«Ο καπιταλισμός δε διορθώνεται... ανατρέπεται!»

Η ζωή του λαού στις ΗΠΑ της καπιταλιστικής ανάπτυξης και του Ομπάμα*

Πρόσφατα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, από το ινστιτούτο Gallup, αλλά και από αρκετά αμερικανικά πανεπιστήμια, παρουσιάζουν σημαντικά ευρήματα σχετικά με τη δεινή κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στις ΗΠΑ. Αυτή, βεβαίως, η κατάσταση για τη ζωή του λαού στις ΗΠΑ -όπως και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο- δεν ξαφνιάζει από μόνη της.

Όμως, αυτά τα δεδομένα προσφέρονται για συμπεράσματα, καθώς τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ εφαρμόζεται το «μοντέλο Ομπάμα», το οποίο βρίσκει πολλούς οπαδούς σε αστικά επιτελεία και κόμματα -στη χώρα μας κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ- και εμφανίζεται ως ικανό να φέρει την ανάπτυξη, που θα είναι προς το συμφέρον και του λαού και του κεφαλαίου. Η πραγματικότητα όμως στις ΗΠΑ αναδεικνύει το αντίθετο. Ότι δηλαδή τα κέρδη των μονοπωλίων είναι ασυμβίβαστα με τις λαϊκές ανάγκες και σε περίοδο ανάπτυξης και σε περίοδο κρίσης.

Στις ΗΠΑ, λοιπόν, τη μεγαλύτερη καπιταλιστική οικονομία στον κόσμο, έκτη πλουσιότερη χώρα με όρους κατά κεφαλήν εισοδήματος -σύμφωνα με το ΔΝΤ- και με ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 2% την τελευταία 3ετία, το μέσο οικογενειακό εισόδημα μειώνεται συνεχόμενα για 5 συναπτά έτη, ενώ σημειώνεται ιστορικό ρεκόρ στο χάσμα πλούσιων - φτωχών. 

Στις ΗΠΑ, σήμερα, ένας στους πέντε Αμερικανούς σιτίζεται χάρη στα κουπόνια συσσιτίων και 48 εκατομμύρια εργάτες και άνεργοι είναι χωρίς υγειονομική ασφαλιστική κάλυψη. Στις ΗΠΑ, σήμερα, το 15% τουλάχιστον των Αμερικανών ζει μέσα στη φτώχεια, ενώ ακόμα 132,1 (!) εκατομμύρια Αμερικανοί αδυνατούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες, σε περίπτωση που χάσουν τη δουλειά τους ή χρειαστεί επειγόντως να νοσηλευτούν. 

Το παράδειγμα και των ΗΠΑ αποδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκός δρόμος εντός των τειχών του συστήματος και με τα μονοπώλια να κυριαρχούν. Αναδεικνύει ότι το δίλημμα δεν μπορεί να είναι το ποιο μείγμα διαχείρισης θα επιλεγεί, το επεκτατικό του Ομπάμα ή το περιοριστικό της Μέρκελ, για την έξοδο από την κρίση και την καπιταλιστική ανάκαμψη, αφού το αποτέλεσμα και των δύο είναι αντιλαϊκό. 

Ακόμα περισσότερο ξεμπροστιάζει όσους ξεχωρίζουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα από χώρα σε χώρα, από περίοδο ανάπτυξης ή κρίσης και από το ποιο κόμμα ή ποια κυβέρνηση τη διαχειρίζεται.

Ξεμπροστιάζει όσους φαντασιώνονται την εξυγίανση ενός συστήματος σάπιου και καταδικασμένου να γεννά διαρκώς κρίσεις, φτώχεια, πολέμους. 

Όσοι κρύβουν αυτή την πραγματικότητα είναι επικίνδυνοι για τα λαϊκά στρώματα, επειδή δεν μπορεί να μην τη γνωρίζουν και την κρύβουν συνειδητά. Είναι επικίνδυνοι για το λαό, γιατί τον καλούν να στηρίξει ένα «διαφορετικό» μοντέλο ανάπτυξης, που όμως τον οδηγεί στην ίδια ακριβώς βαρβαρότητα που βιώνει και σήμερα.

*Από το 902.gr