"Η εργατική δύναμη είναι παραγωγός πλούτου και ποτέ κόστος. Τελεία και παύλα"

 «Η εργασία όπως και η γη αποτελούν τη μοναδική πηγή πλούτου. Το ίδιο το κεφάλαιο δεν είναι τίποτα άλλο από συσσωρευμένο προϊόν της εργασίας»

 «Η μοναδική όμως αξία χρήσης, που όταν καταναλώνεται παράγει κέρδος, είναι η εργατική δύναμη». (Το Χρήμα ως Κέρδος)   
Που σημαίνει ότι,  η εργατική δύναμη είναι παραγωγός πλούτου και ποτέ κόστος. Τελεία και παύλα.

 

 

 Στην αξεπέραστη δίνη των αντιφάσεων*

 «Ένα "μοιραίο" ερώτημα για το 2013 είναι το εξής: Τι τρέχει με την παγκοσμιοποίηση;...

...Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του χαμηλού κόστους απασχόλησης (το παραμύθι  του "εργατικού κόστους" τώρα πια "κόστος απασχόλησης") στην Κίνα έχει περιοριστεί δραστικά. Το 2000, η μέση ωριαία αμοιβή του βιομηχανικού εργάτη στην Κίνα ανήρχετο στα 0,52 δολάρια ΗΠΑ. Ωστόσο, έως το 2015, η εν λόγω αμοιβή θα έχει φτάσει στα 6 δολ., ιδιαίτερα δε στις βιομηχανίες που απαιτούν εξειδικευμένο προσωπικό. Αν και η μέση, ωριαία αμοιβή των βιομηχανικών εργατών στις ΗΠΑ ανέρχεται στα 19 δολάρια, η "Boston Consulting Group" υποστηρίζει ότι παράγοντες που δεν σχετίζονται με τους μισθούς ευνοούν σαφώς την παραγωγή εντός αμερικανικού εδάφους. 

Μεταξύ αυτών, το γεγονός ότι οι Αμερικανοί εργάτες είναι πιο παραγωγικοί, ότι η αυτοματοποίηση έχει μειώσει το ποσοστό κόστους των μισθών (νάτο πάλι το "εργατικό κόστος" ως κόστος παραγωγής) ως μέρος του συνολικού κόστους παραγωγής, καθώς και το ότι το φθηνό φυσικό αέριο συντείνει επίσης στη μείωση του κόστους παραγωγής. Τέλος, η αύξηση του κόστους πετρελαίου έχει αυξήσει το κόστος των ναύλων, επηρεάζοντας το κόστος των εισαγομένων προϊόντων. Ασφαλώς η παγκοσμιοποίηση δεν θα αποτελέσει παρελθόν... 

Η Κίνα και ορισμένες άλλες χώρες εξασφαλίζουν τεράστια εμπορικά πλεονάσματα. Από την πλευρά τους, οι ΗΠΑ, συσσωρεύουν τεράστια εμπορικά ελλείμματα. Ανάλογη κατάσταση επικρατεί και στην Ευρώπη. Η ύφεση περιορίζει τώρα την όρεξη των Αμερικανών και των Ευρωπαίων για εισαγόμενα προϊόντα. 
Οπως αναφέρει ο Φρεντ Μπέργκσεν, οικονομολόγος του Ινστιτούτου Πίτερσον, "η Κίνα και άλλες χώρες επαναπροσδιορίζουν τώρα την αναπτυξιακή πολιτική τους, που στηριζόταν στις εξαγωγές, επιδιώκοντας την τόνωση της εγχώριας ζήτησης..."».

Αυτά έγραφε «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 1/1/2013 σε άρθρο που αναδημοσίευσε από την «Ουάσιγκτον Ποστ». Δεν μπορεί να ξέρει κανείς πώς ακριβώς θα εξελιχθεί η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία στις συνθήκες της βαθιάς οικονομικής κρίσης στην οποία έχει περιέλθει. Αλλά πράγματι στο συγκεκριμένο άρθρο προδιαγράφονται κάποιες τάσεις, οι οποίες δείχνουν προσπάθειες αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης σε συνθήκες βαθιάς αλληλεξάρτησης καπιταλιστικών οικονομιών, σε συνδυασμό με την αντιμετώπιση της όξυνσης του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, αντιμετώπιση βεβαίως στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας σε επίπεδο έθνους - κράτους για διέξοδο σε όφελος του κεφαλαίου. 

Βεβαίως αυτό σε τίποτα δεν αλλάζει τη βαθιά καπιταλιστική διεθνοποίηση, άρα και την αλληλεξάρτηση των ξεχωριστών καπιταλιστικών οικονομιών και δε θα την αλλάξει. Αλλά οι ανταγωνισμοί θα οξυνθούν. Ταυτόχρονα εμφανίζεται πιο έντονη η τάση για επενδύσεις στην εσωτερική αγορά κάθε καπιταλιστικής οικονομίας, για να οδηγηθεί σε ανάκαμψη.

Το βασικό συμπέρασμα με το παράδειγμα και των ΗΠΑ και της Κίνας όμως δεν είναι αυτό. Αυτό που προκύπτει από το συγκεκριμένο άρθρο είναι ότι ο παράγοντας «ανταγωνιστικότητα» και η προπαγάνδα που αναπτύσσεται πάνω σ' αυτόν ως πανάκεια για την καπιταλιστική ανάπτυξη έχει όρια, και τα όρια είναι η εξίσωσή της  στις διαφορετικές καπιταλιστικές οικονομίες,  που καταρρίπτουν το μύθο του πλεονεκτήματός της,  αλλά και τη συνταγή για «εξωστρεφή ανάπτυξη». 

Απ' αυτό μπορούν οι εργαζόμενοι να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα για την αστική πολιτική διαχείρισης της κρίσης και πρώτ' απ' όλα ότι ακόμη και προσωρινά να υπάρξει ανάκαμψη, οι ίδιοι όχι μόνο δε θα έχουν κανένα όφελος αλλά θα συνεχίζουν να ζουν σε συνθήκες ανεργίας, φτώχειας και εξαθλίωσης. 

Από το άρθρο επίσης γίνεται καθαρό ότι η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τους μισθούς που εξισώνονται προς τα κάτω, αυτό γίνεται και στις ΗΠΑ, αλλά και από άλλους παράγοντες, όπως η παραγωγικότητα της εργασίας, το κόστος της ενέργειας, των μεταφορών, των πρώτων υλών. Επίσης ότι η τάση για επιστροφή κεφαλαίων που είχαν εξαχθεί στο εσωτερικό κρατών, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ανεργία, ακριβώς λόγω παραγωγικότητας της εργασίας. 

Ταυτόχρονα οι αντιφάσεις της καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν. Το παράδειγμα της Κίνας είναι χαρακτηριστικό. Λόγω κρίσης, οι εξαγωγές της μειώνονται και είναι υποχρεωμένη να στραφεί στην εσωτερική αγορά. Αλλά πρέπει να δημιουργήσει συνθήκες ζήτησης, άρα να αυξάνει τους μισθούς.  Αλλά έτσι χάνει διεθνώς το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στις εξαγωγές εμπορευμάτων, επομένως και στη συμβολή τους στην ανάπτυξή της.

 

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως η οικονομική καπιταλιστική κρίση διεθνώς δείχνει τις αξεπέραστες αντιφάσεις και τα πραγματικά όρια του καπιταλισμού, που είναι ξεπερασμένα. Η εργατική τάξη, οι λαοί, δεν έχουν άλλο δρόμο από την πάλη για την ανατροπή του».  

*Από τον Ριζοσπάστη, όλο το άρθρο ΕΔΩ