"Επιδιώκουν με ψεύτικες υποσχέσεις να κερδίσουν χρόνο"

Η γενναιοδωρία τους αφορά το κεφάλαιο...*

 

"ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ η Α. Μέρκελ, στην Ευρώπη έχουμε το «πιο γενναιόδωρο σύστημα  Κοινωνικής Ασφάλισης» κι αυτό κάνει την Ευρώπη «μη ανταγωνιστική» στο διεθνές περιβάλλον... Το πιάσαμε το υπονοούμενο! Κι είναι αλήθεια, ότι αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά στην Ελλάδα. Ποτέ δεν υπήρξε σύστημα τόσο ....γενναιόδωρο. Μόνο που η «γενναιοδωρία» αυτή ελάχιστα αφορούσε τους δικαιούχους του συστήματος.

Γενιές και γενιές τραπεζιτών, βιομηχάνων, «θεσμικών επενδυτών» και λοιπών αρπακτικών, ωφελήθηκαν και ωφελούνται από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Περιουσίες ολόκληρες στήθηκαν.
Αν συνυπολογίσουμε πόσα χρήματα έχουν ξεκοκαλίσει τα τελευταία τριάντα χρόνια όλοι αυτοί - με πολύ συγκεκριμένες ευθύνες όσων κυβέρνησαν και τώρα μας δουλεύουν - φτάνουν για να χρηματοδοτήσουν συντάξεις και παροχές για ...έναν αιώνα και βάλε.

Α, ο πρώην υπουργός Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ Φίλιππος Σαχινίδης έκανε μια μεγάλη ανακάλυψη χτες: Το φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε είναι, λέει, ....εισπρακτικό! Πάλι καλά που μας το είπε, γιατί δεν το είχαμε αντιληφθεί.
Ε, τον καταλαβαίνουμε τον άνθρωπο. Δεν μπορεί να βλέπει τέτοια πράγματα. Όταν ήταν αυτός υπουργός, τα φορολογικά νομοσχέδιά του, έκαναν κάθε μισθωτό και συνταξιούχο να χαμογελάει από ευτυχία. 

Όμως, από τον νυν υπουργό Οικονομίας, Γ. Στουρνάρα, δεν μπορούμε να έχουμε κανένα παράπονο. Θα αναθέσει - δήλωσε - στο ΙΟΒΕ να εκπονήσει δεκαετές σχέδιο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Θα βρει - είπε - τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και θα μας δείξει πώς θα ευτυχήσουμε στο απώτερο μέλλον. Ευτυχώς, γιατί κάτι τέτοιο μας έλλειπε. Για την ώρα, πάντως, μας καλεί να  βολευτούμε με τη φοροεπιδρομή του, τη φτώχεια, την ανεργία και την ανέχεια. Είπαμε... «ανταγωνιστικότητα» και «ανάταση» και «αναθέρμανση» της οικονομίας."*

Η μόνη πολυτέλεια για τους εργαζόμενους ήταν μέχρι σήμερα οι αυταπάτες τους.  Αλλά τώρα πια τέλος. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες. Η κρίση θερίζει. Οι εργαζόμενοι αντί να πανικοβάλλονται από την κρίση, μπορούν και απαιτείται, για το πραγματικό τους συμφέρον, να βγάλουν επιτέλους τα σωστά συμπεράσματα.  Η κρίση του καπιταλισμού, όπως και η ανάπτυξη του, έχει προδιαγεγραμμένα  θύματα τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, γιατί, ο μεταξύ των κεφαλαιοκρατών ανταγωνισμός, είναι ένας με αναγκαιότητα ανειρήνευτος  και ανελέητα σκληρός   βιομηχανικός πόλεμος.

«...Ο πόλεμος αυτός έχει το χαρακτηριστικό ότι οι μάχες σ’ αυτόν κερδίζονται λιγότερο με την στρατολογία  και περισσότερο με την απόλυση  του στρατού των εργατών. Οι στρατηγοί, οι κεφαλαιοκράτες, συναγωνίζονται μεταξύ τους, ποιος μπορεί να απολύσει περισσότερους φαντάρους της βιομηχανίας» (Καρλ Μαρξ, "Μισθωτή Εργασία και Κεφάλαιο" σελ. 59) 

Έτσι κι αλλιώς ξεσκεπάζεται  η  υποκρισία τους.  
Προκλητικά και απροσχημάτιστα, τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές, και όχι μόνο, με αναγκαιότητα διαγκωνίζονται ποιος θα αφανίσει μεγαλύτερη μάζα εργαζομένων από τον άλλο, την ίδια στιγμή, εμφανίζονται οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, "να αγωνιούν και να αγωνίζονται" υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα των εργαζομένων και του  λαού. «Σαμαράς: Tις θυσίες του ελληνικού λαού δεν πρόκειται να τις αφήσω να πάνε χαμένες. Γι' αυτό να είστε σίγουροι» (TΑ ΝΕΑ online, 22 Νοεμβρίου 2012)
 
Πως ξεπερνούσε, μέχρι σήμερα,  η αστική τάξη τις κρίσεις; 

Από την μια μεριά,  καταστρέφοντας μεγάλο μέρος όχι μονάχα έτοιμων προϊόντων, αλλά ακόμα και των παραγωγικών δυνάμεων που ήδη είχαν δημιουργηθεί. Κι αυτό γιατί "η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο...καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις,  και από την άλλη κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά  της παλιές. Πως λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις"("Μανιφέστο του ΚΚ"  σελ. 33). 

Που σημαίνει ότι, κάποια από τις όλο και πιο ολόπλευρα τεράστιες καπιταλιστικές κρίσεις, θα γίνοταν στο μέλλον και η τελευταία, αξεπέραστα τεράστια, δηλαδή στερούμενης διάδοχης κρίσης.  Εδώ βρισκόμαστε.  Διακρίνεται  καθαρά, αρκεί να μπορεί και να μη φοβάται κανείς να το δει, ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, δεν ανταποκρίνονται πλέον στις υπεραναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις. (ΕΔΩ) 

Το καπιταλιστικό περίβλημα δεν μπορεί να τις συγκρατήσει. Εμποδίζει την παραγωγή αντί να την προωθεί. Πρέπει να σπάσει και θα σπάσειι, γιατί αυτό επιβάλουν οι νόμοι εξέλιξης της εμπορευματικής παραγωγής. Φυσικά, αυτή  η αλήθεια δεν σημαίνει, ότι οι καπιταλιστές θα υποταχθούν σ' αυτούς, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, χωρίς να διεκδικήσουν με όλα τα μέσα, την διατήρηση της μισθωτής σκλαβιάς, την ταξική τους ύπαρξη.  
     
Βλέπουν το αδιέξοδό τους, το ιστορικό τους τέλος, το οποίο σε κάθε κίνησή τους, (μνημόνια, μέτρα κλπ.) έρχεται όλο και πιο κοντά και ταράζονται, τα χάνουν.  Για αυτό το λόγο,  για τους εργαζόμενους η πρόβλεψη πρέπει να είναι, ότι το καπιταλιστικό αδιέξοδο  θα κάνει πιο επιθετική την αστική τάξη, με συνέπεια την διαρκώς αυξανόμενη ένταση της  δράσης των κρατικών (και παρακρατικών - φασιστικών)  καταπιεστικών  μηχανισμών της.  

Κι αν υποθέσουμε,  όπως λένε, ότι μετά από την υλοποίηση των μνημονίων θα έχουμε  «ανάταση» και «αναθέρμανση» της οικονομίας, θα είναι σερνάμενη, και σε καμιά περίπτωση δεν θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, αλλά κι αν ακόμα αυτό γίνει, μετά από εκατόμβες αφανισμένων εργατών, θα είναι θέσεις εργασίας, κακοπληρωμένες και χωρίς δικαιώματα.  «Αναθέρμανση» λοιπόν ή αλλιώς ανάκαμψη της οικονομίας πρόσκαιρη, και που θα φέρει ακόμα πιο ολόπλευρη και βαθύτερη κρίση.  

Επιδιώκουν  με ψεύτικες υποσχέσεις να κερδίσουν χρόνο,  ώστε  να απολύσουν οριστικά τους περίσσιους «φαντάρους της βιομηχανίας». Είναι πια καιρός, οι εργαζόμενοι να μη τους το επιτρέψουν.  Όπως και νάχει,  ο λαός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που του στήνουν.  Πρέπει να μη δεχτεί την «ανάταση» και «αναθέρμανση» της οικονομίας  στη βάση της φτηνής εργατικής δύναμης, την υψηλή ανεργία, την υποαπασχόληση και την εξαθλίωση του. 

 

Απ' αυτή τη ζοφερή σημερινή πραγματικότητα και το δυσοίωνο ορατό  μέλλον, οι εργαζόμενοι, ο λαός μπορεί να απομακρυνθεί μόνο μ' ένα κίνημα ισχυρό, που δεν θα υποκλίνεται στην εξουσία των καπιταλιστών, δεν θα υποχωρεί μπροστά στην αστική υποκρισία της "κοινότητας των συμφερόντων" του εργάτη, του φτωχού αγρότη, του μικρού επαγγελματία, με αυτά των μονοπωλίων.

Που θα παλεύει με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη και τους συμμάχους της,  για να βάλει εμπόδια στα μέτρα, να αποτρέψει τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου τους, που σηματοδοτούν οι ανατροπές, που θα παλεύει  συνειδητά για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, και στο έδαφος αυτής της πάλης, να διεκδικεί, συγχρόνως  με την αποδέσμευση από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους,  κοινωνικοποίηση της παραγωγής, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και της οικονομίας. 
  
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει...για πολλοστή φορά... και βάλε

* "Η γενναιοδωρία τους αφορά το κεφάλαιο" Ριζοσπάστης, Τρίτη 18 Δεκέμβρη 2012