Ιδιωτικοποίηση αιγιαλού: Δεν είναι θέμα διαχείρισης αλλά στρατηγικής

Και εδώ προκύπτει το ερώτημα: «Ανάπτυξη 

για ποιον. Για το λαό ή για τα μονοπώλια;».

Οι νομοθετικές παρεμβάσεις για τις παραλίες, ώστε αυτές να είναι άμεσα αξιοποιήσιμες για την κερδοφορία του κεφαλαίου είναι διαρκείς.  

Η εμπορευματοποίηση της χρήσης του αιγιαλού, η αντιμετώπιση του θαλάσσιου μπάνιου σαν εμπόρευμα δεν είναι καινούργιες. 

Μέσα από ένα πλήθος νομοθετημάτων, οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχουν οδηγήσει την κατάσταση στο σημείο, όπου, αν και τυπικά ο γιαλός παραμένει δημόσιος και μάλιστα προστατευμένος συνταγματικά, μέσα από την παραχώρηση της χρήσης του δίνεται το δικαίωμα στο κεφάλαιο να κερδοφορεί και από αυτήν τη χρήση γης...

...Σε αυτό το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο, έρχονται να προστεθούν και τα προωθούμενα σήμερα σχέδια που περιορίζουν την έκταση του αιγιαλού, κατοχυρώνουν το δικαίωμα μεγάλων επενδυτών ακόμα και στην επιχωμάτωση, ενώ παράλληλα διευρύνουν τις δυνατότητες εμπορικής αξιοποίησης.

Από ένα προσχέδιο νόμου, που είχε δοθεί σε δημόσια διαβούλευση, αλλά δεν έχει γίνει ακόμα νομοσχέδιο, προκύπτει ότι πετσοκόβονται τα κριτήρια για τη χάραξη των παραλίων.

Οι αλλαγές που προωθούνται έχουν στρατηγική στόχευση. 

Είναι δεμένες με τις αλλαγές στον τουρισμό...

 

...Με αυτά τα δεδομένα, κριτήριο για τη στάση κάθε πολιτικού φορέα, για το αν η στάση του συμβάλλει στην ανακούφιση του λαού, είναι η θέση του απέναντι στην επιχειρηματική δράση του μεγάλου κεφαλαίου και στις παραλίες. 

Δηλαδή, ποια θέση παίρνουν απέναντι στις ιδιωτικές παραλίες, στους ξενοδοχειακούς ομίλους, στα μεγάλα μονοπώλια στον Τουρισμό και τον Επισιτισμό που καταλαμβάνουν μέρος του αιγιαλού. Κι αυτό γιατί και στην περίπτωση των παραλιών αποδεικνύεται πως η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αντιλαϊκή, γίνεται με γνώμονα το κέρδος, πάει μαζί με τη σχετική εξαθλίωση των εργαζομένων. 

 

Είναι ήδη προφανές πως το δικαίωμα της εργατικής τάξης για ξεκούραση, για διακοπές, για αναψυχή που είναι επιτακτική ανάγκη δεν μπορεί να ικανοποιηθεί. Τείνει να γίνει πολυτέλεια, με την εργατική τάξη να αδυνατεί να καλύψει αυτήν την ανάγκη σαν αποτέλεσμα της επίθεσης στο εισόδημα με μισθούς άθλιους, πανάκριβα εισιτήρια, με την ακρίβεια να αυξάνεται.

Γίνεται καθαρό ότι αυτή καθαυτή η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη γη, στα ξενοδοχεία, στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής είναι ασύμβατη με την ικανοποίηση των αναγκών του λαού για μόνιμη και σταθερή εργασία, για διασφάλιση του δικαιώματος της αναψυχής και της ανάπαυσης, για διευρυμένη ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών.

Και εδώ προκύπτει το ερώτημα: «Ανάπτυξη για ποιον. Για το λαό ή για τα μονοπώλια;». 

Και σ' αυτήν την περίπτωση, μονόδρομος αναδεικνύεται ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας με κοινωνικοποιημένη γη και ανάπτυξη των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό.

 

Η προστασία του αιγιαλού από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων απαιτεί συγκέντρωση δυνάμεων και πάλη με ένα πλαίσιο που θα αντιπαλεύει συνολικά την επιχειρηματική δράση των μονοπωλίων, το πλαίσιο της «χωρικής ανασυγκρότησης», τμήμα του οποίου είναι και οι νομοθετικές παρεμβάσεις για τον αιγιαλό.

Με αυτά τα κριτήρια, πρέπει να αντιμετωπίζεται και κάθε πρόταση που διατυπώνεται αυτές τις μέρες είτε νομοθετικά από την κυβέρνηση είτε σαν δήθεν αντίδραση από την αξιωματική αντιπολίτευση.

Ολόκληρο το άρθρο στη στήλη "ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ" του Ριζοσπάστη.