...να γίνει ο ίδιος ο λαός εξουσία και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. Αυτός είναι μονόδρομος για το λαό.

Να «ξεθολώσει» το τοπίο*

«Θα είναι 180», «θα είναι 121», «μήπως είναι 177 και 118»; «Είναι αποστάτες», «πρέπει να γίνουν τώρα εκλογές ή αργότερα»; «Θα παραταθεί ή όχι το μνημόνιο»; 

Και το αποπροσανατολιστικό γαϊτανάκι συνεχίζεται, θολώνοντας το τοπίο.

Βεβαίως, όλα αυτά τα ερωτήματα για το αστικό πολιτικό σύστημα και τα στελέχη του έχουν ουσία, γιατί αφορούν διεργασίες και ανακατατάξεις που συντελούνται στο εσωτερικό του με στόχο την αναμόρφωσή του, τη διαμόρφωση νέων συμμαχιών που θα διεκδικήσουν τη διακυβέρνηση.

Είναι, όμως, αποπροσανατολιστικά για το λαό, που καλείται στη γωνιά του, στον καναπέ του να παρακολουθεί αυτές τις εξελίξεις τρομοκρατημένος για την «πολιτική αστάθεια», ή αυτοαπατώμενος ότι η κυβερνητική εναλλαγή κάτι θετικό θα φέρει γι' αυτόν, όταν είναι δεδομένο ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα είναι εδώ είτε παραταθεί είτε όχι το μνημόνιο.

Στο υπόβαθρο, όμως, όλης αυτής της αντιπαράθεσης βρίσκεται η από κοινού στήριξη ενός δρόμου ανάπτυξης φύσει αντιλαϊκού, που προϋποθέτει τσακισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, υποβαθμισμένες ανάγκες, ζωή με ψίχουλα, μισο-ανεργία και μισο-εργασία για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. 

Αυτός είναι ο δρόμος του κεφαλαίου, της ΕΕ, δρόμος χίλιες φορές περπατημένος και σε φάση ανόδου της οικονομίας, και σε φάση κρίσης, και σε φάση ανάκαμψης.

Το ζητούμενο των αντιπαραθέσεων στο αστικό πολιτικό σύστημα είναι το ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα αυτόν τον αντιλαϊκό δρόμο. 

Αν πρέπει να συνεχιστεί η σημερινή διαχείριση με παραλλαγές ή αν θα πρέπει να αλλάξει το μείγμα, με ποια μέσα θα πρέπει να εξασφαλίζεται η λαϊκή - εργατική συναίνεση κ.ά. 

Αυτά, άλλωστε, είναι τα ζητήματα, στα οποία δίνουν, τόσο συγκυβέρνηση όσο και αξιωματική αντιπολίτευση, εξετάσεις στους ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά και στους συμμάχους τους σε ΕΕ και ΗΠΑ, διεκδικώντας ο καθένας για λογαριασμό του αυτόν το ρόλο.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, απάντηση δεν μπορεί να δοθεί ούτε με την απάθεια, το συμβιβασμό την αναμονή λύσεων από τα πάνω, ούτε βεβαίως με το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε ρόλο κομπάρσου στο έργο που λέγεται «ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση».

Απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο με τη συσπείρωση των εργαζομένων στα σωματεία, στα συνδικάτα τους, στους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, μαζικοποιώντας τους, δυναμώνοντας την ταξική κατεύθυνση, τον προσανατολισμό συνολικής αντιπαράθεσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου και όχι με τις διαχειριστικές εκδοχές της. 

Απάντηση μπορεί να δοθεί με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την ενδυνάμωση της συμμαχίας εργαζομένων, λαϊκών στρωμάτων, των ΕΒΕ και των αγροτών σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. 

Απάντηση μπορεί να δοθεί με εργατικό - λαϊκό κίνημα πραγματική αντιπολίτευση σε κεφάλαιο, μονοπώλια, κυβερνήσεις τους, ΕΕ, ανοίγοντας ταυτόχρονα την προοπτική να γίνει ο ίδιος ο λαός εξουσία και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. 

Αυτός είναι μονόδρομος για το λαό. 

Τα ζητήματα που αφορούν το πώς θα οργανώσει την αντεπίθεση του πρέπει να τον απασχολήσουν και όχι τα διάφορα παιχνίδια που παίζονται μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα. 

Σε αυτόν το δρόμο το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις γι' αυτό και οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα χρειάζονται γερό, ισχυρό ΚΚΕ παντού!

*Από τη στήλη «Η Άποψη μας» του Ριζοσπάστη.