To Χρήμα ως Κέρδος (Μέρος 14ο)

Είναι γεγονός ότι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού “ξύπνησε” το ενδιαφέρον των εργαζομένων και όχι μόνο, για τις αιτίες που γεννούν τις κρίσεις, τον χαρακτήρα της κρίσης, τις συνέπειες, τον τρόπο αντιμετώπισης, αν υπάρχει, που, και κυρίως πως, θα βρεθεί η διέξοδος από την κρίση. Η κινητοποίηση του λαού, σχεδόν σε καθημερινή βάση, από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι τις μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις σ΄ όλη την Ελλάδα των τελευταίων ημερών, είναι η καλύτερη απόδειξη.

Tι κάνουν λοιπόν, οι κάθε λογής απολογητές του εκμεταλλευτικού συστήματος, προκειμένου να ελέγξουν την λαϊκή αφύπνιση, ώστε οι συνέπειες για το κεφάλαιο να είναι όσο γίνεται πιο ανώδυνες; Καλούν τους εργαζόμενους, με τον ένα* ή τον άλλο τρόπο**, καιρό τώρα, από κοινού με τους καπιταλιστές να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Δηλαδή, το βάρος της κρίσης - με δυο λόγια - να το σηκώσει ο λαός. Γιαυτό, προσπαθούν με όλα τα μέσα να συγκαλύψουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, που είναι σύμφυτες του καπιταλιστικού συστήματος. Διαχωρίζουν τον πολυεθνικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, στα μέρη που τον συνθέτουν. Στο τραπεζικό σύστημα, στους μεγάλους εισοδηματίες (θεσμικούς επενδυτές), στους βιομήχανους, στο πολιτικό σύστημα και κατα συνέπεια στους πολιτικούς γενικά. Έτσι ώστε επιμερίζοντας, στην ουσία, διαχέοντας τις «ευθύνες» στα μέρη, κυρίως, στη μορφή της διαχείρισης του συστήματος (golden boys, διεφθαρμένοι πολιτικοί, αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα, κακή διαχείριση κλπ.), αφήνουν στο απυρόβλητο τη μήτρα που γεννά τις οικονομικές κρίσεις, με συνέπεια την εξαθλίωση των εργαζομένων, των λαϊκών οικογενειών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Με τα ψέματα που ρίχνουν με τον φορτωτή (ΜΜΕ) προσπαθούν κυρίως να σκεπάσουν, να συσκοτίσουν στη συνείδηση των εργαζομένων, όχι μόνο τον δρόμο για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, αλλά κυρίως την οριστική διέξοδο - και στη σημερινή συγκυρία - που δεν είναι άλλη από την κατάργηση της ατομικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής. Δηλαδή, την κατάργηση του καπιταλισμού και το επαναστατικό πέρασμα στον σοσιαλισμό.

Τέτοιες προσπάθειες - δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς - εμφανίστηκαν και εμφανίζονται και στο διαδίκτυο τα τελευταία χρόνια, δηλαδή, από την εκδήλωση της κρίσης μέχρι και σήμερα, με την μορφή διαλέξεων, οπτικοποιημένων κειμένων (video) κλπ., με κοινό τόπο, τον αποπροσανατολισμό και την δημιουργία σύγχυσης, στους εργαζόμενους, στο δοκιμαζόμενο λαό, από την καπιταλιστική κρίση και την πολιτική των ιμπεριαλιστών. Γνωστή η πρακτική τους.

Με ένα θεαματικό τρόπο, εμφανίζοντας ως αποκαλύψεις, (Σοκ και Δέος, κλπ) δραματικά ιστορικά γεγονότα και γνωστές "πραχτικές" καταναγκασμού. Διατυπωμένες και εφαρμοσμένες από καιρό, “επιστημονικές λύσεις” του ιερατείου των αστών οικονομολόγων, με τα γνωστά αποτελέσματα, και το ότι, η λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία συμφωνία, σε βάρος των δανειζομένων, μεταξύ συνομωτούντων και ακατανίκητων χρηματιστών, από την θέληση των οποίων, εξαρτάται το ξέσπασμα ή όχι της μιας η της άλλης οικονομικής κρίσης, σ’ αυτή ή σ’ εκείνη τη χώρα, με φανερό στόχο, μέσα από την κατατρομοκράτηση των λαών, την φραγή της ανάπτυξης του οργανωμένου ταξικού εργατικού κινήματος.

Θεατρινίστικες διαλέξεις οικονομολόγων καθηγητών με κύρος, οι οποίοι υποστηρίζουν υποκριτικά, (π.χ., ο Richard Wolff) ότι η κρίση έχει να κάνει με τη μη φορολόγηση του λαού και των βιομηχάνων, εξαιτίας του δέους, από το οποίο διακατέχονται γενικά, οι κατά καιρούς κυβερνήσεις, μπροστά στο πολιτικό κόστος, (τι ιστορία κι αυτή;), ή ότι " δεν θα υπήρχε καθόλου έλλειμμα, κανένας τόκος για να πληρώσουμε, καμιά μεγάλη κρίση..." αν οι πλούσιοι ήταν πατριώτες (πλούσιοι και φτωχοί, έτσι τάφερε η μοίρα), και κάλυπταν τα κρατικά ελλείμματα οικιοθελώς, και τελικά ότι, η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη, παρά ο συνεταιρισμός των εργατών, επιστημόνων, αγροτών, σε καθεστώς «ελεύθερης» αγοράς, υπό την σκέπη δηλαδή των χρηματιστικού κεφαλαίου!!

Και τελευταία η άποψη, ότι η «κρίση χρέους», όπως έχει χαρακτηριστεί από την αστική προπαγάνδα, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί, όσο έχει να κάνει με τα του οίκου μας, αρκεί να διακρίνουμε σαν χώρα, το δημόσιο χρέος σε απεχθές (μισητό) και μη απεχθές χρέος, το οποίο βεβαίως μετά την διάκριση, ότι μείνει οφείλει να το πληρώσει ο λαός. 'Εχοντας, όλη αυτή η προπαγανδιστική προσπάθεια, ως κοινό τόπο, την επαναφορά του "κοινωνικού κράτους", δηλαδή τον Κεϋνσιανισμό, είτε το λένε καθαρά είτε όχι, στον τρόπο διαχείρισης των σύγχρονων προβλημάτων της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Και όλος αυτός ο προπαγανδιστικός καταιγισμός γίνεται ακριβώς τη στιγμή, που αποκαλύπτεται το πλήρες αδιέξοδο του καπιταλισμού. Σε μια ιστορική περίοδο, όπου οι οικονομικές εξελίξεις, δείχνουν ότι ήρθε η ώρα να αναλάβει το εργατικό και λαϊκό κίνημα δράση. Να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Συνεχίζεται…

* Με τον ένα τρόπο ΕΔΩ ** με τον άλλο τρόπο ΕΔΩ