Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ, Α'
Παραμένομεν εις την αυτήν θέσιν αναμένοντες διαταγάς.
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΗΛΙΟΣ*
Ο ήλιος αυτός ήταν δικός μου και δικός σου: τον μοι/ραστήκαμε
ποιος υποφέρει πίσω από το χρυσαφί μεταξωτό ποιος/ πεθαίνει;
Μια γυναίκα φώναζε χτυπώντας το στεγνό στήθος της:/«Δειλοί
μου πήραν τα παιδιά μου και τα κομμάτιασαν, σεις τα/σκοτώσατε/
κοιτάζοντας με παράξενες εκφράσεις το βράδυ τις πυγο/λαμπίδες
αφηρημένοι μέσα σε μια τυφλή συλλογή».
Το αίμα στέγνωνε πάνω στο χέρι που το πρασίνιζε ένα/δέντρο/
ένας πολεμιστής κοιμότανε σφίγγοντας τη λόγχη που του/
φώτιζε το πλευρό.
Ήταν δικός μας ο ήλιος, δε βλέπαμε τίποτε πίσω από τα/
χρυσά κεντίδια/
αργότερα ήρθαν οι μαντατοφόροι λαχανιασμένοι βρώμικοι/
τραυλίζοντας συλλαβές ακατανόητες/
είκοσι μερόνυχτα πάνω στη στέρφα γης και μόνο αγκάθια/
είκοσι μερόνυχτα νιώθοντας ματωμένες τις κοιλιές των/
αλόγων/
κι ούτε στιγμή να σταματήσουν για να πιουν το νερό/
της βροχής./
Είπες να ξεκουραστούν πρώτα κι έπειτα να μιλήσουν, σε/
είχε θαμπώσει το φως./
Ξεψύχησαν λέγοντας: «Δεν έχουμε καιρό» γγίζοντας/
κάτι αχτίδες·/
ξεχνούσες πως κανείς δεν ξεκουράζεται.
Ούρλιαζε μια γυναίκα: «Δειλοί» σαν το σκυλί τη νύχτα/
θα ήταν ωραία κάποτε σαν εσένα/
με στόμα υγρό, τις φλέβες ζωντανές κάτω απ’ το δέρμα/
με την αγάπη.
Ο ήλιος αυτός ήταν δικός μας· τον κράτησες ολόκληρο/
δε θέλησες να μ’ ακολουθήσεις/
κι έμαθα τότε αυτά τα πράγματα πίσω από το χρυσάφι/
και το μετάξι·/
δεν έχουμε καιρό. Σωστά μιλήσαν οι μαντατοφόροι.
Ήταν δικός μας ο ήλιος, δε βλέπαμε τίποτε πίσω από τα/
χρυσά κεντίδια/
αργότερα ήρθαν οι μαντατοφόροι λαχανιασμένοι βρώμικοι/
τραυλίζοντας συλλαβές ακατανόητες/
είκοσι μερόνυχτα πάνω στη στέρφα γης και μόνο αγκάθια/
είκοσι μερόνυχτα νιώθοντας ματωμένες τις κοιλιές των/
αλόγων/
κι ούτε στιγμή να σταματήσουν για να πιουν το νερό/
της βροχής./
Είπες να ξεκουραστούν πρώτα κι έπειτα να μιλήσουν, σε/
είχε θαμπώσει το φως./
Ξεψύχησαν λέγοντας: «Δεν έχουμε καιρό» γγίζοντας/
κάτι αχτίδες·/
ξεχνούσες πως κανείς δεν ξεκουράζεται.
Ούρλιαζε μια γυναίκα: «Δειλοί» σαν το σκυλί τη νύχτα/
θα ήταν ωραία κάποτε σαν εσένα/
με στόμα υγρό, τις φλέβες ζωντανές κάτω απ’ το δέρμα/
με την αγάπη.
Ο ήλιος αυτός ήταν δικός μας· τον κράτησες ολόκληρο/
δε θέλησες να μ’ ακολουθήσεις/
κι έμαθα τότε αυτά τα πράγματα πίσω από το χρυσάφι/
και το μετάξι·/
δεν έχουμε καιρό. Σωστά μιλήσαν οι μαντατοφόροι.
Τι μας λένε λοιπόν οι σημερινοί μαντατοφόροι;
Ότι «Τελικά η καθολική επίθεση του κεφαλαίου στους λαούς (παράγωγό
της σε μας, η πολιτική της τρικομματικής συγχορδίας) φανερώνει, σε
τελευταία ανάλυση, ότι έχει ξεκινήσει η τελική κεφαλαιοκρατική
συσσώρευση με ότι αυτό συνεπάγεται για την ανθρωπότητα.
Να γιατί σήμερα ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός
προβάλλει επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου