"Οι «ξεΡιζωμένοι» εικαστικά"

 Έκθεση της Εύας Μελά με τίτλο «ξεΡιζωμένοι» στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθήνας «Μελίνα»,  Ηρακλειδών 66, Θησείο. Ώρες-Μέρες λειτουργίας: Τρίτη - Σάββατο 10 π.μ.- 8 μ.μ., Κυριακή 10 π.μ.- 2 μ.μ.

 

Το θέμα των έργων επισημαίνει τον ξεριζωμό των λαών από τη χώρα τους, τη βιοπάλη και τις συνθήκες της ζωής τους. Ξεριζωμό, που προκαλούν η ανεργία, η φτώχεια, η αποβιομηχάνιση, η καταστροφή της παραγωγικής βάσης του τόπου. Ξεριζωμό, που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε διάφορες χώρες και οι ανταγωνισμοί για όλο και μεγαλύτερα κέρδη των καπιταλιστών.

Τα έργα που παρουσιάζονται (έως 13/12) είναι σχέδια και ζωγραφική, που έγιναν στο εργαστήριο, με θέμα τον άνθρωπο της δουλειάς, τον άνεργο, το μετανάστη, τον πρόσφυγα. Επικεντρώνοντας στους εργαζόμενους στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος (χώρο με οξυμένα εργασιακά προβλήματα, εργατικά ατυχήματα, ανεργία που αγγίζει σήμερα το 95%, αγώνες και ταξικές συγκρούσεις)..

 

 ...και στους μετανάστες, είτε ως εργαζόμενους στην υπερεκμετάλλευση, είτε μέσα στις δυσκολίες μιας ζωής «υπό διωγμό», στην παράνομη διαμονή, στα κρατητήρια, στο δρόμο, στο κυνηγητό, στις επιχειρήσεις - «σκούπα» της αστυνομίας, στα κέντρα κράτησης.

Πρόκειται για μαυρόασπρα έργα σε χαρτί ή πανί, φτιαγμένα με κάρβουνο. Στην έκθεση, που πλαισιώνεται από σειρά πορτρέτων με χρώμα, συμμετέχει ο ζωγράφος Νίκος Χριστοφοράκης, με το έργο-εγκατάσταση «Μες τη βαλίτσα όλα τα υπάρχοντά μου...» *

 Eύα Μελά : Η έκθεση αυτή είναι μια δουλειά που...το θέμα είναι "Ο μετανάστης". Ο αλλοδαπός και ο ντόπιος μετανάστης.... δηλαδή, στην ουσία αντιμετωπίζει το ζήτημα του ξεριζωμού, απ' όπου και ο τίτλος "Ξεριζωμένοι", του ανθρώπου που ξεριζώνεται από τη ζωή του....Στο πίσω μέρος της έκθεσης υπάρχει μια εγκατάσταση του Νίκου Χριστοφοράκη, που αγκαλιάζει το θέμα του ξεριζωμού από μια άλλη μεριά.  Απ' τη μεριά που ξεχνάει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, και δείχνει μεγάλη ανοχή στα φαινόμενα της Χρυσής Αυγής, του χτυπήματος των μεταναστών, των επιχειρήσεων σκούπα, κλπ. 

Δείχνει μεγάλη ανοχή η Ελληνική κοινωνία. Έπρεπε να ξεσηκώνεται, να καταλαβαίνει ότι κι εμείς  μετανάστες είμαστε στον τόπο μας.... όταν τα βλέπουμε όλα αυτά, συνειδητοποιούμε την συγγένεια όλων αυτών των πραγμάτων, συνειδητοποιούμε ότι μία είναι η αντίθεση μέσα στην κοινωνία, αυτή ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και στο κεφάλαιο.  Ακριβώς κάτω απ΄ αυτή την οπτική θέλησα να ενώσω τα κομμάτια της δουλειάς μου και να τα παρουσιάσω σ' αυτή την έκθεση...  

Τέχνη, γενικά, μπορούμε να πούμε, ότι  είναι "η αναγωγή των ανθρώπινων συναισθημάτων σ’ ένα σύστημα αισθητικών μορφών". Ένα μέσο για τη μετάδοση των ατομικών συναισθημάτων, στο κοινωνικό σύνολο. Δηλαδή το μέσο με το οποίο ο καλλιτέχνης μεταδίδει, «κοινωνικοποιεί» τα συναισθήματά του, τη συγκινησιακή του φόρτιση.

Η τέχνη όμως έχει βαθύτερη σημασία. Και για να αντιληφθεί κανείς την βαθύτερη ουσία της τέχνης δεν αρκεί μόνο η γνώση, πρέπει και να το θέλει. Έχει να κάνει και με τη θέση που παίρνει  απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, η τέχνη αποτελεί τμήμα του εποικοδομήματος, είναι μορφή κοινωνικής συνείδησης και αντανακλά τις οικονομικές (παραγωγικές σχέσεις) και κοινωνικές  πραγματικότητες που συγκροτούν τη βάση. Και αφού η σχέση βάσης - εποικοδομήματος είναι διαλεκτική και αμφίδρομη, με τη σειρά της και η τέχνη,  μπορεί να επιδράσει στις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις, εκφράζοντας ιδέες και διαμορφώνοντας συνειδήσεις. 

Αυτό κάνει με το έργο της η Εύα Μελά. Δείχνει ότι το χρέος του καλλιτέχνη, σήμερα που ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται από μια πρωτόγνωρη κρίση, με δυσδιάκριτη για το λαό διέξοδο, αποτέλεσμα της κυρίαρχης αστικής προπαγάνδας, είναι να σταθεί με τα δικά του μέσα, στο πλευρό του λαού.
Όχι λοιπόν τέχνη  γενικά και αόριστα, μας λέει η Εύα Μελά,  αλλά  τέχνη ως μορφή κοινωνικής συνείδησης. Κατά συνέπεια λαϊκή,  στρατευμένη στο πλευρό του λαού, δηλαδή  τέχνη που να εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες και τους πόθους του λαού για μια καλύτερη ζωή. Γιατί η τέχνη και η λειτουργοί της δικαιώνουν  την αποστολή τους,  μόνο όταν  στέκονται  αρωγοί, όχι μόνο στην διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας του λαού μας, αλλά στον αγώνα της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων,  για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον καπιταλιστικό καταναγκασμό. Για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. 

* Στη κατηγορία πολιτισμός  902.gr
Από artekran