Η «αλληλεγγύη» των καπιταλιστών της ΕΕ, είναι ευθέως ανάλογη με την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση των λαών της.

*Αντιλαϊκή η «αλληλεγγύη» της ΕΕ

Δεν περνάει μέρα που στελέχη αστικών και οπορτουνιστικών πολιτικών δυνάμεων να μη μνημονεύσουν με παράπονο την απολεσθείσα αλληλεγγύη της ΕΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο που τάχα χάθηκε κι αυτό μέσα στη δίνη της κρίσης. Αναπολούν κάτι που δεν υπήρξε ποτέ, για να πείσουν το λαό ότι η επαναφορά μιας φαντασίωσης πρέπει να αποτελέσει διεκδίκησή του, για να εξωραΐσουν τη λυκοσυμμαχία εμφανίζοντάς την σαν θύμα της Μέρκελ και της στρατηγικής της. 

Η αλληλεγγύη στο εσωτερικό της ΕΕ εμφανίζεται μόνο όταν και τόσο όσο χρειάζεται για να τσακίσουν τα κράτη που την απαρτίζουν τους λαούς και τα δικαιώματά τους. Αλληλέγγυες ήταν και είναι οι αστικές τάξεις στον ανελέητο πόλεμό τους εναντίον των εργατών. Κι αυτό δεν τις εμποδίζει να κονταροχτυπιούνται για τη μοιρασιά της αρπαγμένης από τους λαούς λείας.

Το γεγονός ότι σήμερα η Ευρωένωση δείχνει πιο καθαρά το αποκρουστικό της πρόσωπο, δεν οφείλεται στο ότι απεμπόλησε τις «ιδρυτικές αρχές αλληλεγγύης» που για τους λαούς, όπως διατείνεται ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ, δεν υπήρξε ποτέ. Αλλά...

...στο ότι αν και ένωση καπιταλιστών, έχει μέσα της το 

σπέρμα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και την ανισομετρία. 

Τώρα δε, έχει να διαχειριστεί μια βαθιά καπιταλιστική κρίση κι εδώ «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», στο ότι το σύστημα του οποίου αποτελεί θεματοφύλακα όσο σαπίζει, τόσο βουλιάζει στην αντίδραση. Αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι άλλοτε ήταν καλύτερη. Τα μέτρα που σήμερα προωθούνται έλκουν τις ρίζες τους από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. 

Από την ίδρυσή της ακόμα η ΕΕ είχε αντιλαϊκή στρατηγική, που αλλού προχώρησε νωρίς, τη δεκαετία του '80, αλλού καθυστέρησε για λόγους που δεν είναι του παρόντος.

Οπως τότε στην ανάπτυξη, έτσι και σήμερα στην κρίση κάθε αστική τάξη κάθε κράτους δουλεύει καθεμία για την πάρτη της και όλες μαζί εναντίον των λαών. 

Από το 1951 οπότε και υπογράφεται στο Παρίσι η ιδρυτική Συνθήκη της «Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακος και Χάλυβος» ως πρώτο βήμα για την ΕΕ που γνωρίζουμε σήμερα, η αποστολή της λυκοσυμμαχίας δεν άλλαξε καθόλου. Ηταν και παραμένει η προώθηση των δοσμένων κάθε φορά αναγκών και συμφερόντων των μονοπωλίων της. Το μόνο που αλλάζει είναι το βάθος της σήψης της, ευθέως ανάλογο του συστήματος που εκπροσωπεί.

Το περιβόητο ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν είναι παρά ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα για να δικαιολογούν την ευρωλαγνεία τους, για να βγάλουν το ευρωοικοδόμημα των μονοπωλίων από το κάδρο των συνενόχων για τον ακρωτηριασμό δικαιωμάτων του λαού. 

Λένε στο λαό ότι η καλή πλευρά της ΕΕ υπάρχει αλλά σκιάζεται από τις «εμμονές» μιας ηγεσίας που συγκυριακά βρίσκεται στο τιμόνι της. Αν όμως αυτό φταίει και όχι η εξουσία των μονοπωλίων, τότε γιατί κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, αλλά η στρατηγική της ΕΕ γίνεται ολοένα και πιο αντιλαϊκή, ολοένα και πιο αντιδραστική. 

Το ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι η ανεργία και η φτώχεια για τους λαούς.

Είναι οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και η ανασφάλιστη εργασία, είναι οι μισθοί πείνας, είναι βαρβαρότητα για τους λαούς και η αλληλεγγύη περισσεύει στην ΕΕ ως προς την υλοποίησή του. Είναι το «κεκτημένο» του κεφαλαίου που πρέπει να ανατρέψει ο λαός σε κάθε χώρα - μέλος, για να ευημερήσει, παίρνοντας ο ίδιος στα χέρια του την εξουσία, την οργάνωση και διεύθυνση της οικονομίας.

*Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ, Ριζοσπάστης, Σάββατο 30 Μάρτη 2013