...Ο «ρεαλισμός» της υποταγής

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ

Το  παράδειγμα  του  κατώτατου  μισθού *

 

 

Το τελευταίο διάστημα οι λέξεις «ελάχιστο» και «κατώτατο» δεσπόζουν στον πολιτικό λόγο των δύο βασικών πόλων του αστικού πολιτικού συστήματος, της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Ελάχιστο εισόδημα εγγυάται ο Σαμαράς, αυξημένο κατώτατο μισθό εγγυάται ο Τσίπρας.

 

Ο πολύχρωμος θίασος των υπηρετών της αστικής τάξης αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει το λαό ώστε να μειώνει συνεχώς τις απαιτήσεις του, να θεωρεί εξωπραγματική κάθε διεκδίκηση της ανάκτησης των μεγάλων απωλειών που είχε την περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, να καθηλώνει τις προσδοκίες του μόνο στα ζητήματα στοιχειώδους επιβίωσης και στον περιορισμό της ακραίας φτώχειας.

Αυτή η στοχευμένη αστική «εκπαίδευση» βοηθά 

να εδραιωθεί η λογική της ταξικής συνεργασίας...

 

...Ο «ρεαλισμός» της υποταγής

 

Όσο το εργατικό κίνημα υποκλίνεται στους στόχους της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η σημερινή αφόρητη κατάσταση δεν πρόκειται ν' αλλάξει ουσιαστικά.

Όσο η γραμμή της ταξικής πάλης διαμορφώνεται με βάση τις αντοχές και τις ανάγκες του συστήματος της εκμετάλλευσης, όσο δε σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία των μονοπωλίων και την ΕΕ, θα βιώνουμε την εγγυημένη εξαθλίωση του ελάχιστου μισθού, της ελάχιστης ασφάλισης, της ανεργίας και της ανασφάλειας.

Αυτή η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, της επιλογής του δήθεν μικρότερου κακού είναι ρεαλιστική μόνο για τις ανάγκες και τα σχέδια της άρχουσας τάξης.

Αυτή η γραμμή καθηλώνει το εργατικό κίνημα στο ρόλο του κομπάρσου, του υπηρέτη της εναλλαγής αστικών κυβερνήσεων, αφήνοντας στο απυρόβλητο, ακλόνητους τους μονοπωλιακούς ομίλους που κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας.

Ρεαλιστικός δρόμος για την εργατική τάξη είναι ο δρόμος της μαχητικής οργάνωσης της αντεπίθεσης για την ικανοποίηση των αναγκών της, με αφετηρία την ανάκτηση των μεγάλων απωλειών της περιόδου της κρίσης. 

Ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με το λαό στην εξουσία.

Για ν' ανοίξει αυτός ο δρόμος απαιτείται μαζικοποίηση των σωματείων, ριζική αλλαγή των συσχετισμών, γραμμή ρήξης και ανατροπής, ριζοσπαστικοί στόχοι πάλης. Απαιτείται ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού.

Οι κομμουνιστές δίνουν καθημερινά στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους σκληρή μάχη απέναντι στους πολύμορφους εκπροσώπους της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνιστικού ρεύματος για να κλιμακωθεί η ταξική πάλη με συνέχεια, διάρκεια, αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό. 

Για να πάρει διαζύγιο όλο και μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης από τη λογική της μοιρολατρίας, του «ρεαλισμού» της υποταγής. Για να οικοδομηθεί η Λαϊκή Συμμαχία απέναντι στον πραγματικό εχθρό.

Η επιτυχία του αγωνιστικού πανελλαδικού προσκλητηρίου του ΠΑΜΕ την 1ηΝοέμβρη είναι ένας σταθμός σ' αυτήν την κατεύθυνση ανόδου της μαχητικότητας, της απαιτητικότητας, της αναγέννησης του κινήματος, που συμπυκνώνει το σύνθημα: «Δε θα ζήσουμε με ψίχουλα!».
 
Προχωράμε με εμπιστοσύνη στις ανεξάντλητες δυνάμεις της εργατικής τάξης, του λαού. Μπορούμε να βάλουμε τη σφραγίδα μας στις εξελίξεις.

*Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΚΗ"  του  Ριζοσπάστη.