"To Χρήμα ως Κέρδος" (Μέρος 9ο)

Το Δημόσιο Χρέος

«Ο μεγάλος ρόλος, που το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχό του φορολογικό σύστημα, παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των μαζών, ώθησε πλήθος συγγραφείς,..να κάνουν το λάθος να αναζητούν σ’ αυτό τη βασική αιτία της αθλιότητας των σύγχρονων λαών» *

Έτσι συμβαίνει και σήμερα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι από τους "ευαίσθητους" ανθρωπιστές οικονομολόγους, που σαν άλλοι "συγγραφείς", κάνουν το λάθος(;) να προβάλουν το δημόσιο χρέος, ως την αιτία της καπιταλιστικής κρίσης. Όσο σημαντικό κι αν είναι, αυτό καθαυτό, το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, δεν παύει να είναι απότοκο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. H οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι κρίση υπερπαραγωγής, δηλαδή, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Είναι η κρίση που γεννιέται περιοδικά, από και μέσα στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δυσχεραίνοντας όλο και περισσότερο το επόμενο ξεπέρασμά της..

«…Το αποικιακό σύστημα ανακήρυξε το κυνήγι του κέρδους ύστατο και μοναδικό σκοπό της ανθρωπότητας. Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του, τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και την Βενετία, διαδόθηκε σ' όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανουφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους, του χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο…

…Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους - αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό η δημοκρατικό κράτος - βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους . Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από την στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.

...Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς να είναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από την βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση...το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρίες… με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία...

...Γι' αυτό η διόγκωση του δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών των τραπεζών, που η πλέρια ανάπτυξή τους χρονολογείται από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694).

Η Τράπεζα της Αγγλίας άρχισε τη δράση της δανείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματά της με τόκο 8%. Ταυτόχρονα είχε εξουσιοδοτηθεί από τη βουλή, από το ίδιο το κεφάλαιο να κόβει νόμισμα, δανείζοντάς το ακόμα μια φορά στο κοινό με τη μορφή τραπεζογραμματίων ... Δεν πέρασε πολύς καιρός και το πιστωτικό αυτό χρήμα, που δημιούργησε η ίδια, έγινε το νόμισμα, με το όποιο η Τράπεζα της Αγγλίας έδινε δάνεια στο κράτος και πλήρωνε για λογαριασμό του κράτους τους τόκους του δημοσίου χρέους. Και σα να μην ήταν αρκετό ότι έδινε με το ένα χέρι για να εισπράττει περισσότερα με τ' άλλο, έμενε, ακόμα και τη στιγμή που εισέπραττε, αιώνιος πιστωτής του έθνους ως την τελευταία πεντάρα που είχε δώσει… Τον ίδιο καιρό που έπαψαν στην Αγγλία να καίνε μάγισσες, άρχισαν να κρεμούν παραχαράκτες τραπεζογραμματίων…"*

Δεν χρειάζεται να πούμε, ότι το δικαίωμα να κόβει νόμισμα που δόθηκε τότε, το 1694, στην Τράπεζα της Αγγλίας, σήμερα είναι γενικευμένη πρακτική στο τραπεζικό σύστημα.

...Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, που συχνά για τούτον ή κείνον το λαό αποτελεί μιαν από τις κρυφές πηγές της πρωταρχικής συσσώρευσης... Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεολυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων... Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, που προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων εκτάκτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Έτσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, - που άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης.
Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή ... » *

Την καλύτερη επιβεβαίωση των πάρα πάνω, την δίνει σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Με τον καταμερισμό της εργασίας, με το κομμένο νόμισμα, και το μεταλλικό χρήμα, με το κράτος, το χωρισμό των εργατών από την ιδιοχτησία των όρων πραγματοποίησης της εργασίας, με το αποικιακό σύστημα και την ανακήρυξη του κέρδους ως τον ύστατο και μοναδικό σκοπό της ανθρωπότητας, την συγκέντρωση της παραγωγής και το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλαδή των κρατικών χρεών και το αντίστοιχο φορολογικό σύστημα, χάραξε η σύγχρονη εποχή, η εποχή της κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου.

“Η Εποχή των Τεράτων”

Συνεχίζεται..

*Καρλ Μαρξ “το ΚΕΦΑΛΑΙΟ”, I τόμ., εκδ. "Σύγχρονη Σκέψη", Αθήνα 1975, σελ. 778 -781.