«Από τη μία, η σταθερή πορεία εξόδου από την κρίση - εξόδου που ήδη αρχίζει...».

Αντ. Σαμαράς: Έρχεται  το  «τέλος της εποχής 

των μνημονίων», αλλά συνεχίζονται τα μέτρα*

«Με κάθε ευκαιρία, η συγκυβέρνηση διαφημίζει το επερχόμενο «τέλος της εποχής των μνημονίων» για να δημιουργήσει κλίμα αναμονής στο λαό και να κρύψει ότι τα βάσανά του δε θα έχουν τέλος στο έδαφος της ΕΕ και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

«Κρατάμε τη χώρα σταθερή στο τέλος μια μεγάλης διαδρομής. Η Ελλάδα γυρίζει σελίδα και η κυβέρνηση παραμένει ισχυρή για να διαπραγματευτεί το τέλος της εποχής των μνημονίων», δηλώνει ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, στην εφημερίδα «Παραπολιτικά».

Στην συνέντευξή του αναφέρει ότι «η χώρα δε χρειάζεται νέο αναγκαστικό δανεισμό» και ότι «μπορεί να τα καταφέρει και χωρίς τα υπόλοιπα από τα χρήματα, που προβλέπονταν να πάρει από το τωρινό Μνημόνιο».

Ωστόσο, επιβεβαιώνει ότι ο λαός δεν έχει να περιμένει την παραμικρή ανακούφιση, τονίζοντας: «Αν επιστρέψουμε ξανά σε ελλείμματα είμαστε χαμένοι! Αν αρχίσουν τα "δώστα όλα" και "λεφτά υπάρχουν" κι "όλα τζάμπα" και "πάρε κόσμε", τότε θα επιστρέψουμε σε χειρότερα: Νέα μνημόνια με ακόμα πιο σκληρούς όρους». 

Βέβαια, ούτως ή άλλως, τα χειρότερα είναι μπροστά για το λαό, αφού για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ ισχύει καθεστώς ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας, είτε έχουν μνημόνιο, είτε όχι.

Ο Αντώνης Σαμαράς επιχειρεί ψευδώς να συνδέσει τη λαϊκή ευημερία με την καπιταλιστική ανάκαμψη, τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας, που προϋποθέτουν το ακριβώς αντίθετο: Το τσάκισμα κάθε εργατικού και άλλου δικαιώματος.

Στο έδαφος της διπολικής και ενδοαστικής αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζει ότι το πρόγραμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι «λίστα γάμου».

Αποσιωπώντας ότι ο λαός θα υποβάλλεται διαρκώς σε θυσίες και στη φάση της ανάκαμψης και στη φάση της κρίσης, υποστηρίζει ότι το δίλημμα είναι ανάμεσα σε δύο δρόμους: «Από τη μία, η σταθερή πορεία εξόδου από την κρίση - εξόδου που ήδη αρχίζει. Κι από την άλλη, η απότομη επιστροφή σε κρίση, χειρότερη από αυτή που γνωρίσαμε και ήδη ξεπερνάμε». 

Οι συγκεκριμένες αναφορές πέρα από τις ανάγκες της διπολικής αντιπαράθεσης, έχουν ως στόχο να ενοχοποιήσουν το λαό ως υπεύθυνο για την κρίση, με αντιδραστικά ιδεολογήματα του τύπου «καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε» και να αποσιωπήσουν ότι η κρίση είναι σύμφυτη με την καπιταλιστική κυριαρχία».  

...Αυτές είναι οι συνέπειες της κοινωνικής κατάστασης που είναι πολύ ευνοϊκή για τον εργάτη, δηλαδή μια κατάσταση  α ν α π τ υ σ σ ό μ ε ν ο υ  πλούτου.

Αλλά θα έρθει κάποτε ο καιρός που η κατάσταση αυτή θα φτάσει στο κορύφωμά της.  

Ποια θα είναι τότε η θέση του εργάτη;

«Σε μια χώρα που 'εχει φτάσει σ' αυτή την πληρότητα του πλούτου...τόσο οι αμοιβές της εργασίας όσο και τα κέρδη του κεφαλαίου θα είναι πιθανότατα πολύ χαμηλά...ο ανταγωνισμός για την εξεύρεση εργασίας θα...μειώνει τις αμοιβές εργασίας σε σημείο που μόλις να επαρκεί για τη συντήρηση των απασχολουμένων εργατών...»

Οι πλεονάζοντες θα έπρεπε να πεθάνουν.

Έτσι σε κατάσταση κοινωνικής παρακμής έχουμε αυξανόμενη αθλιότητα του εργάτη, σε κατάσταση προόδου έχουμε μια πολύπλοκη αθλιότητα και στην κατάσταση απόλυτης ανέπτυξης έχουμε στατική αθλιότητα.

Ο Άνταμ Σμίθ μας λέει ότι η κοινωνία της οποίας το μεγαλύτερο τμήμα δυστυχεί δεν είναι  ευτυχισμένη. (Άνταμ Σμιθ «Ο πλούτος των εθνών»)

Αλλά από τη στιγμή που ακόμα και η κατάσταση της πιο μεγάλης ευημερίας μιας κοινωνίας, οδηγεί στη δυστυχία της πλειονότητας των ανθρώπων της και απο τη στιγμή που το οικονομικό σύστημα που ανταποκρίνεται σε μια κοινωνία βασισμένη στο ατομικό συμφέρον, επιφέρει μια τέτοια κατάσταση ευημερίας, συνάγεται ότι σκοπός (αυτού) του οικονομικού συστήματος είναι η δυστυχία της κοινωνίας...
(Καρλ Μαρξ, «Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα», εκδ. Γλάρος, σελ. 50- 51)     

*Από το 902.gr