Σπίτι μου, σπιτάκι μου… στα κόκκινα.

Η είδηση δεν εκπλήσσει πλέον κανέναν. Το 75% 

των στεγαστικών δανείων είναι στο κόκκινο. 

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να απελευθερώσει τους πλειστηριασμούς στην πρώτη κατοικία. Και που οι φόροι σε αυτά έχουν φτάσει στα ουράνια και θα πάνε ακόμα παραπάνω. Και ενώ η εφορία θα αρχίσει να δέχεται -λέει- και ακίνητα για την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Σπίτι μου, σπιτάκι μου…που λέει ο λαός. Σπρώχνονται ποιος

θα το πρωτοπάρει. Η τράπεζα, η εφορία ή κάποιος άλλος;

Δεν πρόκειται για τη λογική του παραλόγου. Είναι η απόρροια του ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος και η πιο στοιχειώδης λαϊκή ανάγκη δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια, αλλά αποτελεί εμπόρευμα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την 

αρχή και να δούμε κάποιες πλευρές.

Έχεις την ανάγκη να ζεις σε ένα σπίτι, να βάλεις μέσα την οικογένειά σου. Αλλά παρόλο που δουλεύεις σαν το σκυλί, τα λεφτά ποτέ δεν σου φτάνουν για να το εξασφαλίσεις. Έρχεται λοιπόν η τράπεζα και σχεδόν σε παρακαλάει για να σου δώσει ένα δάνειο, από το οποίο θα βγάλει κέρδος και μάλιστα μεγάλο. Εσύ ξέρεις ότι θα το ξεπληρώνεις μια ζωή και θα πληρώσεις τρεις φορές όσα πήρες. Όμως είναι ένας τρόπος για να καλύψεις αυτή τη βασική ανάγκη. Και κάπως έτσι βάζεις όλες σου τις οικονομίες, την υπογραφή σου στο δάνειο και το κεφάλι σου στον ντορβά.

Γι’ αυτό το σπίτι έχουν δουλέψει σε όλους τους τομείς, από την παραγωγή των υλικών μέχρι το χτίσιμό του άλλοι εργάτες σαν και σένα. Αλλά και αυτοί όπως και εσύ, δεν μπορούν να έχουν σπίτι και πρέπει κι αυτοί να μπουν στην ίδια διαδικασία. Την ίδια στιγμή που από τη δουλειά όλων αυτών των εργατών, κάποιοι καπιταλιστές έχουν βγάλει πολλά κέρδη και έχουν όχι ένα, αλλά πολλά πανάκριβα σπίτια.

Και μετά έρχεται η καπιταλιστική κρίση. Όχι γιατί κάποιοι δεν 

διαχειρίστηκαν καλά το σύστημα αλλά γιατί αυτό μπούκωσε από τα κέρδη.

Οι καπιταλιστές λοιπόν φορτώνουν στην πλάτη σου όλα τα βάρη και τις συνέπειες της κρίσης που εκείνοι δημιούργησαν. Τώρα παίρνεις τον μισό μισθό, αν παίρνεις μισθό και δεν είσαι άνεργος, ενώ τα χαράτσια έρχονται το ένα μετά το άλλο. Σου διαλύουν τη ζωή, σε καταδικάζουν στην ανασφάλεια. Πληρώνεις για τα πάντα, για την παιδεία, την υγεία, τα φάρμακα. Πού να πληρώσεις και το δάνειο; Πώς να πληρώσεις όλους αυτούς τους φόρους;

Τώρα μπορείς να δεις καθαρά ότι το σπίτι σου 

δεν κινδυνεύει από τους κομμουνιστές, όπως σου 

έλεγαν χρόνια και χρόνια οι κάθε λογής λασπολόγοι.

 

Άλλωστε στο σοσιαλισμό που κατασυκοφαντούν, η λαϊκή στέγη ήταν εξασφαλισμένη για όλους. Κανένας εργάτης δεν κινδύνευε να μείνει στο δρόμο. Το άγχος «να βάλω το κεφάλι μου κάτω από ένα κεραμίδι» δεν υπήρχε ούτε ως έννοια. Γιατί στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας, όπου ο πλούτος που παράγεται είναι λαϊκή ιδιοκτησία και δεν τον ιδιοποιείται κανένας καπιταλιστής, γνώμονας δεν είναι το κέρδος, αλλά μόνο τι χρειάζεται ο λαός.

Τώρα είναι ώρα λοιπόν να πατήσεις στα πόδια σου. 

Να μπεις μπροστά, εσύ και όλοι οι εργάτες, όλος ο λαός. Να μην επιτρέψεις να πάρουν κανένα σπίτι λαϊκής οικογένειας, να μη γίνει κανένας πλειστηριασμός. Είναι και δική σου ευθύνη.

Πάνω απ’ όλα όμως είναι η ώρα να πάρεις τη θέση σου στη μεγάλη λαϊκή συμμαχία για να βαδίσουμε μαζί με το ΚΚΕ στο δρόμο της ανατροπής, για έναν δρόμο ανάπτυξης με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.

Από το 902.gr