ΠΑΜΕ: Νέα δυναμική στο κίνημα με την πείρα των 15 χρόνων

Σε λίγες βδομάδες, συμπληρώνονται 15 χρόνια από 

την ίδρυση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου*

 
Στις 3 Απρίλη 1999, με τη συμμετοχή πάνω από 1.500 συνδικαλιστών από όλη τη χώρα, που εκπροσωπούσαν 300 συνδικαλιστικές οργανώσεις, συγκροτείται το ΠΑΜΕ, ανοίγοντας μια νέα σελίδα για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τους αγώνες των εργαζομένων.

Είναι ακριβώς οι μέρες που ο ιμπεριαλισμός δείχνει τα δόντια του στην πολύπαθη Γιουγκοσλαβία, όπως ακριβώς και σήμερα στην Ουκρανία. 

Το ΠΑΜΕ, από την πρώτη κιόλας στιγμή, με τη δράση και τις πρωτοβουλίες του, πρωτοστατεί στις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις του λαού μας. Γίνεται το παράδειγμα για το ποια πρέπει να είναι η θέση της εργατικής τάξης απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, θέση επίκαιρη και σήμερα.

«Πιστεύουμε ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την πάλη της εργατικής τάξης δεν μπορεί να εξαντλείται στα επιμέρους αιτήματα, αλλά να συνδυάζει το άμεσο, το σημερινό, με την προοπτική και την πάλη για βαθιές αλλαγές μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, όπως αναγράφεται στα καταστατικά όλων σχεδόν των συνδικαλιστικών οργανώσεων».

Με αυτά τα λόγια «έκλεινε» η εισήγηση στην ιδρυτική Πανελλαδική Σύσκεψη. Η θέση αυτή, σαν κόκκινη κλωστή διαπέρασε όλη τη δεκαπεντάχρονη δράση του ΠΑΜΕ.

Ταυτόχρονα, αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή με εκείνες τις δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι οποίες, με σημαία την «ταξική ειρήνη» και τον «κοινωνικό εταιρισμό», ποδηγετούσαν την εργατική τάξη στις αξιώσεις του κεφαλαίου, υπηρετούσαν και συνεχίζουν να υπηρετούν τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης και του καπιταλισμού.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η συγκρότηση του ΠΑΜΕ, ως πόλος συσπείρωσης συνδικάτων, συνδικαλιστών, εργαζομένων, δυνάμεων που πιστεύουν στη δύναμη της ταξικής πάλης, που αντιπαλεύουν τα μονοπώλια και δεν αποδέχονται την αντίληψη του «κοινωνικού εταιρισμού» με τους καπιταλιστές, όχι μόνο ήταν «ανάγκη των καιρών», αλλά δικαίωσε πέρα για πέρα το ρόλο του.

Η δράση του ήταν αποφασιστικός παράγοντας
στην ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων. 

Αναδείχτηκε σε προχωρημένο μετερίζι στην πάλη της εργατικής τάξης, στο συντονισμό μεταξύ συνδικαλιστικών οργανώσεων με ταξικό προσανατολισμό, για την υπεράσπιση των ζωτικών συμφερόντων των εργαζομένων, με πλαίσιο που συγκρούεται με την εργοδοσία και το κράτος της.

Δεν υπήρξε αγώνας, από την πιο μικρή διεκδίκηση, μέχρι τις μεγάλες εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια, με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και την όξυνση της αντεργατικής επίθεσης από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, που το ΠΑΜΕ να μην είχε καθοριστική συμβολή, να μην έβαλε τη σφραγίδα του. 

Σφραγίδα ανεξίτηλη, προσφορά αναντικατάστατη, που εμπλούτισε την πείρα των εργαζομένων και μπορεί συμβάλει αποφασιστικά στην παραπέρα οργάνωση της πάλης...

*Ολόκληρο το  άρθρο στη στήλη   "ΕΡΓΑΤΙΚΑ"  του Ριζοσπάστη.