"...Ο σοσιαλισμός δεν είναι μόνο αναγκαίος και επίκαιρος, αλλά και με αναγκαιότητα εφικτός".

«... η δεισιδαιμονία για το κράτος πέρασε από τη φιλοσοφία στην κοινή συνείδηση της αστικής τάξης κι ακόμα και σε πολλούς εργάτες.  Σύμφωνα με τη φιλοσοφική άποψη, το κράτος είναι η "πραγματοποίηση της ιδέας" ή η βασιλεία του Θεού πάνω στη γη, μεταφρασμένη σε φιλοσοφική γλώσσα, το πεδίο όπου η αιώνια αλήθεια και δικαιοσύνη πραγματοποιούνται ή πρόκειται να πραγματοποιηθούν....Στην πραγματικότητα όμως, το κράτος δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένας μηχανισμός για την καταπίεση μιας τάξης από μιαν άλλη... » (Φ. Ένγκελς, από την εισαγωγή στην εργασία του Κ. Μαρξ "Ο εμφύλιος πόλεμος στην Γαλλία").  

«Ο Ελληνικός Λαός έχει κάνει θυσίες. Τεράστιες θυσίες. Και εξαιρέσεις δεν μπορώ να επιτρέψω. Άλλωστε, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν ανήκουν στις συντεχνίες. Στο Λαό ανήκουν, που έχει το δικαίωμα να τα χρησιμοποιεί και όχι να τον ταλαιπωρούν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Γι' αυτό, ας το καταλάβουν όλοι: Τα λάθη του παρελθόντος δεν θα ξαναγίνουν! Καθαρές κουβέντες!»  Διεμήνυσε ο Αντώνης Σαμαράς,  ως εκπρόσωπος της αιώνιας αλήθειας στη γη.

Οι ίδιες, φθαρμένες πια από την πολυκαιρισμένη χρήση τους, γνωστές απειλές και ιλιγγιώδεις ανοησίες της αστικής τάξης.  «Ο Ελληνικός Λαός έχει κάνει θυσίες. Τεράστιες θυσίες»... στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει την θεομηνία, με την οποία οι υπερβατικές δυνάμεις  τιμώρησαν την απληστία του. 

Έτσι ο επικεφαλής των εκπροσώπων  της αιώνιας αλήθειας, των υπερβατικών δυνάμεων στη γη,  "δεν μπορεί να επιτρέψει" την αδικία. Δηλαδή σ' ένα μέρος των εργαζομένων - μια "συντεχνία" προνομιούχων, όπως χαρακτηρίζουν οι ιερείς της πλουτοθρησκείας, κάθε φορά τους εργαζόμενους των διαφόρων κλάδων, όταν αυτοί απεργούν  διεκδικώντας το δικαίωμά τους στη ζωή - να μην  καταβάλλει το μέρος του τιμήματος που τους αναλογεί, για τον εξευμενισμό των τιμωρών υπερβατικών δυνάμεων. 

 Τι  λέει στο λαό η τρικομματική κυβέρνηση; Αν δεν χορέψεις από μόνος σου, για "χατήρι" μας, το χορό του Ζαλόγγου, θα σε σπρώξουμε εμείς. Το Ζάλογγο δεν το γλυτώνεις!!
 
Έχουν οδηγήσει με την αρπακτικότητά τους, ένα λαό στην απόγνωση και την εξαθλίωση, αλλά αυτό δεν τους φτάνει. Πρέπει να τον πατήσουν κάτω,  και για να το πετύχουν, μαζί με τ' άλλα, από καιρό τσαλαπατούν  και προσβάλουν βάρβαρα και τη νοημοσύνη του. Να θυμηθούμε εδώ, για  άλλη μια φορά,  εκείνο τον Λόρδο Λοντοντέρυ, ο οποίος  το 1866,  ως υπουργός της κυβέρνησης Πάλμερστον στην Άνω Βουλή, σε αγόρευσή του είχε πει: «Οι Έλληνες πρέπει να γίνουν λαός μικρόψυχος ως οι λαοί του Ινδονιστάν, δια να είναι ολιγότερο επικίνδυνοι».
 
Είναι πλέον τέτοια τα ψέματα, οι μωρολογίες,  η υποκρισία και οι απροσχημάτιστες απειλές τους,  που αν δεν έχεις πάρει  δραμαμίνη, δεν μπορείς να τους ακούσεις  χωρίς να νοιώσεις ναυτία. 
Πόσο παραστατικά και καίρια περιγράφει στον Ριζοσπάστη, ο Νίκος Μπογιόπουλος, την διαχρονική υποκρισία και αθλιότητα της αστικής  προπαγάνδας, μπορείται να το διαπιστώσεται διαβάζοντας το άρθρο του, με τίτλο: "«Ουδείς εξαιρείται» από την γκιλοτίνα!"  .

 
Αυτή βέβαια είναι μια πλευρά της σημερινής 
πραγματικότητας, ίσως η πιο επιφανειακή. 

Γιατί, πίσω από τις άμεσες απειλές, που τις υποστηρίζουν με τις γνωστές αστικές προπαγανδιστικές ανοησίες και προκλητικότητα, οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας, ντόπιας  και "εταίρας"*, κρύβεται, αν μπορεί ακόμα να κρύβεται, η καπιταλιστική πραγματικότητα. Το εφιαλτικό, για τους καπιταλιστές,  αδιέξοδο του εμπορευματικού τρόπου παραγωγής. 

Οι καπιταλιστές δεν μπορούν να διαχειριστούν πλέον την εξελισσόμενη κρίση, αν και χρησιμοποιούν τους συνήθεις τρόπους με τους οποίους ξεπεράστηκαν προηγούμενες καπιταλιστικές κρίσεις (Καταστροφή κεφαλαίων, δηλαδή καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων - σταθερό και μεταβλητό κεφάλαιο -  και έτοιμων προϊόντων, καθώς και πιο βαθιά εκμετάλλευση εργαζομένων και αγορών) , γιατί ακριβώς, οι προηγούμενες κρίσεις με το ξεπέρασμά τους, όπως προείδε ο θείος Κάρολος,  προετοίμασαν την τεράστια και αξεπέραστη σημερινή παγκόσμια κρίση.**

Σ'  αυτή την πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι είναι άμεση  ανάγκη να διακρίνουν  όλο  το φάσμα των δεινών, που αυτή εγκυμονεί για τους ίδιους και το  λαό γενικότερα.  Έτσι, που να προκύψουν αντίστοιχοι ρυθμοί ανάπτυξης και κάτι πάρα πάνω, της μαζικής συσπείρωσης και του οργανωμένου ταξικού αγώνα τους, με την ραγδαία μέχρι σήμερα εξελισσόμενης σε βάρος τους καπιταλιστική κρίση, ώστε να γίνει δυνατή η θετική προς το ταξικό συμφέρον τους,  έκβασή της. 

Γιατί οι εργαζόμενοι  επιβάλλεται, αλλά και διευκολύνονται  από την οικονομική εξέλιξη, να κατανοήσουν, ότι έχουν από καιρό ωριμάσει οι υλικοί όροι και οι κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για τον οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.  Ότι εκεί  που έχει οδηγήσει τους κεφαλαιοκράτες  ο εμπορευματικός  τρόπος παραγωγής,  δεν έχουν άλλη επιλογή  από την ολοένα αναπτυσσόμενη κλίμακα εκμετάλλευσης των εργαζομένων, με την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη δραστική μείωση των μισθών  κλπ,  με συνέπεια να οδηγείται,  από τα πράγματα,   η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας  στα όρια της σύγκρουσης. 

Καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο δεν μπορεί να δώσει τίποτα στην εργατική τάξη, αντίθετα θα βαθαίνει διαρκώς την εξαθλίωσή της. 

Να γιατί ο σοσιαλισμός σήμερα, δεν είναι μόνο  αναγκαίος και 
επίκαιρος, αλλά  και με αναγκαιότητα  εφικτός. 

* "Π. Τόμσεν: Καλεί τον ελληνικό λαό να αποδεχτεί

     αδιαμαρτύρητα τη σφαγή του" 902.gr

** "Τρισδιάστατη Εκτύπωση"