...Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο / στο άνοιγμα του τσαντιριού,
αγνάντια στη θάλασσα, / σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας, /
με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δε μιλάνε. / Κοιτάνε πέρα την
αντιφεγγιά της Αθήνας, / κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη, / σφίγγοντας
μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους, / σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα
σκάγια των άστρων, / σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή
σιωπή, / εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν απ' τ' αστροπελέκι.
Ριζοσπάστης, "Δια του ΤΥΠΟΥ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου