Στην εντατική...η αναζήτηση αξιόπιστης εναλλακτικής.

Ψάχνουν εναλλακτική*

Ανησυχία για τον τρόπο που ο Αντ. Σαμαράς διαχειρίστηκε τη θεωρία των δυο άκρων κατά την πρόσφατη επίσκεψη στις ΗΠΑ, εκφράζει ο ανταποκριτής της «Καθημερινής».

Γράφει μεταξύ άλλων: «Οι αναφορές στη θεωρία των δύο άκρων, όταν γίνονται στην Ελλάδα, έχουν τη λογική τους (...) Όχι, όμως, στο εξωτερικό. Όχι απλά δεν είναι σωστό. Είναι επιζήμιο (...) Έχω την εντύπωση ότι το μόνο που καταφέρνει είναι να πλήττει μόνος του την αξιοπιστία του, την οποία με τόσο κόπο έχει, όντως, οικοδομήσει τον τελευταίο χρόνο έναντι της διεθνούς κοινότητας. Δύσκολα θα πεισθούν Αμερικανοί νομοθέτες στο Κογκρέσο ή αναλυτές στο Ινστιτούτο Πίτερσον ότι η Ελλάδα κινδυνεύει και από "το άλλο άκρο, που θέλει τη χώρα έξω από το ΝΑΤΟ και το ευρώ". 

Όχι μόνο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όντως έχει τις συγκεκριμένες επιδιώξεις, αλλά τέτοιες επισημάνσεις δεν βοηθούν ούτε την ίδια την κυβέρνηση. Διότι δεν μπορεί τη στιγμή που ο πρωθυπουργός ανάγει τη σταθερότητα της χώρας σε κύριο σύνθημα, και ορθώς πράττει, να προβάλλει ταυτόχρονα μια εικόνα εν δυνάμει αστάθειας».

Ο αρθρογράφος επικαλείται την κυρίαρχη -όπως ισχυρίζεται- άποψη της αμερικανικής αστικής τάξης για το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Όμως και εδώ γράφτηκαν και ακούστηκαν τέτοιες απόψεις, όταν μετά τη δολοφονία στο Κερατσίνι η κυβέρνηση ανέσυρε επιθετικά τη θεωρία των δυο άκρων. 

Φαίνεται δηλαδή ότι μια ισχυρή μερίδα της αστικής τάξης στην Ελλάδα προβληματίζεται, αντιδρά στην επιδίωξη της ΝΔ να «πολιτογραφήσει» το ΣΥΡΙΖΑ σαν «ακραία» δύναμη, παρά το γεγονός ότι βολεύεται και επιδιώκει την αντιπαράθεση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, προκειμένου να ενισχύεται το δίπολο. 

Τη θέση της αυτή τη συνδέει με τη «σταθερότητα», 

προϋπόθεση της οποίας είναι η ομαλή κυβερνητική εναλλαγή.

Στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, φαίνεται ότι η άρχουσα τάξη εκτιμά πως δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση για εναλλαγή στην αστική διακυβέρνηση. Λύση που από τη μια θα διεκπεραιώνει τις υποθέσεις της σε βάρος της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα θα έχει διευρυμένη λαϊκή στήριξη, ή θα ενσωματώνει ευκολότερα τις λαϊκές αντιδράσεις.

Αναζητούνται δηλαδή λύσεις για κυβέρνηση που θα έχει νομιμοποίηση στη συνείδηση μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων, και όχι απλά την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία μάλιστα κινδυνεύει να είναι οριακή. Πάνω σ' αυτή τη βάση εκδηλώνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και στο εσωτερικό τους, αφού υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το εύρος της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, για το ποιοι μπορούν να συμμετέχουν σε μελλοντικές κυβερνήσεις συνεργασίας και άλλα τέτοια ζητήματα.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα συμφέροντα του λαού; Καμιά απολύτως. 

Η όλη συζήτηση αντανακλά υπαρκτές ανησυχίες στο στρατόπεδο της αστικής τάξης και των κομμάτων της. Σε ό,τι αφορά όμως το λαό, έχει στόχο να τον εμποδίσει να διαμορφώσει ταξικό κριτήριο. Δηλαδή, να δει με καθαρή ματιά το «κάδρο» μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η διαμάχη ανάμεσα στα κόμματα της διαχείρισης και τη διαπάλη στο εσωτερικό τους.

* "Επωνύμως"  από τη στήλη "Από...μέρα  σε...μέρα" του Ριζοσπάστη.