Ναι, της Ανατολικής Ουκρανίας, όπου από τον Απρίλη διεξάγεται μια «αντι-τρομοκρατική επιχείρηση» που έχει ερημώσει ολόκληρες πόλεις, έχει δολοφονήσει παιδιά και αμάχους (το Σαββατοκύριακο σκοτώθηκαν δυο παιδιά ενός και πέντε χρόνων), έχει ξεσπιτώσει χιλιάδες και χιλιάδες, έχει βουλιάξει εκατομμύρια λαού στη διχόνοια.
Της Ανατολικής Ουκρανίας, που το Κίεβο βομβαρδίζει καθημερινά αδιακρίτως, καταστρέφοντας σπίτια, αλλά και γέφυρες, εργοστάσια (τις προηγούμενες μέρες βομβαρδίστηκε περιοχή όπου ρωσικά ΜΜΕ ανέφεραν ότι λειτουργεί το δεύτερο μεγαλύτερο χημικό εργοστάσιο της Ευρώπης), αγωγούς φυσικού αερίου, συνολικά υποδομές στρατηγικής σημασίας για την καθημερινή ζωή του πληθυσμού.
Το περίεργο (;) είναι ότι αυτή η επιχείρηση (τις συνέπειες της οποίας δήθεν έρχεται τώρα η Ουάσιγκτον να αποκαταστήσει) διεξάγεται με την πολιτική, αλλά και την οικονομική στήριξη των ΗΠΑ.
Την περασμένη Παρασκευή ο Αμερικανός πρέσβης στο Κίεβο, Τζέφρι Πιατ, δήλωνε σε συνέντευξη Τύπου ότι η χώρα του θα προσφέρει 33 εκατομμύρια δολάρια στον ουκρανικό στρατό μέχρι το τέλος του 2014, στο πλαίσιο «διαφόρων προγραμμάτων» και «με προτεραιότητα την υπεράσπιση των συνόρων της χώρας».
Με λίγα λόγια, οι ιμπεριαλιστές από τη μια μεριά στηρίζουν τους βομβαρδισμούς χωριών και παραγωγικών μονάδων και από την άλλη χρηματοδοτούν την «ανοικοδόμησή» τους.
Είναι μια «ανοικοδόμηση», που πάντα έρχεται, αργά ή γρήγορα, όχι όμως για να σώσει το λαό. Ερχεται για να μοιράσουν τα μονοπώλια τη λεία, πάνω σε ένα χάρτη που με το αίμα των λαών χαράσσονται τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα.
Αυτή η «ανοικοδόμηση» έφτασε και στο Ιράκ, όπου μετά τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της περασμένης δεκαετίας «εμφανίστηκαν» πολυεθνικές από Ανατολή και Δύση για να αρπάξουν το φυσικό πλούτο του ιρακινού λαού. Το αποτέλεσμα είναι εκείνος σήμερα να αντιμετωπίζει καινούριους κινδύνους από τη νέα αναζωπύρωση των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
«Ανοικοδόμηση» γνώρισαν και οι λαοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπου με διάφορα οικονομικά «πακέτα» στήριξης, οι γέφυρες και οι υποδομές άρχισαν να χτίζονται ξανά, όχι με βάση τις λαϊκές ανάγκες και τις παραγωγικές δυνατότητες των πατρίδων τους αλλά με βάση τις επενδυτικές προτεραιότητες των πολυεθνικών και την άγρια δίψα τους για νέα κέρδη. Δίψα που με τη σειρά της συνέβαλε αποφασιστικά στο διαμελισμό των Βαλκανίων έτσι ώστε οι λαοί διαιρεμένοι να είναι ευκολότεροι στόχοι.
«Ανοικοδόμηση» ζει και ο λαός του Αφγανιστάν, όπου η διεθνής «αρωγή» του, που άρχισε το 2001, κανένα όφελος δεν έφερε στον ίδιο, ούτε καν τερματίζοντας τις συγκρούσεις με τους «τρομοκράτες» Ταλιμπάν, αφού η κρίσιμη γεωστρατηγική θέση της χώρας, πάνω σε πολύ σημαντικούς εμπορικούς και ενεργειακούς διαδρόμους, αποτελεί «αιτία πολέμου» για διάφορα μονοπωλιακά συμφέροντα που καθόλου εύκολα δεν παραιτούνται.
Σήμερα, η χώρα βρίσκεται κατά πολλούς αντιμέτωπη με τον κίνδυνο διχοτόμησης.
Φυσικά, εκείνος που βομβαρδίζεται εδώ και μήνες και βλέπει τα παιδιά του να χαροπαλεύουν, επειδή δεν έχουν γιατρό, δε θα αρνηθεί το σπίτι ή το νοσοκομείο που θα χτιστεί.
Όταν όμως εκείνοι που του φτιάχνουν σπίτι είναι οι ίδιοι που έχουν βάλει το χέρι τους για το γκρέμισμά του πριν λίγο, πρέπει τουλάχιστον να προβληματιστεί.
Οι καπιταλιστές κάθε χώρας ή απόχρωσης δεν μπορούν να γίνουν ανθρωπιστές.
Ο πιο γνήσιος ανθρωπισμός μπορεί να διακρίνει όποιον αντιπαλεύει με κάθε κόστος όσους θέλουν τους ανθρώπους γρανάζια σε μηχανές πολέμου ή σε μηχανές αναπαραγωγής της εκμετάλλευσης και αρπαγής του πλούτου των εργατών.
Από τη στήλη "ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ" του Ριζοσπάστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου