«Η πραγματική αντίθεση είναι μεταξύ των εργαζομένων από τη μία, και του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, από την άλλη...»

 Αντιλαϊκή πολιτική και χωρίς τρόικα...*

 

Ο ένας μετά τον άλλο αρθρογράφοι της κυρίαρχης αστικής 

προπαγάνδας διατυπώνουν τη θέση «τρόικα και μνημόνια τέλος». 

Θυμίζουμε ότι η κυρίαρχη προπαγάνδα απαιτούσε τον εγκλωβισμό του λαού στο πλαστό δίλημμα για τα συμφέροντα του λαού «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο». Ενα δίλημμα που αφορούσε στην πραγματικότητα την ίδια την αστική τάξη. Με το ίδιο κριτήριο -τα συμφέροντα του κεφαλαίου- που ορισμένοι είχαν υποστηρίξει το μνημόνιο, σήμερα οι ίδιοι εμφανίζονται να λένε «η τρόικα να πάει σπίτι της», όπως διακηρύσσει αρθρογράφος στην «Καθημερινή», ενώ άλλος, στην ίδια εφημερίδα, προσδιορίζει πως αυτό πρέπει να γίνει μέχρι το καλοκαίρι. 

Πριν απ' αυτούς, ο Α. Γεωργιάδης έχει δηλώσει: «ο διαχωρισμός σε μνημόνιο και αντιμνημόνιο θα είναι πια άνευ σημασίας (...) πάμε στη νέα εποχή» αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση «να φύγουν κυβέρνηση, τρόικα και τα "μνημόνια"». Θέση που ήδη είχε διατυπώσει από τον προηγούμενο Μάη η Α. Διαμαντοπούλου στη ΝΕΤ λέγοντας: «Πρέπει να φύγει η τρόικα (...) γνωρίζουμε πώς να κάνουμε πολιτική και δεν την χρειαζόμαστε». 

Πράγματι, δε χρειάζονται την τρόικα και το μνημόνιο καθώς ήδη είναι προφανές πως περνάμε σε νέα φάση για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης. Την περιέγραψε από τον Σεπτέμβρη ο πρωθυπουργός ως «πορεία προς το πλεόνασμα χωρίς μνημόνιο», εισπράττοντας ως μόνο αντίλογο από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είναι αξιόπιστος κι ότι απαιτείται άλλη κυβέρνηση για τον ίδιο δρόμο. Το δρόμο προς την «Ελλάδα του πρωτογενούς πλεονάσματος» που, όπως κατήγγειλε το ΚΚΕ, ανοίγει με τη σφαγή διαρκείας των δικαιωμάτων και του εισοδήματος του λαού και συνεχίζει με νέες φοροελαφρύνσεις και κρατικές ενισχύσεις για τους μονοπωλιακούς ομίλους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες.

Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί θεωρούν αυτονόητη την πολιτική της ανταγωνιστικότητας και αυτό που ζητάνε πλέον είναι τη συναίνεση της εργατικής τάξης για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής μέσα από ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο». Το έχει ζητήσει ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει χειροκροτηθεί από τον ΣΕΒ, έχει προσχωρήσει πλέον σ' αυτό και ο Σαμαράς.

Η αντιπαράθεσή τους περιοριζόταν εξαρχής

στα δύο μοντέλα διαχείρισης της κρίσης. 

Ο στόχος για «πρωτογενές πλεόνασμα» που αναμασά η κυβέρνηση, όπως και ο στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης με νέο «κούρεμα» που πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, οδηγούν σε νέα αντιλαϊκά μέτρα χωρίς ημερομηνία λήξης. Η πορεία προς την «ανταγωνιστική, εξωστρεφή Ελλάδα» είναι η συνέχιση του ίδιου -χθεσινού και σημερινού- αντιλαϊκού δρόμου ανάπτυξης, που οδήγησε στην κρίση και τη λαϊκή χρεοκοπία, προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Αντίθετα, το ΚΚΕ εξαρχής ανέδειξε την πραγματική αντίθεση μεταξύ της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, από τη μία, και του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, από την άλλη, μια εξουσία που εναλασσόμενα υπηρετούν τόσο τα φιλελεύθερα όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά, παλιά και νέα, κόμματα. 

Προειδοποίησε ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα συνοδευτεί με νέες ακόμα πιο σκληρές θυσίες του λαού στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Και τονίζει ότι απαιτείται ριζική αλλαγή πορείας και όχι κυβερνητική εναλλαγή εντός των αντιλαϊκών τειχών του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της ΕΕ και των στόχων που θέτει το κεφάλαιο. 

Η ριζική αλλαγή πορείας προϋποθέτει οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης και συμμαχίας και συμπόρευση με το ΚΚΕ, για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση απ' την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για να ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες.

*Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας», του Ριζοσπάστη.