Από τότε
που "η αστική τάξη κατάχτησε στην Γαλλία και την Αγγλία την πολιτική
εξουσία...Τη θέση της ανιδιοτελούς έρευνας την πήραν οι πληρωμένοι
διαπληκτισμοί των καλαμαράδων, τη θέση της αμερόληπτης επιστημονικής
έρευνας την πήρε η κακή συνείδηση και η άσχημη πρόθεση της
απολογιτικής..."*
Να γιατί και πως γίνεται, από έγκυρα στατιστικά στοιχεία, διασκεφτόμενοι υπουργοί και ειδικοί από 21 χώρες, να καταλήγουν στα "αμερόληπτα" συμπεράσματα τους, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς στο άρθρο που ακολουθεί. **
«Η πρακτική που ίσχυε επί κομμουνισμού, να εγκαταλείπονται δηλαδή, μικρά παιδιά στη φροντίδα του κράτους, παραμένει και κάθε χρόνο 15.000 παιδιά εγκαταλείπονται σε 21 χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ στην Ευρώπη»... Αυτό μαθαίνουμε απ' τα ειδησεογραφικά πρακτορεία ότι δήλωσε απ' τη Σόφια, η Μαρί-Πιερ Πουαριέ, περιφερειακή διευθύντρια της UNICEF, στο πλαίσιο διάσκεψης στην οποία συμμετείχαν υπουργοί και ειδικοί από 21 χώρες.
Σύμφωνα με έκθεση που παρουσιάστηκε, 1,3 εκατομμύρια νέοι, μικρότεροι των 18 χρόνων στην ανατολική Ευρώπη και την κεντρική Ασία ζουν μακριά από τις οικογένειές τους, «αριθμός υψηλότερος σε όλον τον κόσμο (...) πρόκειται για μια κληρονομιά της σοβιετικής εποχής που έβαζε το δημόσιο συμφέρον πάνω από το προσωπικό και παραχωρούσε στο κράτος τη βασική ευθύνη της ανατροφής των παιδιών»...
Πρόκειται για μία ακόμα χονδροειδέστατη παραποίηση της πραγματικότητας. Στο σοσιαλισμό τα παιδιά ήταν η προνομιούχα «τάξη» της κοινωνίας. Απολάμβαναν φροντίδα, δικαιώματα, παροχές, που δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν οι εργατικές λαϊκές οικογένειες για τα παιδιά τους στον καπιταλισμό. Τα δικά τους στοιχεία το επιβεβαιώνουν.
Σήμερα εγκαταλείπονται παιδιά, στήνονται σε κεντρικά σημεία πρωτευουσών «βρεφοδόχοι» όπου μπορούν γονείς, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, να αποθέτουν τα μωρά τους με την ελπίδα να βρουν στέγη και τροφή σε κάποιο ίδρυμα.
Σήμερα λένε οι ίδιοι ότι 31.000 παιδιά μικρότερα των τριών χρόνων που έχουν εγκαταλειφθεί σε ιδρύματα βρίσκονται στη Ρωσία, ενώ η Βουλγαρία κρατά τα σκήπτρα στην εγκατάλειψη παιδιών.
Σήμερα ομολογούν ότι «η φτώχεια που πλήττει τις οικογένειες και η έλλειψη φροντίδας από τις κοινωνικές υπηρεσίες, ειδικά για τα ανάπηρα παιδιά, εξηγεί τα υψηλά ποσοστά εγκατάλειψης». Όλα αυτά σήμερα. Mόνο που σήμερα δεν υπάρχει σοσιαλισμός.
Μακάρι να υπήρχε η κληρονομιά του ως προς την ανατροφή των παιδιών και τις παροχές που απολάμβαναν, ως προς τη δυνατότητά τους να ζουν αυτά και οι οικογένειές τους έχοντας καλυμμένες βασικές και όχι μόνο ανάγκες. Σήμερα κυριαρχεί ο αχαλίνωτος και σε βαθιά σήψη καπιταλισμός. Ας μην χρεώνουν λοιπόν διάφοροι απολογητές και θιασώτες του, τη βαρβαρότητά του καπιταλισμού, σε ένα σύστημα, του οποίου η ανωτερότητα ακτινοβολεί ακόμα, παρά τους τόνους λάσπης που εκτοξεύονται.
** "Προπαγάνδα χωρις ίχνος τσίπας" 902.gr
"Οι εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις στην ΕΣΣΔ" ΕΔΩ
Τα παιδιά στη Σοβιετική Ενωση ήταν «προνομιούχοι πολίτες».
«Η πρακτική που ίσχυε επί κομμουνισμού, να εγκαταλείπονται δηλαδή, μικρά παιδιά στη φροντίδα του κράτους, παραμένει και κάθε χρόνο 15.000 παιδιά εγκαταλείπονται σε 21 χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ στην Ευρώπη»... Αυτό μαθαίνουμε απ' τα ειδησεογραφικά πρακτορεία ότι δήλωσε απ' τη Σόφια, η Μαρί-Πιερ Πουαριέ, περιφερειακή διευθύντρια της UNICEF, στο πλαίσιο διάσκεψης στην οποία συμμετείχαν υπουργοί και ειδικοί από 21 χώρες.
Σύμφωνα με έκθεση που παρουσιάστηκε, 1,3 εκατομμύρια νέοι, μικρότεροι των 18 χρόνων στην ανατολική Ευρώπη και την κεντρική Ασία ζουν μακριά από τις οικογένειές τους, «αριθμός υψηλότερος σε όλον τον κόσμο (...) πρόκειται για μια κληρονομιά της σοβιετικής εποχής που έβαζε το δημόσιο συμφέρον πάνω από το προσωπικό και παραχωρούσε στο κράτος τη βασική ευθύνη της ανατροφής των παιδιών»...
Πρόκειται για μία ακόμα χονδροειδέστατη παραποίηση της πραγματικότητας. Στο σοσιαλισμό τα παιδιά ήταν η προνομιούχα «τάξη» της κοινωνίας. Απολάμβαναν φροντίδα, δικαιώματα, παροχές, που δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν οι εργατικές λαϊκές οικογένειες για τα παιδιά τους στον καπιταλισμό. Τα δικά τους στοιχεία το επιβεβαιώνουν.
Σήμερα εγκαταλείπονται παιδιά, στήνονται σε κεντρικά σημεία πρωτευουσών «βρεφοδόχοι» όπου μπορούν γονείς, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, να αποθέτουν τα μωρά τους με την ελπίδα να βρουν στέγη και τροφή σε κάποιο ίδρυμα.
Σήμερα λένε οι ίδιοι ότι 31.000 παιδιά μικρότερα των τριών χρόνων που έχουν εγκαταλειφθεί σε ιδρύματα βρίσκονται στη Ρωσία, ενώ η Βουλγαρία κρατά τα σκήπτρα στην εγκατάλειψη παιδιών.
Σήμερα ομολογούν ότι «η φτώχεια που πλήττει τις οικογένειες και η έλλειψη φροντίδας από τις κοινωνικές υπηρεσίες, ειδικά για τα ανάπηρα παιδιά, εξηγεί τα υψηλά ποσοστά εγκατάλειψης». Όλα αυτά σήμερα. Mόνο που σήμερα δεν υπάρχει σοσιαλισμός.
Μακάρι να υπήρχε η κληρονομιά του ως προς την ανατροφή των παιδιών και τις παροχές που απολάμβαναν, ως προς τη δυνατότητά τους να ζουν αυτά και οι οικογένειές τους έχοντας καλυμμένες βασικές και όχι μόνο ανάγκες. Σήμερα κυριαρχεί ο αχαλίνωτος και σε βαθιά σήψη καπιταλισμός. Ας μην χρεώνουν λοιπόν διάφοροι απολογητές και θιασώτες του, τη βαρβαρότητά του καπιταλισμού, σε ένα σύστημα, του οποίου η ανωτερότητα ακτινοβολεί ακόμα, παρά τους τόνους λάσπης που εκτοξεύονται.
* Καρλ Μαρξ, Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ, τόμος α', σελ. 21
** "Προπαγάνδα χωρις ίχνος τσίπας" 902.gr
"Οι εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις στην ΕΣΣΔ" ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου