«...για να πάψει η διαφθορά πρέπει να πάψει η αιτία της, το σύστημα που τη γεννά»

Δεκανίκι διαφάνειας στο σύστημα*

Τα περί διαφθοράς που πάλι βγαίνουν στον αφρό εγείρουν ερωτήματα για τη σκοπιμότητα της στιγμής. Ανάλογα με το αντικείμενο της ερώτησης οι απαντήσεις διαφέρουν. Παράδειγμα: Πρόσφατα, όταν άρχιζε μια ακόμα επέλαση στις συντάξεις, το αρμόδιο υπουργείο ανακάλυψε σ' ένα νησί τυφλούς - «μαϊμού». 

Τα φαινόμενα της διαφθοράς ασφαλώς και υπάρχουν. Δεν είναι 

αυτά, όμως, το πραγματικό αντικείμενο της κάθε φορά διαμάχης.

Παράδειγμα: Με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ είχε προωθηθεί η αυθαιρεσία ότι μισθοί και συντάξεις θα ήταν σε καλύτερη θέση αν είχαν αποκαλυφθεί οι φοροφυγάδες. Όμως οι φόροι που ξεφεύγουν είναι πλούτος που ήδη έχει κλαπεί από τους εργαζόμενους στην παραγωγή. Αντί όμως να στρέφεται εκεί η προσοχή των εργαζομένων, τους έδειχναν το φοροφυγά ακριβώς για να κρύψουν τον εκμεταλλευτή.

  Στη συζήτηση για τη διαφθορά μένει η εντύπωση πως αρκεί να κυνηγήσουμε τους κακούς, για να ζήσουμε σε μια κοινωνία αγγέλων. Πιο πρακτικά, στην κεντρική πολιτική σκηνή όποτε σηκώθηκε θέμα διαφθοράς συνοδευόταν με την άποψη ότι αλλάζοντας κυβέρνηση, θα βασιλέψει η διαφάνεια. Το μόνο που μένει μετά τις εκλογές διαφανές είναι η εκμετάλλευση, χωρίς το στοιχείο της διαφάνειας να αλλάζει σε τίποτα την κατάσταση των εργαζομένων. 

Όσοι ανακαλύπτουν ξανά και ξανά τη διαφθορά κάνουν γαργάρα το γεγονός ότι αυτή είναι στοιχείο του αστικού πολιτικού συστήματος όπως είναι εγγενές στοιχείο της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Ότι διεφθαρμένο είναι το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης κι ότι η διαφθορά αφορά την αναπόφευκτη σχέση του αστικού πολιτικού προσωπικού με το κεφάλαιο. Χιλιάδες αγρότες καταγγέλθηκαν σαν διεφθαρμένοι, αλλά ποτέ δεν καταγγέλθηκε η ΕΕ που οργάνωσε τη διαφθορά με τις επιδοτήσεις για να θάβουν τα προϊόντα.

Η διαφθορά χρησιμοποιήθηκε πολιτικά με διάφορους τρόπους. 

Στην περίφημη «πλατεία», τα συνθήματα ενάντια στη διαφθορά είχαν την τιμητική τους. Έγιναν η βάση, για να νομιμοποιηθούν στις λαϊκές συνειδήσεις τα μπουμπούκια της Χρυσής Αυγής, που, με συνθήματα όπως «οι 300 στο Γουδή», ενισχύθηκαν αντιδραστικά στοιχεία με κύριο χαρακτηριστικό την έχθρα στο εργατικό κίνημα. 

Το κύριο: Εξαφάνισαν από το προσκήνιο το γεγονός ότι η διαφθορά είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα. Ότι οι μίζες και οι προμήθειες είναι μία εκδήλωση της σαπίλας του συστήματος. Γεννιούνται από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό ανάμεσα στα μονοπώλια για να πάρουν καλύτερη θέση στη μεταξύ τους σφαγή, με στόχο να παίρνουν δουλειές, να αυξάνουν τα κέρδη τους και να καταδικάζουν στην ανέχεια τους λαούς. 

Καμιά κουβέντα δεν έγινε στην «πλατεία» για το γεγονός ότι ο ίδιος ο ταξικός χαρακτήρας του αστικού κράτους δίνει τη δυνατότητα σε διάφορους να λυμαίνονται τα χρήματα των εργαζομένων και των λαϊκών οικογενειών και να εμφανίζονται με αμύθητα πλούτη.

Η επανάληψη του ίδιου έργου, με φαινόμενα διαφθοράς να παρουσιάζονται ως αιτία της κρίσης, αναδεικνύει την αγωνία διαφόρων να ξελασπώσουν το καπιταλιστικό σύστημα ακριβώς τώρα που απ' όλες τις μπάντες του ξεχειλίζει η σαπίλα. Έκδηλη, επίσης, η προσπάθεια να αναμορφώσουν το πολιτικό σύστημα που αντιστοιχεί σ' ένα σάπιο οικονομικό σύστημα, με ανάδειξη αρχαγγέλων της νέας κάθαρσης.

Όμως, για να πάψει η διαφθορά πρέπει να πάψει η αιτία της, το σύστημα που τη γεννά. Κι αυτό μόνο ένα λαϊκό κίνημα που γνωρίζει τον αντίπαλο και έχει καθαρή στόχευση μπορεί να το επιβάλει.

*Από το 902.gr