"Τα τσιράκια της αστικής τάξης"

 «Μια και η βάση του πολιτισμού είναι η εκμετάλλευση μιας τάξης από μια άλλη, όλη η εξέλιξη του κινείται μέσα σε μια αδιάκοπη αντίφαση. Κάθε πρόοδος της παραγωγής είναι ταυτόχρονα μια πισωδρόμηση στην κατάσταση της καταπιεζόμενης τάξης, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας...

...Όσο λοιπόν προχωράει ο πολιτισμός, τόσο περισσότερο είναι υποχρεωμένος να καλύπτει με το μανδύα της αγάπης τα κακά που δημιούργησε με αναγκαιότητα, να τα εξωραΐζει η να τα αρνείται, κοντολογίς να εισάγει μια συμβατική υποκρισία, που...να την αποκορυφώνει με τον ισχυρισμό ότι η εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης γίνεται από την εκμεταλλεύτρια τάξη μόνο και μόνο προς το συμφέρον της ίδιας της τάξης που δέχεται την εκμετάλλευση, κι αν αυτή η τάξη δεν το καταλαβαίνει αυτό, αλλά αντίθετα εξεγείρεται κιόλας, αυτό αποτελεί την πιο πρόστυχη αχαριστία απέναντι στους ευεργέτες, δηλ. τους εκμεταλλευτές». *

Τα τσιράκια της αστικής τάξης.  

 Όσο βαθαίνει και γενικεύεται η καπιταλιστική κρίση, τόσο ξεσκεπάζεται η υποκρισία τους, η υποταγή τους στον μπεζαχτά του καπιταλιστή. Προσπαθούν να ξεμπερδέψουν με φράσεις, ξεγλιστρούν αποσιωπώντας επίμονα τις  πραγματικές  αιτίες της κρίσης,  κατηγορώντας τα θύματα της καπιταλιστικής πλεονεξίας, συγχαίρουν χίλιες φορές εαυτούς και αλλήλους, και σαν άλλοι ιερείς δόγματος,  οδηγούν  το λαό συνειδητά στην αποβλάκωση,  απολαμβάνοντας  την αποτελεσματικότητα του φαρισαϊσμού τους, όταν αυτή διαπιστώνεται. 

«Η Αριστερά (...) δια της επιρροής της στα γράμματα και τις τέχνες διαμόρφωσε το ιδεολογικό πλαίσιο της χρεοκοπίας, δια της επιρροής της στους μαζικούς χώρους συνέπραξε στη χρεοκοπία (...) Έκλεισε λιμάνια, ακύρωσε έργα πνοής, απέτρεψε επενδύσεις, στήριξε συντεχνίες, έδωσε πολιτική κάλυψη σε κάθε είδους ανομία, διαδήλωσε για εξωτικά επιδόματα, ήταν μπροστά στον αγώνα να μην αλλάξει το ασφαλιστικό (...) Ακόμη και το κέντρο της Αθήνας που κλείνει καθ' εκάστη επιβαρύνει την οικονομική λειτουργία της χώρας...Από την άλλη, όταν χρεοκοπεί η χώρα και λόγω του ασφαλιστικού φταίει (μόνο) ο δικομματισμός.  Άντε και ο καπιταλισμός...» (Η πολιτική του «εμ έτσι, εμ αλλιώς»,  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,  Πέμπτη 29 Νοέμβρη 2012)

"Σταθερός στη θεματολογία του ο - και καθηγητής (!) στο Πάντειο - Μανδραβέλης, ως δημοσιολόγος στην «Καθημερινή» εφαρμόζει το «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση κι ακόμα καλύτερη αν γίνεται με όρους Γκέμπελς», έτσι που να εμφανίζει τους καπιταλιστές από κει που χρωστάνε, να ζητάνε και το βόδι. 
 Καθώς αργά αλλά σταθερά η ανάλυση του ΚΚΕ ότι το χρέος δεν είναι των εργατών αλλά των καπιταλιστών που πρέπει και να το πληρώσουν, κερδίζει έδαφος, ο κύριος καθηγητής επαναλαμβάνει τα γνωστά περί αγώνων που έφεραν την χρεοκοπία. Όραμα της τάξης του ένα απέραντο νεκροταφείο, όπου ζόμπι εργάτες θα βγαίνουν απ' τους τάφους για να πάνε στις μηχανές και θα επιστρέφουν στους τάφους τους. 
Το όραμα των αστών, εκτός των άλλων, είναι και αντιαισθητικό. Και ως τέτοιο αντιβαίνει στην κατάκτηση του ανθρώπου να πορεύεται για το καλό, το καλύτερο, το όμορφο.
Μικρή η ζημιά από την παρέμβαση τέτοιου τύπου καθηγητών. Το καραβάνι τραβάει μπροστά".**

*   Φρ. Ένγκελς: «Η Καταγωγή της Οικογένειας..» σελ. 214-220, εκδ. «Σ. Ε.», Αθήνα 2005.

** "Δια του Τύπου" ΕΔΩ