"Φτάνει ο κόμπος στο χτένι"

«Προς λύπη όσων ακόμα ισχυρίζονται ότι δε φταίει το σύστημα αλλά η διαχείρισή του, κάθε νέο στοιχείο που έρχεται από τα ίδια τα επιτελεία των καπιταλιστών μαρτυρά ότι η κρίση υπερσυσσώρευσης είναι παρούσα και παράγει ακριβώς τα αποτελέσματα που προβλέπονται σε μια συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση: 

Βάθεμα της ανισότητας, καταστροφή εργατικής δύναμης και κεφαλαίων, ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.

Οι ελπίδες διαφόρων ότι η κρίση θα ξεπεραστεί μόνο με καταστροφή εργατικής δύναμης διαψεύδονται. Η αναγγελία είναι σαφής: Επίκειται μαζική καταστροφή επιχειρήσεων και συγχωνεύσεις σε ισχυρότερα σχήματα.

Για την εργατική τάξη κάθε τέτοια εξέλιξη σημαίνει μόνο καταστροφή. 
Για το κεφάλαιο οι ανακατατάξεις σημαίνουν ισχυροποίησή του.

Η υπογραφή της Εθνικής Σύμβασης σημαίνει για την εργατική τάξη και επίσημα επιστροφή δεκαετίες πίσω. Δεν είναι μόνο τα 511 ευρώ. Κλάδο τον κλάδο οι εργαζόμενοι στο πέρασμα των χρόνων είχαν κατοχυρώσει ορισμένα δικαιώματα που βελτίωναν τις συνθήκες της ζωής τους. Αυτά περιέχονταν στις συμβάσεις και δεν ισχύουν πια. Για το κεφάλαιο, η εξέλιξη σηματοδοτεί νέα πεδία κερδοφορίας. Για την εργατική τάξη σημαίνει συναγερμό για την επανακατάκτηση των Συμβάσεων, μ' ένα, όμως, νέο στοιχείο - ανάγκη: την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πολιτικοποίηση του αγώνα της.

Τα δεδομένα που διαμορφώνονται από την προσπάθεια των καπιταλιστών να ανακάμψει η κερδοφορία, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να αναμένεται μια ένταση της προπαγάνδας για την «εθνική ενότητα». Χρειάζονται όλο και περισσότερο μια δήλωση των εργατών στο πρότυπο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω». Και γι' αυτό διδάσκουν καθημερινά στην εργατική τάξη το πόσο κακό κάνουν οι απεργίες (η προβολή του ιρλανδικού παραδείγματος είναι χαρακτηριστική).

Στα πλαίσια της «εθνικής ενότητας», η απεργία πρέπει να σβήσει από το λεξιλόγιο, το δε πολιτικό σύστημα εντέλλεται να κινείται με όρους «εθνικής σωτηρίας». Κι απ' αυτήν την άποψη, σωστά οι βιομήχανοι αναγνώρισαν στον ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική δύναμη που χρειάζονται, καθώς αυτό ακριβώς διακηρύσσει.

 

Το κυνήγι της φοροδιαφυγής προαναγγέλλει νέα αφαίμαξη στο λαϊκό εισόδημα για να παραμείνει στο απυρόβλητο η νόμιμη φοροαπαλλαγή των καπιταλιστών στο όνομα των επενδύσεων. Η φιλολογία για την παραοικονομία που πρέπει να φορολογηθεί, από τη μια, κρύβει ότι η φοροδιαφυγή για το κεφάλαιο είναι νόμιμη κι από την άλλη ενοχοποιεί αυτούς που μόνιμα πληρώνουν, την εργατική τάξη.

Καθώς, όμως, για μια ακόμα φορά θα αποδειχτεί στην πράξη ότι δεν μπορείς να πάρεις απ' αυτόν που δεν έχει, επιστρατεύονται οι εκβιασμοί για τις κατασχέσεις.

Για το λαϊκό κίνημα ξημερώνουν μέρες μεγάλης ευθύνης, καθώς στην πράξη πλέον θα χρειαστεί να εφαρμοστεί σε μεγάλη κλίμακα το «κανένας μόνος του», το «ένας για όλους κι όλοι για έναν». Απ' αυτήν την άποψη, οι πρωτοβουλίες που παίρνονται αυτήν την περίοδο από τις δυνάμεις που συγκροτούν την κοινωνική συμμαχία είτε για την ασφάλιση, είτε για το εισόδημα, αποκτούν ξεχωριστή σημασία, καθώς στοχεύουν να συγκεντρώσουν - μαχητικοποιήσουν κάθε δύναμη ικανή για τις μεγάλες μάχες που είναι μπροστά...»*

*Ριζοσπάστης, "Δια του Τύπου"