«...Αυτή τη βία, τη βία που υπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών, ένας μόνο μπορεί να την καταδικάσει. Ο ίδιος ο λαός»

 Για την «καταδίκη της βίας»... 

«...το γενικό φαινόμενο της βίας στην κοινωνία πρέπει να το αντιμετωπίσουμε από το γιαούρτι μέχρι το γκαζάκι, μέχρι τη βόμβα. Είναι καιρός να το αντιμετωπίσουμε τώρα» Νίκος Δένδιας, υπουργός Δημόσιας Τάξης (16/10/2013, σε εκδήλωση της ΝΔ για τη βία)

Και ο πλέον δύσπιστος καταλαβαίνει πλέον τις επιδιώξεις της κυβέρνησης, των αστικών κομμάτων, των αστικών προπαγανδιστικών μηχανισμών. Χρειάστηκαν λίγες μόλις εβδομάδες για να ξεδιπλωθεί η προπαγάνδα τους με στόχο να ταυτιστεί η εγκληματική δράση φασιστοειδών, μηχανισμών που το ίδιο το αστικό κράτος συντηρεί και τους ενισχύει όποτε τους χρειάζεται με τους αγώνες του εργατικού λαϊκού κινήματος, τις απεργίες, τις κινητοποιήσεις, με όποια μορφή πάλης αποφασίσουν οι εργαζόμενοι.

 

Πολύ περισσότερο επιχειρούν να ταυτίσουν τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής με τέτοιες κινητοποιήσεις διεκδίκησης βασικών δικαιωμάτων του λαού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι σκόπιμα αποκρύπτουν πως η Χρυσή Αυγή είχε και πολιτικές της θέσεις. Υπέρ των συμφερόντων των εφοπλιστών, χαμηλότερα μεροκάματα, δουλεμπορικά γραφεία με 18 ευρώ μεροκάματο, συμμαχίες της ελληνικής αστικής τάξης με ιμπεριαλιστικά κέντρα (π.χ. Ρωσία). 

Θέσεις που μερίδα του κεφαλαίου τις έβλεπε και τις βλέπει με πολύ καλό μάτι. Επιπλέον, με τι πλάτες άραγε δικτυώθηκαν μέσα στο Στρατό και την Αστυνομία; Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε διαβάσει τα προηγούμενα χρόνια στον αστικό Τύπο κολακευτικά σχόλια, καλοπιάσματα, παραινέσεις και συμβουλές προς τα φασιστοειδή;
«Ναι, είναι βία», λένε οι αστοί πολιτικοί και τα αστικά Μέσα ενημέρωσης, «η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ή η επίθεση στο Πέραμα, αλλά υπάρχει και η άλλη βία». 

Τι εννοούν; Τι θέλουν να καταστείλουν; 

Οποιαδήποτε πράξη, οργανωμένη δράση, μαζική λαϊκή κινητοποίηση, έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των επιχειρηματιών, των μονοπωλίων.
Γιατί όσο και αν προσπαθούν να πείσουν ότι οι νόμοι του αστικού κράτους διασφαλίζουν το «γενικό καλό», το «εθνικό συμφέρον», η πραγματικότητα είναι ότι η αστική νομιμότητα υπηρετεί το συμφέρον του καπιταλιστή και καθορίζεται από αυτό.

Από ιδεολογική άποψη, ανάγλυφη περιγραφή στα παραπάνω έδωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου: «Η βία δεν μπορεί να είναι ανεκτή, όποιος και αν την προκαλεί, ανεξαρτήτως πολιτικής, κοινωνικής προέλευσης και συγκυριών (...) Δεν δεχόμαστε το διαχωρισμό μεταξύ "καλής" και "κακής" βίας και την τάση ιδεολογικοποίησης εγκληματικών ενεργειών που θίγουν έννομα αγαθά και τη συνοχή της κοινωνίας» (16/10/2013, στην ίδια εκδήλωση της ΝΔ για τη βία).

Οι όροι «βία», «κοινωνική προέλευση», «συγκυρίες», «συνοχή της κοινωνίας» αποκτούν πραγματικό περιεχόμενο μόνο αν τις δει κανείς από τη σκοπιά του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, των ταξικών αντιθέσεων και συμφερόντων μέσα στην κοινωνία.

Το αστικό κράτος υπάρχει και λειτουργεί ασκώντας βία στην αντίπαλη τάξη, την εργατική τάξη, αλλά και τους συμμάχους της, που έχουν τελείως διαφορετικά συμφέροντα. 

 

Γι' αυτό υπάρχουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, η αστική δικαιοσύνη, άλλοι μηχανισμοί και υπηρεσίες που αναλαμβάνουν τις βρώμικες δουλειές. Τι ακριβώς προστατεύουν αυτοί οι μηχανισμοί; Μα, την καπιταλιστική ιδιοκτησία που ταυτίζεται με την αστική νομιμότητα. Πώς τα προστατεύουν αυτά;

 

Με βία των Σωμάτων Ασφαλείας σε βάρος όσων διεκδικούν.
Με εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς και απολύσεις όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν ένα καλύτερο μεροκάματο.
Με δικαστικές αποφάσεις που κρίνουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές.
Με αντεργατικούς αντιλαϊκούς νόμους που θεσπίζουν τους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από τους καπιταλιστές.

Να λοιπόν ένα κρεσέντο βίας από όλους τους θεσμούς του αστικού κράτους. Αυτό το κράτος που είναι εχθρός των εργατών, ανέχεται μόνο τη βία που μπορεί να ασκεί το ίδιο...

Διαβάστε χρόνια πριν τι έλεγε η «Καθημερινή» (9/3/2010) στο κύριο άρθρο στην πρώτη σελίδα: «Η κατάληψη κρατικών κτιρίων και η διακοπή της κυκλοφορίας στον κεντρικότερο δρόμο της πρωτεύουσας δεν μπορεί να γίνει ανεκτή (...) Ένα πράγμα είναι η συνετή χρήση βίας από την πλευρά της αστυνομίας ώστε να αποφευχθούν θύματα και ακρότητες».

Αλλά μιας και αναφέρονται στην «καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται», αντικειμενικά ανοίγει η συζήτηση ότι το περίφημο «μονοπώλιο της βίας» του αστικού κράτους υπερασπίζει τη λειτουργία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, δηλαδή της κύριας αιτίας των δεινών για τους εργαζόμενους.

Αλήθεια με ποιον τρόπο δημιουργήθηκαν 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοί και εξαθλιωμένοι;

Πώς δημιουργήθηκε η ανεργία, η φτώχεια, οι κατασχέσεις, οι μειώσεις μισθών, οι φόροι;

Αποτέλεσμα ποιας πολιτικής είναι οι διακοπές ρεύματος, νερού στα φτωχόσπιτα; Οι κατασχέσεις, το κόψιμο της σύνταξης, η καταδίκη να ζουν εκατομμύρια νοικοκυριά χωρίς πετρέλαιο;

Ποιος φταίει για τα πεινασμένα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία;

Τα 450 ευρώ μισθός που καταδικάζουν στην πείνα τις εργατικές οικογένειες τι είναι ακριβώς;

Ποιος ευθύνεται για την αδυναμία να κάνουν οικογένεια τα νέα ζευγάρια γιατί δεν έχουν να τη συντηρήσουν;

Για την κυβέρνηση, το αστικό κράτος για παράδειγμα το να χάνει ο εργάτης το σπίτι του από τις τράπεζες και την εφορία είναι μια φυσιολογική επίπτωση των αστικών νόμων και της οικονομικής πραγματικότητας. Κρύβουν πίσω από την έννοια της «νομιμότητας» ότι με τη δικαστική, κατασταλτική, διοικητική βία επιβάλουν τέτοια μέτρα. Όμως, επιχειρούν να διαμορφώσουν συνείδηση ότι ο οργανωμένος αγώνας ενάντια στις κατασχέσεις, με όποια μορφή αποφασίσει το εργατικό λαϊκό κίνημα, είναι βία που πρέπει να καταδικαστεί.

Αυτή τη βία, τη βία που υπηρετεί τα συμφέροντα των

καπιταλιστών, ένας μόνο μπορεί να την καταδικάσει. 

 

Ο ίδιος ο λαός, η ίδια η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, τα νέα ζευγάρια, οι λαϊκές οικογένειες. Μόνο αυτοί μπορούν να οργανώσουν τον αγώνα τους, να επιλέξουν τις μορφές πάλης, να αντισταθούν ενάντια στη βαρβαρότητα που τους διαλύει τη ζωή  και να σχεδιάσουν τον αγώνα που θα τούς απαλλάξει τελείως από τα δεσμά και τη βία των καπιταλιστών. 

 

Ακριβώς αυτόν τον αγώνα φοβούνται τα μονοπώλια και το πολιτικό τους προσωπικό, οι εκάστοτε αστικές κυβερνήσεις και προσπαθούν να ετοιμαστούν έγκαιρα, τώρα που έχουν την πολιτική και οικονομική εξουσία στα χέρια τους.

 

Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΚΗ"  του Ριζοσπάστη.