« ... προγράμματα διαχείρισης της ανεργίας σε φάση ανάπτυξης και κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας»

Ανακύκλωση της ανεργίας

Περίπου 50.000 άνεργοι απασχολούνται σήμερα στα προγράμματα της «κοινωφελούς εργασίας», διάρκειας πέντε μηνών και με μισθό μέχρι 490 ευρώ. 

Άλλες 90.000 τέτοιες βραχυπρόθεσμες και κακοπληρωμένες θέσεις απασχόλησης υπόσχεται ότι θα δημιουργήσει η κυβέρνηση τη διετία 2014 - 2015.

«Ανταγωνιστικά» προς τα σχέδια αυτά, το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ και το αμερικανικό Levy Economics Institute, εκπόνησαν μελέτη με την οποία προτείνουν στο κράτος να προσλάβει με 11μηνες συμβάσεις απασχόλησης ορισμένου χρόνου 550.000 ανέργους, τους οποίους θα αμείβει με τον κατώτατο μισθό (490 καθαρά) για την απασχόλησή τους σε υπηρεσίες που παρέχει το ίδιο. 

Με τον τρόπο αυτό, προβλέπουν κατακόρυφη μείωση 

της ανεργίας και εξασφάλιση της πολυπόθητης ανάπτυξης!

Η εμπειρία από την εφαρμογή τέτοιων και άλλων προγραμμάτων τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα δείχνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που πήραν μέρος επέστρεψαν στην ανεργία μετά από την ολοκλήρωση του πεντάμηνου, περιμένοντας το επόμενο πρόγραμμα. 

Υπάρχει άλλωστε πείρα από την αξιοποίηση 

τέτοιων προγραμμάτων σε όλη την ΕΕ.

 Η εφαρμογή αυτών των προγραμμάτων έχει αρνητικές επιπτώσεις και σε κατηγορία υπηρεσιών του κράτους που αφορούν εργατικές - λαϊκές ανάγκες και στελεχώνονται με εργαζομένους με τέτοιες σχέσεις.

Πρόκειται δηλαδή για προγράμματα ανακύκλωσης των ανέργων δημιουργώντας μια ατελείωτη στρατιά από μισοάνεργους όχι μόνο για την κρίση, αλλά και για τη φάση της ανάκαμψης στην οποία προβλέπουν διατήρηση μεγάλου ποσοστού ανεργίας.

Τέτοια προγράμματα χρησιμοποιούνται, επίσης, για να συμπιεστούν συνολικά οι μισθοί στο Δημόσιο, να ισοπεδωθούν τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων και το κράτος να εξοικονομήσει περισσότερα χρήματα για άμεσες και έμμεσες παροχές στο κεφάλαιο.

Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι σε θέσεις δημόσιων υπαλλήλων, που μπήκαν σε διαθεσιμότητα, το κράτος προσέλαβε ανέργους με τα πεντάμηνα προγράμματα της «κοινωφελούς εργασίας».

Το καπιταλιστικό κράτος διαμορφώνει προϋποθέσεις για τη «διαχείριση» και όχι αντιμετώπιση της ανεργίας, αξιοποιώντας, ταυτόχρονα, μια μεγάλη δεξαμενή με πάμφθηνη εργατική δύναμη για να πιέσει μεροκάματα και εργατικά δικαιώματα. Όλο αυτό το παρουσιάζει ως διέξοδο στους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους που ψάχνουν για ένα μεροκάματο.

Αυτό το στόχο, με άλλον τρόπο, υπηρετεί και η πρόταση της ΓΣΕΕ και του «Levy Economics Institute», με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί στενές σχέσεις. Τοποθετούμενος στην παρουσίαση του προγράμματος, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης χαρακτήρισε «θετική» την «κεντρική του ιδέα» και δήλωσε ότι είναι δευτερεύον, αν οι απασχολούμενοι θα αμείβονται με τα ψίχουλα του κατώτερου μισθού.

Καμιά έκπληξη δεν προκαλεί.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ταχθεί επίσημα υπέρ αυτών των προγραμμάτων, ως «συμπληρωματικών» στην ανάσχεση της ανεργίας, ενώ δηλώνει υπέρμαχος και του «κοινωνικού τομέα» της οικονομίας, όπου στοχεύουν τα περισσότερα από αυτά τα προγράμματα, με ευρωπαϊκό μάλιστα χρήμα.

Για την ιστορία, οι προτάσεις της ΓΣΕΕ και του «Ινστιτούτου Levy» δεν είναι τίποτα καινούργιο. Προγράμματα όπως αυτά - σύμφωνα με τους ίδιους - έχουν εφαρμοστεί ενδεικτικά στις παρακάτω χώρες: Στη Χιλή του Πινοσέτ (απορροφούσαν το 13% του εργατικού δυναμικού), στις ΗΠΑ την περίοδο του «New Deal», στη Σουηδία από το 1938 μέχρι το 1970, στη Γαλλία του Σιράκ από το 2005 και πάει λέγοντας... 

Πρόκειται, δηλαδή, για προγράμματα διαχείρισης της ανεργίας σε φάση ανάπτυξης και κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης.

Από την στήλη «Η Άποψή μας»   του   Ριζοσπάστη.