«Ένα γνωστό ρητό λέει: αν τα γεωμετρικά αξιώματα έθιγαν τα συμφέροντα των ανθρώπων, οι άνθρωποι θα τα ανασκεύαζαν… »

Τα πολιτικά στελέχη  της  τρικομματικής κυβέρνησης και οι λοιποί  πολιτικοί εκπρόσωποι των καπιταλιστών, ρητορεύοντας στη Βουλή, για άλλη μια φορά, επιβεβαίωσαν το γνωστό ρητό που λέει: 

«αν τα γεωμετρικά αξιώματα έθιγαν τα συμφέροντα  των ανθρώπων, οι άνθρωποι θα τα ανασκεύαζαν… » *

Με τα γνωστά και φθαρμένα  από την πολύ χρήση επιχειρήματά τους, μας ξαναείπαν για άλλη μια φορά, πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά μόνο η συνέχιση της πολιτικής  που εφαρμόζουν.  Γιατί μόνο μ' αυτή την πολιτική των μνημονίων, δηλαδή, μόνο με την πολιτική εξαθλίωσης και εξουθένωσης του λαού, θα συνεχίσει η Ελλάδα την πορεία της μέσα στην Ευρωζώνη, θα έλθει η ανάπτυξη(!). Διαφορετικά έρχεται η καταστροφή, "θα καταλήξουμε στην απόλυτη χρεοκοπία και στη δραχμή», που με τη σειρά της θα οδηγήσει σε «συγκρούσεις των άκρων και εσωτερικό σπαραγμό»" (Αντ. Σαμαράς).

Μ' αυτό το πολυκαιρισμένο και  τρομοκρατικό για το λαό, δίλημμα που βάζουν,  επιδιώκουν την υποταγή του, στις ορέξεις των μονοπωλίων, που σαν αποτέλεσμα   έχει την εξαθλίωση και την καταστροφή, τέλος,  της ζωής των εργαζομένων.

Δυο πολιτικές αλλά μια η διέξοδος για το λαό.

Τι απέδειξαν και οι τελευταίες συζητήσεις στη Βουλή;  («Πρόταση Νόμου του ΚΚΕ για την Κατάργηση των Μνημονίων, των Δανειακών Συμβάσεων, των Εφαρμοστικών Νόμων και των Μεσοπρόθεσμων»,  και  ψήφιση του «Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής  2013 - 2016»).  Ότι στην πολιτική και στο κίνημα συγκρούονται δύο πολιτικές,  που εκφράζουν  διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα. Δηλαδή, δύο πολιτικές,  που το κάθε κόμμα, η κάθε πολιτική δύναμη, ταξικά υπηρετεί και προτείνει.

Τα αστικά κόμματα, παρ' όλα τα τερτίπια τους, σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης, παλεύουν από κοινού,  με στρατηγικό σκοπό τη διάσωση του συστήματος της μισθωτής δουλείας. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, στρατηγικά πρέπει να απαντήσει και η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. 

Η οξύτητα με την οποία αναδύεται αυτή η πραγματικότητα, αποκαλύπτει με έμφαση, ότι στο πεδίο της πολιτικής μάχης συγκρούονται  δυο διαμετρικά αντίθετα  κοινωνικο - πολιτικο - οικονομικά συστήματα.  Από τη μια, το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα, και από την άλλη, ο κεντρικός πανεθνικός σχεδιασμός της οικονομίας, με εργατική - λαϊκή εξουσία, που σημαίνει  κοινωνικοποίηση  των μονοπωλίων, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, όλων των μέσων σε κλάδους στρατηγικής σημασίας, που θα αξιοποιούνται  επιστημονικά,  με εργατικό έλεγχο και με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.**

Η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας, μας βεβαιώνει ότι το κρίσιμο ζήτημα σήμερα, δεν είναι το πότε, και το πως εννοούν οι αστοί πολιτικοί, θα  βγει  η Ελλάδα από την κρίση,  «η Ελλάδα ανέβηκε δέκα θέσεις στη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας»  (πόσες θέσεις άραγε, σύμφωνα με τον κύριο Σαμαρά,  πρέπει ακόμη να ανέβει η Ελλάδα στη κατάταξη, ώστε να γίνει η πρώτη χώρα στο κόσμο χωρίς λαό; Τέτοιος κυνισμός;)  έτσι ώστε «να έρθουν επενδύσεις για να βρει ο κόσμος δουλειά» (ποιος κόσμος;),  αλλά σε ποιανού τα χέρια  θα βρεθεί η εξουσία και τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. 

Σε μια κοινωνία,  που στηρίζεται στη μισθωτή εργασία, στην εξουσία του χρήματος.  Σε μια κοινωνία που οι εργαζόμενοι, οι παραγωγοί  του κοινωνικού πλούτου δυστυχούν, ενώ μια χούφτα ζάμπλουτων ζουν σα  κηφήνες, όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξει για τους εργαζόμενους  πραγματική ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους,  δηλαδή  πραγματική κι αληθινή χειραφέτηση, αντίθετα,  επειδή η κεφαλαιοκρατική παραγωγή κινείται μέσα  σε ορισμένους  περιοδικούς κύκλους  (άνθιση, υπερπαραγωγή, στασιμότητα, κρίση), ο λαός, η λαϊκή οικογένεια,  οι εργαζόμενοι, όσο διατηρείται ο εμπορευματικός τρόπος παραγωγής,  θα χτυπιούνται με  σφοδρότητα, όπως και σήμερα, από τους νόμους της  κίνησης του κεφαλαίου. 

Κατ' ανάγκη λοιπόν, ο λαός θα δώσει πολιτική λύση στο αδιέξοδο που οδηγείται η ζωή του. Το ζητούμενο είναι, αν αυτή θα λειτουργήσει προς όφελός του. Φιλολαϊκή διέξοδος υπάρχει, ενάντια στις αστικές προσταγές υποταγής του λαού, αρκεί ο λαός  να την αναζητήσει μέσα από την  λύση του κεντρικού πολιτικού ζητήματος, που είναι: μονομερή διαγραφή του χρέους,  έξοδος από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής,  με λαϊκή εξουσία.

*  Β. Ι. ΛΕΝΙΝ  "Για την πολιτιστική επανάσταση",  σελ. 270.

** "Για τη διακυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας"