"Δεν κάνει το χρήμα σύμμετρα τα εμπορεύματα. Αντίστροφα..."
Οι τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα. Απλά τα δημιουργούν μέσω του χρέους.
"Αυτή είναι η ουσία του χρηματικού μας συστήματος. Αν δεν υπήρχαν χρέη στο χρηματικό μας σύστημα, δεν θα υπήρχαν καθόλου χρήματα" *
Ακαταμάχητες αποδείξεις. Εδώ η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια !!
Δεν περνάει (;) ούτε για μια στιγμή από το μυαλό του, ότι το χρήμα είναι ένα ειδικό μέσο ανταλλαγής εμπορευμάτων, και σαν τέτοιο είναι σχέση κοινωνική και πως η σχέση τούτη είναι δεμένη με όλες τις άλλες σχέσεις, που αντιστοιχούν σ' ένα ορισμένο τρόπο παραγωγής. Τον καπιταλιστικό. Τα κέρδη και τα χρέη απασχολούν τους ανθρώπους. Για το χρήμα είναι παντελώς αδιάφορα. Στο να είναι σύμμετρο των εμπορευμάτων, εκεί μόνο βρίσκει το "ενδιαφέρον" του το χρήμα.
«Δεν κάνει το χρήμα σύμμετρα τα εμπορεύματα. Αντίστροφα... Το χρήμα σαν μέτρο αξίας είναι η αναγκαία μορφή εμφάνισης του μέτρου αξίας, του χρόνου εργασίας, που ενυπάρχει στα εμπορεύματα» (Καρλ Μαρξ, “Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ” τόμος 1ος,, σελ. 107)
«…Και αυτό δεν είναι όλο. Οι τράπεζες δημιουργούν μόνο το ποσό του Κεφαλαίου. Δεν δημιουργούν τα χρήματα που θα πληρώσουν τους τόκους. Που υποτίθεται ότι θα βρεθούν αυτά; …»
Εδώ φτάνουμε σε νεκρό σημείο!! Έχουμε τα χρήματα για τα δάνεια, τα χρήματα για τους μισθούς, για τις αγορές. Μας λείπουν τα χρήματα για τους τόκους. Άραγε που θα βρεθούν, ίσως πιο σωστά, που θα κοπούν τα χρήματα, με τα οποία θα πληρωθούν οι τόκοι; Τέτοιες γελοιότητες.
Κι όμως βρέθηκαν φίλοι blogers, οι οποίοι έχουν δείξει πραγματικό ενδιαφέρον και συμμετέχουν με τον τρόπο τους, στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, άκριτα, να συστήνουν για θέαση αυτές τις ταινίες, με τη βεβαιότητα ότι προσφέρουν στην υπόθεση της εργατικής τάξης. Δυστυχώς!!
Το "καλύτερο" βέβαια βρίσκεται στο τέλος της ταινίας. Πως λέμε "τέλος καλό όλα καλά". Στο τέλος της ταινίας, αν και θέλει ο δημιουργός της να δείξει την ανησυχία του, από την “συνωμοσία” που έχει αντιληφθεί ότι εξυφαίνεται μπροστά του, αποδείχνεται η κύρια επιδίωξη του εγχειρήματος. Λίγο “μακρύτερα” από τον Κεϋνσιανισμό, στον οποίο συγκλίνουν, με διαφορετικό τρόπο η κάθε μια, από τις σχετικές ταινίες. Τη ζύμωση ότι:
«…Ο κόσμος είναι πιο προχωρημένος πλέον και έτοιμος να βαδίσει προς μια παγκόσμια (δια)κυβέρνηση. Η υπερεθνική ύπατη εξουσία από μια τάξη εκλεκτών διανοουμένων και από τις διεθνείς τράπεζες, είναι σίγουρα προτιμότερη από τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό που εφαρμόζονταν τους προηγούμενους αιώνες» 1
Και η ακολουθία. Ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς είναι και ο πιο βιαστικός.
«Χρειαζόμαστε μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση, και τη χρειαζόμαστε γρήγορα» 2
Κύριο ζήτημα είναι η αντιμετώπιση της κατάστασης στην πλανητική οικονομία η οποία "σύντομα θα βρίσκεται στα χέρια μιας κοσμοπολίτικης άρχουσας τάξης που δεν θα διατηρεί πλέον κανέναν απολύτως συνεκτικό δεσμό με τους εργάτες οπουδήποτε στον κόσμο"» 3Τι άλλο θέλει να μας πει λοιπόν ο “ποιητής”, (“το χρήμα ως χρέος”) πέρα από αυτό, που επιβάλλουν οι νόμοι της κοινωνικής εξέλιξης; Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, έχει σαν αναπόδραστο αποτέλεσμα την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου. Οι ασύλληπτες διαστάσεις που έχει πάρει στην εποχή μας (1000 τρισεκατομμύρια δολάρια μόνο, το δανείσιμο κεφάλαιο σε παγκόσμια κλίμακα, στα χέρια 1600 θεσμικών επενδυτών και τραπεζών, την στιγμή που το ΑΕΠ είναι 57 τρισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.4) φέρνει σε πρώτο πλάνο το ιστορικό αδιέξοδο του εκμεταλλευτικού συστήματος, και τους απελπίζει.
Αυτή την ακαταμάχητη αλήθεια, οι ολιγάρχες χρηματιστές, θέλουν να την υποτάξουν στους “ευσεβείς” τους πόθους. Θέλουν να κυβερνήσουν τις νομοτέλειες!! Είναι τέτοια η απελπισία τους, αλλά συγχρόνως και η ματαιοδοξία που γεννά το έχει τους, που απογειώνει την φαντασιοπληξία τους. Όσο κι αν ψάξει κανείς, πιο καταστροφικό μέσο, από την ανθρώπινη ματαιοδοξία δεν πρόκειται να βρει.
Ας κρατήσουμε όμως, και κάτι θετικό απ’ όλη αυτή την ιστορία. Την ευκαιρία και την αφορμή, που μας έδοσε η καπιταλιστική προπαγάνδα, για μια μαρξιστική προσέγγιση, του οικονομικού νόμου κίνησης της σύγχρονης κοινωνίας, δηλαδή της καπιταλιστικής, της αστικής κοινωνίας.
Συνεχίζεται…
*Μarriner S. Eccles, Πρόεδρος και κυβερνήτης του Federal Reserve Board
1. David Rokefeller, απευθυνόμενος στη συνάντηση της Τριμερούς Αρμοστείας, (1991)
2. Γιώργος Παπανδρέου (29 Απριλίου 2010, Economist Conference)
3. Ρίτσαρντ Ρόρτυ (Η αριστερή σκέψη στην Αμερική του 20ου αιώνα)
το καίριο σύνθημα της εποχής είναι
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μαρξιστές σταματήστε να παριστάνετε τους προφήτες"
αλλά η μόδα της ιστορικής προφητείας δεν περνά έτσι εύκολα εδώ και 200 χρόνια (για την ακρίβεια 199)
Χέγκελ κάθαρμα μας πήρες στο λαιμό σου....
Μην ταράζεσαι κρούσμα, μην ταράζεσαι!
ο φίλος σου ο Ρόρτυ λέει επίσης, τρέμοντας το κομμουνιστικό φάντασμα (ή μήπως απελπισμένος από την μεταφυσική του παρόρμηση για επαναστατική μπουρδολογία) πως πρέπει να απαρνηθούμε την υπόρρητη ιδέα που εντέχνως καλλιεργούν οι μαρξιστές πως μόνο εκείνοι που έχουν πειστεί ότι ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί λογίζονται ως αριστεροί, ενώ όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι παρά νερόβραστοι φιλελεύθεροι, αστοί ρεφορμιστές που ζουν μέσα στις αυταπάτες τους.
Ήθελα να κάνω μια ερώτηση. Αν συμμεριστούμε την, για πολλούς αμφιλεγόμενη, αλλά για μένα έγκυρη μαρξική άποψη, πως η Ιστορία είναι ιστορία της πάλης των τάξεων, θα ήθελα κρούσμα να ξέρω την γνώμη σου για το ποιος πραγματωμένος πολιτισμός πιστεύεις πως είναι το δυνατόν ο πληρέστερος (δε λέω εντελείς) μέχρι στιγμής στην εν λόγο Ιστορία αυτής της πάλης και κυρίως αν μπορείς να μου πεις και γιατί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Γερμανέ γεια σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι εννοείς με τον αφορισμό σου «Μαρξιστές σταματήστε να παριστάνετε τους προφήτες».
Δεν σου κάνει εντύπωση, εσύ το λες, ότι κρατά κοντά δυο αιώνες αυτή η "μόδα";
Ο Ρόρτυ απ' ότι φαίνεται μάλλον είναι φίλος σου.
Ξέρεις πολύ καλά, ότι το να έχει πειστεί κάποιος απλά ότι ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί, δεν σημαίνει καθόλου ότι συμμετέχει με τον ένα ή άλλο τρόπο στην πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. Όπως και το ότι όσοι από τους υπόλοιπους μέχρι σήμερα δεν έχουν πειστεί, αυτό σημαίνει, πως αποκλείεται να πεισθούν στην πορεία.
Τώρα, όσο αφορά στους «φιλελεύθερους, αστούς ρεφορμιστές», ζουν όχι μέσα στις αυταπάτες τους, αλλά καλοπερνάνε απολαμβάνοντας τα κλεμμένα.
Σε χαιρετώ.
Φίλε Plotter
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν, όπως υπονοείς, ο πληρέστερος πραγματωμένος πολιτισμός είναι ο καπιταλιστικός, θα σου έλεγα, ότι η απάντηση μου στην ερώτησή σου, θα σου κοστίσει.
Λοιπόν εφ’ όσον δέχεσαι ότι η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων, θα πρέπει να δεχτείς ότι την κάθε φορά ο ταξικός αγώνας τελείωνε με έναν επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας. Συνεπώς η σύγχρονη αστική κοινωνία που πρόβαλε από την επαναστατική ανατροπή και καταστροφή της φεουδαρχικής κοινωνίας , και είναι προϊόν μιας πολύχρονης εξέλιξης, μιας σειράς από ανατροπές στον τρόπο παραγωγής και επικοινωνίας, θα είναι ο πληρέστερος πολιτισμός μέχρι την οριστική ανατροπή του. Γιατί σύμφωνα με τον διαλεκτικό υλισμό στη θετική αντίληψη αυτού που υπάρχει περικλείνεται ταυτόχρονα και η αντίληψη της άρνησής του, ο αναγκαίος αφανισμός του, γιατί κάθε συντελεσμένη μορφή μέσα στη ροή της κίνησης, υπάρχει αξεχώριστα από την παροδική της πλευρά. Και γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε την πάλη των τάξεων.
Σε χαιρετώ.
Στις τρεις "μόδες" της ιστορίας αυτή της ταξικής υλιστικής, είναι η δεύτερη, που ακολούθησε την πρώτη σωβινιστικη-φυλετική ερμηνεία και παρέδωσε τα σκήπτρα στην επόμενη κυνική, την σημερινή δηλαδή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι οι τρείς είναι λαϊκές εκφράσεις που δεν σχετίζονται με την ιστορική επιστήμη μιας και αυτή όπως και καμία άλλη επιστήμη δεν προβλέπει σε καμία περίπτωση το μέλλον. Περισσότερο έχουν να κάνουν με ένα είδος μαντικής παρλάτας παρά με επιστημονική έρευνα.
Οι τσαρλατανισμοί των μαρξιστών είναι μάλλον η μοναδική νομοτέλεια της ιστορίας.
υγ.Κρούσμα, πριν το πεις εσύ το λέω ρητά εγω:
ειμαι παραπλανημένος ομοφυλόφιλος πράκτορας της cia :-))