Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

"Πίσω από τις επεμβάσεις κρύβεται η Ενέργεια, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι δρόμοι μεταφοράς τους, ο έλεγχος περιοχών" *


Καθώς η Μέση Ανατολή και η ευρύτερη περιοχή για άλλη μια φορά φλέγεται, με την εξελισσόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και το νέο μακελειό των Ισραηλινών στην πολύπαθη Γάζα, το αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Διάφορες αναλύσεις περί «αντιδημοκρατικών καθεστώτων» ή «αμφίπλευρων προκλήσεων» με εξίσωση του θύτη και του θύματος στην Παλαιστίνη, που ασφυκτιά από την ισραηλινή επιθετικότητα, σηκώνουν «καπνό» για να κρύψουν την αιτία των επεμβάσεων. Και αυτή δεν είναι άλλη από την προσπάθεια επέκτασης των μεγάλων οικονομικών ομίλων της ΕΕ και των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στον Περσικό Κόλπο, για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα, αλλά και τη Βραζιλία και την Ινδία (την λεγόμενη συμμαχία BRICS).

Πίσω από τις επεμβάσεις κρύβεται η Ενέργεια, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι δρόμοι μεταφοράς τους, ο έλεγχος περιοχών. Αυτό έχει αποδειχθεί σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των τελευταίων δεκαετιών μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, από τις διενέξεις στον Καύκασο, τις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, τη Λιβύη, τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» στη Βόρεια Αφρική, όπου με τη βοήθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων προωθήθηκαν καθεστώτα, προκειμένου να διευκολυνθούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι των ΗΠΑ και της ΕΕ σε βάρος Κίνας, Ρωσίας κλπ.

Το Ισραήλ, κράτος τρομοκράτης της περιοχής που στηρίζουν ΗΠΑ και ΕΕ, με τις δολοφονικές επιθέσεις στη ρημαγμένη από τον αποκλεισμό Λωρίδα της Γάζας όπου επιβιώνουν με τεράστιες δυσκολίες πάνω από 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι, προχωράει ένα βήμα παραπέρα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια που στοχεύουν τη Συρία και το Ιράν. Στις πλάτες των Παλαιστινίων δημιουργείται σήμερα προγεφύρωμα για την περαιτέρω επίθεση. Ενα στοιχείο καθοριστικό που περιπλέκει το κουβάρι των ανταγωνισμών είναι η εκδήλωση της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης που κάνει πιο επιθετικές τις αστικές τάξεις όλων των χωρών. Την ίδια στιγμή που επιτίθενται σε ό,τι εργατικό, λαϊκό δικαίωμα έχει απομείνει, τρώγονται μεταξύ τους για μεγαλύτερο μερίδιο καταλήστευσης του πλούτου των λαών.

Η ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, ενεργά συμμετέχουν στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια προσδοκώντας κάτι από το φαγοπότι των ισχυρών, από τις ανεκμετάλλευτες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Για τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας, όλους τους εκμεταλλευόμενους, οι επικίνδυνες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ένα ακόμα «καμπανάκι» για να απαιτήσουν μαζικά και αποφασιστικά να μην υπάρξει καμία εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που ετοιμάζονται.

Αυτό σημαίνει να σταματήσει η στρατιωτική συνεργασία με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ. Να μη χρησιμοποιηθούν η βάση της Σούδας και άλλες εγκαταστάσεις για τη σφαγή του συριακού λαού. Αυτό όμως που απαιτείται είναι να δυναμώσει ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας. Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει σωτηρία επιλέγοντας ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, όπως κάνουν αστοί ή «νεοαριστεροί» διαχειριστές, τύπου ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο μόνος συνεπής αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι αυτός που θέτει στο επίκεντρο στην κάθε χώρα την ανάγκη της οργάνωσης του λαού για τη σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων. Ετσι οι λαοί κυρίαρχοι, αφέντες του πλούτου που παράγουν, με εργατικό λαϊκό έλεγχο στην παραγωγή που θα έχει κίνητρό της τη λαϊκή ευημερία μπορούν να μεγαλουργήσουν αξιοποιώντας τα τεράστια επιτεύγματα της εποχής.

* "Επωνύμως"  Ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων ΕΔΩ

5 σχόλια:

  1. To δράμα των λαών θα συνεχίζετε κάτω από τον καπιταλιστικό οδοστρωτήρα όσο οι αντιιμπεριαλιστές κραυγάζουν διαπιστώνοντας την αδικία και δεν κατεβάζουν μια χειροπιαστή πρόταση για μια δίκαιη λύση.

    Διαπιστώσεις κάνουν οι πολίτες, προτάσεις μαζί με τις διαπιστώσεις θα έπρεπε κανονικά να κάνουν οι πολιτικοί.
    Πολιτικοί που κάνουν μόνο διαπιστώσεις είναι από αφελείς έως απατεώνες.
    Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας όταν δεν πείθει για να κινητοποιήσει είναι αποτυχημένος.
    Κάθε αγώνας είναι καταδικασμένος όταν θέλει για όλα έναν αντίπαλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ Habilis, σχετικά με όσα υποστηρίζεις στο σχόλιό σου έχω να παρατηρήσω τα εξής. Οι κομμουνιστές θεωρούν, ότι οι ανθρωπιστικές τραγωδίες που η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα επιφέρει, δεν έχουν να κάνουν, πρωτίστως, με κάποιο δίκαιο, από το οποίο να προκύπτει η δυνατότητα μιας "δίκαιης λύσης". Γιατί το να περιμένει κανείς "δίκαιες λύσεις", σ' ένα κόσμο όπου οι κοινωνίες βρίσκονται κάτω από την εξουσία του κεφαλαίου, είναι σα να δέχεται, ότι μπορεί οι εργοστασιάρχες να δείξουν αμεροληψία στο ζήτημα, αν θα πρέπει ν' αυξήσουν το μισθό των εργαζομένων, ελαττώνοντας τα κέρδη του κεφαλαίου.
    Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι είναι η βίαιη έκφραση των νομοτελειακών ανταγωνισμών και αντιθέσεων των μονοπωλίων. Αυτή είναι μια κριτική διαπίστωση.

    Από την άλλη ο καπιταλισμός είναι μια υλική δύναμη. Αυτή είναι μία ακόμη κριτική διαπίστωση. «Αναμφίβολα, έλεγαν οι κλασσικοί του μαρξισμού, το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να αντικαταστήσει την κριτική των όπλων, η υλική δύναμη δεν μπορεί να νικηθεί παρά μόνο από την υλική δύναμη, αλλά και η θεωρία γίνεται κι αυτή δύναμη αφότου κατακτήσει της μάζες». Εδώ είναι το πρόβλημα. Δηλαδή, το πώς, θα συνειδητοποιήσει τη δύναμή της, η μάζα των εργαζομένων.

    Οι προτάσεις λοιπόν δεν λείπουν, όπως φαίνεται και στο κείμενο της ανάρτησης, και όχι γενικά από τους πολιτικούς, αλλά από τις ταξικές αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το ζήτημα είναι κατά πόσο και πως τελικά αυτές φτάνουν στους εργαζόμενους, στη μεγάλη μάζα του λαού, ώστε ο λαός, να γίνει εκείνη η υλική δύναμη, που θα επιβάλει τη δική του εξουσία. Αυτό είναι το ζητούμενο.

    Κανένας αγώνας δεν είναι αποτυχημένος. Πολλές φορές μια ήττα μπορεί να είναι περισσότερο “αποτελεσματική” από δέκα νίκες. Αλλά πρέπει πάντα να έχουμε στο νου μας όταν μιλάμε για αυτά τα πράγματα, ότι η κοινωνίες σήμερα είναι ταξικά χωρισμένες και κατά συνέπεια δεν είμαστε μόνοι μας στο “γήπεδο”, αντίθετα η μάχη γίνεται έχοντας απέναντί μας, θέλοντας και μη, όχι απλά "έναν αντίπαλο", αλλά ένα πανίσχυρο και έμπειρο αντίπαλο.

    Σε χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για να περάσουν τα μέσα παραγωγής, το εμπόριο και το χρηματοπιστωτικό σύστημα υπό κοινωνικό έλεγχο θέλει τουλάχιστον μια οικονομική μελέτη την οποία ξορκίζουν οι κομμουνιστές.
    Κανένα οικονομικό πρόβλημα δεν λύνεται εάν δεν το δεις στυγνά οικονομικά.
    Οι πολιτικοί δεν τα πάνε και τόσο καλά με τα οικονομικά, τα πάνε λίγο καλύτερα οι οικονομολόγοι τους οποίους οι πολιτικοί ακούνε συνήθως όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι.

    Στις ημέρες μας τα οικονομικά μιας χώρας (που καθορίζει και το βιοτικό επίπεδο του λαού της) είναι απολύτως συνδεδεμένα με τα οικονομικά πλήθους χωρών μιας και τα τραπεζικά προιόντα είναι διάχυτα σε όλο τον κόσμο.

    Ο Μαρξ ήταν αυτός που έβαλε τα οικονομικά στο τραπέζι και η γνώμη του ήταν ότι οι ιδέες του θα είχαν κάποιες πιθανότητες σε ένα οργανομένο κράτος όπως το Γερμανικό.
    Δεν έζησε βέβαια να δει τις προσπάθειες που έγιναν και απέτυχαν.
    Δεν έζησε βέβαια να δει και τον Χριστόφια να δηλώνει ακόμα κομμουνιστής, ούτε και το Κινέζικο οικονομικό θαύμα που κρατά τα κομμουνιστικά σύμβολα και κομματικά όργανα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Από την αρχή, να ζητήσω την κατανόησή σου για την καθυστερημένη απάντησή μου στο σχόλιό σου.

    Κι όμως φίλε Habilis, το ζήτημα σήμερα είναι κυρίως και πρωτίστως πολιτικό. Οι κομμουνιστές δεν “ξορκίζουν” τίποτα, απλά δεν στενεύουν την πολιτική πραγματικότητα, και κατά συνέπεια και την δράση τους. Αν για να νικήσεις την τάξη των εκμεταλλευτών αρκούσε «τουλάχιστον μια οικονομική μελέτη¨, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής θα ήταν ήδη ιστορία.
    Οι οικονομολόγοι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσαρμόζουν τις οικονομικές προτάσεις τους, στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει “αμερόληπτη” κοινωνική επιστήμη σε μια κοινωνία, χτισμένη πάνω στην ταξική πάλη, που σημαίνει, να το πούμε πιο πεζά, αν δεν πειθαρχήσουν στις “υποδείξεις” θα απολυθούν μια για πάντα από το συλλογικό καπιταλιστή.

    “Κανένα οικονομικό πρόβλημα δεν λύνεται εάν δεν το δεις στυγνά οικονομικά”.

    Αν θεωρείς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, σαν ένα οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα, η σκέψη σου βρίσκεται σε λάθος μονοπάτι. Αυτό που υποστηρίζεις είναι ο σίγουρος τρόπος διαιώνισης του καπιταλισμού. Αλλά να είσαι σίγουρος ότι, και το πιο μικρό σε μέγεθος κοινωνικό πρόβλημα, δεν μπορεί να βρει λύση αποκομμένο από την πολιτική του υποστήριξη.

    “…τα τραπεζικά προϊόντα είναι διάχυτα σε όλο τον κόσμο”

    Μ’ αυτό που λες, περιγράφεις την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, τον ιμπεριαλισμό. Την σύμφυση δηλαδή, του βιομηχανικού με το χρηματιστικό κεφάλαιο. Τα οικονομικά μιας χώρας, είναι ένα σύνθετο ζήτημα. Γενικά έχουν να κάνουν με την παραγωγική δυνατότητα της χώρας. Δεν είναι εύκολο, σε ένα σχόλιο, να εξηγήσει κανείς αυτό το πολύπλευρο ζήτημα. Έχω κάνει μια σειρά αναρτήσεων με τίτλο “Το Χρήμα ως Κέρδος”, Με όλο το θάρρος, θα εύρισκες απαντήσεις αν έριχνες μια ματιά. http://crousma.blogspot.gr/2011/07/to-20.html

    “Ο Μαρξ ήταν αυτός …ιδέες … απέτυχαν…”

    «Κάθε αρχή είναι δύσκολη αυτό ισχύει για όλες τις επιστήμες… Κάθε κρίση επιστημονικής κριτικής μου είναι ευπρόσδεχτη. Απέναντι στις προλήψεις της λεγόμενης κοινής γνώμης, που δεν της έκανα ποτέ παραχωρήσεις, ισχύει για μένα τώρα όπως και πρώτα το ρητό του μεγάλου φλωρεντιανού “Τράβα το δρόμο σου, κι άσε τον κόσμο να λέει”» γράφει ο Μαρξ στο πρόλογο της πρώτης έκδοσης του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ του.

    Συνεχίζεται…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο Μαρξ δεν έγραψε τις ιδέες του.
    “Οι θεωρητικές θέσεις των κομμουνιστών δεν στηρίζονται καθόλου σε ιδέες, σε αρχές, που εφευρέθηκαν ή ανακαλύφθηκαν από τούτον ή εκείνον τον αναμορφωτή του κόσμου. Οι θέσεις τους αποτελούν μονάχα τη γενική έκφραση πραγματικών σχέσεων της υπάρχουσας πάλης των τάξεων, της ιστορικής κίνησης που συντελείται μπροστά στα μάτια μας” γράφει στο “Μανιφέστο”.

    O Μαρξ είναι ο θεμελιωτής του επιστημονικού σοσιαλισμού, και όπως έλεγε ο Ένγκελς, από τότε που ο σοσιαλισμός έγινε επιστήμη, πρέπει να τον μελετάμε, για να κατανοούμε τις πολιτικές εξελίξεις στη βάση της οικονομικής εξέλιξης, για να γίνεται η κριτική μας ουσιαστική και δημιουργική, ώστε, να πλουτίζεται και να διευρύνεται η σοσιαλιστική επιστήμη.

    Ο Μαρξ έβλεπε όλη την αξία της θεωρίας του στο ότι «από την ίδια την ουσία είναι θεωρία κριτική, (εννοείται στη βάση των ανταγωνιστικών κοινωνικών σχέσεων), κι επαναστατική». Η τελευταία αυτή ιδιότητα χαρακτηρίζει τον μαρξισμό απόλυτα. Που απέτυχε λοιπόν, επί της ουσίας, ο Μαρξ.

    Αποστολή της θεωρίας, σκοπός της επιστήμης, είναι καίρια, να βοηθά την τάξη των καταπιεζομένων στην πραγματικά συντελούμενη ταξική πάλη. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της μαρξιστικής θεωρίας. Και είναι έτσι, γιατί η θεωρία αυτή αποκάλυψε όλες τις μορφές του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης της σύγχρονης κοινωνίας, διευκολύνει την παρακολούθηση της εξέλιξής τους, αποδείχνει τον παροδικό χαρακτήρα τους, το αναπόφευκτο της μετατροπής του σε άλλη μορφή και βοηθά έτσι το προλεταριάτο, για να μπορέσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και με λιγότερο κόπο, να βάλει τέρμα στην εκμετάλλευση.

    Η ανεπάρκεια ή η ασυνέπεια προσώπων ή κομμάτων, είναι δυνατόν, στα σοβαρά, να εκλαμβάνεται ως αποτυχία ή ακύρωση της μαρξιστικής θεωρίας;
    Η αμφισβήτηση της μαρξιστικής θεωρίας δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Ο Μαρξ αμφισβητήθηκε από την αστική επιστήμη από τα πρώτα χρόνια εμφάνισης του θεωρητικού του έργου, και αυτό δεν σταμάτισε να γίνεται από την αστική επιστήμη. Η επιστήμη αυτή, να το πούμε με δυο λόγια, δεν θέλει να ακούει για μαρξισμό και προπαγανδίζει επιτιθέμενη με κάθε μέσο και τρόπο, “βεβαιώνοντας” ότι ο μαρξισμός έχει αναιρεθεί και εκμηδενιστεί.

    Αλλά, όπως έχει γράψει ο Μαρξ και έχει αποδειχτεί ιστορικά, η καπιταλιστική κρίση επανέρχεται περιοδικά, όπως και σήμερα, έτσι που η ραγδαία ανάπτυξη, και διάδοση του μαρξισμού, έχει σαν συνέπεια, μίγμα εκρηκτικό, την σύνδεση του μαρξισμού με την εργατική τάξη.
    Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να προκαλείται η αναβαθμισμένη όξυνση αυτών των αστικών επιθέσεων ενάντια στο μαρξισμό, τονίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο ότι ύστερα από κάθε “εκμηδενισμό” του, από την επίσημη επιστήμη, ο μαρξισμός γίνεται πιο γερός, πιο ατσαλωμένος και πιο ζωτικός, ακαταμάχητος καθοδηγητής της εργατικής τάξης, στον αμείλικτο πόλεμο ενάντια στη μισθωτή δουλεία.

    Σε χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή