Το γεγονός ότι αλλάζουν τα ονόματα των επιχειρηματιών του κάθε παραδείγματος καμιά σημασία δεν έχει. Είναι μια τάξη κηφήνων που στηρίζει την ύπαρξή της στην εκμετάλλευση των εργατών.
Το κυνήγι του κέρδους τούς εξαγριώνει, τους κάνει ακόμα χειρότερους όσο δεν συναντούν δεν συναντούν απέναντί τους ένα ρωμαλέο ταξικό εργατικό κίνημα.
Η οργή των εργατών στο Μπαγκλαντές για τη σφαγή στα κλωστοϋφαντουργεία είναι εγκλωβισμένη όσο περιορίζεται στα όρια της εκτόνωσής της. Μετά την εκτόνωση, θα παραμείνει ο φόβος απέναντι στην εξουσία των καπιταλιστών, όπως ακριβώς συμβαίνει στη Μανωλάδα.
Ισχύει κι εκεί ό,τι κι εδώ: Πρέπει να αναγνωρίσεις τον πραγματικό αντίπαλο και να τον χτυπήσεις εκεί που πονάει. Κι αυτό είναι η αφαίρεση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Αυτό προϋποθέτει αμφισβήτηση στο δικαίωμα στην ιδιοκτησία και αναγνώριση στο δικαίωμα, αυτοί που παράγουν να είναι και κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν.
Όπως εκατομμύρια εργάτες μπορούν να δουλέψουν στα χωράφια με πλήρη δικαιώματα, για να εξασφαλίσουν τη διατροφή όλου του πληθυσμού, έτσι και εκατομμύρια εργάτες μπορούν να δουλεύουν στα εργοστάσια για την κοινωνική ευημερία. Και στη μια και την άλλη περίπτωση, εμπόδιο είναι η ιδιοκτησία στη γη και τα μέσα παραγωγής. Αυτό το εμπόδιο δεν αντιμετωπίζεται με νομικές ρυθμίσεις των σχέσεων εργασίας - κεφαλαίου (αυτές στην καλύτερη των περιπτώσεων διαιωνίζουν την εκμετάλλευση απαλύνοντας τον πόνο) μόνο ανατρέπεται.
Επειδή αυτό ακριβώς, την ανατροπή, επιτάσσει το μόνο πραγματικό ιστορικό δεδομένο ότι από καιρό ζούμε στην εποχή του περάσματος από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής στις σοσιαλιστικές, αυτό επιβάλλεται να είναι το κύριο που θα συζητιέται ανάμεσα στους εργάτες. Για να γίνει η επιστημονική πρόβλεψη της θεωρίας, επαναστατική πράξη.
*Ριζοσπάστης "Δια του Τύπου"
Μήνυμα της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική Πρωτομαγιά 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου