«...Κρατική, ιδιωτική ή όποια άλλη τράπεζα, δεν θα παύει να ξεζουμίζει εργαζόμενους για να εξασφαλίζει ρευστότητα στους καπιταλιστές»

Τράπεζες...

Με αγαλλίαση εμφανίστηκε να αντιμετωπίζει ο αστικός Τύπος τα αποτελέσματα των ελέγχων για την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών, πολύ περισσότερο, μάλιστα, που ορισμένες από τις τράπεζες έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι όχι μόνο δεν έχουν τόσο σημαντικό πρόβλημα, αλλά και ότι είναι έτοιμες να βγουν στις αγορές. 

Από την πλευρά της η κυβέρνηση εμφανίζεται, επίσης, ικανοποιημένη καθώς υπολογίζει ότι της μένει στα χέρια για παράπλευρη αξιοποίηση κι ένα σημαντικό ποσό από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. 

Παρ' όλα αυτά η συμφωνία με την τρόικα δεν επιτεύχθηκε - όχι ακόμα τουλάχιστον - με αποτέλεσμα στο σύνολό του ο χτεσινός αστικός Τύπος να ξιφουλκεί πρωτοσέλιδα ειδικά κατά του ΔΝΤ, που τορπιλίζει τη συμφωνία με την εκτίμησή του ότι είναι μεγαλύτερες οι κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών. 

Το παζάρι αφορά, εκτός από το ύψος του ποσού που χρειάζονται οι τράπεζες, τη διαδικασία κάλυψης του κενού και το χρόνο που χρειάζεται για να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση. 

Στο πεδίο αυτής της αντιπαράθεσης 

ο ΣΥΡΙΖΑ γλυκοκοιτάζει προς τις θέσεις του ΔΝΤ. 

Η αντιπαράθεση αυτή αφορά τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου και όχι τα εργατικά - λαϊκά στρώματα που θα βγουν χαμένα είτε με ανακεφαλαιοποίηση είτε με «κούρεμα» και νέο δανεισμό.

Έγκαιρα το ΚΚΕ είχε επισημάνει ότι θα 

χρειαζόταν και νέα ανακεφαλαιοποίηση. 

Σ' αυτήν την προοπτική η εκτίμηση για το ύψος των κεφαλαίων που απαιτούνται είναι κρίσιμη καθώς είναι η αρχή ενός ντόμινο. Όπως άλλωστε σημειωνόταν αναλυτικά και σε άρθρο του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη» (1-2/3/2014): Υψηλότερες κεφαλαιακές απαιτήσεις, όπως πιέζει το ΔΝΤ, σημαίνει ότι θα είναι αδύνατη η συγκέντρωση των απαραίτητων κεφαλαίων από τους σημερινούς υφιστάμενους μεγαλομετόχους και ότι η νέα κρατική συνδρομή θα είναι απαραίτητη. 

Αυτό με τη σειρά του θα οδηγήσει στο να 

αλλάξουν χέρια οι ελληνικοί τραπεζικοί όμιλοι. 

Ήδη μια σειρά μεγάλα τραπεζικά μονοπώλια πιέζουν για να αποκτήσουν μετοχικά πακέτα των ελληνικών τραπεζών. Η αποδοχή των εκτιμήσεων του ΔΝΤ σπρώχνει σε νέο δανεισμό. Μια τέτοια εξέλιξη φέρνει πιο κοντά την ανάγκη για νέο «κούρεμα» του δημόσιου χρέους, «κούρεμα», όμως, που βλάπτει άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, τα οποία καλούνται να πληρώσουν τη ζημιά. 

Αυτό το ντόμινο αποκαλύπτει το μέγεθος της αντιπαράθεσης ΗΠΑ - ΕΕ, που εκφράζεται μέσα από την κόντρα ΔΝΤ - ΕΚΤ (επί της ουσίας εκφράζεται ως πίεση στη Γερμανία), αντιπαράθεση στην οποία ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ εμφανώς παίρνουν θέση. Αντιπαράθεση που ομολογείται ανοιχτά από τα αστικά ΜΜΕ και που βεβαίως δεν αφορά κυρίως την Ελλάδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλοντας τη θέση «να τεθούν οι τράπεζες υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο» αφήνει να εννοηθεί ότι αυτό είναι μια φιλολαϊκή επιλογή, αποκαλύπτει όμως και το ψευδεπίγραφο της αντιπαράθεσής του με τη ΝΔ. 

Οι τράπεζες στον καπιταλισμό, κρατικές ή ιδιωτικές, δανείζουν κεφάλαια με γνώμονα το ποσοστό κέρδους και μια τράπεζα που θα είχε διαφορετικά κριτήρια δε θα μπορούσε να λειτουργήσει, δε θα έδινε ικανοποιητικές αποδόσεις στις καταθέσεις της και δε θα συγκέντρωνε κεφάλαια από την αγορά, τελικά θα έκλεινε. 

Γι' αυτό και οι ελληνικές κρατικές τράπεζες δεν έδρασαν και δεν θα μπορούσαν να δράσουν φιλολαϊκά. Το παράδειγμα της ΑΤΕ, που κυριολεκτικά έστυψε εκατομμύρια αγρότες και υποθήκευσε μεγάλο τμήμα της αγροτικής γης, είναι πρόσφατο. 

Κρατική, ιδιωτική ή όποια άλλη τράπεζα, δεν θα παύει να ξεζουμίζει εργαζόμενους για να εξασφαλίζει ρευστότητα στους καπιταλιστές.

Από την στήλη «Η Άποψη μας» του Ριζοσπάστη.