Τι τρέχει με τη διεθνή οικονομία;

Η είδηση από το «Reuters» έχει ως εξής: Οι τελευταίες προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για την ανάπτυξη των ΗΠΑ το 2014 αναθεωρούνται προς τα κάτω, σε σχέση με ένα μήνα πριν, εξαιτίας της συρρίκνωσης της οικονομίας τους που είχε καταγραφεί το διάστημα του πρώτου τριμήνου του 2014. 

Έτσι, το ΔΝΤ διαβλέπει πως ο ρυθμός ανάπτυξης στις ΗΠΑ το 2014 θα διαμορφωθεί στο 1,7% έναντι του 2% που προέβλεπε τον Ιούνη. Το πρώτο τρίμηνο του 2014, η ανάπτυξη συρρικνώθηκε με ρυθμό 2,9%, παρουσιάζοντας τη μεγαλύτερη πτώση για την τελευταία πενταετία, λόγω της μείωσης της δραστηριότητας στην αγορά κατοικίας, της επιβράδυνσης στη συγκέντρωση αποθεμάτων και της μείωσης των εισαγωγών.

Οι προβλέψεις αυτές συνοδεύονται από την επισήμανση πιθανών κινδύνων για την αμερικανική οικονομία, που προκύπτουν από μια επιβράδυνση της ανάπτυξης στις αναδυόμενες αγορές, μια εκτίναξη της τιμής του πετρελαίου από την κλιμάκωση της κρίσης στην Ουκρανία ή στο Ιράκ, αλλά και μια απρόβλεπτη αύξηση του κόστους δανεισμού από την ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ (Fed).

Όσον αφορά την Ευρωζώνη, μελέτη της Eurostat στα τέλη του Ιούνη εκτιμούσε ότι το Α' τρίμηνο του 2014 η ανάκαμψη στο πλαίσιο της Ευρωζώνης φτάνει στο 0,9%. Για τη Γερμανία για το Β' τρίμηνο του 2014 αναμενόταν στασιμότητα και όχι ανάπτυξη, σύμφωνα με συμπέρασμα της μηνιαίας έκθεσης της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας (Bundesbank).

Σε όλες τις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία κλπ.) οι ρυθμοί ανάπτυξης κινούνται από 0,5 έως 1,5%.

Τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν δείχνουν σαφείς δυσκολίες στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας σε ΗΠΑ και ΕΕ. Ανεξάρτητα αν συμπεριλαμβάνουν και αισιόδοξες προβλέψεις για μη διατήρηση αυτών των φαινομένων και τα επόμενα τρίμηνα, το πρόβλημα είναι εμφανές.

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι δυσκολίες στην καπιταλιστική ανάκαμψη σημειώνονται ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που εφαρμόστηκε σε κάθε περίπτωση. Δυσκολίες στην ανάκαμψη αντιμετωπίζουν και χώρες της ΕΕ που εφάρμοσαν πιο αυστηρή περιοριστική πολιτική και οι ΗΠΑ που εφάρμοσαν πιο επεκτακτική διαχείριση. 

Αυτό το γεγονός αποδεικνύει χαρακτηριστικά ότι δεν υπάρχει συνταγή διαχείρισης που να μπορεί να ξεπερνά τις αντιφάσεις του καπιταλισμού, τις δυσκολίες της καπιταλιστικής παραγωγής. 

Επίσης πρέπει να παρατηρήσουμε ότι, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, τα όποια σημάδια ανάκαμψης δε συνοδεύονται από ανάλογη μείωση της ανεργίας, αύξηση των εισοδημάτων των εργαζομένων κλπ. 

Τέλος, χρειάζεται να επισημάνουμε ότι όλες αυτές οι οικονομικές εξελίξεις συνδέονται άμεσα και αλληλοεπηρεάζονται με την πορεία των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, όπως αυτές εκδηλώνονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη και ιδιαίτερα στην περιοχή της Ουκρανίας και της Μ. Ανατολής.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι εργαζόμενοι 

θα πρέπει να βρίσκονται σε ετοιμότητα. 

Να μην πιστεύουν όσους τους υπόσχονται ότι με αυτό ή το άλλο μείγμα διαχείρισης η κρίση θα αντιμετωπιστεί, θα αλλάξουν παραγωγικά πρότυπα, ο καπιταλισμός θα λογικευτεί, να μην πιστεύουν όσους τους υπόσχονται ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα φέρει τη λαϊκή ευημερία. 

Να επαγρυπνούν, γιατί ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι ο δίδυμος αδελφός της καπιταλιστικής κρίσης. Να μην ξεχνούν ότι μετά από την κρίση του 1929 - 1933 υπήρξε αυτή του 1938 και μετά ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος...

Από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη.