δεν φτάνει που οι όροι της εργασίας εμφανίζονται στον ένα πόλο σαν κεφάλαιο, ενώ στον αντίθετο πόλο υπάρχουν μόνο άνθρωποι  που δεν έχουν τίποτα να πουλήσουν εκτός από την εργατική τους δύναμη. Δεν φτάνει επίσης που εξαναγκάζονται άνθρωποι να πουλούν θεληματικά τον εαυτό τους. Στην παραπέρα πορεία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής αναπτύσσεται μια εργατική τάξη, που από αγωγή, παράδοση και συνήθεια αναγνωρίζει σαν αυτονόητους φυσικούς νόμους τις απαιτήσεις του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. 

Η οργάνωση του διαμορφωμένου κεφαλαιοκρατικού προτσές παραγωγής σπάει κάθε αντίσταση, η διαρκής δημιουργία ενός σχετικού υπερπληθυσμού (ανέργων) κρατάει σε μια τροχιά, που ανταποκρίνεται στις ανάγκες αξιοποίησης του κεφαλαίου, το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης εργασίας, επομένως και τον μισθό εργασίας. Ο βουβός εξαναγκασμός των οικονομικών σχέσεων επισφραγίζει την κυριαρχία του κεφαλαιοκράτη πάνω στον εργάτη. 

Είναι αλήθεια πως εξακολουθεί να χρησιμοποιείται  εξωοικονομική, άμεση βία, μόνο όμως σαν εξαίρεση. Για την συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων ο εργάτης  μπορεί ν’ αφεθεί στην επενέργεια των «φυσικών νόμων της παραγωγής», δηλ., στην εξάρτηση του από το κεφάλαιο, εξάρτηση που ξεπηδάει από τους ίδιους τους όρους της παραγωγής που την εγγυούνται και την διαιωνίζουν ».*

Να από πού πηγάζει και η σημερινή απαίτηση της κεφαλαιοκρατίας. Γιατί τα πάρα πάνω, η κυρίαρχη τάξη  τα γνωρίζει πολύ καλά, κι αν προσθέσεις το κράτος και τους μηχανισμούς του, που έχει στη διάθεσή της και τους διεθνείς δεσμούς της, μπορείς να διακρίνεις πεντακάθαρα τη βάση του θράσους που την χαρακτηρίζει. Έτσι προκειμένου να περιφρουρήσει τα συμφέροντά της, φτάνει στο σημείο, όπως συμβαίνει και σήμερα,  να  απαιτεί από τους εργαζόμενους, να συναινέσουν στον αυτοαφανισμό τους.

Το προλεταριάτο όμως σήμερα έχει στη διάθεσή του, πέρα από το ταξικό του ένστικτο που το χαρακτηρίζει, την μεγάλη και πλούσια σε συμπεράσματα επαναστατική του ιστορία, αλλά κυρίως την επαναστατική  μαρξιστική θεωρία. Και  αυτή είναι η βάση κάθε αισιόδοξης πλευράς  για την τελική έκβαση του αγώνα της εργατικής τάξης.

Εκείνο που μένει σήμερα, και εδώ δοκιμάζεται η σοσιαλιστική διανόηση και οι πρωτοπόρες δυνάμεις της εργατικής τάξης, είναι ότι: 
το ταξικό ένστικτο των προλετάριων,  έχει ανάγκη  να  ε κ π α ι δ ε υ τ ε ί   για να μετατραπεί σε προλεταριακή ταξική θέση… Αυτή η εκπαίδευση και η επανάσταση καθορίζονται, σε τελευταία ανάλυση, από την ταξική πάλη της εργατικής τάξης, που διεξάγεται πάνω στις αρχές της θεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού”.

Γιατί μόνο έτσι, δηλαδή, “από τη στιγμή της συνένωσης της μαρξιστικής θεωρίας με το εργατικό κίνημα (ύστατη πραγματικότητα θεωρίας & πράξης), η φιλοσοφία – όπως λέει ο Μαρξ- παύει να «ερμηνεύει τον κόσμο». Γίνεται όπλο για την «μεταβολή» του: για την   ε π α ν ά σ τ α σ η…  
Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα. Δίχως όμως το επαναστατικό κίνημα δεν υπάρχει επαναστατική θεωρία - ιδιαίτερα στο φιλοσοφικό τομέα. Η πάλη των τάξεων και η μαρξιστική - λενινιστική φιλοσοφία είναι ενωμένες, όπως τα δόντια με τα χείλη”.** 

Συνεχίζεται...

 * Καρλ Μαρξ, “Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ”, τόμος Ι, σελ.762

**Λουί Αλτουσέρ, ΘΕΣΕΙΣ, εκδ. «Θεμέλιο»   σελ.. 39 - 49  

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

"To Χρήμα ως Κέρδος" (Μέρος VI)


De Chirico: Η επιστροφή του Ασώτου

«… Η αφετηρία της εξέλιξης που παράγει και
τον μισθωτό εργάτη και τον κεφαλαιοκράτη
ήταν η υποδούλωση του εργάτη».

Για να πάμε πιο κάτω, χρήσιμο είναι ένα απόσπασμα από το “Κεφάλαιο” του Καρλ Μαρξ, «τη λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση»*, όπου έχει κανείς την ευκαιρία, να διαπιστώσει την επιμονή της αστικής τάξης και των απολογητών της στην ανοησία, ότι δηλαδή, μπορεί ο κόσμος, ακόμα και σήμερα, να χάφτει τέτοιου είδους παραμύθια, περί «εργατικών, έξυπνων και προπάντων οικονόμων» από τη μια, και «τεμπέλικα χαμένα κορμιά που σπαταλούσαν σε γλέντια όλα όσα είχαν κι ακόμα παραπάνω» από την άλλη.
Τους “κοπρίτες”δηλαδή, όπως ονοματίζουν τους εργαζόμενους, οι σύγχρονοι πολιτικοί εκπρόσωποι των «εργατικών, έξυπνων και προπάντων οικονόμων» πλουτοκρατών.

«…Η πρωταρχική κεφαλαιοκρατική συσσώρευση στην πολιτική οικονομία παίζει τον ίδιο περίπου ρόλο που παίζει το προπατορικό αμάρτημα στη θεολογία. Ο Αδάμ δάγκωσε το μήλο κι έτσι έπεσε το κρίμα πάνω σ’ όλο το ανθρώπινο γένος.
Για να εξηγήσουν την προέλευση της πρωταρχικής συσσώρευσης, τη διηγούνται σαν ανέκδοτο του παρελθόντος.

Σε μια πολύ παλιά εποχή υπήρχαν, από τη μια μεριά, μια επίλεκτη μερίδα ανθρώπων εργατικών, έξυπνων και προπάντων οικονόμων και, από την άλλη τεμπέλικα χαμένα κορμιά που σπαταλούσαν σε γλέντια όλα όσα είχαν κι ακόμα παραπάνω (από τόσο μακρυά έλκουν την καταγωγή τους οι "τεμπέληδες" και οι "κοπρίτες").

Είναι αλήθεια ότι ο μύθος του θεολογικού προπατορικού αμαρτήματος μας διηγιέται πως ο άνθρωπος καταδικάστηκε να τρώει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του. Αντίθετα η ιστορία του οικονομικού προπατορικού αμαρτήματος μας αποκαλύπτει πως γίνεται και υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καθόλου ανάγκη να το κάνουν αυτό. Εξάλλου το ίδιο κάνει.

Έτσι συνέβηκε, ώστε οι πρώτοι να συσσωρεύουν πλούτο και οι δεύτεροι τελικά να μην έχουν τίποτα άλλο να πουλήσουν εκτός από το τομάρι τους. Κι από το προπατορικό αυτό αμάρτημα χρονολογείται η φτώχεια της μεγάλης μάζας, που παρ’ όλη την εργασία της, εξακολουθεί να μην έχει τίποτε άλλο να πουλήσει εκτός από τον ίδιο τον εαυτό της, και ο πλούτος των λίγων που διαρκώς αυξάνει, παρ’ όλο που από πολύ - πολύ καιρό έχουν παύσει να εργάζονται.

Τέτοια ανόητα παραμύθια σερβίρουν και σήμερα με επίσημη σοβαρότητα για την υπεράσπιση της ιδιοκτησίας, οι επικεφαλής της ΕΕ, στους μορφωμένους και οικονομικά ανεπτυγμένους λαούς της Ευρώπης.** Μόλις όμως, όπως και σήμερα, διακυβεύεται η υπόθεση της ιδιοκτησίας γίνεται ιερή υποχρέωση να υποστηριχτεί η άποψη του παιδικού αλφαβηταρίου, σαν η μόνη που ανταποκρίνεται σ’ όλες τις ηλικίες και βαθμίδες ανάπτυξης.

Όπως είναι γνωστό, στην πραγματική ιστορία τον πρώτο ρόλο τον παίζουν η κατάχτηση, η υποδούλωση, ο φόνος μετά πλουτισμού ληστείας, με δυό λόγια η βία. Στην ήπια όμως πολιτική οικονομία επικρατεί από ανέκαθεν το ειδύλλιο. Το δίκαιο και η «εργασία» ήταν από ανέκαθεν τα μοναδικά μέσα πλουτισμού, εξαιρώντας φυσικά κάθε φορά το «φετεινό χρόνο». Στην πραγματικότητα οι μέθοδες της πρωταρχικής συσσώρευσης κάθε άλλο παρά ειδυλλιακές ήταν.

Όπως τα μέσα παραγωγής και τα μέσα συντήρησης, έτσι και το χρήμα και το εμπόρευμα δεν είναι καθόλου από μιας εξαρχής κεφάλαιο. Χρειάζεται να μετατραπούν σε κεφάλαιο. Η μετατροπή όμως αυτή μπορεί να συντελεστεί μονάχα κάτω από ορισμένους όρους, που συνοψίζονται στα παρακάτω: πρέπει ν’ αντικριστούν και νάρθουν σ΄ επαφή δυο λογιών, πολύ διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, κάτοχοι εμπορευμάτων: από τη μια μεριά, κάτοχοι χρήματος, μέσων παραγωγής και μέσων συντήρησης, που σκοπός τους είναι ν’ αξιοποιήσουν το ποσό αξίας (τα χρήματα) που κατέχουν, αγοράζοντας ξένη εργατική δύναμη. Από την άλλη, ελεύθεροι εργάτες, πουλητές της δικής τους εργατικής δύναμης κι επομένως πουλητές εργασίας…

Με την πόλωση αυτή της αγοράς εμπορευμάτων δημιουργούνται οι βασικοί όροι της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής.

Η σχέση του κεφαλαίου προϋποθέτει το χωρισμό των εργατών από την ιδιοχτησία των όρων πραγματοποίησης της εργασίας. Από τη στιγμή που η κεφαλαιοκρατική παραγωγή στέκει πια στα δικά της τα πόδια, δε διατηρεί μόνο αυτό το χωρισμό, μα και τον αναπαράγει σε ολοένα αυξανόμενη κλίμακα…

Επομένως, η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά το ιστορικό προτσές χωρισμού του παραγωγού από τα μέσα παραγωγής… Η αφετηρία της εξέλιξης που παράγει και τον μισθωτό εργάτη και τον κεφαλαιοκράτη ήταν η υποδούλωση του εργάτη».

Συνεχίζεται…

* Καρλ Μαρξ, "Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ" τόμος 1ος , 24ο κεφάλαιο, σελ, 738)
** Στη συγκεκριμένη φράση, στα τονισμένα γράμματα,
έχει γίνει παράφραση του κειμένου.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

“To Χρήμα ως Κέρδος” ( Μέρος V )

"...Η τύχη όμως είναι μονάχα ο ένας πόλος μιας συνάφειας
που ο άλλος της πόλος λέγεται αναγκαιότητα..."*

"...Περισσότερο δεν μπορεί να είναι και δεν θα είναι ποτέ μέσα στο σημερινό κράτος, αλλά κι αυτό φτάνει. Την ημέρα που το θερμόμετρο του γενικού δικαιώματος ψήφου θα δείχνει στο σημείο του βρασμού ανάμεσα στους εργάτες, θα ξέρουν κι αυτοί, όπως και οι κεφαλαιοκράτες, τι θα κάνουν.
Ο πολιτισμός .. είναι η βαθμίδα εξέλιξης της κοινωνίας, όπου ο καταμερισμός της εργασίας, η ανταλλαγή ανάμεσα σε άτομα που ξεπηδάει από τον καταμερισμό αυτό και η εμπορευματική παραγωγή που τα συμπεριλαμβάνει και τα δυο, φτάνουν σε πλήρη ανάπτυξη και ανατρέπουν ολόκληρη την προηγούμενη κοινωνία... Σιγά - σιγά η εμπορευματική παραγωγή γίνεται κυρίαρχη μορφή...Προϊόντα και παραγωγή γίνονται παιχνίδια της τύχης. Η τύχη όμως είναι μονάχα ο ένας πόλος μιας συνάφειας που ο άλλος της πόλος λέγεται αναγκαιότητα.. 
Τέτοιοι νόμοι κυριαρχούν και πάνω στις συμπτώσεις της εμπορευματικής παραγωγής και της ανταλλαγής των εμπορευμάτων.. Γενικά όμως ολόκληρη η περίοδος του πολιτισμού βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία τους. Ακόμα και σήμερα το προϊόν εξουσιάζει τους παραγωγούς. Ακόμη και σήμερα η συνολική παραγωγή της κοινωνίας δεν ρυθμίζεται μ’ ένα κοινά καταστρωμένο σχέδιο, αλλά με τυφλούς νόμους που επιβάλλονται με στοιχειώδη δύναμη και σε τελική ανάλυση με τις θύελλες των περιοδικών εμπορικών κρίσεων...
 Η συνόψιση της πολιτισμένης κοινωνίας είναι το κράτος, που σε όλες ανεξαίρετα τις τυπικές περιόδους είναι το κράτος της κυρίαρχης τάξης, και που σε όλες τις περιπτώσεις παραμένει ουσιαστικά μια μηχανή για την καθυπόταξη της τάξης που δέχεται την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Με αυτό το κοινωνικό καθεστώς ο πολιτισμός κατάφερε πράγματα που η παλιά κοινωνία των γενών δεν ήταν σε θέση ούτε και να τα φανταστεί. Tα πέτυχε, όμως, υποκινώντας τα πιο βρομερά ένστικτα και πάθη των ανθρώπων που τα ανέπτυξε σε βάρος όλων των άλλων τους χαρισμάτων. Η χυδαία απληστία ήταν η κινητήρια ψυχή του πολιτισμού από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα: πλούτος και πάλι πλούτος, πλούτος όχι της κοινωνίας, αλλά αυτού του συγκεκριμένου άθλιου ατόμου, αυτός ήταν ο μοναδικός σκοπός του.
Αν μαζί μ’ αυτά του έπεσαν έτοιμα στην ποδιά, η εξέλιξη της επιστήμης και σε επανειλημμένες περιόδους η ανώτατη άνθηση της τέχνης, αυτό έγινε μόνο και μόνο γιατί χωρίς αυτά δεν θα ήταν δυνατό να πετύχει όλη αυτή τη συσσώρευση του πλούτου της εποχής μας.
Μια και η βάση του πολιτισμού είναι η εκμετάλλευση μιας τάξης από μια άλλη, όλη η εξέλιξη του κινείται μέσα σε μια αδιάκοπη αντίφαση. Κάθε πρόοδος της παραγωγής είναι ταυτόχρονα μια πισωδρόμηση στην κατάσταση της καταπιεζόμενης τάξης, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας...

Κι αν, όπως είδαμε, στους βαρβάρους μόλις μπορούσε να γίνει διάκριση ανάμεσα στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, ο πολιτισμός κάνει και τη διάκριση αυτή και την αντίθεση ανάμεσά τους ολοφάνερη ακόμα και στον πιο ηλίθιο, παραχωρώντας όλα τα δικαιώματα σε μια τάξη, ενώ φορτώνει στην άλλη σχεδόν όλες τις υποχρεώσεις...

Όσο λοιπόν προχωράει ο πολιτισμός, τόσο περισσότερο είναι υποχρεωμένος να καλύπτει με το μανδύα της αγάπης τα κακά που δημιούργησε με αναγκαιότητα, να τα εξωραΐζει η να τα αρνείται, κοντολογίς να εισάγει μια συμβατική υποκρισία, που...να την αποκορυφώνει με τον ισχυρισμό ότι η εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης γίνεται από την εκμεταλλεύτρια τάξη μόνο και μόνο προς το συμφέρον της ίδιας της τάξης που δέχεται την εκμετάλλευση, κι αν αυτή η τάξη δεν το καταλαβαίνει αυτό, αλλά αντίθετα εξεγείρεται κιόλας, αυτό αποτελεί την πιο πρόστυχη αχαριστία απέναντι στους ευεργέτες, δηλ. τους εκμεταλλευτές".

Συνεχίζεται…

*Φρ. Ένγκελς : «Η Καταγωγή της Οικογένειας..» σελ. 214 - 220, εκδ. «Σ. Ε.», Αθήνα 2005.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

“To Χρήμα ως Κέρδος” ( Μέρος IV)



 ...Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας 
σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης * 

«...Μια τέτοια κοινωνία μπορούσε να υπάρχει μονάχα είτε σε αδιάκοπη ανοιχτή πάλη αυτών των τάξεων μεταξύ τους, είτε κάτω από την κυριαρχία μιας τρίτης δύναμης που στεκόταν φαινομενικά πάνω από τις αντιμαχόμενες τάξεις, να καταστέλλει την ανοιχτή τους σύγκρουση και επέτρεπε να γίνει η ταξική πάλη το πολύ - πολύ στο οικονομικό πεδίο, με τη λεγόμενη νόμιμή μορφή. Το καθεστώς των γενών είχε φάει τα ψωμιά του. Είχε τιναχτεί στον αέρα...από την διάσπαση της κοινωνίας σε τάξεις. Αντικαταστάθηκε από το κράτος... Το κράτος δεν είναι, λοιπόν, σε καμιά περίπτωση μια δύναμη που επιβλήθηκε στην κοινωνία απέξω. Το κράτος δεν είναι επίσης η "πραγματοποίηση της ηθικής ιδέας", η "εικόνα και η πραγματοποίηση του ορθού λόγου", όπως ισχυρίζεται ο Χέγκελ. Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης...και η δύναμη αυτή που βγήκε από την κοινωνία, αλλά που τοποθετήθηκε πάνω από αυτήν, που όλο και περισσότερο αποξενωνόταν απ' αυτήν, είναι το κράτος... Επειδή το κράτος δημιουργήθηκε από την ανάγκη να χαλιναγωγούνται οι ταξικές αντιθέσεις, και επειδή ταυτόχρονα γεννήθηκε μέσα στη σύγκρουση αυτών των τάξεων, είναι κατά κανόνα κράτος της πιο ισχυρής, οικονομικά κυρίαρχης τάξης, που με την βοήθεια του κράτους γίνεται και πολιτικά κυρίαρχη τάξη, και έτσι αποκτάει νέα μέσα για την κατάπνιξη και  την εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης... To δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η εγκαθίδρυση μιας δημόσιας εξουσίας.... Για να διατηρείται αυτή η δημόσια εξουσία χρειάζονται οι εισφορές των πολιτών - οι φόροι... με την πρόοδο του πολιτισμού δεν φτάνουν πια ούτε κι αυτοί. Το κράτος εκδίδει γραμμάτια για το μέλλον, κάνει δάνεια, κρατικά χρέη. Η γριά Ευρώπη έχει πικρή πείρα και απ’ αυτά.
Κατέχοντας τη δημόσια εξουσία και το δικαίωμα να εισπράττουν φόρους, οι δημόσιοι υπάλληλοι στέκονται σαν όργανα της κοινωνίας πάνω από την κοινωνία... Επειδή είναι φορείς μιας εξουσίας που έχει αποξενωθεί από την κοινωνία, είναι υποχρεωμένοι να επιβάλλουν το σεβασμό στο πρόσωπό τους με έκτακτους νόμους, με τους οποίους αποκτούν μια ιδιαίτερη ιερότητα και ασυλία. Ο πιο ψωραλέος αστυνομικός υπηρέτης του πολιτισμένου κράτους έχει περισσότερο "κύρος" απ’ όλα μαζί τα όργανα της κοινωνίας των γενών. Αλλά ο ισχυρότερος ηγεμόνας και ο μεγαλύτερος πολιτικός άντρας η στρατηλάτης της εποχής του πολιτισμού μπορεί να ζηλεύει τον πιο ασήμαντο αρχηγό γένους για τον αβίαστο και αδιαφιλονίκητο σεβασμό που του αποδίδουν. Ο ένας βρίσκεται ακριβώς μέσα στην κοινωνία, ο άλλος είναι υποχρεωμένος να παρασταίνει ότι είναι κάτι έξω και πάνω απ’ αυτήν....
Η ανώτατη μορφή του κράτους, η αστική δημοκρατία, που στις σύγχρονές μας κοινωνικές συνθήκες γίνεται όλο και περισσότερο αναπόφευκτη ανάγκη και είναι η κρατική μορφή, που μέσα σ’ αυτή μονάχα μπορεί να δοθεί η τελευταία αποφασιστική μάχη ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, η αστική δημοκρατία επίσημα δεν καταλαβαίνει πια τίποτα από περιουσιακές διαφορές. Σ’ αυτήν ο πλούτος ασκεί έμμεσα την εξουσία του, αλλά γι’ αυτό και πιο σίγουρα. Από τη μια πλευρά, με τη μορφή της άμεσης διαφθοράς των υπαλλήλων...από την άλλη, με τη μορφή της συμμαχίας κυβέρνησης και χρηματιστηρίου, που γίνεται τόσο πιο εύκολα, όσο περισσότερο αυξάνουν τα κρατικά χρέη και όσο περισσότερο οι μετοχικές εταιρίες συγκεντρώνουν στα χέρια τους όχι μόνο τις μεταφορές, αλλά και την ίδια την παραγωγή και βρίσκουν κι αυτές με τη σειρά τους το κέντρο τους στο χρηματιστήριο....»

 Συνεχίζεται...

"Όλοι το Σάββατο στα συλλαλητήρια" ΕΔΩ

*Φρ. Ένγκελς : “Η Καταγωγή της Οικογένειας…”, σελ. 208 - 214,
Εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2005,

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

To Χρήμα ως Κέρδος ( Μέρος ΙΙΙ )

Πως φτάσαμε όμως στην “εποχή των τεράτων” ;
 
«Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» του Φ. Ένγκελς, ίσως ένα από το πιο δημοφιλή  έργα,  των κλασικών του μαρξισμού, μας προσφέρει μια από τις πιο τεκμηριωμένες και ταυτόχρονα λογοτεχνικά δοσμένες αναλύσεις, της ιστορικής εξέλιξης της κοινωνίας των ανθρώπων. Και την πιο κατατοπιστική εισαγωγή στην  “εποχή των τεράτων”, τη βρίσκουμε στον επίλογο του βιβλίου, όπου ο Φ. Ένγκελς παρακολουθεί και συνοψίζει, από το ξεκίνημα της, όλη την εξελικτική πορεία μέχρι την σύγχρονη εποχή.



“..Είχε ανακαλυφθεί το μεταλλικό χρήμα.. 
το εμπόρευμα των εμπορευμάτων, που 
κρύβει μέσα του όλα τα άλλα εμπορεύματα…"

"...Έτσι φτάσαμε στο κατώφλι του πολιτισμού. Ο πολιτισμός αρχίζει με μια νέα πρόοδο στον καταμερισμό εργασίας.... Ο πολιτισμός εδραιώνει και αυξάνει όλους αυτούς τους καταμερισμούς της εργασίας που βρήκε...και προσθέτει σ’ αυτούς έναν τρίτο καταμερισμό της εργασίας, που η σημασία του είναι αποφασιστική και τον χαρακτηρίζει: Δημιουργεί μια τάξη, που δεν ασχολείται πια με την παραγωγή, αλλά μόνο με την ανταλλαγή των προϊόντων - τους εμπόρους.... 

Μια τάξη που κάνει τον εαυτό της αναπόφευκτο μεσάζοντα ανάμεσα σε κάθε δυο παραγωγούς και εκμεταλλεύεται και τους δυο. Με το πρόσχημα ότι γλιτώνει τους παραγωγούς από τον κόπο και τους κινδύνους της ανταλλαγής, ότι επεκτείνει την τοποθέτηση των προϊόντων τους σε πιο απομακρυσμένες αγορές, ότι γίνεται έτσι η χρησιμότερη τάξη του πληθυσμού, διαμορφώνεται μια τάξη από παράσιτα, από γνήσιους κοινωνικούς χαραμοφάηδες, που σαν αμοιβή για πολύ ελάχιστες πραγματικές υπηρεσίες, ξαφρίζει την κρέμα τόσο από την ντόπια, όσο και από την ξένη παραγωγή, αποκτά γρήγορα τεράστια πλούτη και ανάλογη κοινωνική επιρροή και ακριβώς γι’ αυτό, στην περίοδο του πολιτισμού, κατακτά όλο και νέες τιμές, όλο και μεγαλύτερη εξουσία πάνω στην παραγωγή, ώσπου τέλος προωθεί κι αυτή ένα δικό της προϊόν - τις περιοδικές εμπορικές κρίσεις....  

Μαζί με το νεαρό εμπορικό στρώμα, διαμορφώνεται και το μεταλλικό χρήμα, το κομμένο νόμισμα, και με το μεταλλικό χρήμα ένα νέο μέσο για την κυριαρχία του μη παραγωγού πάνω στον παραγωγό και την παραγωγή του.                                                                                                Είχε ανακαλυφθεί το εμπόρευμα των εμπορευμάτων, που κρύβει μέσα του όλα τα άλλα εμπορεύματα, το μαγικό μέσο που κατά βούληση μπορεί να μεταμορφώνεται σε κάθε αξιοζήλευτο και επιθυμητό πράγμα.  Όποιος το είχε, εξουσίαζε τον κόσμο της παραγωγής, και ποιος το είχε πριν από όλους; Ο έμπορος.... Αυτός φρόντιζε να γίνει φανερό ότι όλα τα εμπορεύματα, και επομένως και οι εμπορευματοπαραγωγοί, όφειλαν να πέφτουν στο έδαφος και να προσκυνούν το χρήμα.... 

Ύστερα από την αγορά εμπορευμάτων με χρήμα ήρθε ο δανεισμός με χρήμα, μαζί του ο τόκος και ο τοκογλύφος.... ..πλάι στο χρηματικό πλούτο, παρουσιάστηκε τώρα και ο πλούτος σε γαιοκτησία... Τι σήμαινε αυτό, του το ξεκαθάρισε το χρήμα που εφευρέθηκε ταυτόχρονα με την ατομική ιδιοκτησία της γης. Η γη μπορούσε τώρα να γίνει εμπόρευμα, που το πουλάς και το υποθηκεύεις.... 

Έτσι με την επέκταση του εμπορίου, με το χρήμα και την τοκογλυφία, με τη γαιοκτησία και την υποθήκη, προχωρούσε γοργά η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του πλούτου στα χέρια μιας ολιγάριθμης τάξης και παράλληλα μεγάλωνε η φτώχεια των μαζών και πλήθαινε η μάζα των φτωχών... (έτσι) γεννήθηκαν καινούργιες ανάγκες και νέα συμφέροντα,… 

Τα συμφέροντα των ομάδων των χειροτεχνών που δημιουργήθηκαν με τον καταμερισμό της εργασίας, οι ιδιαίτερες ανάγκες της πόλης σε αντίθεση με την ύπαιθρο, απαιτούσαν νέα όργανα...είχε δημιουργηθεί μια κοινωνία που εξ αιτίας όλων των οικονομικών όρων ζωής έγινε ανάγκη να διασπαστεί σε ελεύθερους και δούλους, σε πλούσιους που ασκούσαν εκμετάλλευση και φτωχούς που δέχονταν εκμετάλλευση, μια κοινωνία που όχι μόνο δεν μπορούσε ξανά να συμφιλιώνει αυτές τις αντιθέσεις, αλλά που αναγκαστικά τις έσπρωχνε όλο και περισσότερο στα άκρα"*.

Συνεχίζεται...


Οργανωμένη αντεπίθεση ΕΔΩ

Εμπροσθοφυλακή και εφεδρείες στην υπηρεσία του κεφαλαίου ΕΔΩ
* Φρ. Ένγκελς : «Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας & του Κράτους»,  
σελ. 204 - 208, Εκδόσεις: «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2005,

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

To Χρήμα ως Κέρδος ( ΙΙ Μέρος)


«Ο Περσέας χρειαζόταν μια κουκούλα από σύννεφο για να κυνηγάει τα τέρατα. Εμείς κατεβάζουμε την κουκούλα βαθιά και σκεπάζουμε μάτια και αφτιά, για να μπορούμε ν’ αρνιόμαστε την ύπαρξη των τεράτων».*


«Όπως ξέρει κάθε γνώστης της ανθρώπινης φύσης» οι άνθρωποι που βρίσκονται σε «φιλελεύθερη σχέση εξάρτησης» προς τους «περιουσιακά ανεξάρτητους ανθρώπους», όπως ονομάτιζε τον 18ο αιώνα, τους ανθρώπους της τάξης του, τους σφετεριστές, δηλαδή, του ανθρώπινου μόχθου, ο σερ Φ. Μ. Ήντεν, είναι, εξ αιτίας αυτής ακριβώς της “φιλελεύθερης” σχέσης εξάρτησης, ευάλωτοι στις απειλές και εύπιστοι στα ψέματα της τάξης των “περιουσιακά” ανεξάρτητων ανθρώπων και των πολιτικών εκπροσώπων τους.

Και αυτό, η κυρίαρχη τάξη των εκμεταλλευτών, στις ειδυλλιακές εποχές της καπιταλιστικής ανθοφορίας, το πετυχαίνει από την μια, κρατώντας τον λαό, με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, με τον μυστικισμό και την πορνεία, στην πολιτική καθυστέρηση, κολακεύοντας αυτή την πολιτική του καθυστέρηση, με την προκλητικά λαϊκίστικη προπαγάνδα της, και από την άλλη, σε πολιτική καταστολή, με τη χρησιμοποίηση, όποτε χρειαστεί, των καταπιεστικών μηχανισμών του κράτους, δηλαδή με την κρατική βία και τρομοκρατία.

Κάθε καλοπροαίρετα σκεπτόμενος άνθρωπος, μπορεί χωρίς την παραμικρή δυσκολία να κατανοήσει, να αποδεχτεί, την τεράστια δυσκολία που αντιμετωπίζει διαχρονικά, η σοσιαλιστική διανόηση και η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, στη προσπάθειά της να επαναστατικοποιήσει την σκέψη και την δράση των εργαζομένων, ώστε να γίνει δυνατή, από την πλευρά των εργαζομένων, η συνειδητοποίηση της ταξικής τους θέσης και δύναμης, καθώς και το ιστορικό χρέος της τάξης τους.
Προκειμένου να αντιμετωπίσει την πολιτική καθυστέρηση της εποχής του, - τηρουμένων των αναλογιών, αντίστοιχη και στην δική μας εποχή - ο Β. Ι. Λένιν, καλούσε από το 1894 τη σοσιαλιστική διανόηση «να βάλει τέλος στις αυταπάτες και να αναζητήσει στήριγμα στην πραγματική και όχι στην επιθυμητή κοινωνική εξέλιξη, στις πραγματικές και όχι στις ενδεχόμενες κοινωνικοοικονομικές σχέσεις».

«Η θεωρητική δράση της σοσιαλιστικής διανόησης, έλεγε, πρέπει… να αποκαλύψει αυτό τον ανταγωνισμό (των παραγωγικών σχέσεων) παντού όπου είναι σκεπασμένος με την πολιτική ιστορία, με τις ιδιομορφίες του νομικού καθεστώτος, με τις θεωρητικές προλήψεις που έχουν επικρατήσει. Πρέπει να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας μας, σαν καθορισμένου συστήματος σχέσεων παραγωγής, να δείξει τον αναγκαίο χαρακτήρα της εκμετάλλευσης και της απαλλοτρίωσης των εργαζομένων μέσα σ’ αυτό το σύστημα, να δείξει τη διέξοδο εκείνη απ’ αυτό το καθεστώς, την οποία υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη»**

Κι αν οι αστοί οικονομολόγοι και οι κάθε λογής απολογητές της τάξης των εκμεταλλευτών λένε, ότι αυτά πια είναι ξεπερασμένα, το μόνο που φανερώνουν, είναι ακριβώς, η χειραγώγηση και η εξάρτηση τους από τον "μπεζαχτά" της αστικής τάξης. Ότι είναι, οι υποβολείς των ψεμάτων, των ανοησιών και του διαχρονικού λαϊκισμού της αστικής προπαγάνδας. (Είδαμε και σήμερα τις συναινετικές γελοιότητες των εκπροσώπων της πανικόβλητης τάξης των πλουτοκρατών. Σε λίγο θα τις αναπαράγουν στο τετράγωνο τα αστικά ΜΜΕ, "παλιά μας τέχνη κόσκινο").

Όταν ο Λένιν μιλάει για «τη διέξοδο εκείνη απ’ αυτό το (καπιταλιστικό) καθεστώς, την οποία υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη» πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι, σε τελευταία ανάλυση, αναφέρεται στην ταξική πάλη, πιο συγκεκριμένα στην «επαναστατική πρακτική δράση». Την ανειρήνευτη ταξική πάλη, μέχρι την τελική ανατροπή του εκμεταλλευτικού οικονομικού συστήματος και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Και κανείς πραγματικά ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα έβαζε σε δοκιμασία την νοημοσύνη του, υποστηρίζοντας ότι, από την στιγμή που πραγματοποιήθηκε η πρώτη επανάσταση, το ανθρώπινο γένος απόχτησε επαναστατική αταβιστική μνήμη. Αντίθετα, η ζωή έχει δείξει ότι, την κάθε ιστορική εποχή, οι λαοί είναι υποχρεωμένοι, μέσα από βάσανα και θυσίες, να μετασχηματίζουν το κοινωνικό τους ε ί ν α ι, με την επαναστατική πρακτική τους δ ρ ά σ η .

Εδώ βρισκόμαστε και πάλι σήμερα. Και όσοι πιστεύουν, συνήθως οι μικροαστοί φιλάνθρωποι και οι εκπρόσωποί τους, (οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη) φιλόζωοι και περιβαλλοντολόγοι (το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη), αλλά και γενικά, καλοπροαίρετοι άνθρωποι οι οποίοι συνθλίβονται από το εκμεταλλευτικό σύστημα και θλίβονται, όταν βρίσκονται κατά πρόσωπο με την κοινωνική αδικία, ότι είναι δυνατόν οι κοινωνίες να μετασχηματισθούν με τον «από μηχανής θεό», ή ακόμα πιο τραβηγμένα, με την συγκατάβαση και παραίτηση των εκμεταλλευτών, προφανώς, θάλεγα επιεικώς, αυταπατώνται.


«Ο Περσέας χρειαζόταν μια κουκούλα από σύννεφο για να κυνηγάει τα τέρατα. Εμείς κατεβάζουμε την κουκούλα βαθιά και σκεπάζουμε μάτια και αφτιά, για να μπορούμε ν’ αρνιόμαστε την ύπαρξη των τεράτων».

Πως φτάσαμε όμως στην “εποχή των τεράτων”;

Συνεχίζεται…

*Καρλ Μαρξ, “Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ”, τόμος Ι, σελ. 15.
**Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, 5η ρωσ. εκδ., τόμος 1ος, σελ.307, γράφτηκε το 1894.


Εικόνα : Rene Magritte

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

To Χρήμα ως Κέρδος ( Μέρος Ι )


«…Οι πλούσιοι δεν διακρίνονται από τους φτωχούς επειδή έχουν γη και χρήμα, μα επειδή εξουσιάζουν εργασία…»


Είναι πλέον ολοφάνερο. Η διεθνής κεφαλαιοκρατία έχει φτάσει σε νεκρό σημείο. Αυτό φαίνεται και από τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις αξεπέραστες δυσκολίες, που της έχει δημιουργήσει η κρίση υπερπαραγωγής, δηλαδή, η υπερσυσσώρευση εμπορευμάτων και χρηματικού κεφαλαίου και από κοντά η αλματώδης επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη. Όλοι είμαστε μάρτυρες της ολομέτωπης, συντονισμένης και πρωτοφανέρωτης επίθεσης ισοπέδωσης, των με σκληρούς αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού, κατακτημένων εργατικών - κοινωνικών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών.

Μειώσεις μισθών, καταστροφή της Κοινωνικής Ασφάλισης, και των Συλλογικών Συμβάσεων. Ανεργία και φτώχεια σε καλπάζουσα, μετά από χρόνια, αύξηση. Ελαστικές εργασιακές σχέσεις, αφαίρεση του 13ου μισθού, επιμήκυνση του προσδόκιμου εργάσιμου βίου, μείωση συντάξεων. Ιδιωτικοποιήσεις στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Τ.Α., στις Μεταφορές, στην Ενέργεια, στις Τηλεπικοινωνίες, στη δημόσια γη κλπ. Δημόσιο χρέος, ελλείμματα, μνημόνια 1 και 2, και 3, και 13, τρόικα, «αξιοποίηση» δημόσιας περιουσίας, επιμήκυνση, Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 – 2015, κούρεμα - χτένισμα "η Αγγέλα" - του χρέους, χρεοκοπία κλπ.

Αν τώρα θελήσει κανείς, σαν άλλος Θησέας, να ακολουθήσει το «μίτο της Αριάδνης», το νοητό δηλαδή νήμα που συνδέει, αυτά τα “ξεχωριστά” γεγονότα, που συνθέτουν την σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα, συνέπεια της οποίας είναι και η κάθε εθνική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι - όσο κι αν με την πρώτη ματιά μπορεί να φαίνεται απλοϊκό - θα διαπιστώσει πως είναι το Κ Ε Ρ Δ Ο Σ. Το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, η παραγωγή και ιδιοποίηση, μέσα από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, της υ π ε ρ α ξ ί α ς. Δηλαδή, της απλήρωτης εργασίας.

«Η σκέψη για το ατομικό κέρδος είναι το μόνο κίνητρο που παρακινεί τον κάτοχο οποιουδήποτε κεφαλαίου να το ενεργοποιήσει στη γεωργία, στη βιομηχανία ή σε κάποιο ιδιαίτερο κλάδο του χονδρικού ή λιανικού εμπορίου...
...Τα σχέδια και οι προγραμματισμοί των κατόχων ενεργοποιημένου κεφαλαίου ρυθμίζουν και κατευθύνουν όλες τις σημαντικότερες λειτουργίες εργασίας, και τ ο  κ έ ρ δ ο ς είναι ο τελικός στόχων όλων αυτών των σχεδίων και προγραμματισμών… Η διεύρυνση της αγοράς και ο περιορισμός του ανταγωνισμού, αποτελεί πάντοτε το ενδιαφέρον των επιχειρηματιών… μια τάξη ανθρώπων που το συμφέρον τους δεν είναι ποτέ ίδιο με το συμφέρον του κοινού, αντίθετα μάλιστα, έχουν συμφέρον να εξαπατούν και να καταπιέζουν το κοινό…»*

Ε.Ε., Συνθήκη του Μάαστριχ, του Άμστερνταμ, της Νίκαιας, της Λισσαβώνας, ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ (Eurogroup), Σύνοδος των υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών της Ευρωζώνης. Συνάντηση των υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών της Ε.Ε. (Ecofin), Διακήρυξη της Βαρκελώνης, της Μπολόνια, ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, «ΚΟΣΤΑ» (Costa/ENEL), ΟΔΗΓΙΑ ΜΠΟΛΚΕΣΤΑΪΝ, Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ για το «Σύμφωνο της ανταγωνιστικότητας ή του ευρώ», ΓΙΟΥΡΟΠΟΛ (Europol) Ευρωπαϊκή Αστυνομική Υπηρεσία με έδρα τη Χάγη της Ολλανδίας, ΝΑΤΟ κλπ.
Βομβαρδισμός και διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, καταστροφή και κατοχή του Ιράκ, του Αφγανιστάν, με τον αφανισμό χιλιάδων ανθρώπων, τα γεγονότα στην Αφρική, η επίθεση - τέλος δεν έχει - των ιμπεριαλιστών στην Λιβύη κλπ.

‘Όλες αυτές η ετικέτες που εφευρίσκουν για να «θυμούνται» τις συναντήσεις τους, και να «ξεχωρίζουν» τις αποφάσεις στις οποίες καταλήγουν, οι συσκεπτόμενοι άνθρωποι «κύρους», τα λεγόμενα «υψηλά ιστάμενα πρόσωπα», δηλαδή, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των τραπεζομονοπωλίων, στις πολυέξοδες συνεδριάσεις των εθνικών αστικών κοινοβουλίων και στις συνόδους των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, και οι στρατιωτικές επιθέσεις ενάντια στους λαούς, μια επιδίωξη και ένα σκοπό έχουν. Το πως, σε τελευταία ανάλυση, θα συντηρήσουν, το πως θα διασφαλίσουν με κάθε τρόπο, την εξουσία των μονοπωλίων, επί της εργασίας, δηλαδή τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
«… Μερικοί που δεν εργάζονται έχουν ωστόσο στη διάθεσή τους τα προϊόντα της φιλοπονίας. Τούτο όμως, οι ιδιοχτήτες αυτοί το χρωστάνε, μονάχα στον πολιτισμό και στο καθεστώς. Είναι καθαρά δημιούργημα των αστικών θεσμών (ο Ήντεν θάπρεπε να θέσει το ερώτημα: τίνος λοιπόν δημιούργημα είναι «οι αστικοί θεσμοί»; Από την άποψη της νομικής αυταπάτης δεν εξετάζει το νόμο σαν προϊόν των υλικών σχεδίων παραγωγής, αλλά αντίστροφα τις σχέσεις παραγωγής σαν προϊόν του νόμου) Γιατί οι θεσμοί αυτοί έχουν αναγνωρίσει πως τους καρπούς της εργασίας μπορεί κανείς να τους ιδιοποιείται και κατά τρόπο διαφορετικό, εκτός από την εργασία

Οι περιουσιακά ανεξάρτητοι άνθρωποι χρωστάνε την περιουσία τους σχεδόν ολοκληρωτικά στην εργασία άλλων και όχι στη δική τους ικανότητα, που δεν είναι καθόλου ανώτερη από την ικανότητα των άλλων. Οι πλούσιοι δεν διακρίνονται από τους φτωχούς επειδή έχουν γη και χρήμα, μα επειδή εξουσιάζουν εργασία… Αυτό που ταιριάζει στο φτωχό είναι… μια άνετη και φιλελεύθερη σχέση εξάρτησης και στους ανθρώπους με ιδιοχτησία ταιριάζει επαρκής επιρροή και κύρος πάνω σ’ εκείνους που εργάζονται γι’ αυτούς… Όπως ξέρει κάθε γνώστης της ανθρώπινης φύσης, μια τέτοια σχέση εξάρτησης είναι απαραίτητη για το καλό των ίδιων των εργατών »**
Επισήμαινε με αυτά τα λόγια, από τον 18ο αιώνα ακόμα, ο σερ Φ. Μ. Ήντεν στο έργο του “Κατάσταση των φτωχών..”, το δικαίωμα της τάξης του, να ιδιοποιείται τους καρπούς της εργασίας” φυσικά “για το καλό των ίδιων των εργατών”. Παλιά η πηγή από την οποία αντλεί, το θράσσος της, η παρασιτική τάξη των αστών.
Συνεχίζεται…

* Άνταμ Σμιθ, “Ο πλούτος των εθνών”, τόμος 1ος,, σελ. 335, 231 – 2    Καρλ Μαρξ, “Φιλοσοφικά χειρόγραφα”», εκδ., ΓΛΑΡΟΣ, σελ. 65
**Καρλ Μαρξ, "Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ", τόμος Ι, σελ. 638.

"Διέξοδος για το λαό είναι η συμπόρευση με το ΚΚΕ" ΕΔΩ

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

«Μπροστά! Χωρίς να ξεχνάμε ποιος είναι ο δρόμος μας!»

5η ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΗ 
ΝΑΥΠΗΓΟΕΠΙΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ
ΖΩΝΗ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ



Η τέχνη είναι όπλο στα χέρια του λαού!
Εγκαινιάζεται στις 27/5 η έκθεση φωτογραφίας και εικαστικών τεχνών «Ανθρωποι - Χρώμα + Σίδερο» μέσα στη Ζώνη

«Οι αγώνες είναι τέχνη του λαού και η τέχνη όπλο του», είναι το σύνθημα της έκθεσης φωτογραφίας και εικαστικών τεχνών «Ανθρωποι - Χρώμα + Σίδερο» (27/5 - 5/6, 12 μ. - 9 μ.μ.).


Για πέμπτη χρονιά διοργανώνουν στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος την Εικαστική Έκθεση οι φορείς: Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά, Πανελλήνια Ένωση Αμμοβολιστών - Καθαριστών, Σωματείο Ναυπηγοξυλουργών, Σωματείο Ηλεκτρολόγων Πλοίων και Κίνηση Εικαστικών Καλλιτεχνών. Δημιουργοί από όλο το φάσμα της τέχνης (ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, φωτογραφία, video, μουσική, τραγούδι, θέατρο) εμπνέονται από την εργατική τάξη, τους χώρους παραγωγής του πλούτου και τους αγώνες της και μετατρέπουν αυτή την έμπνευση σε έργα τέχνης.
Αναφέρεται στο δελτίο Τύπου:
«Στο Πέραμα, η τέχνη προσπαθεί να εμπνευστεί και να εμπνεύσει, να διαμορφώσει συμπεριφορές, στάση και δράση. Σε αυτή την αλληλεπίδραση καλλιτέχνες και εργαζόμενοι συντονίζουν το βήμα τους».
Η έκθεση ξεκίνησε το 2005 με πρωτοβουλία ομάδας εικαστικών καλλιτεχνών, με στόχο να βρεθεί το έργο τέχνης στους τόπους δουλειάς, όπου «βρίσκεται ο φυσικός αποδέκτης και η κινητήρια έμπνευση της δημιουργίας του: η εργατική τάξη. Η έκθεση αυτή είναι μια έκθεση χωρίς αποκλεισμούς, με γνώμονα την επαφή με τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και τους εργαζόμενους».
Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται: «Ο "δρόμος της ανάπτυξης" που επιβάλλει το κεφάλαιο και στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, επιλέγοντας το κλείσιμό της, υπηρετεί την κερδοφορία των μεγάλων καπιταλιστών. Απέναντι στις επιλογές του κεφαλαίου βρίσκονται τα ταξικά συνδικάτα της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης. Χρόνια τώρα, σταθερά, αταλάντευτα, αγωνίζονται υπερασπίζοντας τα αυτονόητα: Σταθερή εργασία, ασφάλεια, στέγη, δωρεάν Υγεία, δωρεάν Παιδεία, σύνταξη. Αγωνίζονται για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, του πλούτου που γεννάνε οι ίδιοι, ξεκαθαρίζοντας, μια για πάντα, το αυτονόητο: Αυτοί που παράγουν τα αγαθά, αυτοί πρέπει και να τα απολαμβάνουν». Γι' αυτό και «χορηγοί» της έκθεσης είναι τα ταξικά συνδικάτα της Ζώνης, η εθελοντική δουλειά εργαζομένων και καλλιτεχνών.
Την έκθεση πλαισιώνουν συναυλίες, παραστάσεις, συζητήσεις.
Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

27/5, 8 μ.μ.: Εγκαίνια. Οι Νίκος Περγιάλης και Νίκος Τάγκας σε εργατικά και λαϊκά τραγούδια. Ομάδα «Μελόδημα», από τη Δάφνη. 28/5, 7 μ.μ.: Παρουσίαση το βιβλίου «Ο βασιλιάς άνθρακας» του Α. Σίνγκλερ και συζήτηση,
9 μ.μ.: Συναυλία του Βασίλη Βασιλάτου με τις «Ιστορίες για κρουστά». Συμμετέχει η Καίτη Κουλλιά,
29/5, 7 μ.μ.: Προβολή της ταινίας «Κούλε Βάμπε» (σκηνοθεσία Μπ. Μπρεχτ, μουσική Χ. Αϊσλερ), που αναφέρεται στην κρίση του 1929. Συζήτηση με θέμα: «Αιτίες και συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης»,
9 μ.μ.: «Ενα τραγούδι για τους ανέργους» συναυλία,
3/6, 8 μ.μ.: Θεατρικό δρώμενο με αποσπάσματα έργων του Κ. Βάρναλη,
9 μ.μ.: Αφιέρωμα στη μελοποιημένη ποίηση, συναυλία με τον Βασίλη Λέκκα, την Ειρήνη Σακκαλή και την ορχήστρα της ΚΝΕ.
4/6, 7 μ.μ.: Συζήτηση: «Παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και οι εξελίξεις στην Αφρική»,
9 μ.μ.: Παράσταση της θεατρικής ομάδας «Εκτός σχεδίου» με το έργο «Εξω από την πόρτα» του Βόλφγκανγκ Μπόρχερτ.
5/6, 7 μ.μ.: «Εργατική τάξη και πολιτισμός», συζήτηση,
9 μ.μ.: Συναυλία με τον Βαγγέλη Κορακάκη.
Εργαστήρια για παιδιά: Κυριακή 29/5, 11 π.μ. (φωτογραφία, βιβλιοδεσία, ζωγραφική) και Κυριακή 5/6, 11 π.μ. (ζωγραφική - γλυπτική).

Μπερτολτ Μπρεχτ
" Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας "

Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας 
κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για τη υπόθεσή του 
πρέπει προετοιμασμένος να ' ναι : 
γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί. 
Θα μοιραστεί την ήττα . 
Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα 
αυτός που θέλει τον αγώνα ν' αποφύγει : 
γιατί θ' αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού, 
όποιος για τη δικιά του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί. 


ΚΟΥΛΕ ΒΑΜΠΕ ή ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;
29/5, 7 μ.μ.: Προβολή της ταινίας «Κούλε Βάμπε»

Μια επίκαιρη ταινία 81 ετών!

«Μπροστά! Χωρίς να ξεχνάμε ποιος είναι ο δρόμος μας! 
Μπροστά, χωρίς να ξεχνάμε: σε ποιον ανήκει ο δρόμος; 
Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;»
Μπέρτολτ Μπρεχτ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 η Γερμανία βίωνε με δραματικό τρόπο τα αποτελέσματα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Οι συνθήκες εργασίας ήταν άθλιες, οι ανεργία είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, άνθρωποι πεινούσαν και ζούσαν σε παραγκουπόλεις. Και το χειρότερο: δεν έβλεπαν καμία ελπίδα για το μέλλον που φαινόταν ζοφερό.
Αυτήν η εικόνα αποτυπώνεται με έναν ωμό ρεαλισμό στην ταινία «Κούλε Βάμπε ή Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;» (Kuhle wampe oder wem gehort die welt?) που σκηνοθέτησε ο βουλγαρικής καταγωγής Ζλάτα Ντούντοφ και είναι βασισμένη σε σενάριο του Ερνστ Ότβαλντ και του μεγάλου Μπέρτολτ Μπρεχτ...

Η συνέχεια επί της...οθόνης ΕΔΩ

 "Όταν η Τέχνη υπηρετεί τον κοινωνικό της ρόλο" ΕΔΩ

«ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ»
Σχέδιο για τη μαζική εξαθλίωση του λαού ΕΔΩ



Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

«…η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία»*


« Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία…»

Η κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη, κάνει “αισθητό” το ότι η κρίση αυτή είναι παγκόσμια. Γι' αυτό χτυπάει όλα τα ιμπεριαλιστικά κράτη, κατά κύματα και με αυξομειούμενες εντάσεις. Το κοινό παραμύθι των κέντρων της καπιταλιστικής προπαγάνδας, για τους λαούς της ΕΕ, που «αφηγείται» και η ελληνική κυβέρνηση στον ελληνικό λαό, ότι δηλαδή, τα μέτρα στην Ελλάδα ήταν αναγκαία εξαιτίας και της «αλόγιστης σπατάλης», ότι και καλά, ζήσαμε ως λαός «πάνω από τις δυνατότητές μας», με συνέπεια την διόγκωση του δημόσιου χρέους, δεν το χάφτουν πια ούτε μικρά παιδιά. Η γενίκευση το έφθειρε.

Ακόμα γίνεται φανερό, ότι ο νόμος της ανισομετρίας της καπιταλιστικής ανάπτυξης και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που οξύνονται εξ αιτίας της κρίσης, είναι παράμετροι που οι καπιταλιστικές οικονομίες δεν μπορούν να αγνοήσουν, ούτε μέσα ούτε έξω από τις διακρατικές τους ενώσεις. Η Ε.Ε., αποκαλύπτεται ολοένα και περισσότερο στα μάτια των λαών, αυτό που είναι. Ένωση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που συγκροτήθηκε και εξελίχτηκε στη βάση συγκεκριμένων αντιλαϊκών συνθηκών (Μάαστριχτ, Λισαβόνας κλπ.), για να υπηρετήσει τα γενικότερα συμφέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, έναντι των άλλων ιμπεριαλιστικών κύκλων.

Είναι λοιπόν, ο χαρακτήρας της καπιταλιστικής κρίσης, με το βάθος και τη διάρκεια της ύφεσης, που φέρνει σε αδυναμία το κεφάλαιο, στις σύγχρονες συνθήκες να παραχωρήσει ακόμα και τα ελάχιστα, ώστε εξωραΐζοντας τις “αρνητικές εντυπώσεις”, να προλάβει τις λαϊκές αντιδράσεις. Αυτή η αδυναμία έχει σαν συνέπεια, μέρα τη μέρα, την κλιμακούμενη απαξίωση, και την γενική αμφισβήτηση του αστικού πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που το αντιπροσωπεύουν.

«…Έτσι, όμως, γίνεται φανερό ότι η αστική τάξη είναι ανίκανη να παραμείνει άλλο κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και να επιβάλει στην κοινωνία σαν ρυθμιστικό νόμο τους όρους ύπαρξης της τάξης της. Είναι ανίκανη να κυριαρχεί γιατί είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στο σκλάβο της την ύπαρξη, ακόμα και μέσα στη σκλαβιά του, γιατί είναι υποχρεωμένη να τον ρίξει ως την κατάσταση που θα χρειάζεται να τον τρέφει αυτή αντί να τρέφεται η ίδια απ’ αυτόν. Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία…»*

Οι αλήθεια αυτή, στην σημερινή εποχή του υπέρ αναπτυγμένου καπιταλισμού, σφίγγει την πλουτοκρατία σαν βρόγχος.

Στην προσπάθειά τους να κερδίσουν χρόνο, επιχειρούν, με διάφορους ελιγμούς, (π.χ. διάφορα σενάρια για ανασχηματισμούς, κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας, συναίνεση ή βουλευτικές εκλογές, κρατική βία, προσβολές σε βάρος του λαού και των εργαζομένων ( μαζί τα φάγαμε, τεμπέληδες, κοπρίτες), προκλητικά ψέματα κλπ.) για να καλλιεργήσουν στον λαό φόβο και ανύπαρκτες ελπίδες, με σκοπό να τον κρατήσουν σε παθητική στάση, να τον βάλουν στην αναμονή, να τον τρομοκρατήσουν, να τον εξαντλήσουν, έτσι ώστε να είναι αδύναμη η αντίστασή, στα σχέδια τους. Ενώ συγχρόνως όλοι μαζί, οι επικεφαλής της Ε.Ε. κλιμακώνουν την επίθεση στα μισθολογικά, εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων με το «Σύμφωνο για το ευρώ», το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» κλπ.

Σε όλους εμάς, τους εργαζόμενους, τον λαό, πρέπει να γίνει καθαρό ότι, για τους πολιτικούς εκπροσώπους της πλουτοκρατίας, τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών μελών της ΕΕ, τα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν μονόδρομο, προκειμένου να ξαναμπούν σε τροχιά κερδοφορίας με καλύτερους όρους εκείνα τα μονοπώλια, που θα καταφέρουν (;) να ξεπεράσουν την καπιταλιστική κρίση, μέσα από την εξαθλίωση των λαών.

Για τους λαούς ο δρόμος είναι ένας, προκειμένου να αντιπαλέψουν τα βάρβαρα μέτρα, να μην πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση και το χρέος - για το οποίο δεν έχουν καμία υποχρέωση – για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ριζικές, προς όφελός τους, αλλαγές. Είναι ο δρόμος της λαϊκής οργάνωσης και πάλης, με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Για να απαλλαχθούν από το θηλιά της εκμετάλλευσης, για να γίνουν κύριοι του πλούτου που παράγουν.

Περισσεύουν 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι ΕΔΩ
Ποιο κίνημα χρειάζεται ΕΔΩ
Η ώρα της ανατροπής ΕΔΩ

*(Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς, «Μανιφέστο» σελ. 40)