«..είστε το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου...»

«Στα κάγκελα» ανέβηκαν βουλευτές από όλο το φάσμα της συγκυβέρνησης αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, για την άκρως πολιτική τοποθέτηση του βουλευτή του ΚΚΕ, Χρήστου Κατσώτη, πως υπάρχει διαπλοκή μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων και πολιτικού κατεστημένου.....» *

Στις χθεσινές "διαμαρτυρίες" των βουλευτών του Ευρωμονόδρομου, είναι που ταιριάζει η λαϊκή ρήση,  "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε". 

Τελικά, τι σας εμποδίζει, να πείτε καθαρά στο λαό, ότι είστε  οι πολιτικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου; Να  αποδείξετε την κοινότητα των συμφερόντων  κεφαλαίου - εργαζομένων; Αν, όπως ισχυρίζεστε, η πολιτική που εφαρμόζεται είναι για τη "σωτηρία της χώρας", για να μη πάνε χαμένες οι θυσίες του λαού; 
  
 Η απάντηση είναι απλή. Τα έργα σας. (Συνθήκη του Μάαστριχ, Συνθήκη του Άμστερνταμ,  Σύμφωνο Σταθερότητας, Συνθήκη της Λισσαβόνας, Ζώνη του Ευρώ...Μνημόνια, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου... Ανεργία, Καταστροφή των Εργασιακών Σχέσεων, Καταστολή, Φορολογικό... και τέλος δεν έχει η φιλολαϊκή σας φροντίδα). Γιατί, εσείς πρώτοι και καλύτεροι, γνωρίζεται τα έργα σας και την υποκρισία σας, τη μόνη  πραγματική σας έγνοια - παλιά ιστορία - που δεν είναι άλλη από  το συμφέρον της τάξης σας, δηλαδή το συμφέρον των σφετεριστών του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, και ότι τους παραγωγούς του πλούτου, τους εργαζόμενους,  τον λαό, τον "σκέφτεστε" και τον "σέβεστε" μόνο, όταν και όσο σας επιτρέπει αδιαμαρτύρητα να τον αρμέγεται; 

Σε μια κοινωνία ταξικά διαχωρισμένη, να πιστεύεις ή να προσπαθείς να αποδείξεις και μέσα στο κοινοβούλιο, στο οποίο συμμετέχεις ως στέλεχος αστικού κόμματος, όπου στη κομματική  σύνθεση του κοινοβουλίου  διακρίνεται με τον πιο χειροπιαστό τρόπο η  πάλη των τάξεων, ότι είσαι ουδέτερος ή ότι μπορείς να παραμείνεις ουδέτερος απέναντι στην  πάλη των τάξεων,  είναι ο ορισμός  της ανοησίας ή της υποκρισίας,  αντίστοιχα. 

Σε μια κοινωνία ταξικά διαχωρισμένη, η πάλη ανάμεσα στις εχθρικές τάξεις γίνεται αναπόφευκτα,  πολιτική πάλη. Η πιο ολοκληρωμένη, πλήρης και διαμορφωμένη έκφραση της πολιτικής πάλης των τάξεων, είναι η πάλη των κομμάτων. Στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να είναι κανείς απαθής απέναντι στη πάλη των τάξεων, γιατί κανείς δεν μπορεί  "να απόσχει" από την συμμετοχή στην ανταλλαγή των προϊόντων ή της εργατικής δύναμης.  Και η ανταλλαγή γεννά με αναγκαιότητα την οικονομική  και σε συνέχεια την πολιτική πάλη. Γιαυτό, στην ταξικά διαχωρισμένη  κοινωνία, η απάθεια είναι σιωπηρή υποστήριξη εκείνου που είναι ισχυρός, εκείνου που κυριαρχεί.  

"...Οι ίδιες οι ιδέες σας είναι προϊόντα των αστικών σχέσεων παραγωγής και ιδιοκτησίας, όπως και το δίκαιο σας είναι η θέληση της τάξης σας, που αναγορεύτηκε σε νόμο. Θέληση που το περιεχόμενό της καθορίζεται από τις υλικές συνθήκες ύπαρξης της τάξης σας"**  

Απόδειξη των πάρα πάνω, τα όσα διαδραματίστηκαν χθες κατά τη διάρκεια συζήτησης στην επιτροπή κοινωνικών υποθέσεων της Βουλής, μετά την  πολιτική τοποθέτηση του βουλευτή του ΚΚΕ, Χρήστου Κατσώτη, όπου φάνηκε καθαρά ότι όποιος  συνειδητά είτε ασυνείδητα είναι υπέρ της αστικής τάξης πραγμάτων, αυτός δεν μπορεί να μην αισθάνεται έλξη προς την ιδέα της ακομματικότητας.

Μα επί τέλους.  Τι ζητάτε από τους εργαζόμενους; Να υποβαθμίσουν τη νοημοσύνη τους; Να αποβλακωθούν με την θέλησή τους; Να υποταχθούν στον κίβδηλο λόγο της τάξης σας;
Τι ζητάτε από τους εργαζόμενους; Να  παραδοθούν;  Ε! αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ο Ελληνικός λαός έχει ιστορία μεγάλων αγώνων. Έχει παρακαταθήκες.

Ταξική οργάνωση και πάλη, λοιπόν,  με χαραγμένη τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους εργαζομένους και στο μεγάλο κεφάλαιο, όπως αυτή διακρίνεται και στο κοινοβούλιο,  και με τον τρόπο που επιβάλλουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και υποδείχνει, στη βάση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η οικονομική εξέλιξη.
     
 * Χρ. Κατσώτης: "Το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, υπηρετεί το κεφάλαιο και τις ανάγκες του"  902.gr
** Καρλ Μαρξ,  «Το  ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του ΚΚ», σελ. 45.