...Και σε αυτό το ζήτημα «δεν χωρούν δύο πόδια σε ένα παπούτσι».

Τι κρύβεται πίσω από τα «κόκκινα» δάνεια;*

Η υπόθεση «κόκκινα» δάνεια, δηλαδή τα ληξιπρόθεσμα δάνεια με αδυναμία να αποπληρωθούν, επανήλθε στην επικαιρότητα μέσα στον Ιούνη με αφορμή τη σχετική εγκύκλιο που δημοσιοποίησε η Τράπεζα της Ελλάδας (ΤτΕ) προς τις τράπεζες. Η απόφαση της ΤτΕ τροφοδότησε μια σειρά παρεμβάσεις και δηλώσεις στα ΜΜΕ, τόσο κυβερνητικών στελεχών, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων φορέων...

...Γιατί τους έπιασε ο «πόνος» για τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια;  

Ο βασικός στόχος τους δεν είναι η ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των εργατικών - λαϊκών οικογενειών που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Και αυτό το σχέδιο στοχεύει στην ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος και προοπτικά στη συγκέντρωση γης και ακινήτων στα χέρια μεγάλων ομίλων για να προχωρήσουν τα επενδυτικά σχέδια...

...Η ουσία είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει ορισμένα βασικά προβλήματα που συνδέονται άμεσα με την ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ως βασικού πυλώνα της καπιταλιστικής οικονομίας, σε συνθήκες που ολοκληρώνεται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζικών ομίλων. 

Οι στόχοι της κυβερνητικής πολιτικής

 ...Κατά συνέπεια, τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα αστικά επιτελεία έχουν να επωμιστούν ένα δύσκολο καθήκον που εξελίσσεται σε δυσεπίλυτο πρόβλημα. Γιατί με οποιαδήποτε ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων, η κυβέρνηση αφενός πρέπει να εξυπηρετεί τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος, αφετέρου πρέπει να διευθετήσει τον επιμερισμό της «χασούρας» από την αναπόφευκτη απαξίωση κεφαλαίου που συνεπάγεται η ρύθμισή τους. Το τελευταίο αποτελεί και το πιο δύσκολο πρόβλημα...

... Δεν είναι άσχετες, άλλωστε, οι συνεχείς «διαβεβαιώσεις» από κυβερνητικά στελέχη ότι δεν πρόκειται να «κουρευτούν» οι καταθέσεις κάτω των 100.000. Παρ' όλα αυτά έχουν ένα ακόμα «αγκάθι», που είναι η άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών ακινήτων...

Αντιφατικές επιδράσεις

...Η απόφαση της ΤτΕ ανοίγει το δρόμο για την «αρπαγή» και την εκμετάλλευση ακινήτων και της λαϊκής στέγης από τους τραπεζικούς ομίλους κατά τα πρότυπα του «ιρλανδικού μοντέλου». 

Ετσι ανοίγει ο δρόμος για την επιτάχυνση της συγκέντρωσης της γης και της κατοικίας σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, που αποτελεί βασικό στόχο του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και της ΕΕ. Ομως και αυτή η προοπτική δημιουργεί αντιθέσεις, αφού τμήματα του κεφαλαίου εκτιμούν ότι δεν πρέπει να γίνει «απότομα», ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν διαφωνίες από άλλα τμήματα του κεφαλαίου για την προοπτική αξιοποίησής τους, διεκδικώντας άλλη κατεύθυνση.

 Η κάλπικη αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ

 

 ...Ο ΣΥΡΙΖΑ επί της ουσίας αντιπαραβάλλει σαν λύση μια άλλη μορφή διαχείρισης για την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος με την πιο ενεργό ανάμειξη του κράτους...

... Αφού, λοιπόν, το κράτος θα έχει εξασφαλίσει τις τράπεζες με πακτωλό δημόσιου χρήματος, υποσχόμενος ότι ο δημόσιος φορέας θα εξαγοράζει πιο ακριβά τα «κόκκινα» δάνεια από τα distress funds, παραπέμπει τη «σωτηρία» μετά τη σταθεροποίηση της οικονομίας. 

Υπόσχεται ότι η επίτευξη σημαντικών κερδών από τις τράπεζες στο μέλλον, τα έκτακτα κέρδη τους θα διατίθενται για την κάλυψη διαγραφών «κόκκινων» δανείων, λες και οι τράπεζες είναι «φιλανθρωπικά ιδρύματα». 

Και φυσικά εναποθέτει στην κάλυψη μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.  Δεν απαντά όμως στο ερώτημα ποιος τελικά θα πληρώσει τη νύφη!

 

Το ΚΚΕ από το 2012 έχει αναδείξει μια σειρά στόχους πάλης για την προστασία των αυτοαπασχολούμενων, των ανέργων, γενικότερα των λαϊκών νοικοκυριών.  
Σε αυτή τη βάση έχει καταθέσει μια σειρά νομοσχέδια στη Βουλή, που αντιμετώπισαν την κατηγορηματική αντίθεση τόσο των κομμάτων της συγκυβέρνησης όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. 

Γιατί οι διεκδικήσεις που προβάλλει το ΚΚΕ στοχεύουν στην πραγματική στήριξη για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες, ενώ είναι σε πλήρη αντίθεση με το ευρωενωσιακό πλαίσιο, τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ειδικά των τραπεζικών ομίλων, που όλα τα άλλα κόμματα δηλώνουν πίστη, διαγκωνιζόμενα για ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής. Και σε αυτό το ζήτημα «δεν χωρούν δύο πόδια σε ένα παπούτσι».

*Ολόκληρο το άρθρο Εδώ