Η «μάχη» του Ρέντσι...Πού είναι το ζουμί;

 Ο... ρεαλιστής για το κεφάλαιο Ρέντσι*

Πολύς ντόρος γίνεται και τις τελευταίες μέρες με αφορμή την κατάθεση του ιταλικού προϋπολογισμού (όπως και όταν αναδείχτηκε τη φετινή άνοιξη ο φέρελπις αστός πολιτικός Ματέο Ρέντσι πρωθυπουργός της Ιταλίας) ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πέρα από τη λιτότητα για να έρθει η... πολυπόθητη καπιταλιστική ανάπτυξη που δήθεν θα ανακουφίσει και τα λαϊκά στρώματα. 

Μάλιστα οι κυβερνήσεις Ιταλίας και Γαλλίας (3η και 2η οικονομία στην Ευρωζώνη, αλλά αναλογικά με μεγάλα χρέη που αναφέρονται σε δυσθεώρητα ποσά τρισεκατομμυρίων ευρώ) εμφανίζονται ότι συγκροτούν «μέτωπο αντίστασης» στην αυστηρά περιοριστική πολιτική της Γερμανίας και της Μέρκελ.

Ο Ρέντσι ειδικότερα  εμφανίζεται ως ο ρεαλιστής  πολιτικός  που  δεν  υποκύπτει στις  πιέσεις  και προωθεί  την  ανάπτυξη. 

Ας δούμε λοιπόν τι πρακτικά σημαίνει αυτό. Στον προϋπολογισμό της κυβέρνησής του για το 2015  -που υπόκειται στον έλεγχο της ΕΕ, όπως και κάθε χώρας-μέλους-  εξήγγειλε ως αναπτυξιακό μέτρο τις λεγόμενες φοροελαφρύνσεις που αφορούν πρωτίστως επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα. 

Συγκεκριμένα κάνει λόγο για φοροελαφρύνσεις συνολικού ύψους 18 δισεκατομμυρίων ευρώ, ενώ προχτές, μιλώντας στους Ιταλούς βιομηχάνους, είπε ότι θα γίνουν και 16 δισεκατομμύρια ευρώ περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. 

Δηλαδή φοροαπαλλαγές κυρίως για τους βιομηχάνους και τους επιχειρηματίες, κάποια ψίχουλα ως φοροαπαλλαγές σε όσους εργαζόμενους έχουν εισόδημα ως 25.000 ευρώ μεικτά το χρόνο (κάπου 960 ευρώ), και την ίδια ώρα μαχαίρι στις όποιες κοινωνικές δαπάνες έχουν απομείνει, δηλαδή νέα βάρη για τα λαϊκά στρώματα. 

Επίσης η «μάχη» του Ρέντσι αφορά και την επιμονή του να υπάρξει μικρή μείωση του ελλείμματος κατά 0,1% του ΑΕΠ και όχι 0,7% που ζητάει η Γερμανία, ώστε να τηρείται το 3% που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Πού είναι το ζουμί; 

Ότι η διαχείριση Ρέντσι είναι η πιο απτή απόδειξη ότι η περιοριστική και επεκτατική πολιτική, όταν πρόκειται να εξυπηρετηθεί η καπιταλιστική κερδοφορία, μπορούν άνετα να συνδυαστούν, οι μεταξύ τους διαχωριστικές γραμμές δεν είναι δα και ανυπέρβλητες, με το λαό βέβαια χαμένο. 

Καταρρίπτονται έτσι τα παραμύθια που πλασάρουν διάφοροι «αριστεροί διαχειριστές» με το ψευτοδίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη» στο πλαίσιο του καπιταλισμού. 

Για τα λαϊκά στρώματα το κύριο δεν είναι τι δοσολογία θα έχει το μείγμα εκμετάλλευσής τους, ούτε να κάνουν δικό τους καημό το ποια αστική τάξη ή τμήματά της θα βγουν με λιγότερες συνέπειες από την κρίση στην υπαρκτή διαπάλη αστικών τάξεων στο εσωτερικό των κρατών ή σε επίπεδο ΕΕ. 

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, σε μια περίοδο που φουντώνουν τέτοια παραμύθια στα οποία πρωτοστατεί ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν κάθε συμφέρον να απορρίψουν τα ψευτοδιλήμματα και τις ψευδαισθήσεις και να προτάξουν τις σύγχρονες πραγματικές τους ανάγκες που μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο σε ρήξη με τη στρατηγική του κεφαλαίου, με όποια μάσκα και μείγμα διαχείρισης και αν πλασάρεται. 

ΕΥΡΩΖΩΝΗ  Ενδοαστική διαπάλη με φόντο 

τους «κινδύνους» και τις αβεβαιότητες  (ΕΔΩ)

*Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΚΗ" του Ριζοσπάστη.